N'LAVDI TË FYTYRËS SHÊJTE TË ZOTIT TONË JEZU-KRISHTIT DHE NÂNËS SË KSHILLIT T'MIRË, ZOJS SË SHKODRËS


mercoledì, settembre 20, 2023

 Kujtese mbi Kater-Kohet e vjeshtes : E Merkurja, e Premtja dhe e Shtundja e ksaj jave jane dite pendeset tradicionale per me kerkue bekimin e Zotit per stinen qe po hyejme dhe per me krye riparim per mkatet. Kto dite jane dite njineset dhe abstinencet, sepse asht siç ka thane Zoti jone JEZU-KRISHTI : Ne kjoft se nuk bani pendese, te tane keni me mbarue (shen Luka 13, 3).

Pseudo-kardinali mason Karlo M. Martini

 

 


Asht e rrême (heretike) dhe absurde me deklarue se në nji besimtar katolik egzistoka nji luftë e mbrendshme midis besimtarit dhe mosbesimtarit, siç gjoja paska egzistue te masoni Martini, simbas disave. Ose beson, ose nuk beson : rrugë të mesme nuk kâ. Disa i interpretojnë në mnyrë të gabueme fjalët e shën Palit (Romakve 7, 15), i cili thotë se “nuk baj at’ të mirë që dishiroj, por baj të keqen që e urrej”. Interpretimi i aprovuem i Kishës mbi kyt pasazh të shën Palit na spjegon se ktu nuk bahet fjalë për luften e mbrendshme midis besimtarit dhe jobesimtarit, koncept heretik modernist dënue kryesisht prej Papës Piut X në Letren inciklike “Pascendi...”, por për lëvizjet e çrregullta të pasionve dhe të konkupishencës, pasoja të mkatit të rrjedhshëm, të cilat ndikojnë mbi intelektin dhe vullnetin, por për sa kohë ky i fundit nuk nep aprovimin, nuk ka mkat. Gjithashtu në besimtarin katolik munden me egzistue mkate, si p.sh. ato të imoralitetit, të cilat nuk janë kundër Fesë, dhe për rrjedhojë nuk e përjashtojnë até prej Kishës (cfr. Dekretet e Konçilit të Trentës). Nga ana tjetër, nuk asht e mujtun me mkatnue randë kundër Fesë dhe me vazhdue me kenë pjesë e Kishës Katolike të JEZU-KRISHTIT, sepse kuptimi tradicional i aprovuem i Fesë Katolik nënkupton nënshtrimin ndaj gjithçkajet që mson Revelacjoni hynuer i Krishtenë, i cili na spjegohet në mnyrë të pagabueshme vetëm prej Magjisterit hyjnuer dymijvjeçar të Kishës Katolike.
 
Feja Katolike, simbas përkufizimit të katezhizmit romak, asht “nji dhuntí e Hyjit, nji dritë që ndriçon njirin dhe që e shtyn me besue me vendosmëní tana t'vërtetat që Hyji na i ka zbulue dhe që na i propozon për besim përmes Magjisterit të pagabueshëm të Kishës Katolike” ; kto të vërteta hyjnuere gjinden si në Biblen Shêjte ashtu edhe në Traditen shêjte Apostolike, që na vjen prej Apostujve pa ndryshim. Po prej kateshizmit të Papës shën Piut X msojmë se “Kisha âsht shoqníja e Krishtênve të vërtetë, pra e të pagzuemve, që besojnë Fenë dhe Doktrinën e JEZU-KRISHTIT, që marrin pjesë në Sakramêndet e Kishës dhe që i binden Barijve të caktuem prej JEZU-KRISHTIT.” Nuk mjafton pra veç me besue në Zotin tonë JEZU-KRISHTIN. Simbas përkufizimit të gabuem dhe të mangët të Fesë të pseudo-konçilit të II të Vatikanit, që e gjejmë në deklaraten e përbashkët mbi justifikimin që Vatikani ka nënshkrue me kishat heretike luterane me 31 Nanduer 1999, në paragrafin 36 të ksaj deklarate lexojmë : “simbas Konçilit të II të Vatikanit, katolikët shpallin se me besue don me thanë me ia besue vedin totalisht Hyjit”. Ky përkufizim heretik i Fesë, dënue prej Konçilit të Trentës dhe në kundërshtim me Magjisterin e pagabueshëm të Kishës dhe Traditen Apostolike, asht përkufizimi që luteranët i napin fesë së tyne njerzore, e cila nuk shelbon askend. Simbas përkufizmit katolik të virtytit teologal e mbinatyruer të Fesë, pa të cilin as nuk mundena me kenë pjesë e Kishës e as nuk mundena me hi në Parriz (Hebr. 11, 6), duhet pra me besue jo vetëm në hyjninë e JEZU-KRISHTIT por edhe me pranue integralisht, me zemër e me vepra, Doktrinen e Tij hyjnuere, e cila na msohet pa gabime e pa ndryshim gjatë shekujve, vetëm prej Magjisterit të Kishës Katolike të JEZU-KRISHTIT, që përbahet prej Doktrinës së pagabueshme të Papës së Romës ose Doktrinës së pagabueshme të tanë ipeshkvijve n’union me Papen e Romës, Pontifin Romak.             

« Në kyt përmbytje universale opinionesh asht misioni i Kishës me mbrojtë të vërteten dhe me zhgulë gabimin prej shpirtnave, dhe kyt mision Ajo duhet t'a përmbushë shejtnisht dhe gjithmonë, sepse mbrojtjes së saj i asht besue nderi i Hyjit dhe shelbimi i shpirtnave...

« Feja e krishtenë nuk bazohet mbi autoritetin e arsyes njerzore por mbi até hyjnuere, sepse até çka Hyji na ka zbulue ''na nuk e besojmë si rezultat i evidencës së vetë të vërtetës, e dallueme prej dritës natyrore të intelektit tonë, por për arsye të Autoritetit të Zotit që zbulon dhe nuk mundet as me u gabue e as me na shtye në gabim''. Nga kjo rrjedh se të gjithë elementve që kjartsisht përfshihen në Zbulimin e Zotit na duhet me u dhanë nji aprovim të njejtë dhe të plotë. Me refuzue vetëm njenin prej tyne don me thanë me refuzue komplet Zbulimin hyjnuer. Dhe kta shkatrrojnë njisoj themelin e Fesë, tue mohue faktin se Zoti i ka folë njerzve apo vejnë n'dyshim të Vërteten dhe Urtinë e Tij hyjnuere.  
 
« Përcaktimi i atyne doktrinave që përfshihen në Zbulimin hyjnuer asht pjesë e misionit të Kishës msimdhanse (Papës dhe ipeshkvijve), të cilës Hyji ia ka besue ruejtjen dhe interpretimin e Fjalës së Tij. Në Kishë, Doktori suprem asht Pontifi Romak. Uniteti i shpirtnave e lyp atherë, me nji dakordsi perfekte në të njejten Fé, nji nënshtrim dhe ndig'jesë perfekte të vullnetit ndaj Kishës dhe Pontifit Romak, si ndaj vetë Hyjit... Qé si e spjegon në mnyrë t'admirueshme kyt doktrinë sh'Tomë Akuini (Lb. Quest; I, art X.) n'paragrafin e maposhtëm :

« ''Objekti themeluer i Fesë asht e vërteta primare, ashtu siç na prezantohet në Shkrimet Shejte dhe në Doktrinen e Kishës, të cilat rrjedhin prej të vërtetës primare. Për rrjedhojë, kushdo që nuk aprovon apo nuk aderon në Doktrinën e Kishës, si në nji rregull t'pagabueshme dhe hyjnuere, që vjen prej të vërtetës primare të shpallun në Shkrimet Shejte, aj nuk ka Fenë e zakonshme Katolike, por përvetson n'nji mnyrë tjetër elementat e fushës së Fesë... Atherë asht e kjart se aj që aderon në Doktrinen e Kishës, si në nji rregull të pagabueshme, nep miratimin e tij për gjithçka që Kisha mson. Përndryshej, n'kjoft se në elementat e msueme prej Kishës, aj aprovon çfarë i pëlqen dhe refuzon çfarë nuk i pëlqen, aj aderon në vullnedin e vet dhe jo në Doktrinen e Kishës, e cila asht nji rregull e pagabueshme. Feja e tanë Kishës duhet të jetë unike, simbas ksaj fjale të Shen Palit shkrue Korintasve : ''Mbani të tanë të njejtin unitet doktrinal dhe mos të ketë dasina mes jush.'' (I Kor. 1). Për rrjedhojë, ky unitet mundet me u ruejtë vetëm atherë kur çeshtjet që lindin rreth Fesë të vendosen prej atij (Papës) që udhëhjek Kishen Katolike në mbarë botën, dhe kur vendimi i tij të pranohet prej tanë Kishës me vendosmëni...

« Kur konsiderojmë limitet e ndig'jesës që u detyrohena barijve shpirtnuer e sidomos Pontifit Romak, nuk duhet me mendue se ata përfshjnë vetëm dogmat në të cilat inteligjenca duhet me aderue, dhe se refuzimi i vetdijshëm i tyne përban krimin e herezisë. Nuk asht i mjaftueshëm as edhe nji aprovim i sinqertë dhe i devotçëm i doktrinave, të cilat pa kenë kurrë të shpalluna zyrtarisht prej nji gjykimi solemn të Kishës, megjithaté na msohen prej Magjisterit të saj të zakonshëm e universal, si pjesë përbase e Zbulimit hyjnuer, dhe si të tilla, simbas Konçilit të Vatikanit, duhen besue me nji fé katolike dhe hyjnuere. Për ma tepër, duhet që të Krishtenët t'a konsiderojnë si detyrë me u qeverisë dhe udhhjekë prej autoritetit të ipeshkvijve, e kryesisht prej autoritetit të Selisë Shejte.... Prej vetë urdhnit hyjnuer, i takon Kishës, dhe mbrenda Kishës i takon Pontifit Romak me përcaktue, në rangun doktrinal e moral, se çka duhet me besue e si duhet me veprue. Për rrjedhojë, Pontifi Romak (Papa) duhet me mujtë me gjykue me autoritet se çka përfshin Fjala e Zotit, me përcaktue cilat doktrina janë n'harmoni me Té dhe cilat E kundërshtojnë. Po ashtu, në fushen e moralit, i takon Papës me vendosë çka asht mirë e çka asht keq, çka asht e nevojshme me u krye e çka duhet me u shmangë, për me mujtë me mbrritë shelbimin e përjetshëm. Përndryshej, Pontifi Romak (Papa) nuk do t'mund të ishte as interpretuesi i pagabueshëm i Fjalës së Zotit e as udhhjeksi i sigurtë i jetës njerzuere. » (Sh. T. Papa Leoni XIII, Letra inciklike ''Sapientiae Christianae'', 10 kallnduer 1890)

Karlo Martini, Jorge Bergoglio e apostatët dhe anmiqtë e tjerë të infiltruem të Kishës, ujq grabitqarë të maskuem nën tesha qingjash, nuk përfaqsojnë Kishen Katoliket të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, por kishen e re postkonçiljare, pjellë e pseudo-vatikanit II, e cila me aktet e saja apostate, blasfemuese e sakrilegje praktikisht ka mohue dhe hjedhë poshtë Revelacjonin hyjnuer të krishtënë, i gjindun si në Biblën Shejte ashtu edhe në Traditen shejte Apostolike : e konkretisht Fenë, Moralin dhe disiplinen e krishtenë (përfshi ktu Meshen, sakramendet tradicionale dhe pendesen, si krezhmen 40-ditore, kater-kohët, etj.) Shejti Konçil ekumenik i Trentës dënon me mallkim cilindo që mohon Biblen dhe Traditen Apostolike, ndërsa vetë Hyji, përmes shën Palit, na mson se aj që mson nji tjetër unjill, aj kjoft mallkue (Galatve 1, 8 ). (Denzinger, “Burimet e Dogmës Katolike”, no. 783-784, edicjoni 19570.)     

