+ Shpallja e Pashkve +
+ Prej Ceremonisë Shêjte Katolike të Natës s'Bekueme të Pashkve +

+ Të gëzohen tash koret engjëllore të Qiejve ; të gëzohen Misteret hyjnore ; dhe trumpeta e shëlbimit të lajmrojë fitoren e nji Mbreti kaq të madh. Të gëzojë edhe toka, e ndriçueme prej nji shkëlqimi të tillë ; dhe, e shndritun me shkëlqimin e Mbretit të përjetshëm, t'a dijë se errsina e tanë botës asht shpërndâ. Të gëzohet edhe nana jonë, Kisha Katolike, e zbukurueme me ndriçimin e një drite kaq të madhe ; dhe të ngazëllojë ky tempull me thirrjet e gzueme të besimtarvet. Prandej ju baj thirrje, vllazën shumë të dashtun, që jeni këtu t'pranishëm në shkëlqimin e mrekullueshëm të kësaj drite të shêjtë, të thërrasim s'bashkut Mshirën e Hyjit të Gjithpushtetshëm. Se Zoti që më ka pranue midis levitëve, pa asnji meritë t'émen, ka me përhapë mbi mue shkëlqimin e dritës së Tij, dhe ka me m'lejue me përsosë lavdimin e ktij qiri dyllit. Për Zotin tonë JEZU-KRISHTIN, Birin e Tij, i Cili me ATIN jeton dhe mbretnon n'unitet me SHPIRTIN-SHEJT Zot, për shekuj të shekujve. R. Ashtu kjoft.

V. Zoti kjoft me ju.
R. Edhe me shpirtin tand.
V. Nalcóni zêmrat.
R. I kena te Zoti.
V. T'i falena nders Zotit, Hyjit tonë.
R. Asht e dêjë dhe e drejtë.

Me t'vërtetë asht e dêjë dhe e drejtë të shpallim me gjithë zêmër dhe gjithë dashamirsínë e mendjes dhe zanit tonë, Zotin e padukshëm, ATIN e Gjithpushtetshëm dhe Birin e Tij të vetëm, JEZU-KRISHTIN Zotin tonë, i Cili te ATI i Tij i përjetshëm shpagoi për ne borxhin i Adamit, dhe tue derdhë Gjakun e Tij prej mshirës për ne anuloi borxhin e shkaktuem prej mkatit origjinal. Sepse kjo asht Festa e Pashkëve, në t'cilën Qingji i vërtetë asht therë, dhe me Gjakun e t'Cilit shtyllat e dyerve t'besimtarvet janë konsakrue. Kjo asht nata në t'cilën dikur Ju i nxorët prej Egjiptit bijtë e Izraelit dhe i udhëhoqët me kalue pa u lagë përmes Detit të Kuq. Kjo pra asht nata që shpërndau errsinen e mkatnorve nëpërmjet dritës së kolonës. Kjo asht nata e cila n'kyt kohë, në botën mbarë, rikthen në hirin e Zotit dhe bashkon në shêjtní ata që besojnë në JEZU-KRISHTIN dhe që janë të ndamë prej veseve të botës dhe errësinës së mkatnorve. Kjo asht nata në t'cilën, tuej shkatrrue zinxhirët e vdekjes, KRISHTI doli triumfues prej vorrit. Sepse nuk do t'na kishte shërbye kurrgjâ lindja n'kyt botë, po mos t'na ishte ofrue dhurata e shëlbimit. O dashamirsí e mrekullueshme e Mshirës Tuej për ne ! O dashtní e paçmueshme që, për me shelbue nji skllav, Ju dorzuet Birin Tuej ! O mkat vërtetë i nevojshëm i Adamit, që u fshî prej vdekjes së KRISHTIT ! O faj shpresdhanës, që meritoi me pasë nji Shelbues të tillë kaq të madh ! O natë vërtetë e bekueme, që vetëm ju merituet me njoftë kohën dhe orën kur KRISHTI u ringjall...! Kjo asht nata për t'cilën asht shkrue: Dhe nata ka me ndriçue si dita ; dhe nata asht drita jeme në gzimin tem. Prandaj, shêjtníja e ksaj nate shporrë çdo ligësí, pastron mkatet, rivendos pafajësinë te ata që janë rrxue, gëzon të pikëlluemët, largon urrejtjet, përgadit pajtimin dhe hjedh poshtë mendjemadhsínë.

Prandej, në kyt natë t'bekueme, denjoni me pranue, O AT shêjt, sakrificën e mbramjes së ktij temjani, të cilën Kisha shêjte Katolike Ju ofron prej duerve të ministrave Tuej në ofertën solemne të këtij qiri dyllit, i formuem prej punës së bletve. Tash edhe na i njofim lavdërimet e ksaj kolone, të cilën zjermi ndriçues e ndez në nder të Hyjit. Kjo flakë, edhe pse e ndame në pjesë, nuk zvogëlohet pse nep driten e saj, mbasi ajo ushqehet prej shkrimjes së dyllit, të cilin nana bletë e prodhoi si burim të ksaj drite të çmueshme. O natë vërtetë e bekueme, që zhdeshi Egjiptianët dhe pasunoi Hebrejtë ! Natë në t'cilën toksorja bashkohet me qielloren, njerzorja me hyjnoren.

Po Ju lutena, pra, O Zot, që ky qiri dyllit i konsakruem në nder të Emnit Tuej t'vazhdojë me u djegë, për ma shpërndâ errësinen e ksaj nate. Dhe i pranuem si nji aromë e kandshme, t'mundet me u bashkue me dritat qielluere. Hylli i mjesit t'a gjejë kyt flakë të ndezun. Aj Hyll, pra, që nuk njeh perëndim. Aj që tuej u kthye prej ferrit me gzim ndriçoi njerëzimin. Ju lutena, pra, O Zot, që të denjoni me na dhanë nji kohë t'paqtë gjatë ksaj Feste të Pashkve, dhe me na sundue, drejtue dhe mbrojtë vazhdimisht, na shërbtorët Tuej, s'bashkut me tanë klerin dhe popullin besimtar [...]. Kini mshirë gjithashtu edhe për ata që na qeverisin, dhe denjoni me u dhanë mirësinë dhe mëshirën Tuej të papërshkrueshme ; denjoni me drejtue mendimet e tyne drejt drejtsísë dhe paqes, në mnyrë që prej mundimeve t'yne toksuere, t'munden me ardhë në shpërblimin e tyne qielluer, me tanë popullin Tuej. Për të njejtin JEZU-KRISHT, Birin Tuej, Zotit tonë, i Cili me Ju jeton dhe mbretnon në unitetin e SHPIRTIT-SHEJT ZOT, për shekuj të shekujve. R. Ashtu kjoft.

