Post
+ DIELA E PASIONIT +
(Sod, n'kjoft se ndjeni zânin e Zotit, mos i ngurtsoni zêmrat tueja.)
Me kto fjalë mshiret fillon Kisha lutjen e saj liturgjike të oficit të natës, në të Dielen e Pasionit, e pesta e Krezhmës shejte. Dikur, kur Feja ishte e gjallë gjithkund, besimtarët merrshin pjesë edhe naten në lutjen zyrtare të Kishës Katolike, s'pakut të Dielave dhe Festave t'urdhnueme, sepse vetë Liturgjíja shejte katolike, shprehje dhe shpallje e të njêjtes Fé t'krishtênë, asht burim msimit dhe frymzimit. Por, mjerisht, kjo traditë e mirë filloi me u braktisë, me dobsimin e Fesë në popull.
Me fjalët prekse të marruna prej Mbretit David, Kisha i ban thirrje mkatnorve me ba pendesë, sidomos në fillimin e dyjavshit ma të shêjtë të Krezhmës, që asht Koha e Pasionit të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Tash asht koha e duhun e mshirës që i nepet mkatnorve, n'kjoft se kta nuk janë aq anmiq t'vetvedit sa me i mbyllë veshët e shpirtnave e me ngurtsue zemrat e tyne përpara thirrjeve të Shelbuesit. Për shumë shpirtna, ky mund të jetë rasti i fundit me ba pendesë dhe me u pajtue me Shelbuesin; mbyllja e karrierës toksuere asht edhe fundi i kohës së mshirës, e cila pasohet prej Drejtsisë hyjnore, që asht po aq e pafundme, në Gjyqin hyjnuer ku sejcili prej nesh do të peshohet, mbas daljes prej ksaj jete kalimtare. Biri i Zotit asht gadi me ju dhanë shêjen ma të gjallë dhe të fundit të Dashtnisë së Tij hyjnuere, që E ka shtye me u ulë prej Qiellës; vdekja e Birit të Njirit asht afër dhe po bahet gadi druni për sakrifikimin e Izakut të ri. Híni pra n'vedin tuej, e reflektoni, e mos lejoni që ngurtsija dhe indiferenca e zemrës tuej të zg'jasë ma g'jatë. Me të vërtetë, JEZU-KRISHTI nuk ka pasë nevojë me vuejtë Pasionin për me na shelbue, na që ishim dënue me mallkim të përjetshëm : vetëm nji fjalë e Tija hyjnuere, vetëm nji akt i Vullnedit të Tij hyjnuer do t'kishte mjaftue me shelbue jo nji botë si kjo e jona, por nji papundsí botësh të tjera. Por JEZU-KRISHTI, n'Mshiren e Tij t'pamasë, zgjodhi me pî deri në fund Kupen e idhtë të Pasionit, për me na diftue jo veç me fjalë por edhe me vepra se deri ku shkon Dashtnija e Tij hyjnuere për njerzit. Nji shprehje thotë : Aj që nuk ka vuejtë, çka din aj ç'ka asht dashtnija ? Vuejtja dhe sakrifica supreme nalcon dashtninë në nji rang suprem, gadi t'pafundëm. Híni pra sod n'zemren tuej e pveteni : JEZU-KRISHTI, Pafajsija e pafundme, me vuejtjet e Tija t'përgjakshme shpaguese, t'pranueme vullnetarisht për hatrin tonë, kalojnë çdo konceptim njerzuer. E un, çka kam vuejtë për dashtni për JEZU-KRISHTIN ? Me Pasionin e Tij të frikshëm, JEZU-KRISHTI me ka hapë dyert e Parrizit, ku me fton me kenë i lumtun përjetsisht, n'kjoft se jam gadi me bashkpunue me kyt Dashtni t'pakufishme të Shelbuesit tem : E un, a kam bashkpunue dhe si kam bashkpunue me Pasionin që JEZU-KRISHTI rinovon përditë mbi elteret tona ? JEZU-KRISHTI ka dashtë me vuejtë jo vetëm për me na shpallë Dashtninë e Tij hyjnuere për ne, por edhe për me na diftue se sa pafundsisht urren Zoti mkatin, dhe sa rigoroze dhe e tmerrshme asht Drejtsija hyjnuere. Kur ATI, për me shpague mkatet e njerzve, ka dorzue Birin e Tij të vetëm e t'pafajshëm me vuejtë kaq shumë mizorí, si duhet të mendojnë ata që abuzojnë me Mshiren hyjnuere dhe e kanë ba mkatin pjesë të jetës së tyne t'përditshme ?
