Post
Nâna e Kshillit të Mirë e Gjenacanos
''Un jam Nâna e dashtnis' bekueme, e druejtjes, e dijes dhe e shpresës shêjte.
N'mue gjinden tana hiret e udhës dhe të vërtetës; n'mue âsht tanë shpresa e jetës dhe e virtytit.'' (Eccl. 24, 24-25)
T'kujtojmë sod, n'kyt kohë të Pashkve, diten e bekueme të 26 Prillit, Festen e Nânës së Kshillit të Mirë, Pajtores së Shqipnisë. Ky titull, "Nâna e Kshillit të Mirë", i asht dhanë prej Shêjtnisë së Tij, Papës Leonit XIII, shumë i devotshëm ndaj Zojs t'Bekueme, me nji dekret të 22 Majit 1900, i cili urdhnonte me i shtue Litanive të Loretos thirrjen : ''Mater Boni Consilii, ora pro nobis - Nâna e Kshillit të Mirë, lutuni për ne !"
Dita e 26 Prillit, në shumë dioçeza, përveç asaj të Gjenacanos ku festa celebrohet me 25 Prill, i âsht kushtue gjithmonë Nânës të Zotit nën titullin Nâna e Kshillit të Mirë e Gjenacanos, në nder dhe kujtim të shfaqjes së Fugures shêjte të Virgjinës MARI mbi murin e Kishës së heremitve të sh'Agustinit, në qytetin e vogël të Gjenacanos, në dioçezen e Palestrinës, në kohen e Papës Pali II, kah fundi i shekullit të XV.
Populli shqyptar, e veçanarisht aj i zonës së Shkodrës, e ka nderue gjithmonë kyt Fugure shêjte të Nânës së Kshillit të Mirë, qysh n'kohët mâ t'lashta, megjithse ky devocjon nuk ka kênë gjithmonë i flaktë dhe i vazhdueshëm, gjâ që ka bâ, ashtû si shprehet edhe Imzot Dillon, në librin e tij kushtue Shejtnores së Gjenacanos, që Fugurja e shêjtë të transportohej prej êngjëjve matanë Adriatikut, për me i pshtue barbarisë islame dhe me gjetë në dioçezen e Palestrinës nji vend ku besimtarë të devoçëm, jo vetëm prej Italisë, por edhe prej botës mbarë, do t'shndrrojshin at qytet të vogël e të panjoftun n'nji Shenjtnore shêjte kushtue Nânës tenZot, e cila do t'i përgjigjej devocjonit të parreshtun të turmave me hire të panumërta kshillimit, ngushllimit, shërimit e përtritjet shpirtnuere.
Mbas aggiornamento-s heretik e apostat të pseudo-konçilit të dytë të Vatikanit, shumë aspekte të mrekullueshme, por historike e reale, të ardhjes së Fugurës shêjte në rrethin e Lacios (Latium) u harruen, u errsuen dhe u përbuzen qellimisht, ndonse me shumë takt dhe mshehtësí, për mos me krijue dyshime në besimtarë e kshtû, konçiljarët modernista antikatolikë që aktualisht okupojnë Vatikanin dhe dioqezat, si termitet, vazhdojnë minimin dhe rrënimin e mbrendshëm të institucjoneve të Kishës Katolike, tue mos harrue kshillen e msuesit t'yne Leninit : "Ruejeni lëvozhgën por zbrazni substancën."
Revolucjoni liturgjik satanik i viteve 60' u mundue me korruptue e zhdukë prej besimtarve tana ato elementa t'mbinatyrshëm që nuk përputheshin me utopinë agnostike të konçiljarve modernistë, agnosticizmi dhe imanentizmi e të cilve nuk del jashtë fushës së fenomeneve, ashtû si e shpjegon aq bukur shêjtnija e tij, Papa sh'Piu X, në letren inciklike « Pascendi Dominici Gregis », në vjetin 1907. Kshtû, për shembull, lakejt e Leninit, pa fillue mirë pseudo-konçili, zhduken prej kalendarit t'yne liturgjik festat e shêjtit Vitus, të Gjetjes së Krygjës, të sh'Gjonit para Portës Latine, të Dukjes së Arkêngjellit Mikel në Malin e Garganos, të shêjtit Anaklet, të sh'Pjetrit n'zinxhirë, të Zojës së Loretos, etj.
Shêjti Vitus festohet në kalendarin e Kishës Katolike me 15 Qershuer dhe besimtarët kanë venerue gjithmonë heroizmin e papërkulun të ktij djaloshi të ri katolik në torturat çnjerzuere që vuejt prej sherbtorve të perandorit me origjinë ilire Diokletianit, ku edhe u çlirue mrekullisht prej nji êngjëlli. Simbas Martirologut Romak, i ati e dorzoi fminë e tij n'duert e persekutorve mbasi msoi se ishte pagzue mshehtazi. Si rezultat i ksaj tradhtije, prindi i padêjë u dënue prej Zotit me vërbim, por lutjet e të birit gjeten hir para Zotit dhe i ati u shërue por nuk u konvertue. Ndër torturat e shêjtit Vitus përmendet futja e tij n'nji kazan të mbushun me plumb të shkrimë dhe rrëshinë të ndezun, por djali doli mrekullisht pa u dëmtue. Papa Gregori i Madh përmend nji kuvend në Siçili që kje ndërtuem në nder të shêjtit Vitus ("Epist.", I, xlviii, P.L., LXXXVII, 511), kurse Papa Gjelazi I përmend nji shejtnore tjetër të ngritun në kujtim të shën Vitus apo shën Vitit (Jaffé, "Reg. Rom. Pont.", 2nd ed., I, 6 79 ). Vetëm në Kroaci janë ndërtue 123 kisha të dedikueme ktij martiri hero, por duket se kto të dhana historike nuk kanë pasë fort randsí por modernistat konçiljarë, ithtarë të Leninit.