Pseudo-kardinali Karlo Martini, njifet si bashk-themeluesi i grupit mafioz të san galos ; Martini ishte pjesë e Masonerisë : me rastin e vdekjes, lozha masonike “Grande Oriente Democratico - Orienti i madh demokratik” ndër të tjera tha : “Dishirojmë me përshndetë vllanë Karlo M. Martinin në udhëtimin e tij drejt Orientit të përjetshëm. Vllaznit e Orientit të madh demokratik.” Edhe lista e “Monsinor Marinelit” konfirmon antarsinë e Martinit në Masoneri. (cfr. ‘Lo scandalo del tempio satanico a San Giovanni Rotondo dedicato a Padre Pio’ a cura di Franco Adessa e Alberto Felici)

Simbas ligjeve të Kishës Katolike, cilido që bahet pjesë e Masonerisë merr automatikisht çkishënimin. (Kanonet 1240, 2335)

Martini ishte pjesë e atyne elementve masonikë-modernistë që punojshin me zell me thirrë nji “konçil të III të Vatikanit”. Kujtojmë fjalimin e tij të njohun në 1999, “Verso l’indizione di un Concilio Vaticano III”, ku pseudo-kardinali mason shpallte pikat kryesore të agjendës së pseudo-konçilit të III dhe skemen e nji “teologjie” të re thelbsisht luterane-moderniste-masonike, e cila do të përfshinte : zhdukjen graduale të celibatit për priftnijt, pranimin e çifteve homoseksuale në  kishë, pranimin në kishë e “në komunion” të divorcuemve të “rimartuem”, konsakrimin e femnave në urdhnat kishtare, pjesmarrjen e laikve në funksionet kishtare, pranimin e nji moral të ri seksual (transgjenderat), rishikimin e sakramendit të pendeses (praktikisht zhdukja e rrefimit personal, mbasi tanë u pshtokan simbas tyne dhe s’paska ma nevojë me ba pendesë), rishikimin e konceptit të ekumenizmit, tuej vlersue dhe futë në ceremonitë liturgjike elementa paganë të besimeve politeiste primitive (djallzuere) dhe vlersimin e ambjentit apo të çeshtjeve ekologjike. Në kjoft se vëzhgoni me kujdes aktvititetin e masonit Jorge Bergoglios në Vatikan qysh me intronizimin e tij atje prej Masonerisë, shofim se si ka punue aj me zell mbi tana kto pika të agjendës së naltpërmendun. Dhe do t’a shifni vetë se në sinodin e ardhshëm të tetorit, Bergoglio do të marrë hapa konkrete për realizimin e matejshëm praktik të agjendës së masipërme. Apostati Ratzinger, edhe pse modernist, ishte pak ma i rezervuem në lidhje me kyt agjendë satanike, prandej edhe u vue menjanë.  

Në lidhje me destinen e Karlo Martinit, Zoti e din vendimin e Tij ; na do t’a marrim vesht në Gjykimin e fundit. Kundër atyne që thonë se Mshira e Zotit asht e pafundme, u kujtoj se edhe Drejtsija e Zotit asht e pafundme dhe se pa pasë Fenë Katolike, me zemër e vepra, simbas kuptimit tradicional katolik dhe jo simbas ideologjisë heretike protestante e moderniste të Vatikanit II, asht i pamujtun shelbimi i shpirtit (Hebrejve 11, 6). Në kjoft se deri në momentin e deks të nji masoni apo jokatoliku (kjoft apostat apo i papagzuem) nuk shifen sheja pendeset apo pranimit të Fesë Katolike, atherë tradicionalisht Kisha i refuzon çdo ceremoni katolike të vorrimit, dhe shpirti konsiderohet i hupun. Nuk di se Martini ka dhanë sheja pendeset para vdekjes.

Kujdes gjithashtu duhet pasë edhe prej nji koncepti heretik të shelbimit, propagandue prej pseudo-konçilit të II të Vatikanit, simbas të cilit gjoja të tanë paskan me u shelbue :

“Tanë njerzit janë të shelbuem prej JEZU-KRISHTIT; ata kanë të tanë të njejtin vokacjon dhe destinë hyjnore...”. (“Gaudium et spes”, n. 29)

Por shën Agustini mson me të drejtë se Hyji na ka krijue pa né, por nuk na pshton pa né : “Qui creavit te sine te non salvabit te sine te”.

“Hyni prej derës së vogël, sepse e madhe asht dera dhe e gjanë asht rruga që çon drejt shkatrrimit (mallkimit), dhe shumë ecin aty. Por sa e vogël asht dera dhe sa e ngushtë asht rruga që çon drejt jetës (shelbimit) dhe pak e gjejnë até. Kujdes prej profetve të rremë që vijnë te ju të veshun si qingja, por përmbrendë janë ujq grabitqarë. Prej veprave të tyne keni me i njoftë.” (shen Mateu 7, 13-16)

Kini kujdes e mos u mashtroni se Zoti nuk tallet : çka keni mbjellë, até keni me korrë : Në kjoft se keni mbjellë mkatin, korrupsionin, luften kundër Zotit e kundër Kishës, keni me korrë vdekjen e përjetshme ; por në kjoft se keni mbjellë Fenë e devocjonin e krishtenë, luften kundër mkatit dhe djallit, mbrojtjen e Kishës dhe të Magjisterit të saj të pagabueshëm, keni me korrë jeten e përjetshme. (Galatve 6, 7-8).

martedì, aprile 18, 2023

 


 Rrfim historik i nji ish-bashkpuntori të anmiqve infiltrues n’dioqeza, i ujqve t’maskuem me tesha qingjash

 Eklipsi i Kishës së vërtetë (ekstrakt)


« Prej 60 vitesh, na kena përjetue eklipsin e Kishës së vërtetë (Katolike Romake) prej nji anti-kishe, e cila progresivisht ka uzurpue emnin e saj, ka pushtue Kurinë romake me dikasteret e saja, dioqezat dhe famullitë, seminaret dhe universitetet, kuvendet dhe monasteret. Anti-kisha ka uzurpue autoritetin e Kishës Katolike Romake dhe ministrat e anti-kishës veshin petkat e shejta të Kishës së vërtetë ; kjo anti-kishë shfrytzon prestigjin dhe fuqinë e Kishës Katolike Romake të JEZU-KRISHTIT për me i futë në dorë (për me i grabitë. Shënim i redaksisë) thesaret, të mirat dhe financat e Kishës së vërtetë.

« Ashtu si në natyrë, ky eklips nuk ndodh menjiherë : eklipsi kalon prej dritës në errsinë kur nji trup qielluer vendoset midis diellit dhe nesh.  Bahet fjalë për nji proçes relativisht të ngadaltë por të pandalshëm, në të cilin hana e anti-kishës ndjek orbiten e saj derisa të dalë para diellit, tuej krijue kshtu nji kon hijet që projektohet mbi tokë. Aktualisht, na ndodhena  në kyt kon hijet doktrinal, moral, liturgjik e disiplinor. Nuk asht endè eklipsi total që do t'a shohim në fundin e botës, nën mbretninë e anti-krishtit, por asht nji eklips i pjesshëm, i cili na len të shohim kunorën e ndritshme të diellit që rrethon diskun e zi të hanës.

« Proçesi që ka çue në eklipsin aktual të Kishës Katolike Romake ka fillue pa dyshim me herezinë e modernizmit. Anti-kisha ka ndjekë orbiten e saj pavarsisht dënimeve solemne të Magjisterit, që në kyt periudhë shkëlqente me driten e së vërtetës. Por me Konçilin e II të Vatikanit, errsina e ktij entiteti të rrejshëm (e anti-kishës) ra mbi Kishen Katolike. Në fillim, anti-kisha errsonte vetëm nji pjesë të vogël, por në vijim errsina u zgjerue gradualisht. Kushdo që n'at kohë tregonte vendodhjen e diellit, tuej konkludue me siguri se hana e kishte eklipse, akuzohej si “profet i katastrofave” (term i përdorun prej antipapës Gjoni XXIII-Ronkalli), me format e saja të fanatizmit, të egzagjerimit, që rrjedhin prej injorancës dhe paragjykimeve. Rasti i imzot Marcel Lefebvre dhe i disa prelatve të tjerë konfirmon, n'nji anë, largpamsinë e ktyne barijve, dhe nga ana tjetër, reagimin e çrregullt të anmiqve të tyne, të cilët prej frigës se hupjes së pushtetit, përdorën tanë autoritetin e tyne për me mohue provat dhe ruejtën të mshehuna qëllimet e tyne të vërteta.

« Për me vazhdue ma tej analogjinë, mundena me thanë se në Qiellin e Fesë, nji eklips asht nji fenomen i rrallë dhe i jashtzakonshëm. Por mohimi i përhapjes së errsinës gjatë eklipsit, vetëm pse kjo nuk ndodh në nji situatë të zakonshme, nuk asht nji tregues i besimit në pashkatrrueshmëninë e Kishës, por përkundrazi asht ose nji refuzim kryefort i realitetit ose nji mungesë Fejet. Shejtja Kishë Katolike Romake, simbas premtimeve të JEZU-KRISHTIT, nuk do të sundohet kurrë prej dyerve të Ferrit, por kjo nuk don me thanë se Ajo nuk do të jetë, ose nuk asht tashma, e eklipsueme prej imitimit të saj diabolik, prej ksaj hane që jo rastsisht e shohim nën kambët e Grues së Apokalpsit : “Nji vizion i mahnitshëm u duk në Qiell :  nji Grue e mbështjellun me diell, me hanën nën kambët e saja dhe mbi krye një kunorë me dymbëdhetë yje” (Apokalipsi 12, 1).        

« Hana gjindet nën kambët e Grues që ndodhet mbi çdo lloj ndryshimi, mbi çdo lloj korrupsioni toksuer, mbi çdo ligj të destinës dhe të mbretnisë së shpirtit (djallzuer) të ksaj bote. Kjo për arsye sepse Grueja në fjalë, që asht nji figurë njikohsisht e tejet Shejtes Virgjinës MARI dhe e Kishës Katolike Romake, asht “amicta sole”, e mbështjellun me Diellin e Drejtsisë, që asht JEZU-KRISHTI, “e lirë nga çdo fuqi demoniake, sepse ajo merr pjesë në misterin e pandryshueshmënisë të JEZU-KRISHTIT” (shen Ambrozi)... Asht evident fakti se nuk munden me egzistue dy Kisha të JEZU-KRISHTIT, që do të ishte e pamujtun, blasfemuese dhe heretike.  Kisha e vetme e vërtetë e JEZU-KRISHTIT nuk ka dështue në misionin e saj, për me u korruptue në nji sekt. Kisha e JEZU-KRISHTIT nuk ka kurrëfarë lidhjet me ata, të cilët tash 60 vjet kanë ekzekutue nji plan për me e pushtue até. Mbivendsja (eklipsi) midis Hierarkisë së Kishës Katolike Romake dhe anti-kishës (konçiljare) nuk asht nji fakt teologjik, por nji realitet historik...»

(Atë Carlo Maria Viganò, ''ish-nunc apostolik'' dhe ish-antar i shërbimit sekret të Vatikanit, sod i mshehun n’ilegalitet; “How the Revolution of Vatican II serves the New World Order”, Catholic Identity Conference, 24 October 2020)


 

Regina cæli, lætare! Alleluia!
Quia quem meruisti portare! Alleluia!
Resurrexit, sicut dixit! Alleluia!
Ora pro nobis Deum! Alleluia!


Gaude et lætare, Virgo Maria! Alleluia!
Quia surrexit Dominus vere! Alleluia!

Oremus:

Deus, qui per resurrectionem Filii tui, Domini nostri Iesu Christi,
mundum lætificare dignatus es:
præsta, quæsumus; ut per eius Genetricem Virginem Mariam,
perpetuæ capiamus gaudia vitæ.
Per eundem Christum Dominum nostrum.
Amen!