 

+ Kujtesë për Katolikët mbi pjesmarrjen në kulte jokatolike +
- Dy fjalë pët kurban bajramin -

 

"Asht e ndalueme për besimtarët katolikë me asistue apo me marrë pjesë aktivisht, në çfarëdo lloj mnyre kjoft, në ceremonitë e nji kulti jokatolik (i.e. heretik, shizmatik, pagan, etj.)." (Kodi i së Drejtës Kanonike, kanoni 1258/1, vjeti 1917)

Kjo pjesmarrje aktive asht e ndalueme mbasi ajo implikon shpalljen e nji besimi të rrêmë jokatolik, tue rrezikue kshtu randë hupjen e Fesë, edhe atherë kur bihet justifikimi i rrêmë se gjoja Feja mbahet në zemër !!! (sic). Edhe sikur nga ana e mbrendshme Katolikët nuk e mohojmë Fenë, por nga ana e jashtme, për arsye respekti njerzor apo çeshtje nderit, arsye kto totalisht të pajustifikueshme para Hyjit, marrin pjesë në nji kult jokatolik, atherë ata kryejnë mkat të randë kundër Fesë, për mohim publik të Kultit hyjnor të Krishtenë-Katolik. N'kjoft se Katoliku e mohon Fenë edhe nga ana e mbrendshme (në ndërgjegje), atherë aj kryen krimin e Fesë, dhe përballet me dënimet kishtare që i rezervohen heretikve dhe apostatve.

Konkretisht, Katolikët që urojnë publikisht festat e kultit pagan islam, (i cili, ndër të tjera, mohon publikisht hyjninë e JEZU-KRISHTIT), kryejnë mkat të rândë, mbasi marrin pjesë aktivisht në kulte të rrême jokatolike. Kjo lloj indiferencet e randë fetare dhe inkurajim i kulteve të rrême jokatolike asht në fakt nji mohim publik i Fesë hyjnore Katolike, mbasi nënkupton se edhe besimet e tjera jokatolike kekan të mira dhe të lëvdueshme. Ky akt indiferencet fetare âsht dënue gjithmonë prej Kishës Shêjte hyjnore Katolike. (Syllabus, Sect. III, Denzinger no. 1715 - 1718)

"Ai që ka me skandalizue nji prej ktyne të vegjëlve që besojnë në Mue, do të ishte kênë mâ mirë për té që nji gurë mullinit t'i varej në qafë dhe të hidhej ashtû në fundin e detit. Mjerë bota për skandalet e saja. Âsht e nevojshme që skandalet të ndodhin por mjerë ai njiri prej të cilit vijnë skandalet." (Sh'Mateu 18, 6-7)

"Aj që nuk nderon BIRIN, nuk nderon as ATIN që E ka nisë." (sh'Gjoni 5, 23)

"Mos u përzini me të pafetë. Çfarë pjesmarjet ka drejtsija me padrejtsinë ? Apo çfarë lidhjet ka drita me errsinën ? Dhe çfarë marrveshjet ka mes KRISHTIT dhe Belialit (djallit) ? Apo çfarë kanë të përbashkët besimtari me jobesimtarin ? Dhe çfarë bashkpunimit ka tempulli i Zotit me idhujt ? Por ju jeni tempulli i Zotit të gjallë, ashtu si thotë Hyji : "Kam me banue në tà dhe kam me ecë në mesin e tyne ; dhe kam me kênë Zoti i tyne e ata, populli Jem". Prandej, delni jashtë prej mesit të tyne dhe ndajuni prej tyne, thotë Hyji, dhe mos prekni gjanë e papastër. Dhe mandej kam me ju pranue. Kam me kênë At' për jue, e ju keni me kênë bijtë e bijat e Mija, thotë Hyji i Gjithpushtetshëm. » (II Korintasve VI, 14-18)

"Ata thrrasin n'diskutime e debate tanë njerzit pa përjashtim ; prej t'pafeve e deri te ata që janë të ndamë prej JEZU-KRISHTIT ose që mohojnë Hyjninë dhe natyren e Misionit të Tij. Kto lloj përpjekjesh nuk kanë asnji të drejtë me u pranue prej Katolikve, sepse ato bazohen në opinionin e gabuem se të tana besimet janë pak a shumë të mira, të vërteta dhe të lëvdueshme.

"... Jo vetëm që përkrahsit e ktij opinioni janë krejtsisht n'gabim, por në t'njêjten kohë ata mohojnë dhe shtrêmbnojnë kuptimin e Fesë së vërtetë Katolike Romake, tuej râ kshtû pak kah pak në natyralizëm dhe në ateizëm. Për rrjedhojë, âsht plotsisht e kjartë se ata që përkrahin ose bashkohen me përhapësit e ktij opinioni t'gabuem braktisin totalisht Fenë hyjnore Katolike të zbulueme prej Zotit." (Papa Piu XI, Letra inciklike “Mortalium Animos”, 6 Janar 1928)