Me 14 Shtatuer, Kisha Katolike feston Gjetjen e Krygjës shejte mbi të Cilin u sakrifikue Biri i Zotit për mkatet e njerzimit. Në Martirologun Romak thuhet se me 14 Shtatuer të vjetit 335, shejtja Helena, nâna e Perandorit të konvertuem Konstantin, g'jatë nji pelerinazhi në Jeruzalem pat gjetë reliken e Krygjës së vërtetë. Ma vonë, ajo urdhnoi ndërtimin e nji kishe dhe aty mbrendë vendosi nji pjesë të relikes së Krygjës shêjte. Mbas disa shekujsh, Persjanët sulmuen Token Shêjte dhe grabiten Reliken e çmueshme tuej e mbajtë deri rreth shekullit të gjashtë. N'kyt kohë, vjeti 629, perandori Heraklius hyni në luftë dhe fitoi kundër persjanve, t'cillve u rimori Krygjen shêjte për me e rikthye në Jeruzalem. Mbas mbrritjes në Token Shêjte, i veshun me petkat mbretnore, perandori mori mbi shpatulla Krygjen shêjte dhe u nis drejt Kalvarit, në imitim të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Por te porta që të çon në Kalvar, aj nuk mujti me ecë mâ, i ndaluem prej nji force misterioze. Atherë, ipeshkvi i Jeruzalemit, Zakaria, e kshilloi perandorin me ndrrue petkat sepse ato nuk përputheshin me përvujtininë e Shelbuesit tonë kur kishte bartë Krygjen shejte. E kshtu, mbasi perandori hoqi veshjen e tij mbretnuere dhe hodhi mbi shpatulla nji mantel të rëndomtë, aj mujti me vazhdue rrugen dhe e rivuni Krygjen shêjte në vendin prej ku e kishin marrë persjanët.
Me 6 Maj, Kisha Katolike feston sh'Gjonin para Portës Latine në kujtim të torturës me të cilën perandori Domitjan kishte mendue me sakrifikue sh'Gjon Evangjelistin. Sh'Gjoni u çue në Romë dhe u dënue me u zhytë në nji kazan me voj t'vluem. Shêjtin e zhytne mbrendë por aj doli pa asnji dëmtim, e biles edhe mâ i shndetshëm dhe mâ i zhdërvjelltë se përpara. Po n'at vend, mâ vonë kje ndërtue nji shêjtnore e dedikueme ktij Apostulli shejt e Unjilltar. Tertuliani, i cituem prej sh'Jeronimit, e vendosë kyt ngjarje në vjetin 92 AD.
Me 8 Maj, Kisha Katolike feston Aparicjonin e Arkêngjëllit Mikel në Malin e Garganos, n'Italinë jugore, në provincen e Fogjias, rreth vjetit 525, nën Pontifikatin e Papës Gjelazit I. Shën Mikeli apo sh'Mhilli si e lusim n'anët tona, Gjenerali i ushtrive qielluere, kërkoi me ndërtue mbi at mal nji shêjtnore në kujtimin e tij dhe t'anë êngjëjve; ky vend u bâ i njoftun për mrekullinat e shumta.
Me 10 Dhetuer, Kisha Katolike feston Shpërnguljen e Shpisë Shêjte prej Nazaretit në Loreto, prej fuqisë êngjelluere, për me i pshtue profanimeve të muslimanve në Palestinë. Kjo Shpi ka kênë dëshmitare e vizitës së Arkengjëllit Gabriel dhe Mishënimit të Birit të Zotit në barkun e papërlyem të Virgjinës MARI. Kjé po kjo Shpí e bekueme që u bâ streha e Familjes shêjte mbas ardhjes prej Egjytit dhe ku Shëlbuesi jonë JEZU-KRISHTI u rrit i mbushun me dijen dhe hirin e Zotit (Sh'Luka 2, 40). Shpia shêjte u pat rrethue mâ vonë prej nji bazilike të mrekullueshme dhe Selia Shêjte ka vue indulgjenca të shumta për katolikët që shkojnë atje n'shêj devocjonit. A besojnë modernistat racjonalistë se nji shpí mundet me fluturue ?
Dy shêjtën të tjerë shumë popullorë, prezenca e t'cilve i pat bezdisë jashtë maset modernistat konçiljarë, aq sa me i hjekë krejtsisht emnat e tyne prej tanë kalendarve liturgjikë, kjênë shêjtja Filomenë dhe shêjti Simon i Trentës.
Kisha Katolike, në disa dioçeza, e feston shêjten Filomenë me 11 Gusht. Papa Leoni XII pat dhanë lejen me ndërtue kisha në nder të saj tuej e quejtë shejtja e madhe; Papa Gregori XVI me nji dekret autorizoi kultin publik të shêjtes, kurse Papa Piu IX e emnoi até ''Patronen e fmijve të Virgjinës MARI'' dhe krijoi nji meshë të veçantë në nder të saj; Papa Leoni XIII bekoi dhe aprovoi (me indulgjenca) konopin e sh'Filomenës; Papa sh'Piu X pati gjithashtu nji devocjon të madh për kyt virgjën martire dhe pat urdhnue që vendimet e pasardhsve të tij në Fronin e sh'Pjetrit, mbi kyt shêjte, të mos ndryshoheshin në asnji mnyrë. Sh'Filomena u martirizue rreth moshës së ré 13 vjeçare, në kohen e Dioklecjanit, me ruejtë të paprekun moralin e krishtenë. Shêjten të tillë, në vend që me u nderue e marrë si shembull për moralin e tyne heroik, vriten prap për s'dekunit prej partizajve t'Vatikanit II, t'cilët n'imitim të partizajve kriminela shqiptarë, u prishen vendet e kultit, ashtu si ndodhi me kishen e ndërtueme në Ars të Francës prej meshtarit shejt, sh'Gjon-MARI Viani. Pastërtija e naltë morale e virgjinës martire duket se âsht bâ pengesë për agjendat imorale të modernistave që mbas pseudo-konçilit filluen me përhapë gjithkund, edhe në bankat e shkollës, revolucjonin e mallkuem seksual.