 

lunedì, febbraio 06, 2023

 


+ Ismail Kadare dhe urdhni i ri botnuer shekullar +


« ...Kta (komunistat) na kanë prishë bazat ne..., për me ndërtue t'vehten ; kanë ndërtu' nji Ismajl Kadaré. Ismajl Kadareja antar i parlamentit t'Enver Hoxhës ; Ismajl Kadareja antar i partisë t'Enver Hoxhës ; Ismajl Kadareja shkrimtar i oborrit, ''turbaduer''; Ismajl Kadareja s'e ka folë nji fjalë n'favor t'popullit ; Ismajl Kadareja kur ndodhi egzodi, egzodi n'90'-n'91, ka deklaru' botnisht : ''U liru' Shqipnija nga jashtqitja'' ; e ka quejtë popullin jashtqitje. Aj mandej u bâ jashtqitje edhe aj, s'e iku e ndej n'Francë. Jo, nuk ka vlera se vlera niset te morali. Aj â stilist, po, stilin e ka t'bukur ; por, njiherë që nuk asht mielli i thesit t'ij, se kërkush nuk guxon me ia ba analizen, ku i ka kopju' o ku i ka marrë ; nuk guxon se asht n'omenklaturë; héh; me folë kundra Ismajl Kadaresë, si me folë kundra komitetit qendror. Un ia kam thanë ndër sy : - Ti e ke ulë vedin kaq poshtë që i ke dalë dishmitar n'gjyq Petrit Karazit, shokut tem t'burgut. Po si, ti je alamet shkrimtarit, me dalë, me u ba vegël e sigurimit, me i dalë dishmitar Petrit Karazit ? - Nuk e njoh, tha. - T'njef aj ty; ... për agjitacjon e propagandë...; i ka dalë Petriti n'nji rrugicë atje n'Tiranë e i ka thanë : - Ti mor qen bir qenit me na shâ Fishten né ; - mysliman, é, Petrit Karazi, shok i emi - ; po s'ke marre, mor ; po kush je ti, mor ; ti je klysh i enverit, mor ; sahan-lëpîs; shqip i thonë sahan-lëpîs. S'ka vlera morale. Njeriu matet nga vlera morale, sâ i shërben të mirës kundra s'keqes; aj s'e ka hapë gojen kundra s'keqes kurrë : gjithmonë ka marrë pjesë në t'keqen. » (Prej nji interviste me Don Simon Jubanin R.I.P.)

Përderisa literatura e Ismail Kadaresë, i njoftun botnisht si ateist, nuk ka vlera morale, si ka mundsi, pvet dikush, që veprat e tija janë përkthye në afro 45 gjuhë të botës ? Si ka mundsi që ato kanë marrë disa çmime prestigjioze ? Kadare asht emnue 15 herë edhe për çmimin Nobel, por pa e fitue. Për ma tepër, Kadare asht dekorue me disa tituj, e njeni prej tyne asht Oficier i Madh i Legjionit të Nderit, urdhën mason që normalisht dekoron masonë apo filo-masonë.

Me 28 Mars 2017, Edi Rama mori prej presidentit Hollande (mason) titullin "Commandeur de la légion d'honneur" (Komandant i Legjionit të Nderit), titull që edhe Ismail Kadare kishte marrë po prej ktij presidenti me 30 Maj 2016. Për ma tepër, presidenti tjetër francez E. Macron (i njoftun si mason), me nji dekret të 31 Dhetorit 2019, dekoroi po Kadarenë me nji gradë edhe ma të naltë "Grand Officier de la Légion d'Honneur" (Oficier i Madh i Legjionit të Nderit). Urdhni ka pesë grada : Chevalier (kalorës), Officier (oficer), Commandeur (komandant), Grand Officier (oficer i madh) dhe Grand'Croix (Kryqi i madh). Nji burim deklaron se Kadare paska marrë edhe Kryqin e Legjionit të Nderit.

Urdhni i Legjionit të Nderit u krijue me urdhën të Napoleon Bonapartit (i njoftun si mason) në 1802. Në nji letër të ktij të fundit, me 11 Dhetor 1806, drejtue masonit të njoftun dhe Kancelarit të Madh të Urdhnit në fjalë, A. M. Lacépède, Napoleoni e porositë me drejtue festen e parë në tempullin (masonik ?) që ka urdhnue me u ndërtue. (Correspondance

de Napoléon Ier publiée par ordre de l’Empereur Napoléon III, Henri Plon/J. Dumaine, Paris, 1863, T. 14, p. 64)

Dy organizatorët e parë të Urdhnit të Legjonit të Nderit (ULN) ishin Lacépède dhe gjenerali Mathieu Dumas, të dy masonë të njoftun. Nën drejtimin e Lacépède, administrimi i lozhës së Kancelerisë së Madhe, që administronte ULN u organizue në divizione : Shefi i divizionit të parë ishte Amalric (mason); shefi i divizionit të dytë ishte Davaux (mason); shefi i divizionit të pestë ishte Lavallée (mason) ; zv.shefi i divizionit të tretë ishte Barouillet (mason); masonë aktivë ishin edhe Raoul, avokat përgjegjës në Kanceleri, s'bashkut me 2 antarë të kabinetit, Tardif dhe Aussignac. Për ma tepër, Joseph Lavallée (mason), bashkpuntor i afërt i Kancelarit të Madh të Urdhnit, mori përsipër detyren me shkrue librin e parë të ULN. Në parathanjen e librit, autori i tij na paraqet kjart misionin e tij dhe të ULN me vazhdue idetë e Revolucionit (judeo-masonik) "francez". Dhe kto ide, si u pa gradualisht ma vonë, kishin si qëllim primar shkatrrimin e monarkisë dhe s'dytit dobsimin e Kishës Katolike, nënshtrimin e saj ndaj shtetit dhe eventualisht korruptimin dhe asgjesimin e saj. Pra qëllimi final i ktij urdhni masonik, ashtu si programi i tana shoqnive të tjera sekrete antikristjane, asht përmbledhë me dy fjalë prej imzot Delassus :

« Me rrxue tanë kufijtë, shton Claudio Jannet në vepren e Át. Deschamps, me hjekë tana kombsitë, tuej fillue prej ma t'voglave, drejt nji shteti t'vetëm, me zhdukë çdo lloj ideje t'patriotizmit, me e bâ t'përbashkët boten mbarë, që i përket tanvet, me prishë, me dredhí apo me forcë, tana traktatet, me përgaditë gjithçka për nji demo(n)kraci të gjanë, ku rracat e ndryshme të shtazënueme prej tana llojeve t'imoralitetit kanë me kênë veç departamente t'administrueme prej logjeve të nalta (masonike) dhe prej Antikrishtit, diktatorit suprem, i bamë për tà zoti i tyne i vetëm : ky asht pra plani i shoqnive sekrete. » (Mgr Henri Delassus, « La conjuration antichrétienne », vjeti 1910, vol. II, f. 596 ; cf. Pierre Molier, "LES DEBUTS DE LA LEGION D’HONNEUR ET LA FRANC-MAÇONNERIE"; D'Estampes & Jannet, "La franc-maçonnerie et la révolution", 1884)

« Ju jeni njiherësh shqiptar dhe francez, europian në zemër dhe botnuer (planetar) në shpirt... », i pat thanë Kadaresë presidenti francez, masoni François Hollande, g'jatë ceremonisë së dhanjes së titullit « Komandant i Legjionit të Nderit ».

Nuk duhet me u habitë, pra, pse bota nderon até çka asht e saja, até që i përket.

« N'kjoft se bota ju urren, dijeni se M'ka urrye para jush. Po t'ishit të botës, bota do të donte çka asht e saja. Por, mbasi nuk jeni të botës, dhe sepse ju kam zg'jedhë prej botës, bota ju urren. » (shën Gjoni 15, 18-19) Dhe bota nuk e njofti Krijuesin dhe Shelbuesin e vet : "et mundus Eum non cognovit" (sh'Gjoni 1, 10).

Çka asht bota ?

Ka dy botë, thotë shën Agustini : e para, e krijueme prej Fjalës së Zotit, në të cilën JEZU-KRISHTI, Zoti jonë, asht shfaqë i veshun me natyren tonë mortore, dhe e dyta, e drejtueme prej princit të terrinave, djallit, e në të cilën JEZUSI nuk njifet. E para, vepër e Hyjit, nuk mundet me kenë e keqe. Gjeneza na mson se Hyji tuej konsiderue veprat e Veta i pa që ato ishin t'shkëlqyeshme : "et vidit quod essent valde bona''. E dyta, ku satani asht shef, nuk mundet me kenë e mirë, sepse djalli, i keq qysh prej fillimit, influencon djallzinë e tij mbi gjithçka që aj dominon. Bota përbahet prej atyne t'mjerve që kanë braktisë Parrizin, për me ndërtue ''parrizin'' e tyne toksuer ktu poshtë, n'kyt luginë lotësh ku gjithçka kalon si uji, tretet e harrohet, përveç veprave të mira t'krishtena, të cilat mbesin e rrezatojnë lumninë e Mbretnisë së Qiejve. Bota i urren kto vepra t'krishtena, bashkë me t'krishtenët, sepse ato i demaskojnë botnisht punët e kqija të botës e të mondanve. Për kta të mjerë, destina finale nuk asht Krijuesi por krijesa; me gzue, me u argëtue, me u knaqë sa ma shumë t'jetë e mujtun, qé ideali dhe programi i tyne. E numri i tyne, i partisë së djallit, asht fort i madh, dhe ata duken fort t'lavdishëm, të shkëlqyeshëm, s'pakut n'aparencë, me nji lavdi si voesa e mjesit, si lulja e brishtë që nadje nalcon kryet, por n'misditë digjet prej diellit përvëlues. E n'kyt parti, e n'kyt botë të satanit çuditnisht duket se tanë dojnë me aderue, tanë shtyhen kush me hî i pari, n'kyt bulevard ku turmat rrjedhin si lumej t'zhurmshëm e t'furishëm. Ata janë të zbukuruem me lule e dafina, t'rrrethuem me knaqsí e lojna, t'mbuluem me ar e argjend. (Saint Louis-Marie Grignion de Monfort, "Lettre aux Amis de la Croix")

Prandej mos të habitena pse Zoti jonë JEZU-KRISHTI e ka mallkue kyt parti të djallit, kyt ushtri të së keqes, sepse ajo asht anmiku thelbsuer i Doktrinës dhe Urdhnimeve hyjnuere ; kjo botë mundohet me shtrí gjithkund influencen e saj dhe punon përditë me mallkue shpirtnat, për të cilat JEZU-KRISHTI ka vuejtë mundimet e Krygjit. « Miqsija e ksaj bote asht anmiku i Zotit. Kushdo që don me kenë mik i ktij shekulli (i ksaj bote) vetshpallet anmik i Zotit. » (shën Jaku IV, 4). Shelbuesi na thotë po ato fjalë që u tha Apostujve të Vet : « Ju nuk jeni të ksaj bote... », dhe kto fjalë hyjnuere Kisha Shejte Katolike e JEZU-KRISHTIT na i përsëritë edhe ne : Për me kenë të JEZU-KRISHTIT duhet me u nda prej satanit dhe prej botës. Kërkush nuk mundet me shërbye njikohësisht Shefin e së mirës dhe shefin e së keqes. « Mos doni boten e as gjanat e botës ; aj që don botën nuk ka n'vedi Dashtninë e ATIT, sepse gjithçka që asht në botë asht epshe e pasioneve, lakmi e syve dhe krení e jetës, të cilat nuk janë të ATIT por të botës. » ( I shën Gjoni 2, 15)

Përmes shkrimeve të tija mondane, Ismail Kadareja vetshpallet pjesë e ksaj partije të djallit, dikur komunist i hapun e sod komunist i maskuem, sepse komunizmi asht me të vërtetë mohimi total, teorik e praktik, i çdo vlere t'krishtenë. Krishtënimi me komunizmin nuk kanë asgja të përbashkët, sepse komunizmi asht ndërtue posaçmënisht si nji armë për me shkatrrue Krishtënimin. Asht e papranueshme atherë që të Krishtenët të lexojnë e lavdojnë veprat e Ismail Kadaresë. E kto vepra tija dishmojnë se planetari e globalisti Kadare nuk ka përjetue « "folgorimin" e vonë në rrugën e damaskut ». Denoncimi që Kadareja gjoja i ban komunizmit si nji sistem i perënduem asht nji hallkë mashtruese që kontribon drejt përhapjes edhe ma universale të ideologjisë komuniste, ashtu si pat profetizue Nana e tenZot në Fatima. Ata që mendojnë se komunizmi, kjoft si sistem shtetnuer apo ideologji, paska mbarue gabohen randë : aj thjesht ka kalue në nji stad tjetër. Gjarpni din me ndrrue lëkurë, por gjarpën mbetet prapseprap.