"Padyshim, JEZUSI na ka dashtë me nji dashtni të pamasë, të pafundme, dhe ka ardhë me vuejtë e dekë mbi tokë, në mnyrë që tanë njerzit, të mbledhun rreth Tij, në drejtsí e dashtní, të frymzuem prej ndjenjave të njêjta të dashtnisë reciproke, të munden me jetue në paqe e mirsí. Por, për realizimin e ksaj lumnije të përkohshme dhe të përjetshme, me nji autoritet suprem, JEZU-KRISHTI ka vue si kusht pjesëmarrjen në gregjën e Tij, [Kishen e KRISHTIT ZOT që asht Kisha Katolike], pranimin e doktrinës së Tij, praktiken e virtyteve, bindjen e plotë ndaj Doktrinës dhe drejtimit të sh'Pjetrit dhe pasardhsve të tij. S'dytit, n'kjoft se JEZUSI ka kênë i mirë për të húpunit dhe mkatnorët, Aj nuk i ka respektue bindjet e tyne të gabueme, sado të sinqerta që mund t'jenë dukë ato ; JEZUSI i ka dashtë të tanë njerzit për me i msue, për me i konvertue dhe për me i shelbue. (Aktet e Papës sh'Piu X, "Letra mbi Sionin", 31 Gusht 1910; "Acta Apostolicae Sedis", Vol II, No. 16)

"Kisha shêjte Katolike Romake beson me vendosmëní, shpreh dhe predikon se asnjí prej atyne që jeton jashtë Kishes Katolike, jo vetëm pagajt por edhe çifutnit, heretikët dhe shizmatikët nuk munden me marrë pjesë në jeten e pasosun. » (Bulla "Cantate Domino", Papa Eugjeni IV, 4-2-1442 – Dekreti per Jakobitet, Denzinger : 714)

Papa Piu VII, në letren e tij papnore, "Post tam diuturnas", shkruen se tuej përkrahë lirinë e tâna besimeve pa përjashtim, ngatrrojmë të vërteten [Fenë hyjnore Katolike] me rrênen dhe vendosim Kishen shêjte Katolike, Nusen shêjte dhe të papërlyeme të KRISHTIT Zot, jashtë të cilës nuk ka shëlbim, në nji rang me sektet heretike dhe me judaizmin e pabesë. (Papa Piu VII, "Post tam diuturnas", 29-4-1814).

AKTI I KONSAKRIMIT TE NJERZIMIT ZEMRES TEJET SHEJTE TE KRISHTIT MBRET

Urdhnue prej Sh. T. Papës Piut XI me u recitue për Festen e KRISHTIT MBRET

O tejet i buti JEZUS, Shëlbues i njerzimit, hídhni nji shikim drejt nesh, që jena përkulë përvujtnisht para elterit Tuej. Na jena Tuejët, na dona me kênë Tuejët ; dhe në mnyrë që t'bashkohena me Ju sa ma shumë, sejcili prej nesh i konsakrohet spontanisht Zêmrës Tuej tejet shêjte.

Shumë nuk ju kanë njoftë ndojherë, shumë kanë përbuzë Urdhnimet Tueja dhe Ju kanë tradhtue. O JEZUS i Mshirshëm, kini mshirë për ata dhe për kta, dhe denjoni me i tërhjekë të tanë drejt Zêmrës Tuej tejet shêjte.

Zot, denjoni me kênë Mbreti, jo vetëm i besimtarve katolikë që nuk janë largue kurrë prej Jush, por edhe i fmijve plangprishës që Ju kanë braktisë ; bàni që t'hyjnë pa vonesë në shpinë atnore, për mos me mbarue prej mizerjes dhe ûjës.

Jíni Mbreti i atyne që jetojnë në gabim apo që përçamja i ka ndâ prej Jush ; çójini në portin e t'vërtetës dhe të bashkimit të Fesë, në mnyrë që s'shpejtit mos t'ketë mâ veç nji gregjë dhe veç nji barí.

Jini Mbreti i tanë atyne që vazhdojnë me kênë t'hupun në terrinat e idhujtarisë apo t'islamizmit, dhe mos refuzoni me i tërhjekë të tanë në driten e Mbretnisë Tuej.

S'mbramit, shifni me mshirë fmijtë e atij populli që dikur ishte i preferuemi Juej ; edhe mbi ata u ultë, por sod si Pagzim jetet dhe shelbimit, Gjaku që n'at kohë ata e thirrshin mbi krenat e tyne.

Nepjani, o Zot, Kishës Tuej nji liri t'sigurtë e pa pengesa ; nepjani tanë popujve rregullin dhe paqen. Bani që, prej njênit skaj t'botës në tjetrin, veç nji zâ ushtoftë : Kjoft lëvdue Zêmra Hyjnore e JEZU-KRISHTIT që na ka sigurue shelbimin ! Ksaj Zêmre i kjoft nderi dhe lavdíja në shekuj të shekujve ! Ashtu kjoft.

- Dy fjalë pët kurban bajramin

Kjo festë pagane islame që festohet n'muejin e dhetë, "Zul Hazh'a", quhet "Id-u-Zohâ", festa e sakrificës, e njoftun ndryshej edhe "Baqr-i-îd" (festa e lopes) apo edhe "Kurbâni 'Id", që n'Turkí njifet me emnin "kurban bajrami", emnim që e kanë ruejtë deri sod edhe n'Shqipní.

Kjo ceremoní asht pjesë e pelegrinazhit idhujtar të Mekës apo Haxhit. Simbas nji hadithi të Aishës, Muhamedi ka thane se "muslimani nuk ka me ba gjâ ma t'pëlqyeshme para allahut për Id-u-Zohâ sesa me derdhë gjak, pra me sakrifikue. . . Me t'vërtetë, gjaku i tij (viktimës t'sakrifikueme) mbërrín pranimin e allahut përpara se me râ n'tokë, prandej gzohuni". Kafsha që sakrifikohet duhet me kênë pa difekte, n'moshë t'rritun, dhe mundet me kênë dhî, dele, lope apo deve. Simbas interpretuesit Xhel'aludin Sjûti, kjo sakrificë përkujton gadishmëninë e Ibrahimit (që identifikohet gabimisht me Patriarkun Abraham n'Shkrimet-Shêjte) me sakrifikue djalin e tij, Ishmaelin.