Shêjti tjetër i « çshêjtnuem » për s'dekunit prej modernistave leninistë të Vatikanit II âsht edhe martiri i vogël, sh'Simoni i Trentës, i mbytun n'mnyrë makabre prej çfutve talmudista g'jatë nji rituali rabinik, për me i marrë djalit 3 vjeçar gjakun për festen e pashkës hebraike. Përpara se me u martirizue, fmija martir kje grabitë dhe torturue barbarisht me thika, n'urretje të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Çâshtja u gjykue zyrtarisht me porosi të veçantë të Selisë Shêjte (Papës Sikstit IV) : banda e çfutve që kreu masakren e tmerrshme u njoft fajtore dhe u dënue maksimalisht prej autoriteteve vendore : njenit prej tyne iu pre kryet, mbasi u konvertue para se me dekë, kurse të tjerët u dogjen për s'gjallit. Nuk kjenë ''ekumenista'' kto autoritete, atherë kur duhej aplikue drejtsija. Në 1588, Papa Siksti V zyrtarisht kanonizoi djalin 3 vjeçar dhe qysh n'at kohë Kisha Katolike feston shejtin e vogël me 24 Marc, në kalendarin e saj liturgjik. Çdo vit, deri në 1965, qyeti i Trentës, n'Itali, festonte përvjetorin e shêjtit me proçesion publik. Në 1965, antipapa komunist e judeo-mason Pali VI zyrtarisht hoqi emnin e shêjtit prej tana kalendareve liturgjike dhe ndaloi kultin e shën Simonit të Trentës, reliket e të cilit u hoqen prej venerimit publik dhe u mshehen; shejtnorja e tij në Trentë u shkatrrue. Të tanë pasardhsit e antipapës mason Palit VI respektuen vendimin e tij në « çshêjtnimin » e sh'Simonit të Trentës : Ky vendim ishte i pritshëm prej kishës së re konçiljare-sinodale të Vatikanit II, themelue e drejtue prej judeo-masonerisë.
Përkundra, asht e pamujtun që nji Papë i Kishës Katolike të veprojë n'kyt mnyrë. Doktrina katolike gjithmonë ka msue se kur nji Papë kanonizon nji kandidat, ky veprim âsht i përjetshëm, i pagabueshëm dhe i parevokueshëm. Qé si shprehet edhe doktori êngjëllor, sh'Tomë Akuini, mbi kanonizimin e shêjtënve :
''Mekênse nderimi që i bâjmë shêjtënve, n'nji kuptim, âsht nji shpallje e Fesë Katolike, mbasi na besojmë në lavdinë e shêjtënve, 'quâ sanctorum gloriam credimus', na duhet të besojmë me devoçmëni se n'kyt çâshtje gjykimi i Kishës Katolike nuk mundet me gabue.'' (In Quodlib. IX, a. 16 )
E s'fundmi, modernistat nuk kishin si mos me ndërhye edhe në shejtoren e Nânës së Kshillit të Mirë të Gjenacanos apo në até kushtue shêjtes Filomenë në Munjano del Cardinale, jo me i shkatrrue sepse administratorët e ktyne shênjtnoreve i shfrytzojnë kto vende si burime fitimit prej turizmit, por s'pakut me i korruptue me propaganden e tyne moderniste anti-katolike. Kshtû për shembull, Kisha e bekueme e Agustinjanve apo Shenjtorja e famshme e Nânës së Kshillit të Mirë, mbas pseudo-konçilit të II të Vatikanit, mjerisht âsht profanue prej celebrimit atje të ceremonisë sakrilegje protestante të Palit VI, e njoftun në dioqeza si ''mesha katolike'', prej veshjeve imorale të pjesmarrsve e turistave, valleve të ndryshme të mundshme, etj.
Ekziston një anekdotë shumë interesante që i atribohet shën Peter Julian Eymard-it, shêjtit që njifet si Apostulli i Eukaristisë. Aj kujton se në kohën e shën Augustinit, Besimi i vërtetë Katolik ishte përhapë aq shumë sa që krejt Afrika e Veriut ishte komplet katolike. Kah fundi i shekullit të shtatë, kur pushtimi muhamedan filloi me mbulue edhe kto toka, Besimi Katolik filloi me u hupë nga nji qytet në tjetrin, nga nji krahinë në tjetren, derisa nuk mbeti kërkush me adhurue Zotin e Gjithpushtetshëm në Prezencen e Tij Eukaristike. Ishte atëherë, thotë shën Eymard, që Zoti jonë braktisi Tabernakujt në ato zona ku njerëzit kishin apostazue, dhe se kur Hyji largohet prej nji vendi të tillë, nuk kthehet mâ kurrë atje.
Mbas vdekjes së Mbretit katolik Gjergj Kastriotit, mbretníja i mbeti të birit, Gjon Kastriotit, i cili më 1474 ia shiti Principatën venecianëve, të cilët, katër vjet ma vonë, ia shitën turqve.
Kshtu, Besimi dhe kombi për mbrojtjen e t'cilit Mbreti Gjergj sakrifikoi jetën e vet, s'mbrami u kap në tavolinen e pazareve - histori e trishtë që të kujton nji tjetër tradhtí të Besimit, që ishte blé për 30 copa argjendi!
Dhe kshtu ndodhi që me vdekjen e Skënderbeut, endè të freskët në shpirtnat e tyne, si dhe me nji shqetsim të madh për të ardhmen, dy prej ushtarëve të tij besnikë, De Sclavis dhe Gjergji (Georgio), vijshin shpesh në Shêjtoren e Zojës së Shkodrës për me u lutë. Ata e dijshin mirë, ashtu si tanë kombi, se Pajtorja e Shqipnisë ishte shkaku i vërtetë i suksesit të Skënderbeut, dhe u lutën që Ajo të bante nji mrekullí për mos me lejue që vêndi të binte në duert e muhamedanve. Ata gjithashtu po e kuptojshin se Besimi i Krishtênë po dobsohej shpejt në mesin e bashkatdhetarëve të tyne, dhe ata nuk ishin të sigurt nëse duhej me ndejë dhe me vazhdue luften apo me u largue prej vendit.
Monsinjor G. Dillon, në librin e tij mbi Shêjtoren e Nânës së Kshillit të Mirë në Genazzano, shkruen :
Duhet pranue se përkushtimi ndaj Zojës së Shkodrës ishte ftohë. Shizma e Lindjes u përhap shumë në Shqipni. Morali i njerëzve u prish bashkë me korruptimin e Fesë. Përkushtimi ndaj Zojës lëngonte edhe në vetë qytetin e Shkodrës. Pushtimi turk, një ndëshkim i kjart hyjnuer, nuk mujti me i kthye njerzit me bâ pendesë. Nji shkrimtar ankohet me kto fjalë mbi kyt gjendje : "Të rijtë dhe të rejat nuk zoriteshin mâ me vendosë lule n'elterin e Zojës së Shkodrës ; e për rrjedhojë, ndëshkimi i tyne nuk do të vononte". (The Virgin Mother of Good Counsel, Propaganda Fide, Rome, Italy: 1884, f. 106)
Vazhdimi i historisë dihet. Fugurja shêjte kaloi mrekullisht Adriatikun, e ndjekun në kambë prej dy ushtarve besnikë dhe rreth orës 4 të mbasdrekës, të datës 25 Prill 1467, u ul butsisht afër murit të nji kishe gjysë të rrënueme të murgjve Agustinanë ; prej ma shumë se pesqind e pesdhetë vjetësh, Fugurja shêjte qëndron pezull në ajër, tashti e rrethueme prej elterit t'ndërtuem përreth, mrekulli unike në botë, tue rrezatue bekime e mrekulli të panumërta. Qysh prej ardhjes në Genazzano, termete dhe biles bombardimet ajrore të forcave aleate masonike gjatë Luftës II Botnuere, megjithë shkatrrimet që i banë pjesës ma të madhe të Kishës, nuk i shkaktuen asnji damtim Fugures shêjte të Nânës së Kshillit të Mirë.