N'nji prej intervistave të fundit, n'kohen « pluraliste », At Zef Pllumi O.F.M., i përgjigjet me trishtim pyetjes nëse kultura apo inteligjenca shqiptare trashigon ndojgjâ prej t'kaluemes, nëse ajo asht çlirue prej diktaturës : « Jo, jo, kultura vazhdon me kenë ajo që ishte, komuniste ; shkollat janë komuniste ; edukata asht komuniste ; aty nuk â prekë. » Pyetjes se kush i mban gjallë kto ide komuniste, At Pllumi përgjigjet : « Politikanët, vetëm politikanët ». E me të vërtetë n'pushtet gjithkund, jo vetëm në Shqipni, sundojnë masonët e komunistat, dhe mbështetsit e tyne, që përkrahen prej fuqisë së mshehtë që i ka krijue dhe që i drejton : Judaizmit ndërkombtar, ashtu siç deklaron me mjeshtri At Joaquin Saenz y Arriaga S.J. me bashkpuntorët e tij, në librin tejet erudit e t'argumentuem « Komploti kundër Kishës », përkthye edhe në shqip.

N'nji intervistë t'kalueme te TV Rozafa, Don Simon Jubani deklaron të njejtën gjâ : « Mezi ç'pritme me ndî' ata dy krokodilat, peshkaqent, Bushin, baben e ktij mistrecit, ktij uzurpatorit, presidentit t'Amerikës, që ju thy' shtama n'dorë, dhe të Gorbaçovit në Maltë, (që) lajmuen gjoja mbarë njerzimin, lajmuen se râ komunizmi, râ muri i Berlinit, mbaroi lufta e ftoftë, e kjo kjé nji rrênë klasike që ka mbetë e rregjistrueme n'histori, pse nuk râ aspak. »

Me t'vërtetë se nuk râ aspak, sepse plani djallzuer i tyne ishte me përgjumë edhe mâ shumë njerzët e shkretë me iluzione e shpifje kriminele, ndërsa klyshët e djallit zbatojshin agjenden e themelimit të nji urdhni judeo-masonik-komunist kontinental, n'fillim, e mandej universal. Aleatët judeo-masonë që fituen luften e II botnuere, me nji plan t'mirë-organizuem, nënshkruen nji pakt tradhtar e kriminel në Jaltë, në 1945, ashtu siç e konfirmon edhe Don Simon Jubani në intervisten e masipërme, për me ia dorzue Shqipninë e shkretë komunistave. Marrja e pushtetit prej komunistave në Shqipni në 1945 ka kenë nji vendim i marrun pra prej Amerikës, Anglisë, Bashkimit Sovjetik e vendeve tjera aleate. Plani ka kenë me futë Shqipninë, por edhe vendet e tjera mbas perdes së hekurt, në nji lloj eksperimenti laboratorik, si bahet me kafshët apo të burgosunit me vdekje, dhe me provue si funksionon në praktikë diktatura ma e egër dhe tiranike e shpikun ndojherë prej mendjeve djallzuere. E dijeni mirë : Kjo sprovë e tmerrshme asht lejue prej Hyjit si ndëshkim i mkateve, kryesisht të Katolikve, kryesisht të Klerit katolik. Aleatët, po të kishin dishirue, mbrenda 24 orve mujshin me e çlirue laboratorin Shqipni, por jo, duhej që ekspertimenti të çohej deri në fund. Kini parasysh pra, t'Krishtenë, kur bahet fjalë për mkate, se Hyji nuk tallet; çka të mbjellni keni me korrë. Jeni betue para Zotit, përmes Pagzimit, me ndihmen e hirit hyjnuer, me jetue si bij të Hyjit e jo si skllevën të djallit e ju jetoni si bota, skllave e satanit ; Atherë, mos u surprizoni e mos u ankoni kur t'shihni Ndëshkimin hyjnuer, mos blasfemoni se Hyji keka i padrejtë. Asht koha me bâ pendesë. « Po nuk batë pendesë, të tanë keni me mbarue. » ( sh'Luka 13:1-5)

Nji prej gazetave t'pamvaruna shqiptare botoi para disa vjetësh pjesë të fjalimit të Ramiz Alisë, në mbledhjen e Byrosë Politike, Tetuer 1989, ku analizohej edhe letra sekrete e Gorbaçovit dhe veprimet që duheshin ndjekë mbas « ramjes së komunizmit » :

« Gorbaçovi më dërgoi disa dokumente e plane dhe po i studioj prej kohësh. Ata janë shumë më përpara se ne, por këto janë gjëra që ne i kemi diskutuar afërsisht dhe jo me të gjithë anëtarët e Byrosë, pasi nuk dihet se kush është miku dhe kush është armiku.

« Kjo është një mbledhje vetëm për ne më të besuarit, ndaj le të flasim hapur. Ne kemi kuadro sa për shtatë Komitete Qendrore, pra frika nuk duhet të ekzistojë. Shumë intelektualë do të na kundërshtojnë, por me ta do të rregullohemi duke u dhënë punë apo ngritur paksa rrogën. Problem mund të jenë intelektualët pensionistë. Këtyre do t'u ofrojmë krijimin e Shoqatës së Veteranëve të Luftës dhe të Punës, pastaj do t'u japim nga një minipension. Kosova është në pragun e shpalljes së Kushtetutës, është punë e tyre, ne e kemi programin dhe platformën tonë. Strategjia është e qartë dhe kemi përcaktuar rrugët për zbatimin e qëllimit dhe të misionit tonë.

« Nën një propagandë ekstreme kundër komunizmit dhe me disa ndëshkime të vogla, sa për sy e faqe ndaj nomenklaturës së lartë komuniste.

"STRATEGJIA E RE"

« Ne, komunistët reformatorë, do të zbatojmë strategjinë tonë në ekonomi, sipas së cilës kapitalistët dhe pronarët e ardhshëm në një vend socialist të jemi ne apo njerëzit tanë. Me strategjinë tonë të re, brenda dy-tre legjislaturash do të arrijmë që nga klasa komuniste të krijojmë klasën kapitaliste, e cila do të na përjetësojë në pushtetin politik të së ardhmes. Të jeni të sigurtë që e ardhmja do të jetë jona.

« Kurrë nuk do të lejojmë restaurimin e pushtetit politik të armiqve tanë. E ardhmja e fëmijëve tanë do të jetë e mrekullueshme, gjithnjë e sigurt, sepse për këtë kemi derdhur kaq gjak dhe do të derdhim përsëri po të jetë nevoja. Shqipërinë do ta gëzojmë Ne dhe pasardhësit tanë. Po rastisi që të na e përvetësojnë pushtetin apo të rrezikohemi, atëherë mos u gëzofshim asnjëherë, nëse nuk do të dimë t'i mbrojmë fitoret e arritura, qoftë edhe me grykën e pushkës, si në rininë tonë të hershme.

« Ndaj, për të mbrojtur mbajtjen e pushtetit duhet të jemi të përgatitur në të dyja anët; në rrugën paqësore dhe në atë të luftës së armatosur.

"KËRCËNIMI"

« Ne jemi të përgatitur për të dyja rrugët; kemi njerëzit e vendosur dhe guximtarë, të cilët i kemi përgatitur me sakrifica e mund për vite me radhë, por kemi edhe organet tona të dhunës. Ndaj, mjerë ata që do të guxojnë të na kundërvihen. Jua them këtë që të mbani lart moralin dhe asnjëri prej jush të mos ketë frikë.

« Nëse do të jetë e nevojshme, do të kemi edhe mbështetjen e aleatëve të jashtëm ideologjikë në pushtet, që ju i dini mirë se sa na kanë ndihmuar. Pavarësisht konflikteve të fundit që kemi pasur me ta, duhet ta dini se na bashkon akuza e pushtetit të komunistëve, pavarësisht nga nuancat dhe përplasjet e përkohshme. Përveç aleatëve ideologjikë, do të kemi edhe mbështetjen e aleateve të Perëndimit, me të cilët kemi ruajtur fijet e lidhjeve të vjetra për hir të interesave të mëdha.

« Këta të fundit do t'i përdorim vetëm nëse do të jetë shumë e nevojshme. Shoku Enver dikur, dhe unë sot, i kemi ruajtur këto lidhje të që garantojnë pushtetin tani edhe në të ardhmen, përgjithmonë! Ju garantoj se pavarësisht nga rrethanat e vështira aktuale, sido që të shkojnë punët, uji do të rrjedhë në mullirin tonë. Për këtë jeni të garantuar sot e përgjithmonë. Kërkoj nga ju që të mos keni frikë, të mos shtrëngoni radhët dhe të mos dekurajoheni nga situatat e vështira që po kalojmë, sepse në fund të fundit rëndësi ka pushteti, që do të jetë plotësisht yni.

« Ju uroj punë të mbarë, mobilizim dhe mendje të kthjellët! Mbajeni
mend: Fitorja dhe pushteti do të jenë përjetësisht tonat! Do të bisedojmë dhe do të vendosim përsëri në përputhje me evoluimin e situatave. Ju uroj punë të mbarë. »

Ramizi konfirmon personalisht mbështetjen e aleatve, kjoft lindorë, kjoft perëndimorë, sepse të gjithë kta kriminela i bashkon çeshtja e interesave të mëdha : Krijimi i Urdhnit të Ri botnuer, judeo-masonik-komunist.

Çifuti Rene Groos, në revisten « Le Nouveau Mercure », Maj 1927, konfirmon se

« Internacionalistat e Financës [kapitalizmit] dhe të Revolucionit [komunizmit] punojnë me zell dhe janë dy ftyrat e internacionales çifute... Egziston nji komplot çifut kundër tana kombeve. »

Polemisti dhe sionisti i njoftun çifut Bernard Lazare, në librin e tij “L'antisémitisme et ses causes”, Paris, 1894, ndër të tjera shkruen :

«... Nga njêna anë, çifutnit kanë kênë ndërmejt themeluesve të kapitalizmit industrial e financiar dhe ata punojnë aktivisht drejt nji centralizimi ekstrem të kapitaleve që do të lehtësojë pa dyshim socializimin e tyne. Nga ana tjetër, çifutnit janë ndër kundërshtarët mâ të zjarrtë të kapitalit. Çifutit kullues të arit, produkt të egzilit, të Talmudizmit, te legjislacioneve dhe persekucioneve i kundërvêhet çifuti revolucionar, bir i traditës biblike dhe profetike, të asaj tradite që nxori anabaptistët liberalë gjermanë të shekullit të XVI-të dhe puritanët e Cromwellit (faqe 393).

« Rothschild-ve i korrespondon Marxi dhe Lassalle, luftës për pare, lufta kundër pares dhe kozmopolitizmi i spekulluesit në bursë bahet internacionalizmi proletar dhe revolucionar (faqe 343). »

« Populli çfut si nji i tânë do t'bahet vetë Mesija. Ai do t'mbrrijnë dominimin e botës nepërmjet shkrimjes së racave të tjera, zhdukjes se kufijve, zhdukjes së monarkisë dhe themelimit të nji Republike Botnuere në t'cillën çfutnit do t'kenë gjithkund privilegjin e nënshtetsisë. Në kyt Urdhën të Ri Botnuer (URB), fmijët e Izraelit do t'caktojnë të gjithë drejtuesit, pa ndeshë kundërshtime. Qeveritë e tâna vendeve që formojnë Republiken Botnuere kanë me râ pa vështirsi n'duert e çfutve. Atherë do t'bahet e mujtun për eliten drejtuese çfute me zhdukë pronën private dhe me shfrytzue gjithkund burimet e shtetit. Në kyt mnyrë, do të realizohet premtimi i Talmudit ku shkuhet se kur t'vijnë koha mesianike, çfutnit kanë me pasë në duert e tynë pasuninë e tânë botës. » (Baruch Levy, Letër drejtue Karl Marksit, "Revista e Parisit", faqe 574, 1 Qershuer 1928)

I njêjta idé shifet edhe në nji shkrim në gazeten hebraike « The Jewish World » të 9 Shkurtit 1883 :

« Ideali i madh i Judaizmit âsht që bota mbarë të mbushet me doktrinën hebraike dhe se në nji vllazni universale kombesh – nji judaizëm i zgjeruem – të gjitha rracat dhe fetë e ndame të zhduken. Me anen e aktivitetit të tyne (çifutve) në literaturë, shkencë, me anen e pasionit të tyne dominues në gjitha degët e aktivitetit publik, ata janë tue zbrazë gradualisht idetë dhe sistemet joçifute në guaska çifute ». (Abbé J. Meinvielle, 'Les juifs dans le mystère de l'histoire', 1964)

Dhe elementi fetar i URB, që nalcohet mbi apostazinë e lirisë fetare të ndërgjegjes, asht nji ekumenizëm sinkretik gjithpërfshirës, ashtu si propagandohet qysh prej viteve 60' në Vatikan e dioqeza, të cilët janë sod elementa tradhtarë bashkpuntorë të elitave talmudike globaliste.