Në Arabinë pre-islamike, zotat pagaj adhuroheshin në formen e gurve apo shkambijve. Kshtu për shembull hyjnija pagane “al-lat” besohej se ishte njëna prej vajzave të allahut dhe adhurohej në formen e nji shkambi kubik; nji ndërtesë ishte ndërtue mbi té për me diftue se ishte nji shpî adhurimit. (Sura 53:19; "Kitab Al-Asnam- The Book of Idols", p. 14). Guri i zi puthej dhe adhurohej si idhull para islamit dhe Muhamedi e lejoi kyt praktikë edhe mbas islamit.

« Narrated 'Abis bin Rabia: 'Umar came near the Black Stone and kissed it and said "No doubt, I know that you are a stone and can neither benefit anyone nor harm anyone. Had I not seen Allah's Apostle kissing you I would not have kissed you." » (Bukhari 2:26:667, 2:26:657; Muslim 7:2912-2915).

(Kallzon Abis bin Rabia : Umari erdhi afër gurit të zi, e puthi dhe tha : Pa dyshim, un e di se ti je nji gur që nuk i ban as dobí e as dam kujt. Mos t’kisha pa apostullin e allahut tuej të puthë, un nuk do të kisha puthë.)

Umari e din se guri asht përdorë ma parë si idhull dhe në pamje të parë refuzon adhurimin e tij, por bjen në idolatri tuej imitue Muhamedin. Në kulturen semite puthja asht nji shêj i adhurimit dhe i venerimit të madh.

Muslimanët besojnë se guri i zi asht vue në Ka’aba prej Abrahamit dhe Ishmaelit dhe ai përcakton vendin prej ku duhet fillue tauaf-i (rrotullimi rreth Ka’abas). (Sheikh Ahmad Kutty “The Black Stone - History and Significance” - Islam Online, January 8, 2003). Megjithaté nuk egziston asnji prove shkencore, historike dhe arkeologjike që Abrahami dhe Ishmaeli të kenë nd-rtue Ka’aban dhe t'kenë vue aty gurin e zi; përkundrazi kjo prralle islamike kundërshtohet prej vetë burimeve islame :

Simbas Suras 2:125, thuhet se Abrahami paska ndërtue Ka’aban. Simbas haditheve të Bukharit, Ka’aba asht ndërtue 40 vjet përpara Tempullit të Jeruzalemit. (4:55:636). Tempulli i Jeruzalemit u ndërtue rreth viteve 958-951 BC dhe, simbas Bukharit, Ka’aba asht ndërtue 40 vjet ma parë, pra rreth viteve 998-991 BC. Por Abrahami ka jetue rreth vitit 2000 BC dhe simbas Shkrimeve Shejte ka dalë prej ksaj bote në moshen 175 vjeçare (Gjeneza 25:7), fakt qe e ban të pamujtun prezencen e tij në Mekë simbas pretendimeve islamike.

Ka’aba nuk ka asnji lidhje me Abrahamin apo me Ishmaelin. Profesori egjiptjan, Dr. Taha Husayn, autoritet i njoftun në literaturen arabe, thotë se pretendimi mbi Abrahamin e Ishmaelin asht propagandue pak kohë para ngritjes së islamit dhe asht shfrytzue për përhapjen e tij. ("As quoted in Mizan al-Islam by Anwar al-Jundi", p. 170).

Prrallat islame mundohen pra me fallsifikue Shkrimet Shêjte dhe historinë e vërtetë të ngjarjeve, tue pretendue se Patriarku Abraham paska përgaditë sakrificen e Ishmaelit, për me pretendue mandej se Hyji paska zg'jedhë Ishmaelin dhe pasardhsit e tij, arabët, për me lidhë Aleancen hyjnore, e për me mujtë n'vijim me legjitimue doktrinen e rrêmë islame.

Shkrimet-Shêjte (Gjeneza XXII) dishmojnë kjartë se Aleancen hyjnore, Hyji i Gjithpushtetshëm e ka lidhë me Izakun dhe pasardhsit e tij, dhe për me shpërblye nënshtrimin dhe ndigjesen e Abrahamit, Hyji Krijues i premtoi se prej linjës së tij dhe Izakut do të dilte nji ditë Mesíja, Zoti jonë JEZU-KRISHTI, "në t'Cilin tana kombet do t'bekohen", që asht nji prej profecive mesjanike ma të hershme. (Gjeneza XXII, 18)

Në KRISHTIN Zot ka dy Natyra : Ajo hyjnore dhe Ajo njerzore, e për rrjedhojë edhe dy vullnete : Ai hyjnor dhe Ai njerzor, të dyja të bashkueme, por jo të përzieme me njêna-tjetren, në Personen e vetme hyjnore të JEZU-KRISHTIT, Mesisë të pritun me aq padurim e zell gjate 4 mijë vjetve prej Sinagoges së Vjetër. Ky mister kaq i naltë asht msue prej Sinagogës së vjetër hebraike [shifni librat e ish-rabinit Paul Drach, i konvertuem ne Fene Katolike ne shekullin 19 : "De l'harmonie entre l'Église et la synagogue" (1844), "Lettre d'un rabbin converti" (1825), "La cabale des hébreux" (1864), etj.] Prandej edhe Prifti i Nalte, Kaifa, që nuk injoronte kyt mister, e pyeti JEZUSIN e arrestuem, të Enjten e Madhe, nji dite para vdekjes në Krygj :

« E Prifti i naltë, u çue në kambë, në mesin e vendit, dhe pveti JEZUSIN tue I thanë : "Ti nuk përgjigjesh asgjâ për çfarë Të akuzojnë ?" Por Ai heshte dhe nuk përgjigjej. Prifti i nalte E pveti edhe nji herë dhe I tha : "A je Ti, KRISHTI, Biri i Zotit të bekuem ?" Dhe JEZUSI i tha : "Un jam. Dhe ke me pa Birin e njirit të ulun në të djathten e fuqisë së Zotit, tueë ardhë mbi rêtë e Qiellit." » (sh'Marku 14, 60-62).