N'kjoft se dikur ishim t'padêjë me mbajtë mes nesh Nânen e tenZot, t'përpiqena sod, me lutje e pendesë, me kërkue bekimin dhe kshillen e Saj, për me shmangë kurthet e anmikut dhe me shpresue nji ditë luminë e pasosun.
"Ekziston një arsye shumë e veçantë pse Nâna e tenZot duhet me u venerue sod nën titullin 'Zoja e Këshillit të Mirë', sepse nën këtë titull Ajo plotëson nji nevojë të veçantë. Kjo nevojë asht dëshira e Këshillit të Mirë në botë. Ky devocjon ndaj Zojës së Kshillit të Mirë, ashtu si devocjoni ndaj Zotit tonë JEZU-KRISHTIT në Zêmrën e Tij tejet Shêjte dhe si devocjoni ndaj Shën Jozefit, Patronit të Kishës Universale, asht nji devocjon i rezervuem për nevojat e besimtarëve në ditët e rrezikshme që do t'vijnë kah fundi i botës. Devocjoni ndaj Nânës tonë të Kshillit të Mirë asht ma se i nevojshëm në kuptimin që, ashtu si vetëm Asaj i asht rezervue fuqia me shtypë tana herezitë në tanë botën dhe në tana kohnat, ma shumë se kurrë asht e nevojshme në kto ditë manifestimi i ksaj fuqije t'madhe, kur tana rrjedhat e gabimeve dhe djallzive të kohve t'kalueme janë bashkue me rryma të reja edhe ma vrastare, gjithkund t'përhapuna, për me formue nji përmbytje të madhe rrenash dhe gabimesh, të përgadituna prej djallit dhe agjentve të tij për me e zhdukë Krishtënimin nga mendjet e njerëzve. Asht dinakníja e gjarpnit infernal që i ka planifikue tana këto komplote dhe i ka bâ universale. Asht fuqija dhe mrehtsíja e tij satanike që nuk njeh lodhje ajo që i ushqen dhe i drejton ato.
"Prandej duhet t'jetë Virgjina tejet shêjte MARIA, e Cila asht e destinueme me e shtypë djallin, me ia shtypë kryet, tue mos lanë asnjênën prej komploteve të tija me pshtue pa u shkatrrue prej fuqisë së Nânës tenZot. I takon Virgjinës t'Papërlyeme me i dhanë botës at' urtësí, kshillë dhe forcën e nevojshme për luftën e fundit dhe ma të tmerrshme të djallit. Nëpërmjet dinjitetit të Saj amnuer tejet t'pastër e virgjinal, përmes madhshtisë së meritave t'Saja dhe pjesmarrjes së Saj në veprën e Shëlbimit tonë, Nâna e Kshillit t'Mirë do t'ia grimcojë përfundimisht kryet ktij anmiku vrasës të Zotit dhe njirit, i cili dëshiron me mbytë Birin e Saj në shpirtnat e atyne për t'cilët Ai Fmi vdiq në Kalvar." (Idem., fq. 509)
+ Lutje Nânës së Kshillit të Mirë
O Virgjën tejet e lavdishme, e zgjedhun prej Kshillit t'përjetshëm me u bâ Nâna e Fjalës së përjetshme t'bamun Njiri, Ju që jeni administruesja e hirive hyjnuere dhe avokatja e mkatnorve, un ma i padêji i shërbtorve Tuej po Ju kërkoj ndihmë ; denjoni me kênë udhërrfyesja dhe kshilltarja jeme n'kyt luginë lotësh. Denjoni me m'sigurue prej Gjakut tejet t'çmueshëm të Birit Tuej hyjnuer faljen e mkateve t'mija, shëlbimin e shpirtit tem dhe mjetet e nevojshme drejt ktij shëlbimi. Denjoni gjithashtu me i dhanë Kishës Katolike triumfin mbi anmiqtë e saj dhe përhapjen e Mbretninsë së JEZU-KRISHTIT në boten mbarë. Ashtu kjoft. (Indulgjencë 500 ditë)
+ Lutje e Shejtnisë së Tij, Papës Piut XII, kushtue Nânës së Kshillit të Mirë
O Virgjën shejte ! T'shtyemë prej pasigurisë tonë në kërkimin dhe gjetjen e të mirës dhe të vërtetës, po bijmë n'kambët Tueja dhe po Ju thrrasim me titullin e ambël të Nânës së Kshillit të Mirë. Po Ju lutena që t'na vini në ndihmë në kyt kohë të pelerinazhit tonë toskuer, kur terrinat e shumëfishta të mashtrimit dhe të djallzisë komplotojnë shkatrrimin dhe bjerrjen e mendjeve dhe zemrave tona.
O Fron i Dijes dhe Hyll i detit, denjoni me ndriçue viktimat e dyshimit dhe t'gabimit, në mnyrë që mos të mashtrohen prej t'keqes që maskohet si e mirë; denjoni me i forcue kundër forcave korruptuese dhe anmike të pasioneve dhe mkatit.
O Nâna e Kshillit t'Mirë, denjoni me na plotsue kyt lutjen tonë aq t'nevojshme... (ktu përmendet kerkesa personale) dhe na siguroni prej Birit Tuej hyjnuer dashtninë e virtuteve dhe forcen me zgjedhë, në momente dyshimesh dhe vështirësish, rrugën e duhun drejt shelbimit tonë.
T'mbajtun prej dorës Tuej, na do t'ecim pa rrezik në rrugen e msueme prej fjalës dhe shembullit të Shelbuesit tonë JEZU-KRISHTIT, tue ndjekë diellin e t'vërtetës dhe të drejtsisë me liri e siguri në fushen e betejës të ksaj jete, nën drejtimin e yllit Tuej amnuer, derisa t'mbrrijmë ma s'fundmit në portin e shelbimit, për me gzue mandej me Jue paqen e kristaltë dhe të përjetshme. Ashtu kjoft.