Monsinjor Henri Delassus, në librin e tij të mrekullueshëm "Amerikanizmi dhe komploti antikatolik" (1899), faqet 55-59, shkruen kshtu mbi ândrren shekullore dominuese të Sanhedrinit dhe Sinagogës moderne çifute, pasardhsit e vrasësve të Birit të Njirit :

« Qëllim i tyne âsht dominimi i botës. Për me vendosë kyt dominim, nuk mjafton vetëm me eliminue patriotizmin në zemrat e njerzve, duhet gjithashtu, e mbi gjithshka, me u fikë besimin fetar, sepse asgjâ nuk i nep njirit aq shumë dinjitet dhe pavarsi sesa bashkimi i tij me Zotin përmes Fesë dhe dashnisë hyjnore. Simbas Sinagogës, duhet me i shtye njerzit drejt asaj që njeni prej tyne e ka quejtë krejt mirë "Kisha e mendimit të lirë fetar".

« Admironi kyt afrimitet : mendim i lirë dhe fé. Ata (çifutët) e dijnë se njiri âsht natyrisht fetar dhe se nuk mundet me u shkatrrue kjo natyre e tyne. Duhet pra me u knaqë dhe mjafton me i drejtue njerzit e tana feve drejt nji besimi të vagët (të turbullt), ku sejcilli ka me besue shka të dojë e ka me i dhanë hyjnisë kultin që i pëlqen. "Sejcilli, simbas ndërgjegjes se tij, ka me i ruejtë praktikat e kultit që i nep zotit të vetëm dhe jomaterial ose ka me i reformue ato simbas principeve të nji judaizmi liberal dhe humanitar." Falë shtrimjes së ksaj "lirije praktike... progresi ka me ecë përpara dhe feja universale ka me u vendosë pa bezdisë asnji ndërgjegje." (Arshivat izraelite, III, faqet 118-119, vjeti 1868)

« ... Feja e vërtetë âsht Feja Katolike. Në vend të Katoliçizmit, "judaizmi liberal e humanitar" don me vue nji kishë katolike simbas mnyrës së tij, ku tanë njerzit të munden me hy e ku të tanë të jenë dakord sepse kërkujt nuk ka me iu imponue asnji dogëm. "Asht veçanarisht e domosdoshme me ndâ moralin që i përket të tanve me dogmen fetare të veçantë të çdo besimit." (Idem, XI, faqe 504, vjeti 1867)

« "Aleanca judaike universale nuk ndalet vetëm te kulti jonë por ajo i drejtohet tana kulteve. Ajo don me penetrue të tana besimet ashtu si ajo gjindet në tana vendet, n'mnyrë që njerzit inteligjentë, pa dallim fejet, të bashkohen në kyt Shoqni judaike universale, qëllimi i së cilës âsht aq fisnik dhe aq civilizues... Të tana fetë që kanë për bazë moralin dhe në krye zotin, janë motra dhe duhet të jenë miq me njena-tjetren. Me rrxue pengesat që ndajnë atë që nji ditë duhet të bashkohet âsht misioni i madh dhe i bukur i Aleancës judaike universale. Të ecim përpara me guxim dhe të vendosun në rrugën që na âsht hapë." » (Idem, XXV, faqet 514-520, 650-651, vjeti 1861)

Të njêjten gjâ profetizonte edhe Papa sh'Piu X, në 1910, në letren e tij inciklike mbi Sionin :

« Ne druejmë se rezultati i ktij konfuzioni në punë, përfituesi i ktij aktiviteti social kozmopolit, mund të jetë vetëm nji demokraci, që nuk ka me kênë as katolike, as protestante e as çifute, nji fé (ashtu si thojnë edhe vetë drejtuesit e lëvizjes së Sionit) mâ universale se Kisha Katolike, që ka me mbledhë tanë njerzit, të bamë s'fundit vllazen e shokë proletarë, në "mbretninë e zotit". Nuk punohet mâ për Kishen Katolike, por për humanizmin.

« E tashti, të depertuem prej trishtimit mâ të madh, e pvesim vedin se ku përfundoi katoliçizmi i ditëve të para të lëvizjes së Sionit ? Mjerisht, kjo lëvizje dikur aq katolike, âsht xanë peng, në rrugen e saj, prej anmiqve modernë të Kishës Katolike dhe âsht kthye tashma në nji instrument të mjerë të lëvizjes së madhe apostate, e cila âsht e organizueme në të tana vendet për themelimin e nji Kishe universale që nuk ka me pasë as dogma, as hierarki, as rregull për shpirtin e as frê për pasionet, e cilla nën pretekstin e lirisë dhe dinjitetit njerzuer, planifikon me vendosë në botë, n'kjoft se do të triumfote, mbretninë zyrtare të dredhisë, të forcës, të shtypjes së t'dobtëve dhe të atyne që vuejnë dhe punojnë.

« Na i njofim mâ mirë sa s'bahet ofiçinat [logjet judeo-masonike] ku përpunohen kto doktrina perverse, të cilat nuk kanë me mujtë me mashtrue shpirtnat largpamës. »

Çfarë respektit duhet me pasë atherë për klyshët e djallit, për ata që luftojnë me pushkë e me pendë për skllavnimin e kombeve ?

Bazue mbi kto pak dishmi që përmenda ma nalt, u tham se janë n'nji iluzion diabolik atyne që, prej injorancës apo bashkpunimit me anmikun, andrrojnë e përkrahin me shkrime e debate « hyemjen n'Europë » apo « bashkimin me Europen », ashtu si flet edhe Kadareja. Tuej veprue kshtu, ata i shkaktojnë nji dam të madh Çeshtjes shejte katolike. Europa sod nuk asht ma Katolike, por masonike, ateiste, komuniste. Mjafton me lexue kushtetutat totalisht laike të vendve europiane që kanë nxjerrë jashtë JEZU-KRISHTIN dhe Unjillin e Tij shejt ; Brukseli e Mastrihti punojnë tash sa dekada për llogari të urdhnit të ri botnuer judeo-masonik, që kalon përmes Bashkimit Europian, që don me thanë kta globalista punojnë për shkatrrimin e Katoliçizmit dhe instalimin e nji diktature aq të tmerrshme tekno-policore, saqë para saj, komunizmi shqiptar duket si nji lojë fmijësh. Ju e patë çfarë fuqije paralizuese paten forcat globaliste g'jatë p(l)andemisë, aq sa me ndalë aktivitetin e përditshëm në tanë boten. Dhe ky ishte veç nji eksperiment i vogël. Tana kto drama lejohen me drejtsi prej Hyjit, si ndëshkim të mkateve t'papendueme, kryesisht të Katolikve. Lexoni Planin Kalergi, prej të cilit po nap pak referenca ktu poshtë, e që nep nji ide si planifikohet prej tyne Europa e ardhshme. Shofim pra n'instalim çka Pontifët shejt e vetë Nana tenZot na kanë paralajmnue, me detaje, kohë ma parë. Por njerzit kryefortë nuk dojnë me ba pendesë, nuk dojnë me jetue simbas Unjillit shejt. Pjesa e madhe e atne që sod quhen katolik, që mbështesin reformat apostate të Vatikanit II, t'a dijnë se kanë mohue publikisht Fenë hyjnore Katolike. Sa për kujtesë, aprovimi i lirisë fetare të ndërgjegjes, siç shpallet sod në tana vendet e botës, pa dyshim edhe në ato europiane, si shpallet sod prej Vatikanit t'okupuem e dioqezave t'infiltrueme, asht nji mohim publik i Unjillit dhe i Traditës Shejte Katolike : asht nji akt lufte kundër Hyjit të Gjithpushtetshëm.

« Ata thrrasin n'diskutime e debate tanë njerzit pa përjashtim; prej t'pafeve e deri te ata që janë të ndamë prej JEZU-KRISHTIT ose që mohojnë hyjninë dhe natyren e misionit të Tij. Kto lloj përpjekjesh nuk kanë asnji të drejtë me u pranue prej katolikve, sepse ato bazohen në opinionin e gabuem se të tana besimet janë pak a shumë të mira, të vërteta dhe të lëvdueshme.

« ... Jo vetëm që përkrahsit e ktij opinioni janë krejtsisht n'gabim, por në t'njêjten kohë ata mohojnë dhe shtrêmbnojnë kuptimin e Fesë së vërtetë Katolike Romake, tue râ kshtû pak kah pak në natyralizëm dhe në ateizëm. Për rrjedhojë, âsht plotsisht e kjartë se ata që përkrahin ose bashkohen me përhapësit e ktij opinioni t'gabuem braktisin totalisht Fenë hyjnore Katolike të zbulueme prej Zotit. » (Papa Piu XI, Incikliku “Mortalium Animos”, 6 Kallnduer 1928)

« Asht nji pengesë për bashkimin konvertimi me zell i jo-katolikve. » (Unitatis redintegratio : 24 ; dekret i pseudo-konçilit të II të Vatikanit mbi ekumenizmin. Sesioni 5; 21 Nanduer 1964)

Kta apostatë apo mohuesa publik të Fesë së vetme hyjnore Katolike, t'udhëhjekun prej kryeapostatit Bergoglio, shpallin se tana fetë janë të mira dhe shëlbojnë shpirtin, simbas direktivave të pseudo-konçilit të II të Vatikanit (1962-1965), ku në njênin prej dokumentave të tija msohet çmenduníja blasfemuese e sakrilegje se tanë njerzit paskan destinen hyjnuere ("Gaudium et spes", 21 Nandor 1964); për rrjedhojë, kta apostatë propagandojnë se tana fetë janë të mira dhe se të tanë njerzit shelbohen në besimet e tyne. Kjo apostazi e lirisë fetare të ndërgjegjes blasfemon vetë Fjalen e Zotit në Shkrimet-Shejte, ku vetë Hyji na mson se ka vetëm Nji Zot, vetëm Nji Fé e vetëm Nji Pagzim; kjo doktrinë infernale blasfemon Doktrinen e përjetshme hyjnore të Kishës shêjte Katolike dhe tërhjek mallkimin e drejtë të Zotit të Gjithpushtetshëm.

Lirija fetare e ndërgjegjes asht nji akt apostazijet apo mohim publik i Fesë Katolike. Ligji kishtar 188 § 4 konsideron të rrxuem prej postit, pa asnji deklaratë të ndonji superiori, cilindo klerik që mohon publikisht Fenë Katolike, e kësisoj posti mbetet vakant. Apostazija e lirisë fetare të ndërgjegjes s'bashkut me ekumenizmin postkonçiljar, i cili ndalon konvertimin e jo katolikve, n'kundërshtim të hapun me urdhnin e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT (Sh'Marku 16:15-16), janë hapat përgaditorë të formimit të kishës humanitare botnuere judeo-masonike, elementi fetar i urdhnit të ri botnuer shekullar judeo-masonik-komunist.

Kujtoni si flet Hyji përmes shën Palit :

« Asht e tmerrshme me râ në duert e Zotit të gjallë. » (Hebrejve 10, 31)

Nana tenZot, Ndihma e t'Krishtênve, na mbrojtë, na kshilloftë e na drejtoftë !

Shtesë

Plani Kalergi (Il piano Kalergi)

« Il fenomeno della cosiddetta “immigrazione” rappresenta un piano orchestrato e preparata da lungo tempo da parte dei poteri internazionali per cambiare radicalmente l’identità cristiana e nazionale dei popoli europei. Questi poteri usano l’enorme potenziale morale della Chiesa e le sue strutture per conseguire più efficacemente il loro obiettivo anti-cristiano e anti-europeo. A tale scopo si abusa il vero concetto dell’umanesimo e persino il comandamento cristiano della carità ». (A. Schneider)

L’ESSENZA DEL PIANO KALERGI

Nel suo libro «Praktischer Idealismus», Kalergi dichiara che gli abitanti dei futuri “Stati Uniti d’Europa” non saranno i popoli originali del Vecchio continente, bensì una sorta di subumanità resa bestiale dalla mescolanza razziale. Egli afferma senza mezzi termini che è necessario incrociare i popoli europei con razze asiatiche e di colore, per creare un gregge multietnico senza qualità e facilmente dominabile dall’elite al potere.