Në pasazhin biblik t'masipërm, JEZU-KRISHTI shpall publikisht përpara Priftit të Naltë, autoritetit ma t'naltë të Sinagogës dhe për tana kohnat, se Ai asht Mesia, Biri i Hyjit të Gjithpushtetshëm, Fjala dhe Imazhi i Atit, pra asht Zot. Pasazhin e masipërm, në perkthimin latinisht të Shkrimeve Shejte, në shekullin 4 mbas KRISHTIT, prej atit dhe doktorit të Kishes dhe ilirit sh'Jeronimit prej Stridonjes, e gjejmë pa asnji ndryshim në fjalet ma poshtë :

"Et exsurgens summus sacerdos in medium, interrogavit Jesum, dicens : Non respondes quidquam ad ea quæ tibi objiciuntur ab his ? Ille autem tacebat, et nihil respondit. Rursum summus sacerdos interrogabat eum, et dixit ei : Tu es Christus Filius Dei benedicti ? Jesus autem dixit illi : Ego sum : et videbitis Filium hominis sedentem a dextris virtutis Dei, et venientem cum nubibus cæli." (Marcus 14:60-62) ("Codex Vaticanus", faqe 67)

Kyt pasazh e gjejmë natyrisht edhe në tekstin origjinal greqisht, gjuhë në të cilen shkroi Unjillin sh'Marku. Nji kopje e origjinalit grek, e quejtun "Codex Vaticanus", që daton prej shekullit 4 mbas KRISHTIT, mundet me u konsultue edhe sod. Kjo kopje faksimile, që lexohet kjart, asht nji fotografim i dorshkrimit origjinal që ruhet ne Vatikan dhe asht vue digjitalisht edhe në internet.

Në librat e Beslídhjes s'Vjetër gjinden profecí t'shúmta që parashikójnë àrdhjen e Mbretnís së përjetshme të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Po përmênd disa prej tyne, për lavdinë e Kishës hyjnore Katolike dhe konfuzjonin e sekteve të rrême :

Aj (Mbreti JEZUS) ka me dalë prej [shpisë së] Jakobit për me mbretnue (Numrat 24:19); Aj âsht dërgue prej Atit si Mbret mbi Sionin [Izraelin], malin e tij të shëjtë, dhe ka me pasë Gjentílët (popujt jo-çifut) si trashigimí [qytetarë të Mbretnísë] dhe vendet mâ të largta të botës si pjesë të sundimit të Tij (Psalmi II). Në hymin e martesës, ku Mbreti i ardhshëm i Izraelit përshndétet si Monarku mâ i pasun dhe i fuqishëm, lexojmë : "Froni i juej, o Zot, âsht për jetë të jetëve, dhe skeptri i mbretnís' Tuej âsht nji skeptër drejtsíjet." (Psalmi XLIV) Në nji vênd tjetër profetizohet se Mbretnía e KRISHTIT Zot nuk ka me pasë kufí dhe se ajo ka me u pasunúe me paqe e drejtsí :

« Në ditët e tija, drejtsía ka me lulzue n'nji bollëk pâqet... Dhe Aj ka me sundue prej nji deti në tjetrin... deri në fundin e botës. » (Psalmi LXXI)

Mbretnía juej, ô KRISHT Zot, përfshín të tâna shekujt; ajo shtríhet prej nji brezníje në tjetrën (Psalmi 144:13).

Gjithashtu edhe dishmíja e profètve të Beslidhjes së Vjetër nuk ka mungue me profetizue shekuj mâ parë sundimin e përjetshëm të KRISHTIT Mbret. Qé si shprehet Izaíja, nji prej profetve mâ të njoftun të Izraelit :

« Nji fmí ka lindë për né, nji bir na âsht dhurue, mbi shpatullat e t'cillit peshon qeverisja. Emni i Tij ka me kênë i Mrekullúeshmi, Këshilltari, Zoti i gjithpushtetshëm, Ati i botës' ardhshme, Princi i Paqes. Mbretníja e Tij ka me u shumue dhe paqa nuk ka me mbarue kurrë. Aj ka me u ulë mbi fronin e Davidit dhe mbi Mbretnínë e Tij për me e vendosë dhe forcue me gjykim dhe drejtsí tash e përgjithmonë. » (Profeti Izaíja. IX, 6-7); Të tânë mbrètnit kanë me E [Mesínë, JEZUS-in] adhurue dhe të tâna kombet kanë me Iu bindë (Psalmi LXXI, 11). Të tâna popujt, fiset dhe g'juhët kanë me E shërbye. Fuqia e Tij âsht nji fuqí e përjètshme... dhe Mbretníja e Tij nuk ka me u shkatrrue. (Profeti Danjel 7:13-14)

Në kapitullin e dytë të Librit të profetit Danjel lexojmë nji episod t'bukur ku Danjeli shpjegon ândrren e Mbretit të Babilonísë, Nabukodonosór, dhe profetizon ardhjen dhe zhdukjen e katër mbretníve mâ t'njoftuna pagane para Krishtënimit : Mbretnísë Asirjano-babilonjàne, Mbretnísë Medjano-persjane, Mbretnísë Greke dhe Mbretnísë Romake. Któ mbretní përfaqsojnë mbretnítë e satanit (djallit) ku mbretnote paganizmi dhe adhurimi i idoleve. S'mbramit, profeti Danjel profetizon ardhjen e Mbretnísë së KRISHTIT Zot, pa ndihmë njerzuere, Mbretní që ka me i bâ pluhun tâna kto mbretní pagane të djallit dhe nuk ka me u zhdukë kurrë por ka me qëndrue përjetsisht. (Profeti Danjeli 2:28-48)

T'lexojmë gjthashtu profecinë e mrekullueshme të Profetit Daniel, që ka jetue rreth 600 vjet para KRISHTIT, profeci që âsht nji argument i fuqishëm n'mbrojtje të Kishës shêjte Katolike jo vetëm kundër judaizmit modern apostat por edhe kundër islamit pagan dhe sekteve të tjera fallse e djallzore, që mohojnë hyjninë e JEZU-KRISHTIT Mbret. Kjo profeci, s'bashkut me profecitë dhe librat e tjerët të Testamentit të Vjetër, u shpërndâ disa shekuj para ardhjes së KRISHTIT, në vendet joçifute në tânë botën, në sajë të Septantes, versionit grek të librave shêjte të Beslidhjes së Vjetër, e njoftun prej botës joçifute afro 300 vjet para Ardhjes së Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Ashtu si shkruhet në Shkrimet-Shêjte, kyt profeci Danjeli e mori prej vetë Zotit me ndërmjetsí të Arkengjëllit Gabriel :

« Zoti ka shkurtue dhe ka fiksue kohen në shtatëdhetë javë në favor të popullit tand dhe qytetit tand shêjt në mnyrë që krimet e tija të shlyhen, që mkati të marrë fund, që padrejtsija të zhduket, që drejtsija e përjetshme të vijë mbi tokë, që vizjonet dhe profecitë të përmbushen dhe që Shêjti i shêjtënve të vojóset.