N'mue gjinden tana hiret e udhës dhe të vërtetës; n'mue âsht tanë shpresa e jetës dhe e virtytit.'' (Eccl. 24, 24-25)
T'kujtojmë sod, n'kyt kohë të Pashkve, diten e bekueme të 26 Prillit, Festen e Nânës së Kshillit të Mirë, Pajtores së Shqipnisë. Ky titull, "Nâna e Kshillit të Mirë", i asht dhanë prej Shêjtnisë së Tij, Papës Leonit XIII, shumë i devotshëm ndaj Zojs t'Bekueme, me nji dekret të 22 Majit 1900, i cili urdhnonte me i shtue Litanive të Loretos thirrjen : ''Mater Boni Consilii, ora pro nobis - Nâna e Kshillit të Mirë, lutuni për ne !"
Dita e 26 Prillit, në shumë dioçeza, përveç asaj të Gjenacanos ku festa celebrohet me 25 Prill, i âsht kushtue gjithmonë Nânës të Zotit nën titullin Nâna e Kshillit të Mirë e Gjenacanos, në nder dhe kujtim të shfaqjes së Fugures shêjte të Virgjinës MARI mbi murin e Kishës së heremitve të sh'Agustinit, në qytetin e vogël të Gjenacanos, në dioçezen e Palestrinës, në kohen e Papës Pali II, kah fundi i shekullit të XV.
Populli shqyptar, e veçanarisht aj i zonës së Shkodrës, e ka nderue gjithmonë kyt Fugure shêjte të Nânës së Kshillit të Mirë, qysh n'kohët mâ t'lashta, megjithse ky devocjon nuk ka kênë gjithmonë i flaktë dhe i vazhdueshëm, gjâ që ka bâ, ashtû si shprehet edhe Imzot Dillon, në librin e tij kushtue Shejtnores së Gjenacanos, që Fugurja e shêjtë të transportohej prej êngjëjve matanë Adriatikut, për me i pshtue barbarisë islame dhe me gjetë në dioçezen e Palestrinës nji vend ku besimtarë të devoçëm, jo vetëm prej Italisë, por edhe prej botës mbarë, do t'shndrrojshin at qytet të vogël e të panjoftun n'nji Shenjtnore shêjte kushtue Nânës tenZot, e cila do t'i përgjigjej devocjonit të parreshtun të turmave me hire të panumërta kshillimit, ngushllimit, shërimit e përtritjet shpirtnuere.
Mbas aggiornamento-s heretik e apostat të pseudo-konçilit të dytë të Vatikanit, shumë aspekte të mrekullueshme, por historike e reale, të ardhjes së Fugurës shêjte në rrethin e Lacios (Latium) u harruen, u errsuen dhe u përbuzen qellimisht, ndonse me shumë takt dhe mshehtësí, për mos me krijue dyshime në besimtarë e kshtû, konçiljarët modernista antikatolikë që aktualisht okupojnë Vatikanin dhe dioqezat, si termitet, vazhdojnë minimin dhe rrënimin e mbrendshëm të institucjoneve të Kishës Katolike, tue mos harrue kshillen e msuesit t'yne Leninit : "Ruejeni lëvozhgën por zbrazni substancën."
Revolucjoni liturgjik satanik i viteve 60' u mundue me korruptue e zhdukë prej besimtarve tana ato elementa t'mbinatyrshëm që nuk përputheshin me utopinë agnostike të konçiljarve modernistë, agnosticizmi dhe imanentizmi e të cilve nuk del jashtë fushës së fenomeneve, ashtû si e shpjegon aq bukur shêjtnija e tij, Papa sh'Piu X, në letren inciklike « Pascendi Dominici Gregis », në vjetin 1907. Kshtû, për shembull, lakejt e Leninit, pa fillue mirë pseudo-konçili, zhduken prej kalendarit t'yne liturgjik festat e shêjtit Vitus, të Gjetjes së Krygjës, të sh'Gjonit para Portës Latine, të Dukjes së Arkêngjellit Mikel në Malin e Garganos, të shêjtit Anaklet, të sh'Pjetrit n'zinxhirë, të Zojës së Loretos, etj.
Shêjti Vitus festohet në kalendarin e Kishës Katolike me 15 Qershuer dhe besimtarët kanë venerue gjithmonë heroizmin e papërkulun të ktij djaloshi të ri katolik në torturat çnjerzuere që vuejt prej sherbtorve të perandorit me origjinë ilire Diokletianit, ku edhe u çlirue mrekullisht prej nji êngjëlli. Simbas Martirologut Romak, i ati e dorzoi fminë e tij n'duert e persekutorve mbasi msoi se ishte pagzue mshehtazi. Si rezultat i ksaj tradhtije, prindi i padêjë u dënue prej Zotit me vërbim, por lutjet e të birit gjeten hir para Zotit dhe i ati u shërue por nuk u konvertue. Ndër torturat e shêjtit Vitus përmendet futja e tij n'nji kazan të mbushun me plumb të shkrimë dhe rrëshinë të ndezun, por djali doli mrekullisht pa u dëmtue. Papa Gregori i Madh përmend nji kuvend në Siçili që kje ndërtuem në nder të shêjtit Vitus ("Epist.", I, xlviii, P.L., LXXXVII, 511), kurse Papa Gjelazi I përmend nji shejtnore tjetër të ngritun në kujtim të shën Vitus apo shën Vitit (Jaffé, "Reg. Rom. Pont.", 2nd ed., I, 6 79 ). Vetëm në Kroaci janë ndërtue 123 kisha të dedikueme ktij martiri hero, por duket se kto të dhana historike nuk kanë pasë fort randsí por modernistat konçiljarë, ithtarë të Leninit.