Mjerisht qysh prej pseudo-konçilit të II të Vatikanit, kisha e re konçiljare-moderniste e dalun prej ktij pseudo-konçili, vazhdon me pushtue Vatikanin dhe dioqezat, kishë apostate, pjellë e tradhtisë dhe e komplotit të anmiqve të jashtëm dhe të mbrendshëm, e cila identifikohet rrejshëm si Kisha Katolike, por që në fakt asht nji kishë e re, në thelb moderniste e judeo-masonike, vazhdon me eklipsue Kishen unike të JEZU-KRISHTIT, Nji, Shejte, Katolike, Apostolike e Romake. Kjo kishë humanitare djallzuere, përveç herezive dhe blasfemave infernale që vjell papushim, propagandon edhe shelbimin pa vepra të mira. Në fakt, në vetë pseudo-ligjin e sajë heretik të 1983, pendesa e krishtênë asht zhdukë, krezhma katërdhet-ditore, e cila na vjen prej Apostujve dhe ban pjesë në Traditen hyjnuere apostolike, me autoritet hyjnuer si Bibla shejte, përbahet vetëm prej dy ditve : t'Mërkurës t'përhime dhe të Premtes së Madhe. Vetë Konçili ekumenik i Trentës dënon me anathema (çkishnim) cilindo që cënon sadopak Biblen apo Traditen hyjnuere apostolike (Denz. 783-784). Ky antentat liturgjik me përmasa katastrofike asht thjesht fryt i doktrinës heretike të kishës postkonçiljare (sinodale) të Vatikanit II, e cila propagandon për dekada me rrallë shelbimin universal.
Sh'Agustini mson se « qëllimi asht aj që e ban nji vepër të mirë dhe asht Féja Katolike ajo që drejton qëllimin » (Komente mbi Psalmin 31).
Ky shelbim universal predikohet haptazi ne dokumentin heretik te Vatikanit II (« Gaudium et spes », n. 29), ku thuhet se tanë njerzit paskan t'njejten destinë hyjnuere, pra tanë u shëlbokan, herezo që bjen n'kundërshtim me Fenë Katolike që trashigojmë t'pandryshueme prej Apostujve. Ka nji Zot, nji Fé e nji Pagzim (Efez. 4, 5) e jashtë Kishës Katolike t'JEZU-KRISHTIT nuk ka shelbim. Kisha Katolike gjithmonë ka msue se Feja Katolike asht ajo dhunti e Hyjit që na shtyn me besue gjithçka që Zoti na ka zbulue, e që Kisha e Tij Katolike na propozon për besim. Pra Feja asht jo vetëm njohuni por edhe bindje totale, me gojë e me zemër, ndaj Magjisterit të pagabueshëm të Kishës. Nga ana tjetër, prej vetë dokumentacjonit zyrtar të Vatikanit II, feja keka « nji besim i plotë te Hyji, që na çliron prej terrinës së mkatit dhe të vdekjes e na çon në jeten e pasosun ». Ky përkufizim gjindet në dokumentin tjetër heretik të Vatikanit II, (Dei Verbum, 4-5), si dhe në deklaraten e përbashkët (paragrafi 36/1) që Vatikani ka nënshkrue me komunitetet protestante luterane, në Augsburg, me 31 tetuer 1999, ku autoritetet drejtuese të Vatikanit praktikisht kanë pranue konceptin heretik të doktrinës së justifikimit, e cila asht dënue publikisht e përfundimisht prej Kishës Katolike në Konçilin ekumenik të Trentës. Simbas kryeheretikut Martin Luter, shëlbimi nuk varet te pendesa apo veprat e mira, por te aj besim i plotë te Zoti, i Cili për hatër të meritave të JEZU-KRISHTIT na ban mshirë dhe na shelbon. Luteri justifikonte kyt herezi me metaforen e pirgut të plehut t'mbuluem prej borës. Na jena gjithmonë pleh, thote heretiku Luteri, pavarsisht veprave tona, por për hatër të KRISHTIT, Hyji na ban mshirë dhe na shelbon, tuej na mbulue me boren e Mshirës hyjnore. Të njejtin koncept heretik e gjejmë edhe te « mshira hyjnore » e motrës Faustina. Pavarsisht besimit, pendesës apo veprave t'mira, Zoti na i falka tana mkatet dhe na shelboka të gjithve, tuej i mbulue mkatet tona me velin « mshirës hyjnuere », përmes lutjeve të pseudo-devocjonit të motrës Faustina. Antipapa mason Gjon-Pali II, që ka përhapë fuqishëm kyt pseudo-devocjon të shëlbimit universal të Faustinës, tuej kontribue kshtu në dërmitjen, sigurinë e rrême dhe shtyemjen drejt mallkimit të sa e sa shpirtnave, mson të njejten gnoze heretike, në letren e tij inciklike « Redemptor hominis » (n. 10-14), ku shkruen se « përmes Mishnimit të Fjalës, KRISHTI n'nji farë mnyret asht bashkue me çdo njiri, pa përjashtim (pavarsisht besimit të tij) edhe sikur ky i fundit nuk asht i vetdijshëm » ??? N'kjoft se tanë u shelbokan pa vepra t'mira por thjesht me ndonji lutje, pse me ba pendese atherë ?