« Díje pra dhe kíje parasysh : Koha prej dhânjes së urdhnit për rindërtimin e Jeruzalemit dhe deri te ardhja e KRISHTIT Mbret ka me kênë shtatë javë dhe gjashtëdhetë e dy javë; sheshet dhe muret kanë me u rindërtue në kohna t'vështira dhe me ankth. Mbas gjashtëdhetë e dy javëve KRISHTIN kanë me e vrâ dhe populli që ka me e mohue nuk ka me kênë mâ populli i Tij. Nji popull me shefin e tij ka me ardhë dhe ka me shkatërrue qytetin dhe shênjtoren [tempullin e Jeruzalemit] me nji rrënim të plotë; e t'lànunit e saj shkret ka me ndodhë mbas përfundimit të luftës, ashtû si âsht profetizue. KRISHTI ka me konfirmue aleancen e Tij me nji numër të madh g'jatë nji javet dhe në mes të javes viktimat dhe sakrificat kanë me u ndalë. Neverija e shkretimit ka me kênë në tempull dhe të lànunit e tij shkret ka me zg'jatë deri në mbarim e deri në fund [të botës]. » (Profeti Danjel 9:24-27)

Simbas interpretuesve të aprovuem të Shkrimeve Shejte, përfshi ktû Doktorin Joseph Franz von Allioli, komentet biblike të t'cillit janë aprovue prej Selisë Shêjtë, në textin biblik t'mâsipërm Arkengjëlli Gabriel i zbulon, prej Zotit, profetit Danjel profecinë e ardhjes së Mesisë, Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Javët nuk konsiderohen si javë normale por si javë vitesh ashtû si shpjegohet në Librat e Numrave (14:34) dhe në Librin e Profetit Ezekjel (4:6), ku nji ditë numërohet si nji vit. Pra 70 javë bajnë 490 vjet. Ky âsht edhe mendimi unanim i interpretuesve të lashtë si Klementi i Aleksandrisë, Tertuljani, Euzebi, sh'Cirili i Jeruzalemit, etj. dhe i pjesës mâ të madhe të interpretuesve modern dhe kontemporan. Ky lloj numrimit përmêndet edhe te Libri i Levitëve (25:8). Shêjti i shêjtënve i atribohet vetëm Mesisë që âsht Zot (Profeti Izaïja 9:6). Vojósja âsht konsakrimi për misjonin shëlbyes nëpërmjet dhânjes të të gjitha Dhuntíve të SHPIRTIT SHEJT që ndodhen në Hyjninë e Tij (Idem 11:1 e vazhdim) dhe fillimi praktik i apostolatit kur KRISHTI filloi me msue.

Në Bibël flitet vetëm për 4 urdhna të mbretënve persjanë në lidhje me Jeruzalemin. I pari âsht aj i Cyrus-it që flet vetëm për rindërtimin e Tempullit, pa bâ fjalë për qytetin (1 Esdr. 1). I dyti âsht aj i Darius-it, birit të Hystaspit, që vetëm konfirmon urdhnin e Cyrus-it (1 Esdr. 5). I treti âsht i Artaxerxès-Longuemain, që daton prej vitit t'shtatë të mbretnisë së tij dhe që iu dha Esdras-it (1 Esdr. 7). Urdhni i katërt âsht po i Artaxerxès-it që iu dha Nehemisë në vitin e njizetë të mbretsnisë së tij dhe ban fjalë për rindërtimin e mureve të Jeruzalemit (2 Esdr. 2:1). Asnji prej tre urdhnave të para nuk flet për rimbkâmjen e Jeruzalemit por vetëm urdhni i katërt, llogaritja e të cillit simbas fjalve të profecisë mbi ardhjen e Mesisë korrespondon në mnyrë perfekte me të tana ngjarjet historike, e veçânarisht me Jeten dhe Vdekjen e JEZU-KRISHTIT.

Shtatëdhetë javet (70x7ë490 vjet) që fillojnë në vitin e 20-të të mbretnisë së Artaxerxès-it dhe mbarojnë me braktisjen hyjnore të popullit çifut, ndahen prej Arkêngjellit Gabriel në tre pjesë : 7 javë (49 vjet), 62 javë (434 vjet) dhe 1 javë (7 vjet). Shtatë javët e para ose 49 vjet fillojnë prej vjetit të 20-të mbretnisë së Artaxerxès-it, në vjetin 455 para KRISHTIT, dhe mbarojnë me rikonstruksjonin e plotë të Tempullit. 62 javët e dyta (434 vjet) fillojnë prej rindërtimit të tempullit deri në Pagzimin e KRISHTIT prej sh'Gjon Pagzorit në lumin e Jordanit. Pra simbas profecisë, prej fillimit të 70 javëshit dhe Pagzimit të KRISHTIT janë 483 vjet. Evangjelisti sh'Lukë rrëfen se Pagzimi i KRISHTIT ndodhi në vjetin e 15-të Mbretnisë së perandorit romak Tiberius, që bjen në 782 vjetorin e krijimit të qytetit të Romës, kurse vjeti i 20-të i mbretnisë së Artaxerxès-it korrespondon 299 vjet mbas krijimit të qytetit të Romës. Diferenca midis ktyre dy ngjarjeve âsht 483 vjet, po aq sa e profecisë.