Me 14 Shtatuer, Kisha Katolike feston Gjetjen e Krygjës shejte mbi të Cilin u sakrifikue Biri i Zotit për mkatet e njerzimit. Në Martirologun Romak thuhet se me 14 Shtatuer të vjetit 335, shejtja Helena, nâna e Perandorit të konvertuem Konstantin, g'jatë nji pelerinazhi në Jeruzalem pat gjetë reliken e Krygjës së vërtetë. Ma vonë, ajo urdhnoi ndërtimin e nji kishe dhe aty mbrendë vendosi nji pjesë të relikes së Krygjës shêjte. Mbas disa shekujsh, Persjanët sulmuen Token Shêjte dhe grabiten Reliken e çmueshme tuej e mbajtë deri rreth shekullit të gjashtë. N'kyt kohë, vjeti 629, perandori Heraklius hyni në luftë dhe fitoi kundër persjanve, t'cillve u rimori Krygjen shêjte për me e rikthye në Jeruzalem. Mbas mbrritjes në Token Shêjte, i veshun me petkat mbretnore, perandori mori mbi shpatulla Krygjen shêjte dhe u nis drejt Kalvarit, në imitim të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Por te porta që të çon në Kalvar, aj nuk mujti me ecë mâ, i ndaluem prej nji force misterioze. Atherë, ipeshkvi i Jeruzalemit, Zakaria, e kshilloi perandorin me ndrrue petkat sepse ato nuk përputheshin me përvujtininë e Shelbuesit tonë kur kishte bartë Krygjen shejte. E kshtu, mbasi perandori hoqi veshjen e tij mbretnuere dhe hodhi mbi shpatulla nji mantel të rëndomtë, aj mujti me vazhdue rrugen dhe e rivuni Krygjen shêjte në vendin prej ku e kishin marrë persjanët.
Me 6 Maj, Kisha Katolike feston sh'Gjonin para Portës Latine në kujtim të torturës me të cilën perandori Domitjan kishte mendue me sakrifikue sh'Gjon Evangjelistin. Sh'Gjoni u çue në Romë dhe u dënue me u zhytë në nji kazan me voj t'vluem. Shêjtin e zhytne mbrendë por aj doli pa asnji dëmtim, e biles edhe mâ i shndetshëm dhe mâ i zhdërvjelltë se përpara. Po n'at vend, mâ vonë kje ndërtue nji shêjtnore e dedikueme ktij Apostulli shejt e Unjilltar. Tertuliani, i cituem prej sh'Jeronimit, e vendosë kyt ngjarje në vjetin 92 AD.
Me 8 Maj, Kisha Katolike feston Aparicjonin e Arkêngjëllit Mikel në Malin e Garganos, n'Italinë jugore, në provincen e Fogjias, rreth vjetit 525, nën Pontifikatin e Papës Gjelazit I. Shën Mikeli apo sh'Mhilli si e lusim n'anët tona, Gjenerali i ushtrive qielluere, kërkoi me ndërtue mbi at mal nji shêjtnore në kujtimin e tij dhe t'anë êngjëjve; ky vend u bâ i njoftun për mrekullinat e shumta.
Me 10 Dhetuer, Kisha Katolike feston Shpërnguljen e Shpisë Shêjte prej Nazaretit në Loreto, prej fuqisë êngjelluere, për me i pshtue profanimeve të muslimanve në Palestinë. Kjo Shpi ka kênë dëshmitare e vizitës së Arkengjëllit Gabriel dhe Mishënimit të Birit të Zotit në barkun e papërlyem të Virgjinës MARI. Kjé po kjo Shpí e bekueme që u bâ streha e Familjes shêjte mbas ardhjes prej Egjytit dhe ku Shëlbuesi jonë JEZU-KRISHTI u rrit i mbushun me dijen dhe hirin e Zotit (Sh'Luka 2, 40). Shpia shêjte u pat rrethue mâ vonë prej nji bazilike të mrekullueshme dhe Selia Shêjte ka vue indulgjenca të shumta për katolikët që shkojnë atje n'shêj devocjonit. A besojnë modernistat racjonalistë se nji shpí mundet me fluturue ?
Dy shêjtën të tjerë shumë popullorë, prezenca e t'cilve i pat bezdisë jashtë maset modernistat konçiljarë, aq sa me i hjekë krejtsisht emnat e tyne prej tanë kalendarve liturgjikë, kjênë shêjtja Filomenë dhe shêjti Simon i Trentës.
Kisha Katolike, në disa dioçeza, e feston shêjten Filomenë me 11 Gusht. Papa Leoni XII pat dhanë lejen me ndërtue kisha në nder të saj tuej e quejtë shejtja e madhe; Papa Gregori XVI me nji dekret autorizoi kultin publik të shêjtes, kurse Papa Piu IX e emnoi até ''Patronen e fmijve të Virgjinës MARI'' dhe krijoi nji meshë të veçantë në nder të saj; Papa Leoni XIII bekoi dhe aprovoi (me indulgjenca) konopin e sh'Filomenës; Papa sh'Piu X pati gjithashtu nji devocjon të madh për kyt virgjën martire dhe pat urdhnue që vendimet e pasardhsve të tij në Fronin e sh'Pjetrit, mbi kyt shêjte, të mos ndryshoheshin në asnji mnyrë. Sh'Filomena u martirizue rreth moshës së ré 13 vjeçare, në kohen e Dioklecjanit, me ruejtë të paprekun moralin e krishtenë. Shêjten të tillë, në vend që me u nderue e marrë si shembull për moralin e tyne heroik, vriten prap për s'dekunit prej partizajve t'Vatikanit II, t'cilët n'imitim të partizajve kriminela shqiptarë, u prishen vendet e kultit, ashtu si ndodhi me kishen e ndërtueme në Ars të Francës prej meshtarit shejt, sh'Gjon-MARI Viani. Pastërtija e naltë morale e virgjinës martire duket se âsht bâ pengesë për agjendat imorale të modernistave që mbas pseudo-konçilit filluen me përhapë gjithkund, edhe në bankat e shkollës, revolucjonin e mallkuem seksual.
Shêjti tjetër i « çshêjtnuem » për s'dekunit prej modernistave leninistë të Vatikanit II âsht edhe martiri i vogël, sh'Simoni i Trentës, i mbytun n'mnyrë makabre prej çfutve talmudista g'jatë nji rituali rabinik, për me i marrë djalit 3 vjeçar gjakun për festen e pashkës hebraike. Përpara se me u martirizue, fmija martir kje grabitë dhe torturue barbarisht me thika, n'urretje të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Çâshtja u gjykue zyrtarisht me porosi të veçantë të Selisë Shêjte (Papës Sikstit IV) : banda e çfutve që kreu masakren e tmerrshme u njoft fajtore dhe u dënue maksimalisht prej autoriteteve vendore : njenit prej tyne iu pre kryet, mbasi u konvertue para se me dekë, kurse të tjerët u dogjen për s'gjallit. Nuk kjenë ''ekumenista'' kto autoritete, atherë kur duhej aplikue drejtsija. Në 1588, Papa Siksti V zyrtarisht kanonizoi djalin 3 vjeçar dhe qysh n'at kohë Kisha Katolike feston shejtin e vogël me 24 Marc, në kalendarin e saj liturgjik. Çdo vit, deri në 1965, qyeti i Trentës, n'Itali, festonte përvjetorin e shêjtit me proçesion publik. Në 1965, antipapa komunist e judeo-mason Pali VI zyrtarisht hoqi emnin e shêjtit prej tana kalendareve liturgjike dhe ndaloi kultin e shën Simonit të Trentës, reliket e të cilit u hoqen prej venerimit publik dhe u mshehen; shejtnorja e tij në Trentë u shkatrrue. Të tanë pasardhsit e antipapës mason Palit VI respektuen vendimin e tij në « çshêjtnimin » e sh'Simonit të Trentës : Ky vendim ishte i pritshëm prej kishës së re konçiljare-sinodale të Vatikanit II, themelue e drejtue prej judeo-masonerisë.