Mos t'rrehena prej risive moderniste e heretike që anmiqët e infiltruem në Vatikan e dioqeza nuk pushojnë s'përhapunit tash sa dekada, por t'ecim, me ndihmen hyjnuere, mbas Shelbuesit tonë të dashtun, n'rrugen mbretnore të Krygjës, rruga e vetme që çon drejt lumnisë së Parrizit, tuej kujtue fjalët hyjnuere të shën Palit :
« O Timoté, ruej Traditen (e Fesë), tuej shmangë të rejat profane të fjalve dhe kontraditat e nji shkence që mban në mnyrë të rrême kyt êmën. Disa kanë hupë Fenë sepse kanë praktikue kto t'reja e kto kontradita. Hiri i Zotit kjoft me ty! Amen. » (1 Timoteut 6:20-21)
« Aj që don me u shelbue, t'mohojë vedin, t'mbajë përditë krygjin e vet e të vijë mbas Mejet. » (sh'Luka 9, 23)
N'javët parardhse, në tekstet liturgjike kena pa rritjen përditë të djallzisë së anmiqve të Shelbuesit, të çifutve apostatë. Por n'kyt të Diele të Pasionit, urrejtja dhe xhelozija kundër Birit të Zotit asht gadi me shpërthye. Vetë Prezenca hyjnore e JEZU-KRISHTIT i irriton, i bezdisë jashtë maset, ashtu siç ndodh rendom me personat e poseduem prej djajve, që irritohen menjiherë në praninë e gjanave shêjte, dhe ata përpiqen me tana mnyrat me E gjetë në gabim, me shpifje e tallje blasfemuese e sakrilegje : disa I thonë se asht samaritan, term tallës kundër të pafeve; disa tjerë, se asht i poseduem prej djallit; butsija dhe mirsija e Qingjit të Zotit i provokon aq keq kta ujqën të tërbuem, saqë kta djaj të ferrit me aparencë njerzore guxojnë me mbledhë gurë për me vra vetë Krijuesin e jetës. Fjala Jeme nuk xen vend në jue, u thotë JEZU-KRISHTI, sepse ju nuk jeni të Zotit. Rracë gjarpnijsh e neperkash, si kujtoni se keni me i pshtue gjykimit të Zotit, u pat thanë me të drejtë si Shelbuesi ashtu edhe shën Gjon Pagzori, fjalë që vlejnë edhe për bijtë e tyne në shekujt e mavonshëm, të cilët janë vrasës që nuk i pëlqejnë Zotit dhe anmiqë të tanë njerzimit (Prej Letrës së I të sh'Palit shkrue Tesalonve 2, 15). Megjithatë, JEZU-KRISHTI, i butë dhe i përvuejtë, vazhdon Misionin e Tij shelbues që ka marrë prej ATIT. Çifutnit mendjemëdhaj e arrogantë pritshin nji Mesí luftëtar, që t'i çlironte prej zgjedhës romake, dhe t'i printe drejt sundimit të tanë botës, e cila simbas tyne u përket, bashkë me pasunitë që përmban. Po simbas pretendimeve të tyne, sa qesharake ashtu edhe blasfemuese e rraciste, njerzit e tjerë janë kafshë, në kuptimin e plotë të fjalës, dhe janë krijue me u shërbye ktyne bijve të djallit, natyrisht jo me katër kambë, sepse kjo do të ishte fyemje për ata që e quejnë vedin « zota » mbi kyt planet . Kta andrra të tyne supremaciste, që janë shtrembnime e manipulime të turpshme të Librave shejte mozaike, janë gdhendë ma vonë e gjinden deri n'ditët tona në librat djallzuer rabinikë, që janë kodi i vërtetë i jetës së tyne të përditshme. KRISHTI ua tha haptazi se kta bij të djallit kishin korruptue mesazhin hyjnuer, por demaskimi i planeve të tyne satanike në vend që me i ba me reflektue, i mbushi ata me nji urrejtje e smirë edhe ma të madhe, derisa me i shtye drejt krimit ma të madh që mundet me egzistue : planifikimi dhe egzekutimi i padrejtë i Birit të Njirit. Dhe n'kta bij të djallit do të përmbushej kjo fjalë e tmerrshme :