«L’uomo del futuro sarà di sangue misto. La razza futura eurasiatica-negroide, estremamente simile agli antichi egiziani, sostituirà la molteplicità dei popoli, con una molteplicità di personalità.

Ecco come Gerd Honsik descrive l’essenza del Piano Kalergi

Kalergi proclama l’abolizione del diritto di autodeterminazione dei popoli e, successivamente, l’eliminazione delle nazioni per mezzo dei movimenti etnici separatisti o l’immigrazione allogena di massa. Affinchè l’Europa sia dominabile dall‘elite, pretende di trasformare i popoli omogenei in una razza mescolata di bianchi, negri e asiatici. A questi meticci egli attribuisce crudeltà, infedeltà e altre caratteristiche che, secondo lui, devono essere create coscientemente perché sono indispensabili per conseguire la superiorità dell‘elite.

Eliminando per prima la democrazia, ossia il governo del popolo, e poi il popolo medesimo attraverso la mescolanza razziale, la razza bianca deve essere sostituita da una razza meticcia facilmente dominabile. Abolendo il principio dell’uguaglianza di tutti davanti alla legge e evitando qualunque critica alle minoranze con leggi straordinarie che le proteggano, si riuscirà a reprimere la massa.

I politici del suo tempo diedero ascolto a Kalergi, le potenze occidentali si basarono sul suo piano e le banche, la stampa e i servizi segreti americani finanziarono i suoi progetti. I capi della politica europea sanno bene che è lui l’autore di questa Europa che si dirige a Bruxelles e a Maastricht. Kalergi, sconosciuto all’opinione pubblica, nelle classi di storia e tra i deputati è considerato come il padre di Maastricht e del multiculturalismo.

La novità del suo piano non è che accetta il genocidio come mezzo per raggiungere il potere, ma che pretende creare dei subumani, i quali grazie alle loro caratteristiche negative come l’incapacità e l’instabilità, garantiscano la tolleranza e l’accettazione di quella “razza nobile”.

In questo scenario gli unici che emergeranno come “razza eletta” saranno coloro la cui religione (satanica) impone un severo esclusivismo razziale e la pretesa di dominare su tutte le nazioni della terra. Kalergi infatti se da un lato inneggiava alla mescolanza razziale per i dominati, al contempo elogiava la religione ebraica basata sulla preservazione della stirpe, individuando in essa il principio della potenza politica e spirituale :

«Il giudaismo è il nocciolo intorno al quale si riunisce una nuova nobiltà, una razza di signori […] Ciò che separa principalmente gli ebrei dai cittadini medi è il fatto che siano degli individui consanguinei. La forza di carattere alleata all’acutezza spirituale, predestina l’ebreo a divenire, attraverso i suoi esponenti di spicco, il leader dell’umanità urbana, il falso o vero aristocratico dello spirito, un protagonista del capitalismo come della rivoluzione».


 


 Komploti kundër Kishës Katolike


« Komplóti mâ i turpshëm âsht tue u zhvillúe sod kundër Kishës Katolike. Anmiqtë e saj po punójnë me shkatrrue traditat e saja mâ t'shêjta për me përhápë refórma t'rrezíkshme dhe djallzuere, si ato t'Kalvínit, të Zwínglit dhe msúesve t'tjerë t'rrêmë. Ata janë tue manifestue njí vrúll t'pasinqèrtë me modernizue Kishën dhe me e përshtàtë atë me kóhët e sotme. E vërteta âsht se ata mshèhin qëllimin e tyne me i hapë dyert komunízmit, me përshpejtue kolàpsin e botës t'lírë dhe me përgadítë shkatrrímin e plôtë t'Krishtënimit.


« Ky plan mendohet me u konkretizúe n'Konçilin e ardhëm t'Vatikànit. Nà kena prova se si gjithçka âsht përgaditë n'marvéshje t'mshèfta me udhëhjeksit e komunizmit, të masonerísë dhe t'fuqísë t'msheftë që i drejton te dyja ktá t'fundit : Judaízmit ndërkombëtâr.

« S'parit synóhen me u aplikue ato reforma që munden me provokue nji rezistèncë sâ mâ t'vogel te mbrojtsit e Kishës Katolike, n'mnýrë që mâ vonë aplikími i ktýne refórmave t'shtrihet mâ gjânë, n'varsí t'dobësimit të rezistèncës katolike.

« Për mâ shumë, na kena prova t'sigúrta, t'cilat munden me u dúkë t'pabesueshme për t'painformúemit
, se forcat anti-katolike kanë n'dispozicionin e tyne nji "Kolónë t'Pêstë" agjèntash n'rràngjet e nâlta t'Kishës, agjenta t'cilët janë instrumenta n'duert e komunizmit dhe t'fuqisë t'mshehtë që e drejton até.

« Nà âsht bâ e ditun se ata kardinaj, arqipeshkvij dhe ipeshkvij që formójnë krahun "progresist" mbrênda Kishës kânë me u përpjèkë me aprovue reforma të túrpshme për me mashtrue vullnedin e mirë dhe díshirën për progres t'shumë étënve t'devoçëm t'Konçilit. Gjithashtu âsht e garantueme se ky bllok progresist mbrënda Kishës Katolike ka mbështètjen e vetë Vatikanit. Kjo gjâ e pabesueshme n'pàmje t'pârë na duket mâ shumë si nji arrogàncë e mêndjemadhsísë t'anmiqve t'Kishës sesa nji e vërtetë reale.

« Përveç reformave t'rrezikshme të doktrinës dhe të traditave të Kishës, reforma t'cilat janë n'kontradítë t'plotë me çka âsht kênë aprovue prej Papve dhe Konçileve ekumenike t'mâparshme, anmiqtë e Kishës dishirojnë me zhvleftsue bullat e çkishënimit të Papës Piu XII kundër komunistave dhe shërbtórve të týne.

« N'kýt mnýrë, ata përpjeken me vendôsë nji fàre bashkëjetèset paqësore me komunistat. Kjo situatë, kah njêna ânë, ka me krijue skandal n'sýtë e t'krishtênve, t'cilët luftojnë kundër komunizmit materialist e ateist dhe, kah âna tjetër, kjo gjèndje ka me dobsue moralin e luftuesve katolike dhe ka me përshpejtue humbjen e tyne. Kjo situatë ka me rezultue n'nji shpërbâmje n'rradhët e mbrojtësve t'Fèse Katolike dhe, n'nji t'àrdhme t'afërt, triumfin e totalitarizmit t'kuq.

« Janë marrë màsa që në Konçil me u thirrë vetëm ata protestàntë dhe ortodókse shizmatikë që janë nën influencen e masonerisë, të komunizmit dhe të fuqisë t'mshèhtë që i drejton ato [Judaizmit ndërkombtar. Shënim i emi]. N'kýt mnýrë, masonët dhe komunistat e maskuem si priftnij, me poste drejtuese n'kishat protestante dhe ato ortodókse-shizm
atike, punojnë n'mnýrë të mshehtë, e pa u ndíe, me bashkpuntorët e tyne që kanë infiltrue Klerin katolik.

« Kah âna e vet, Kremlini ka vendósë mos me i lanë me shkue n'Konçil ata prelàtë që njifen si anti-komunista dhe me lanë me shkue vetëm agjentat e týne ose ata që i frigohen reprezàljeve komuniste. Kshtû, n'Konçilin e dytë t'Vatikanit, ata që vijnë prej vêndeve nën sundimin komunist, n'vend që me mbrôjtë Kishën Katolike dhe me deklarue t'vërtetën rreth ngjarjeve n'botën komuniste, ata kânë me hèshtë.

« Anmiqtë e Kishës Katolike janë tue përgaditë nji plan tjetër shkatrrimtâr. Simbas ktij planit, Kisha Katolike ka me u dukë se âsht tue kundërshtue vetvêdin dhe, për pasojë, ky "skandal" ka me u propagandue gjithkund, tue thânë se nji institut që kundërshton vetvêdin nuk mundet me kênë hyjnuer. Me anën e ktij planit, anmiqtë shpresojnë me rrënue Kishën dhe me bâ që besimtarët katolike t'húpin besimin dhe të braktísin Klerin katolik.

« Plani parashikon që Kisha Katolike, tashti ka me u dukë se âsht tue deklarue si t'mirë até që ajo vetë e ka dënue si djallzuere gjâtë shekujve t'mâparshëm. Nji prej ktyne "dënímeve" âsht çâshtja e hebrèjve. Sh'Agustini i quen hebrèjt t'mallkuem, jo vetëm ata që kryqzuen KRISHTIN n'Kryq por edhe pasàrdhsit e tyne, t'cilët janë të tânë anmiqtë mâ t'mëdhâj t'Krishtënimit.
Doktrina unanime e Étënve t'mëdhàj t'Kishës Katolike, "unanimis consensus Patrum", t'cilën Kisha e quen si Burim Fèje, dënon hebrèjt që mohójnë KRISHTIN Zot dhe deklaron se lufta kundër tyne âsht e drejtë dhe e nevójshme.

« Ashtû si kèna me e provue me dishmí të pakundërshtúesh
me, n'kyt luftë kanë marrë pjesë shumë shêjten si : Sh'Ambrozi, Ipeshkvi i Milanit; Sh'Jeronimi, Sh'Agustini, Sh'Athanasi, Sh'Bernardi, Sh'Gregor Naziànze, etj. Për mâ tepër, Kisha Katolike ka luftue energjikisht g'jâtë 19 shekujsh kundër hebrèjve, ashtû si kena me e provue me ânen e dokumentave t'besueshme, si p.sh., Búllat papale, Protokóllet e Konçileve ekumenike dhe provinçiale, msimet e doktorit ênjllor sh'Tômë Akuinit dhe t'doktorve mâ t'rândsishëm t'Kishës Katolike. Gjithashtu, kèna me citue burime çifute autentike, si për shembull "Enciklopedía e hebrèjve", veprat e rabijve t'njoftun si dhe shkrimet e historianve çifut mâ t'ndig'juem.

« Konspiracjoníst
at hebrèj, frankmasónë dhe komunistë mendojnë me shfrytzue n'kýt Konçil, ashtû si thojnë atà, injorancen e pjesës mâ t'madhe të Klerit katolik mbi historinë e vërtetë t'Kishës Katolike, dhe me bâ që Konçili i II Ekumenik i Vatikanit t'dënojë antisemitízmin dhe çdo lloj luftet kundër hebrèjve. Ktà konspiracjonísta dishirojnë që hebrèjt famëkeq, t'cilët janë kênë dënue g'jatë 19 shekujve prej Kishës Katolike, t'konsiderohen tashti t'mirë e të dashtun prej Zotit. Kshtû, n'kjoftë se Konçili ka me realizue kyt dishirë t'hebrèjve, athèrë ky vendim kontradiktuer ka me i râ ndesh Doktrinës unanime të Étënve të mëdhàj të Kishës Katolike, "unanimis consensus Patrum", në t'kaluemen. Gjithashtu, Konçili ka me i râ ndesh Bullave papale dhe kanoneve të Konçileve ekumenike dhe provinçjale.

« Mekênse hebréjt e paraqesin luftën e KRISHTIT ZOT, t'Unjillit dhe t'Kishës Katolike kundër tyne si antisemitizëm, çifutët dishirojnë me mbrritë që Papa dhe étnit e Konçilit të II të Vatikanit, tue dënue antisemitizmin racial, n'nji mnyrë indirekte, të dënojnë vetvedin, KRISHTIN ZOT, Unjíllin dhe të tânë Papët e mâparshëm, si p.sh., Gregorin VII (Hildebrand), Inoçentin II, Inoçentin III, sh'Piun V, Leonin XIII, t'cilët kanë luftue vendosmënisht kundër hebréjve dhe sinagoges së satanit.