Mbas Pagzimit KRISHTI ZOT ka unjillzue afro 3 vjet e gjysë, që korrespondon egzaktsisht me mesin e javës (7 vjet) të profecisë, kur me vdekjen e Tij shëlbuese në Kryq anuloi sakrificat dhe Ligjin e vjetër për me formue Ligjin e ri të Hirit apo Beslidhjen e Ré.

Qé edhe nji tjetër profeci e profetit Jeremija, i cili ka jetue rreth viteve 580 para KRISHTIT ZOT, e që lajmon kjartë ardhjen e KRISHTIT Mbret :

« Kanë me ardhë ditët, thotë Zoti, kur kam me krijue nji Aliancë të ré me shpinë e Izraelit dhe shpinë e Judës, jo simbas aleancës që kam lidhë me etnit e tyne diten kur i kam marrë për doret për me i nxjerrë prej Egjiptit, aleancë që e kanë shkelë dhe ku i kam manifestue forcen Teme, thotë Zoti. » (Jeremia 31:31-32)

Realizimin dhe konfirmimin e plotë të profecive të Testamentit të Vjetër mbi ardhjen e Mesísë, KRISHTIT Mbret, e gjejmë të konfirmueme prej vetë pêndës së evangjelístave në Testamentin e Ri, të cillët, t'frymëzúem prej SHPIRTIT-SHÊJT, shpallin publikisht vërtetsínë dhe përmbushjen e profecive të lashta në Personën hyjnore të Shëlbuesit tonë JEZU-KRISHTIT, Zot e Njiri, Pontif Suprem e Mbret i gjithsísë.

Tuej shfletue Unjíllin shêjt lexojmë se Arkengjëlli Gabriel, i dërguem prej vetë ATIT Qielluer me lajmnue Mishnímin e Fjalës hyjnore, i profetizói Virgjinës MARI se Fmíja që kishte me lindë âsht shêjt dhe se ATI i gjithpushtetshëm kishte me i dhanë Atij [JEZUSIT] fronin e Davidit, se Aj kishte me mbretnue n'shpinë e Jakobit përgjithmonë dhe se mbretníja e Tij nuk kishte me mbarue kurrë (Sh'Luka 1:32-33). Mbas lindjes së JÉZUSIT, tre mbrètën prej Lindjes erdhën në Jeruzalem me kërkue dhe adhurue Mbretin e hebrèjve :

« Ku âsht Mbreti i hebrèjve se kena pâ hyllin e Tij n'Lindje dhe kèna ardhë me E adhurue. » (Sh'Mateu 2:6)

Vetëm Zoti adhurohet, sepse JÉZUSI asht Zot dhe Mbret.

Tre mbrètnit dijetàrë paganë i prúne KRISHTIT Mbret tri dhurata t'veçanta, t'cillat dishmojnë kjartë hyjnínë, mbretnínë dhe humanitetin e JÉZU-KRISHTIT : temján, për me adhurue Zotin, âr, për me nderue mbretnit dhe mirrë, për me varros trupin.

I trazuem jashtë maset prej fjalve të tre Mbrètënve dijetarë, Mbreti Herod konsultoi kryepriftníjtë dhe skribët për me ditë se ku kishte me lindë KRISHTI, fjalë që don me thânë i Vojósuni, Mbreti. - Simbas ceremonísë t'konsakrimit mbretnuer, mbreti vojóset me vojin e shêjtë - . Të dítunit e Izraelit iu përgjigjen se, simbas profecive, KRISHTI kishte me lindë në Bèthlehem, simbas profecisë të profétit Miké (Sh'Mateu 2:4-6) :

« E tí, ô Bèthlehem Éfrata, megjithse jé nji qytet i vogël midis qyteteve të Judésë, prej tèjet ka me dalë Mbreti i Izraelit. » (Profeti Miké 5:2)

Nji shembull tjetër të Mbretnís' JEZU-KRISHTIT e ndeshim në dishmínë e Apostullit shën Nathanaël ose shën Bartolomèu, i cilli e emnon JÉZUSIN : Biri i Zotit dhe Mbreti i Izraelit (Sh'Gjoni 1:49), kurse me rastin e hymjes s'KRISHTIT në Jeruzalem, të Dielen e Larit, populli brohoriste dhe lavdóte JÉZUSIN kshtú :

« Hozàna, bekue kjoftë Aj që vjen në emën t'Zotit, Mbreti i Izraelit. » (Sh'Gjoni 12:13)

Sh'Luka Evangjelist përshkruen thirrjet e popullit me fjalët : "Bekue kjoftë Mbreti që vjen në êmnin e Zotit". (Sh'Luka 19:38). Kto lavdime përmbushin profecinë e profetit Zakaríja, në Testamentin e Vjetër, i cilli profetizonte saktësisht hymjen e KRISHTIT Mbret në Jeruzalem até të Díele t'bekueme para fillimit të Pasionit që JÉZUSI kishte me vuejtë për shëlbimin e njerzímit :

« Gzóhu pa masë, ô Bijë e Sionit; thírrë prej gzímit, ô Bijë e Jeruzalemit! Qé, Mbreti yt po vjen te tí; i Drejti, Shëlbuesi. Aj âsht i vórfën dhe vjen i ulun mbi gomar. » (Profeti Zakaríja 9:9)

Për mâ tepër, para Pilatit, JEZUSI deklaroi publikisht se âsht Mbret (Sh'Mateu 25:31-40) dhe se Atij i âsht dhânë çdo pushtet e fuqí n'qiell e n'tokë (Sh'Mateu 28:18). Sh'Gjon Evangjelísti e quen JEZUSIN "Princ i mbretënve të botës" (Apokalipsi 1:5) dhe "Mbret i mbretënve e Zot i gjithshkàjet" (Apokalipsi 19:16). Apostulli i kombeve dhe unjillzúesi i Ilirísë, sh'Pali, shton se KRISHTI Mbret duhet me mbretnue, e n'fundin e botës Aj ka me i vue nën kâmbë [nën sundim] anmiqtë e Zotit (Prej letrës së parë të sh'Palit drejtue Koríntasve 15:25).