Përkundra, asht e pamujtun që nji Papë i Kishës Katolike të veprojë n'kyt mnyrë. Doktrina katolike gjithmonë ka msue se kur nji Papë kanonizon nji kandidat, ky veprim âsht i përjetshëm, i pagabueshëm dhe i parevokueshëm. Qé si shprehet edhe doktori êngjëllor, sh'Tomë Akuini, mbi kanonizimin e shêjtënve :
''Mekênse nderimi që i bâjmë shêjtënve, n'nji kuptim, âsht nji shpallje e Fesë Katolike, mbasi na besojmë në lavdinë e shêjtënve, 'quâ sanctorum gloriam credimus', na duhet të besojmë me devoçmëni se n'kyt çâshtje gjykimi i Kishës Katolike nuk mundet me gabue.'' (In Quodlib. IX, a. 16 )
E s'fundmi, modernistat nuk kishin si mos me ndërhye edhe në shejtoren e Nânës së Kshillit të Mirë të Gjenacanos apo në até kushtue shêjtes Filomenë në Munjano del Cardinale, jo me i shkatrrue sepse administratorët e ktyne shênjtnoreve i shfrytzojnë kto vende si burime fitimit prej turizmit, por s'pakut me i korruptue me propaganden e tyne moderniste anti-katolike. Kshtû për shembull, Kisha e bekueme e Agustinjanve apo Shenjtorja e famshme e Nânës së Kshillit të Mirë, mbas pseudo-konçilit të II të Vatikanit, mjerisht âsht profanue prej celebrimit atje të ceremonisë sakrilegje protestante të Palit VI, e njoftun në dioqeza si ''mesha katolike'', prej veshjeve imorale të pjesmarrsve e turistave, valleve të ndryshme të mundshme, etj.
Ekziston një anekdotë shumë interesante që i atribohet shën Peter Julian Eymard-it, shêjtit që njifet si Apostulli i Eukaristisë. Aj kujton se në kohën e shën Augustinit, Besimi i vërtetë Katolik ishte përhapë aq shumë sa që krejt Afrika e Veriut ishte komplet katolike. Kah fundi i shekullit të shtatë, kur pushtimi muhamedan filloi me mbulue edhe kto toka, Besimi Katolik filloi me u hupë nga nji qytet në tjetrin, nga nji krahinë në tjetren, derisa nuk mbeti kërkush me adhurue Zotin e Gjithpushtetshëm në Prezencen e Tij Eukaristike. Ishte atëherë, thotë shën Eymard, që Zoti jonë braktisi Tabernakujt në ato zona ku njerëzit kishin apostazue, dhe se kur Hyji largohet prej nji vendi të tillë, nuk kthehet mâ kurrë atje.
Mbas vdekjes së Mbretit katolik Gjergj Kastriotit, mbretníja i mbeti të birit, Gjon Kastriotit, i cili më 1474 ia shiti Principatën venecianëve, të cilët, katër vjet ma vonë, ia shitën turqve.
Kshtu, Besimi dhe kombi për mbrojtjen e t'cilit Mbreti Gjergj sakrifikoi jetën e vet, s'mbrami u kap në tavolinen e pazareve - histori e trishtë që të kujton nji tjetër tradhtí të Besimit, që ishte blé për 30 copa argjendi!
Dhe kshtu ndodhi që me vdekjen e Skënderbeut, endè të freskët në shpirtnat e tyne, si dhe me nji shqetsim të madh për të ardhmen, dy prej ushtarëve të tij besnikë, De Sclavis dhe Gjergji (Georgio), vijshin shpesh në Shêjtoren e Zojës së Shkodrës për me u lutë. Ata e dijshin mirë, ashtu si tanë kombi, se Pajtorja e Shqipnisë ishte shkaku i vërtetë i suksesit të Skënderbeut, dhe u lutën që Ajo të bante nji mrekullí për mos me lejue që vêndi të binte në duert e muhamedanve. Ata gjithashtu po e kuptojshin se Besimi i Krishtênë po dobsohej shpejt në mesin e bashkatdhetarëve të tyne, dhe ata nuk ishin të sigurt nëse duhej me ndejë dhe me vazhdue luften apo me u largue prej vendit.
Monsinjor G. Dillon, në librin e tij mbi Shêjtoren e Nânës së Kshillit të Mirë në Genazzano, shkruen :
Duhet pranue se përkushtimi ndaj Zojës së Shkodrës ishte ftohë. Shizma e Lindjes u përhap shumë në Shqipni. Morali i njerëzve u prish bashkë me korruptimin e Fesë. Përkushtimi ndaj Zojës lëngonte edhe në vetë qytetin e Shkodrës. Pushtimi turk, një ndëshkim i kjart hyjnuer, nuk mujti me i kthye njerzit me bâ pendesë. Nji shkrimtar ankohet me kto fjalë mbi kyt gjendje : "Të rijtë dhe të rejat nuk zoriteshin mâ me vendosë lule n'elterin e Zojës së Shkodrës ; e për rrjedhojë, ndëshkimi i tyne nuk do të vononte". (The Virgin Mother of Good Counsel, Propaganda Fide, Rome, Italy: 1884, f. 106)
Vazhdimi i historisë dihet. Fugurja shêjte kaloi mrekullisht Adriatikun, e ndjekun në kambë prej dy ushtarve besnikë dhe rreth orës 4 të mbasdrekës, të datës 25 Prill 1467, u ul butsisht afër murit të nji kishe gjysë të rrënueme të murgjve Agustinanë ; prej ma shumë se pesqind e pesdhetë vjetësh, Fugurja shêjte qëndron pezull në ajër, tashti e rrethueme prej elterit t'ndërtuem përreth, mrekulli unike në botë, tue rrezatue bekime e mrekulli të panumërta. Qysh prej ardhjes në Genazzano, termete dhe biles bombardimet ajrore të forcave aleate masonike gjatë Luftës II Botnuere, megjithë shkatrrimet që i banë pjesës ma të madhe të Kishës, nuk i shkaktuen asnji damtim Fugures shêjte të Nânës së Kshillit të Mirë.