« Edhe n'Konçilin e fundit t'Vatikanit (1870) hebréjt u përpoqen, n'mnyrë t'maskueme, me influencue êtnit e Kishës Katolike, për aprovimin e nji dokumenti n'favor të çifutve, por Providenca Hyjnuer bani t'mujtun shpërthimin e luftës franko-prusiane
, si pasojë e s'cilës Konçili i 1870 pezulloi me ngut punimet dhe hebrejt nuk mujten me çue deri n'fund planin e tyne djallzuer.

« Arroganca e hebréjve konspiracjonist
ë ka mbrritë deri aty sa me thanë se zgjèdhja e Papës së ardhshëm ka me kenë nën kontrollin e tyne.

« Kah mesi i vjetit t'kaluem, tue pâ se anmiku po u bànte gadi me finalizue komplotin qe përmèndme mâ nalt, pa hupë kohë, na filluem me mbledhë dokumenta të Papve, të Konçileve t'mâparshme dhe burime t'tjera t'nji vërtetsije të padyshueshme mbi kyt komplot.

« Sidokjoftë na jena t'bindun se, megjithë intrigat e anmikut, mbështetja t'cilen Zoti ia nep gjithmonë Kishes së Tij, ka me bâ që kto makinacjone kriminele të dështojnë : Fuqitë e Ferrit nuk kanë me triumfue kundër Kishes Katolike.

« Ja si përshkruhet në mediat shqiptare ky libër i përkthyem n'shqip prej znj. Etleva Sakajevës :

« Kjo vepër është një nga më të rëndësishmet për sa i përket fakteve që mbart, duke u konsideruar si historike dhe nga vetë Vatikani. Libri është përkthyer nga Etleva Sakajeva dhe i quajtur si një nga rrëfimet më të vështira për Kishën, libri mendohet të jetë hartuar nga 12 priftërinj, por me gjithë hipotezat se kush janë emrat që fshihen pas pseudonimit Maurice Pinary, ajo çfarë është e sigurt është fakti se libri është shkruar nga klerikë, për vetë faktet që mbart. Ka nga ata që pohojnë se ata (autorët) ishin prelatë italianë, në bashkëpunim me elementë të katolicizmit anglez; të tjerë flasin për një grup priftërinjsh, duke përfshirë disa peshkopë të një vendi të paidentifikuar në Amerikën e Jugut. Kjo vepër, për shkak të rëndësisë së jashtëzakonshme
të dokumentacionit të përpiktë, erudicionit, dhe detajimit të imtë, nuk është një prej atyre produkteve të shumta anti-semitike, të bazuara mbi “Protokollet e të moshuarve Drejtues të Zionit” (të cilat nuk janë përdorur në asnjë mënyrë në këtë vepër).

« Në të gjitha botimet që libri ka pasur në SHBA, Gjermani, apo Spanjë, është shoqëruar nga parathënie të botuesve mbi arsyet pse ata guxonin dhe sillnin para lexuesit të tyre një botim të tillë. Ajo çfarë nënvizohet në të gjitha këto botime është fakti se ky libër është historikisht shumë i rëndësishëm, dhe pse sulmohet si antisemitik. Mbi botimin në gjuhën shqipe, drejtoresha e shtëpisë botuese “55”, Alda Bardhyli thotë se “në botimin shqip, libri nuk është shoqëruar me një parathënie nga botuesi. Vetë publikimi i tij në shqip është një mundësi që kjo shtëpi botuese u jep lexuesve për t’u njohur me një vepër të një erudicioni të shkëlqyer, dhe mbi rolin që hebrenjtë kanë luajtur në historinë e njerëzimit, i cili jo gjithmonë ka qenë i dobishëm, siç del nga faktet e publikuara në këtë libër. Libri ngre një shqetësim historik për sa i përket historisë së Kishës së Krishterë, duke treguar raportet jo gjithmonë miqësore që hebrenjtë kanë pasur në historinë e njerëzimit, veçanërisht kundrejt Krishtërimit. Kjo na paraqet jo vetëm thellim në ngjarjet e së shkuarës, por tregon gjithashtu se përpiluesit e saj kanë pasur njohje të ngjarjeve që do të ndodhnin, në disa aspekte tepër të rëndësishme”.

« Mund të thuhet se asnjë vepër e shekullit të shkuar nuk ka qenë objekt i kaq shumë komenteve sa ç’ka qenë ky libër. Ja çfarë shkruante korrespondenti në Romë i gazetës katolike, “Agora” të Lisbonës, botimi i 1 marsit 1963, faqe 7: “Ne do t’i referohemi një publikimi që doli në qarkullim para disa kohësh në Romë. Përveç informacioneve të tjera, ne ishim në gjendje të marrim një kopje të këtij libri, i cili në dy muaj u shndërrua në një rrallësi bibliografike. Libri u shtyp nga një shtëpi botuese romane, por kur autoritetet në Itali, kristiandemokra
tët, favorizues të marksizmit, morën shënim për botimin e tij, kopjet e volumit të trashë prej 617 faqesh ishin shpërndarë tashmë midis Etërve të Këshillit të Përgjithshëm. Ky fakt shkaktoi alarm në qeverinë e Vatikanit, në botën diplomatike, dhe partitë e së majtës. Për ditë me radhë, shtëpia botuese u vizitua nga autoritete të larta policore, të cilat morën vetëm deklaratën që, botimi i librit ishte urdhëruar, dhe se vlera ishte paguar e plotë. Shtypi i majtë sulmoi me tërbim...”. Më tej korrespondenti i “Agoras” vijon: “Ajo çka i jep kësaj vepre vlerë të saktë dhe të provueshme është se, merret me një përpilim të mrekullueshëm dhe madhështor të dokumenteve dhe burimeve të pamohueshme të rëndësisë dhe autenticitetit, që demonstrojnë, pa pikë dyshimi, ekzistencën e një komploti të madh, të cilin armiqtë tradicionalë të Kishës kishin përgatitur kundër Kishës së Shenjtë Katolike, dhe Botës së Lirë. Këta (armiqtë) po përpiqen të konvertojnë katolicizmin në një vegël të verbër në shërbim të komunizmit, masonërisë, për të dobësuar njerëzimin e lirë dhe të lehtësojnë shkatërrimin e tij dhe, me këtë rrënim, vjen fitorja përfundimtare e komunizmit ateist. Instrumenti më i fuqishëm në këtë komplot janë ata klerikë katolikë, të cilët, duke e tradhtuar Kishën e Shenjtë, përpiqen të shkatërrojnë mbrojtësit e saj më besnikë, dhe, në të njëjtën kohë, ata ndihmojnë në çdo mënyrë që të mundin komunistët, masonët dhe hebrenjtë në veprimtaritë e tyre shkatërrimtare”. » (Maurice Pinay, (libri i përkthyem në shqip prej Etleva Sakajeva asht botue prej Shpisë botuese 55), « Komploti kundër Kishës », Romë, 1962)

N.B. Mbas pseudonimit « Maurice Pinay » mshehet nji grup meshtarësh meksikanë dhe meshtarë të Kurisë Romake, të udhëhjekun prej atit jezuit Padre Joaquin Saenz y Arriaga S.J.

martedì, ottobre 11, 2022

 

Tejet shêjta Virgjina MARI asht ndriçuesja e botës

 

Me t'vërtetë, Nana e tenZot, tejet shêjta Virgjina MARI asht Ndriçuesja e botës, ndriçuesja e shpirtnave. Po e skjaroj me dy fjalë.

Tejet shêjta Virgjina MARI asht Arka e vërtetë e Beslidhjes, që ka mbajtë n'vetvedi JEZU-KRISHTIN, Autorin e Beslidhjes së Ré, dhe na E ka dhanë, për shëlbimin e botës.

JEZU-KRISHTI asht Drita e vërtetë që ndriçon çdo njiri që vjen në kyt botë (sh'Gjoni 1, 9). Un jam Drita e botës, deklaron prap Shelbuesi jonë, dhe aj që Më ndjek nuk ecë në errsinë por do t'marrë driten e jetës (idem. 8, 12).

Unjilli shêjt na zbulon se JEZU-KRISHTI nuk erdhi në botë i vetëm, nuk u ul prej Qiellit për me iu zbulue njerzve drejtpërdrejt, por zgjodhi me na u shfaqë me ndërmjetsinë e nji Grueje të zg'jedhun, Nanës së Tij tejet shêjte, Virgjinës MARI. Jo se JEZU-KRISHTI kishte nevojë për Virgjinën e Papërlyeme për me iu zbulue botës, por me Vullnetin e Tij hyjnuer Aj zgjodhi kyt rrugë : Pra me na u shfaqë nëpërmjet Virgjinës MARI apo me ndërmjetsinë e Nanës së Tij tejet t'bekueme. Shën Agustini, nji prej Etënve të mëdhaj të Kishës, spjegon se JEZU-KRISHTI veproi kshtu sepse njerzimi ishte i padêjë me marrë drejtpërdrejt Birin e Zotit, Autorin e jetës dhe të tana hireve e bekimeve qielluere, Zot i vërtetë dhe Njiri i vërtetë. Prandaj, ata që dojnë me marrë JEZU-KRISHTIN dhe hiret e bekimet e Tija, duhet t'i marrin nëpërmjet Virgjinës MARI. Asht Nana e Zotit Ajo që na ka dhanë JEZU-KRISHTIN, Fjalen e Zotit, Driten hyjnuere t'përjetshme dhe tana hiret dhe bekimet që gjinden në JEZU-KRISHTIN. Prandej me të drejtë konkludojmë se Nana e Zotit, tue prue JEZU-KRISHTIN në botë, simbas vetë Vullnetit hyjnuer, ka prue në botë Driten e vërtetë dhe tana hiret e Zotit ; pra tejet shêjta Virgjina MARI ka ndriçue boten dhe na ka ndërmjetsue tana hiret e bekimet e Zotit, tue na dhanë Shelbuesin e dishiruem prej shekujsh, Autorin e hireve dhe bekimeve qielluere.

Dhe kyt rol kaq të randsishëm për shelbimin e shpirtnave, Nana e tenZot vazhdon me e krye me përpikmëní e besnikní, mbasi asnji hir nuk i nepet njerzve pa kalue përmes duerve t'Saja t'bekueme. Mbasi « mishi i JEZU-KRISHTIT âsht i njêjtë me até të Virgjinës MARI, » mson ati i Kishës shën Agustini (Hom. de Ass. 37), çdo hir e dhuratë qielluere që vjen prej JEZU-KRISHTIT domosdoshmënisht kalon përmes Virgjinës MARI, prej të Cilës Shelbuesi mori Natyren njerzuere në barkun e Saj të papërlyem, gjatë proçesit të Bashkimit hipostatik.

Nji Virgjën ka me lindë nji Fmijë, nji Djalë, i Cili ka me u quejtë Emanuel, "Zoti me ne". (sh'Mateu 1, 23)

SHPIRTI-SHEJT ka me Ju mbulue dhe Shêjti që ka me lindë prej Jush do  thirret Biri i Zotit, i deklaron Virgjinës Arkengjëlli Gabriel. (sh'Luka 1, 35)

Tre Mbretnit kur erdhën me adhurue Mesinë, Birin e Zotit, E gjetën Fmijen hyjnuer me Nanen e Tij, tejet shêjten Virgjinën MARI (sh'Mateu 2, 11).

Prandaj me të vërtetë Nana e tenZot, Virgjina MARI quhet ndërmjetsuesja e hireve qielluere, dhe simbas arsyeve që parashtrova ma nalt, Ajo asht ndriçuesja e botës, mbasi Nana e Zotit ka ndriçue boten tue ia dhanë JEZU-KRISHTIN, Driten hyjnuere të përjetshme, për shelbimin e shpirtnavet.

Prandaj jo vetëm që asht tejet e parespektshme por edhe tejet blasfemuese kur disa, tue përmendë Nanen e Zotit, e thërrasin "Maria", sikur me kênë nji grue e rëndomtë dhe jo Nana e Zotit, Mbretnesha e Qiellit dhe e të tokës, e Cila Ajo asht, mbasi JEZU-KRISHTI asht Mbreti i Qiellës dhe i tokës, mbretníja e t'Cilit nuk ka me mbarue kurrë (sh'Luka 1, 32).