« Aj që ka me blasfemue kundër SHPIRTIT-SHEJT, nuk ka me gjetë falje as në kyt botë, e as në botën tjetër. » (sh'Mateu 12, 32)
Qysh prej asaj dite, sinagoga apostate ecë drejt mallkimit ; kryeforte n'gabimin e saj, ajo nuk don me ndig'jue asnji spjegim, nuk don me pâ asnji provë; ajo ka korruptue qëllimisht gjykimin e saj dhe ka fikë n'vetvedi dritat e SHPIRTIT-SHEJT. Kyt spektakël keqardhës e gjejmë edhe sod në kombet e tjera joçifute, të cilët tuej i rezistue vazhdimisht thirrjeve dhe hirit të Zotit, përfundojnë në errsinë e verbní. Historija e Pasionit të Birit të Zotit na mson shumë mbi sekretet e trishta të zemrës njerzore dhe të pasioneve të saja të padisiplinueme. Zemra e njirit mkatnuer asht nji Kalvar ku JEZU-KRISHTI shpesh dënohet e kryqzohet : aty shohim të njêjten mosmirnjohje, të njêjtin verbnim, të njêjten furí. Ndryshimi mes çifutve t'asaj kohe asht se ata nuk e njifshin si na Mbretin e lavdisë, kurse mkatnori abuzues, i ndriçuem prej dritës së Fesë, e din mirë se ké po kryqzon. T'vajtojmë pra mkatet tona, të cilat kanë kryqzue e kryqzojnë JEZU-KRISHTIN, Birin e Zotit.
Tuej fillue me të Dielen e Pasionit, Kisha asht në zí : Ajo mbulon tana fuguret e statujat shejte, sepse tashti pendesa e javëve të kalueme të Krezhmes kalon përtej, deri në Sakrificen në Krygj të Shelbuesit të njerzimit, për shpagimin e mkateve tona. Qysh prej ksaj dite, mshehja e statujave dhe fugureve simbolizon gjithashtu mshehjen e JEZU-KRISHTIT, i Cili nuk do të shfaqet ma publikisht para çifutve, deri të Dielen e Larit, kur do të hyjë triumfalisht në Jeruzalem.
JEZU-KRISHTI asht me të vërtetë Prifti i Naltë i Beslidhjes së Re, na mson shën Pali në Epistullin e ksaj të Dièleje (Hebr. 9, 11-15), sepse me Gjakun e Tij tejet shejet mbi elterin e Krygjës, Shelbuesi ka krye nji shpagim perfekt për mkatet e njerzimit. Por edhe mkatnori duhet me ba pjesen e vet, tuej bashkpunue me JEZU-KRISHTIN, në mnyrë që me marrë pjesë në frytet e Pasionit dhe meritave të Tija. Nuk vlen pra teorija heretike e protestantve që pretendon shpetimin pa bashkpunimin e veprave të mira. ... shto mbi herezine e shelbimit pa vepra te mira te aprovueme prej kishes se re qe eklipson Kishen e vertete Katolike.
Orémus.
Quǽsumus, omnípotens Deus, famíliam tuam propítius réspice: ut, te largiénte, regátur in córpore; et, te servánte, custodiátur in mente.
Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
R. Amen. (Introitus, Dominica I Passionis)
T'lutena
Denjoni me kqyrë me mshirë familjen tuej, o Hyj i Gjithpushtetshëm, po Ju lutena, në mnyrë që hiri Juej t'na drejtojë trupin dhe mbrojtja Juej t'na ruejë mendjen e shpirtin. Për Zotin tonë JEZU-KRISHTIN, Birin Tuej, që me Ju jeton e mbretnon, n'union me SHPIRTIN-SHEJT, për shekuj të shekujve. Ashtu kjoft. (Lutja e hyemjes e të Dieles së Pasionit)
T'lutena
Denjoni, o tejet i buti JEZUS, me na akordue hirin Tuej, që përmes nji pendese perfekte për mkatet tona dhe kryemjes së veprave të mira t'krishtêna, t'mundena me marrë pjesë në meritat e Pasionit tuej t'përgjakshëm.
Referenca : Dom Prosper Guéranger O.S.B., « L'année liturgique », 1911, Le dimanche de la Passion.