N'kjoft se dikur ishim t'padêjë me mbajtë mes nesh Nânen e tenZot, t'përpiqena sod, me lutje e pendesë, me kërkue bekimin dhe kshillen e Saj, për me shmangë kurthet e anmikut dhe me shpresue nji ditë luminë e pasosun.
"Ekziston një arsye shumë e veçantë pse Nâna e tenZot duhet me u venerue sod nën titullin 'Zoja e Këshillit të Mirë', sepse nën këtë titull Ajo plotëson nji nevojë të veçantë. Kjo nevojë asht dëshira e Këshillit të Mirë në botë. Ky devocjon ndaj Zojës së Kshillit të Mirë, ashtu si devocjoni ndaj Zotit tonë JEZU-KRISHTIT në Zêmrën e Tij tejet Shêjte dhe si devocjoni ndaj Shën Jozefit, Patronit të Kishës Universale, asht nji devocjon i rezervuem për nevojat e besimtarëve në ditët e rrezikshme që do t'vijnë kah fundi i botës. Devocjoni ndaj Nânës tonë të Kshillit të Mirë asht ma se i nevojshëm në kuptimin që, ashtu si vetëm Asaj i asht rezervue fuqia me shtypë tana herezitë në tanë botën dhe në tana kohnat, ma shumë se kurrë asht e nevojshme në kto ditë manifestimi i ksaj fuqije t'madhe, kur tana rrjedhat e gabimeve dhe djallzive të kohve t'kalueme janë bashkue me rryma të reja edhe ma vrastare, gjithkund t'përhapuna, për me formue nji përmbytje të madhe rrenash dhe gabimesh, të përgadituna prej djallit dhe agjentve të tij për me e zhdukë Krishtënimin nga mendjet e njerëzve. Asht dinakníja e gjarpnit infernal që i ka planifikue tana këto komplote dhe i ka bâ universale. Asht fuqija dhe mrehtsíja e tij satanike që nuk njeh lodhje ajo që i ushqen dhe i drejton ato.
"Prandej duhet t'jetë Virgjina tejet shêjte MARIA, e Cila asht e destinueme me e shtypë djallin, me ia shtypë kryet, tue mos lanë asnjênën prej komploteve të tija me pshtue pa u shkatrrue prej fuqisë së Nânës tenZot. I takon Virgjinës t'Papërlyeme me i dhanë botës at' urtësí, kshillë dhe forcën e nevojshme për luftën e fundit dhe ma të tmerrshme të djallit. Nëpërmjet dinjitetit të Saj amnuer tejet t'pastër e virgjinal, përmes madhshtisë së meritave t'Saja dhe pjesmarrjes së Saj në veprën e Shëlbimit tonë, Nâna e Kshillit t'Mirë do t'ia grimcojë përfundimisht kryet ktij anmiku vrasës të Zotit dhe njirit, i cili dëshiron me mbytë Birin e Saj në shpirtnat e atyne për t'cilët Ai Fmi vdiq në Kalvar." (Idem., fq. 509)
+ Lutje Nânës së Kshillit të Mirë
O Virgjën tejet e lavdishme, e zgjedhun prej Kshillit t'përjetshëm me u bâ Nâna e Fjalës së përjetshme t'bamun Njiri, Ju që jeni administruesja e hirive hyjnuere dhe avokatja e mkatnorve, un ma i padêji i shërbtorve Tuej po Ju kërkoj ndihmë ; denjoni me kênë udhërrfyesja dhe kshilltarja jeme n'kyt luginë lotësh. Denjoni me m'sigurue prej Gjakut tejet t'çmueshëm të Birit Tuej hyjnuer faljen e mkateve t'mija, shëlbimin e shpirtit tem dhe mjetet e nevojshme drejt ktij shëlbimi. Denjoni gjithashtu me i dhanë Kishës Katolike triumfin mbi anmiqtë e saj dhe përhapjen e Mbretninsë së JEZU-KRISHTIT në boten mbarë. Ashtu kjoft. (Indulgjencë 500 ditë)
+ Lutje e Shejtnisë së Tij, Papës Piut XII, kushtue Nânës së Kshillit të Mirë
O Virgjën shejte ! T'shtyemë prej pasigurisë tonë në kërkimin dhe gjetjen e të mirës dhe të vërtetës, po bijmë n'kambët Tueja dhe po Ju thrrasim me titullin e ambël të Nânës së Kshillit të Mirë. Po Ju lutena që t'na vini në ndihmë në kyt kohë të pelerinazhit tonë toskuer, kur terrinat e shumëfishta të mashtrimit dhe të djallzisë komplotojnë shkatrrimin dhe bjerrjen e mendjeve dhe zemrave tona.
O Fron i Dijes dhe Hyll i detit, denjoni me ndriçue viktimat e dyshimit dhe t'gabimit, në mnyrë që mos të mashtrohen prej t'keqes që maskohet si e mirë; denjoni me i forcue kundër forcave korruptuese dhe anmike të pasioneve dhe mkatit.
O Nâna e Kshillit t'Mirë, denjoni me na plotsue kyt lutjen tonë aq t'nevojshme... (ktu përmendet kerkesa personale) dhe na siguroni prej Birit Tuej hyjnuer dashtninë e virtuteve dhe forcen me zgjedhë, në momente dyshimesh dhe vështirësish, rrugën e duhun drejt shelbimit tonë.
T'mbajtun prej dorës Tuej, na do t'ecim pa rrezik në rrugen e msueme prej fjalës dhe shembullit të Shelbuesit tonë JEZU-KRISHTIT, tue ndjekë diellin e t'vërtetës dhe të drejtsisë me liri e siguri në fushen e betejës të ksaj jete, nën drejtimin e yllit Tuej amnuer, derisa t'mbrrijmë ma s'fundmit në portin e shelbimit, për me gzue mandej me Jue paqen e kristaltë dhe të përjetshme. Ashtu kjoft.