N'çdo oborr mbretnor, Nana e Mbretit quhet Nana Mbretneshë ; e aq ma shumë Nana e JEZU-KRISHTIT, Zot e Mbret i Qiellit dhe i dheut, e meriton me u quejtë dhe asht Mbretnesha e Qiellit dhe e dheut. "Në hebraisht, komenton doktori i Kishës sh'Pjetër Krizológu (shek. IV), emni "MARI" don me thanë "Mbretneshë, Zojë, Suvrane". Në fakt, autoriteti i Birit të Saj, Dominuesi i botës, e ban Virgjirën Mbretneshë, prej ktij fakti dhe prej vetë êmnit, qysh në lindjen e Saj." (Sermo CXLII, "de  Annuntiat.", Omeli e nokturnes së tretë ; Cf. dom Guéranger, "Anné liturgique", "La fête du très saint nom de Marie")

Për ma tepër, vetë Nana e Zotit profetizon, prej Hyjit, se tash e mbrapa tana brezat kanë me E thirrë të bekueme (shêjte). (sh'Luka 1, 48)

E kshtu në vetë Unjillin shêjt lexojmë sesi nji grue, e frymzueme prej Zotit dhe e aprovueme prej vetë JEZU-KRISHTIT aty prezent, bekon barkun dhe gjinin e Nanës tenZot që kanë prue dhe ushqye për ne Shelbuesin e njerzimit. (sh'Luka 11, 27)

Si asht e mujtun atherë që disa t'vetquejtun "t'krishtênë", - pa dyshim krishtênë të rrêmë e mercenarë, mbasi kurrë Krishtênt e vërtetë nuk flasin kshtu për Nanen e tenZot - guxojnë me folë me aq përbuzje e mosrespekt për Nanen e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, n'nji kohë kur nderojnë e duejnë me shumë afeksion nanat e tyne simbas mishit e gjakut ?

Vetë Urdhnimi i katërt i Hyjit na urdhnon ma nderue baben dhe nanen, dhe asht i mallkuem aj që e then kyt Urdhnim dhe nuk nderon prindët e vet.

"Mallkue kjoft aj që nuk nderon baben dhe nanen e vet. Dhe tanë populli ka me u përgjigjë : Amen." (Deuteronomi 27, 16)

Për rrjedhojë, aq ma tepër e kena për detyrë me nderue Nanen e tenZot, dhe aq ma tepër asht i mallkuem aj që nuk nderon tejet shêjten Virgjinën MARI, Nanen e Zotit.

Nestori i pafé, që guxoi me i mohue T. Sh. Virgjinës MARI titullin "Nana e Zotit", n'kundërshtim me vetë dishminë biblike (sh'Luka 1, 43), u vue nën hakmarrjen hyjnore : gjuha e tij blasfemuese u grî prej krymbave dhe râ e kalbun (Hist. eccl.). 

Konstandin Kopronimi, mbasi fyu Virgjinën tejet shêjte, filloi me ndie nji nxehtsí t'brendshme aq të zjarrtë, saqë nuk pushonte s'bërtítunit se ishte hjedhë gjallë n'nji zjerm që nuk fiket kurrë ... (Ibid.)

Kajanus Mimus, mbasi kishte blasfemue Nanen e tenZot, u qortue ashpër prej vetë Virgjinës t'Papërlyeme në andërr ; por mbasi kjo nuk shërbeu për korrigjimin e tij, nji mjes, kur fajtori u çue prej gjumit, pâ se duert dhe kambët e tija ishin t'këputuna. (Ibid.)

"Non praesumat aliquis Deum se habere propitium qui benedictam Matrem offensam habuerit. - Aj që fyen Nanen shêjte të Zotit mos t'pretendojë me marrë Mshiren hyjnore." (sh'Luigji-Maria i Montfortit, "Traité de la vraie dévotion à la Sainte Vierge")

"Venerimi i Virgjirës Mari është i gdhendur në vetë thellësinë e zemrës njerzore." (Martin Luther, Weimar edition of Martin Luther's Works, translation by William J. Cole, 10, III, p. 313.)

"Vetëm Krishti duhet të adhurohet ? Nëna e shenjte e Zotit a nuk duhet të nderohet ? Ajo është gruaja që ka shtypur kokën e gjarprit (djallit). Na dëgjo ! Se Biri juaj nuk ju kundërshton asgjë !" (Martin Luter në sermonin e tij të fundit në Wittenberg, në Janar të 1546; Weimar edition of Martin Luther's Works, English translation edited by J. Pelikan [Concordia: St. Louis], Volume 51, pp. 128-129.)

"Nuk mund të mohohet fakti se Hyji zgjodhi dhe destinoi Virgjirën Mari të bëhej Nëna e Birit të Tij, duke i dhënë asaj nderin më të madh." (John Calvin, Calvini Opera [Braunshweig-Berlin, 1863-1900], Volume 45, p. 348.)

"E vlerësoj jashtzakonisht Nënën e Zotit, të Papërlyerën gjithmonë Virgjirën Mari." (Ulrich Zwingli; in E. Stakemeier, 'De Mariologia et Oecumenismo', K. Balic, ed., (Rome, 1962), p. 456)

"Aq më tepër që nderi dhe dashuria e JEZU-KRISHTIT rritet në njerëz, po aq shumë duhet të rritet vlerësimi dhe nderi ndaj Virgjirës Mari." (Zwingli, "Zwingli Opera, Corpus Reformatorum", Volume 1, pp. 427-428)

"Ti që beson çka dishiron, beson në vetvedi dhe jo n'Unjill." (Sh'Agustini, lib. xvii., "Contra Faustum Manichaeum", cap. 3)
 

 

Hymn lavdíjet kushtue tejet shêjtes Virgjinës MARI,
Nanës tenZot dhe Mbretneshës së gjithsisë


prej shën Efremit-sirjanit (379 A.D.), Doktor i Kishës Katolike

 

"Zoja 'eme, Nana tejet shêjte e Zotit, plot me hir, Nana e bekueme e Hyjit, tejet e pëlqyeshme para Zotit, Enë e mbushun e Hyjnisë së Birit Tuej t'vetëmlindun, Fron i zjarrtë shumë ma i lavdishëm se i katër-formuemi (i Ezekielit) i ATIT t'pavdekshëm dhe t'padukshëm; tansisht e pastër, tansisht e papërlyeme, tansisht pa njollë, tansisht e pandotun, tansisht e pafajshme, tansisht e dêjê për lavdim, tansisht e pakorruptueme, tansisht tejet e bekueme, tansisht e paprekun, tansisht e nderueme, tansisht e bekueme, e lavdueme, e nderueme dhe e dishirueme, gjithmonë Virgjën në shpirt, në trup, në mendje e zêmër; Fron i Mbretit që ulet mbi Kerubinët, Portë Qiellore përmes së cilës na nxitojmë prej tokës në Qiell; Nusja e Zotit përmes së Cilës na jena pajtue, Mrekullí e papritun, Lajmnim i pashpjegueshëm,

Manifestim i misterit të mshehun të Zotit, Mbrojtje e pathyeshme, Ndihmë e fuqishme, Burim i gjallë, Oqean i pashtershëm i hireve dhe dhuntive të papërshkrueshme të Zotit, Naltsí ma sublime se ajo e Fuqive Qiellore, Thellsí e padepërtueshme e kshillave mistike, Lavdí e natyrës, Jetë e tana gjanave fisnike, Mbretneshë e gjithsisë mbas TRINISE Shêjte, Parakleti tjetër mbas PARAKLETIT; dhe, mbas NDERMJETSIT, Ndërmjetsja e tanë botës; Karrocë e Diellit pafundsisht inteligjent - ajo Dritë e vërtetë që ndriçon çdo njiri që vjen në botë - Mbajtsja e Atij që mban çdo gjâ përmes FJALES; Veshje e Papërlyeme e Atij që vesh Vedin me dritë, si me nji teshë; Urë e tanë botës që na çon deri në Qiellen ma të naltë, ma e Naltë dhe tejet ma e lavdishme, përtej çdo krahasimi, se Kerubinët dhe Serafinët, Shkëlqim i engjëjve, Sigurí e njerzve, Çilc që na hap Parrizin, Nana dhe Shërbtorja e atij Hylli që nuk njef kurrë prendim, Shkëlqim i Ditës së vërtetë dhe mistike, Humnerë e Mirësisë së pahulumtueshme të Zotit, Karrocë hyjnore dhe e famshme; Libër i shkruem prej dorës së Zotit, përmes të cilit dorëshkrimi i Adamit asht shkatrrue; Mal i Zotit, Mal shêjt ku Hyjit i ka pëlqye me banue; Kërcell i Jeseut, Qytet i Zotit, mbi t'cilin, thotë Davidi, fliten gjana t'lavdishme; Çlirim prej vuejtjes, Lirí prej robnisë, Hyjnizimi i njerzve, Natyrë e mrekullueshme larg çdo mundsíje fajit, që buron prej temjanit të virgjinisë dhe mbush botën me parfumin e saj; Portë e Ezekielit që shef kah Lindja, Kryevepër e ekonomisë së jashtëzakonshme të hirit, Vendbanim i dashtun i përuljes hyjnuere, Pajtim i botës, Falja dhe Streha jonë; Ma e dishirueshmja se tana dhuntitë e lavdishme, Dorcë e shpatës flakruese, kundrue prej Izaîsë; Male t'hijezueme me virtyte që Habakuk profetizoi, Mal i Danielit prej të cilit nji gur râ pa ndërhyemje njerzuere, Libër i vulosun që kërkush nuk mundet me e lexue, Shpresë e padukshme e triumfuesve, Vendosmëní e Mbretënve, Lavdí e priftníjve, Shlyemje e mkateve, Qetsuese e Gjykatësit të drejtë ... Mbas Hyjit, Knaqsí e shpirtit 'em, Shî qielluer për zêmren t'eme t'thame...

"Zoja 'eme, Gzimi 'em, Shkëlqimi 'em, Avokatja 'eme e përhershme para Hyjit, e mekense Ju jeni Nana e Atij, i vetmi i Mirë dhe i Mshirshëm, denjoni me marrë e pranue shpirtin t'em të mjerë, dhe denjoni me e vue, nëpërmjet ndërmjetsisë dhe mbrojtjes tuej, në të djathtën e BIRIT Tuej të vetëm, dhe në pushimin e t'Zg'jedhunve dhe Shêjtënve të Tij ... Prandaj, tuej konsiderue gjithashtu si lavdinë e Tij thirrjen e ndërmjetësisë Tuej, BIRI Juej i plotson kërkesat Tueja sikur t'ishin detyrime. O Nana e Zotit t'em, Emën jashtzakonisht ma i dashtuni i emnave ..., un shpresoj në Jue, që me të vërtetë i keni dhanë nji Trup Zotit të vërtetë, të Cilit i takon tanë lavdíja, nderi dhe adhurimi, me ATIN pa zanafillë dhe SHPIRTIN e Tij jetdhanës, pafundsisht e tansisht të mirë dhe të shêjtë, tash e n'shekuj të shekujve. Ashtu kjoft !"

Shenim : (Shën Efremi - sirjani, 379 A.D., Doktor i Kishës Katolike, që festohet në kalendarin romak me 18 Qershor, "Precatio ad Deiparam." Kjo lutje asht shumë ma e gjatë në origjinalin greqisht, lutje që asht nji hymn i naltë lavdjet kushtue tejet shêjtes Virgjinës MARI, Nanës së Zotit dhe Mbretneshës së gjithsisë; "Sermo de sanctissimæ Dei genitricis Mariæ laudibus", edition of Vossius, Antwerp, 1619, II. 541; cf. Gautier, "Regina Saeculorum or MARY venerated in all ages", London, 1875, p. 110)

Shën Efremi-sirjani u konsakrue meshtar prej shën Bazilit-të-Madh
, nji prej katër Doktorve të Kishës Katolike Greke. Shën Efremi asht lavdue prej shën Gregorit të Nisës, shën Gjon Krizostomit, shën Bazilit, Teodoretit, shën Jeronimit dhe tjerve, të cilët e kanë thirrë "mjeshtri i botës" dhe "Eufrati i Kishës". Shën Efremi asht thirrë gjithashtu edhe "Harpa e SHPIRTIT-SHEJT". Etnit e hershëm të Kishës na rrëfejnë se shkrimet e shën Efremit lexoheshin publikisht në shumë Kisha fill mbas Shkrimit-Shêjt.