JEZU-KRISHTI si Zot âsht Krijuesi jonë, i tânë njerzve pa përjashtim, e për rrjedhojë Aj ka të drejtë sunduese mbi të gjithë né, krijesat e Tija :

« E tânë toka t'druejë Zotin; të gjithë banorët e botës t'jenë n'admirim para Tij, sepse Aj foli dhe ata u bâne; Aj urdhnoi dhe ata u krijuen. » (Psalmi 32:8)

« ATI Jem dhe Un, Na jena Nji. » (sh'Gjoni 10:30)

« Aj që Më shef, shef ATIN Tem. » (Sh'Gjoni 14:10)

« Ju M'thirrni Mjeshter dhe Zot e ju thoni te verteten : ne fakt ashtu Un jam. » (Sh'Gjoni 13:13)

« JEZUSI i tha : Un jam Udha, e Vërteta dhe Jeta. » (Sh'Gjoni 14:6)

Vetëm Zoti mundet me thanë se asht e Vërteta dhe Jeta.

Kto profecí mesjanike që rradhita ktu nalt, munden me u kontrollue në Shkrimet Shêjte, e kam fjalen për kopjet biblike t'autorizueme (përkthime e tekste autentike) prej Selisë-Shêjte, si të Beslidhjes së Vjetër ashtu edhe të Beslidhjes së Ré, kopje (kodekse) që kanë mbrritë pa ndryshim deri në ditët tona dhe janë pjesë nderit e arshivave në Vatikan, në muzeume e biblioteka të ndryshme në Evropë e ma gjanë. Edhe egzistenca e ktyne kodekse autentike, si p.sh. Bibla Septante në greqisht, e përkthyeme nga hebraishtja dhe armenishtja prej 70 rabijve të Sinagogës së Vjetër hebraike dhe me urdhën të Perandorit bizantin t'athershëm e publikueme botnisht afro 280 vjet para KRISHTIT Zot, Codex Alexandrinus, Codex Vaticanus, Codex Sinaiticus, Codex Amiatinus, etj. që munden me u konsultue gratis në Internet e që datojnë të gjitha para lindjes së Muhamedit në 570 AD) demaskojnë shpifjet islame mbi korruptimin e Shkrimeve Shêjte.

Historija e Abrahamit dhe Ishmaelit, n'nji formë t'korruptueme gjindet edhe n'Kur'an, ku pretendohet se Hyji paska lidhë Aleancen përmes Ibrahimit dhe Ismajlit, por kto dy personazhe kuranore nuk përfaqsojnë dy patriarkët biblikë dhe historinë e tyne të vërtetë që gjindet vetëm në Biblen dhe Traditen shêjte Katolike.

 

 

+ Shtatë Vuejtjet e tejet Shêjtes Virgjinës MARI +

Kto shtatë Vuejtje janë :

1. Profecíja e priftit të naltë Simeon gjatë Prezantimit të JEZUSIT në Tempull ;

2. Ikja e Familjes shêjte në Egjipt ;

3. Hupja e JEZUSIT në Tempull ;

4. Takimi i JEZUSIT me Zojen e Bekueme në Rrugën e Krygjës ;

5. Vdekja e JEZUSIT në Krygj ;

6. Ulja e Trupit t'pajetë të JEZUSIT në prêhnin e Nanës tenZot ;

7. Varrosja e JEZU-KRISHTIT.

Thuhet se njiherë Nâna e Zotit i tha shêjtes Brixhitë : "Hjedh shikimin mbi fmijtë e njerzve me pâ mos ndokush ndien mshirë për Mue, por mjerisht, shof vetëm pak vetë ! N'kjoftë se shumë Më harrojnë, s'pakut ti, bija éme, mos M'harro. Mendo sa shumë kam vuejtë [për ty]".

Nji herë JEZU-KRISHTI i tha t'lumes Veronikës së Binaskos : "Bija éme, lotët që derdh në kompasion për vuejtjet e Mija Më pëlqejnë por, kujto se për arsye të dashtnisë t'Éme t'jashtzakonshm

e për Nânen t'Éme, lotët që derdh në kompasion për vuejtjet e Saja, janë mâ të çmueshme."

Nâna e Zotit i tha kshtû shêjtes Brixhitë : "Pavarsisht prej numrit t'mkateve t'nji mkatnori, n'kjoftë se aj drejtohet te Un me nji vullnet të sinqertë me bâ pendesë, jam e përgaditun me e pranue me dashtni, sepse nuk shof numrin e mkateve që ka bâ por dispozicjonin me t'cilin ai vjen te Un. Nuk ndiej asnji neverí me shërue plagët e tija sepse quhem dhe në t'vërtetë jam Nâna e Mshirës."

Besimtarët që rrecitojnë me devocjon "7 Ju Falemi MARI", tue shtue n'fund thirrjen : "Virgo Dolorosíssima, ora pro nobis" (Virgjina e Vuejtjeve, lutuni për ne), munden me fitue 5 vjet indulgjencë. (S.P. Ap., 22 Nandor 1934)

Mundet gjithashtu me u fitue nji indulgjencë e plotë n'kjoft se nga ora 3 mbasdite e të Premtes së Madhe e deri në misditen e të Shtundes së Madhe shpenzojmë pak kohë (s'pakut gjysë oret) me kujtue me dashtni e respekt Vuejtjet e Nanës së tenZot. Kushtet e zakonshme me fitue indulgjencën janë rrfimi, Kungimi dhe lutja simbas qëllimeve të Selisë-Shejte (1 Pater, 1 Ave dhe 1 Gloria mjaftojnë). Indulgjenca fitohet kur asht krye borxhi i Pashkve (pra rrfimi dhe Kungimi per Pashkë).

Në shkrimet e doktorit të Kishës, sh'Alfons-MARIA Liguori, përmendet nji revelacjoni qiellor i shêjtes Elizabetë të Hungarisë ku Zoti jonë JEZU-KRISHTI premton 4 hire t'veçanta për ata që janë të devoçëm ndaj vuejtjeve të tejet shêjtes Virgjinës MARI :

1. Ata që kanë me iu lutë Virgjinës MARI, nën titullin "Nana e Vuejtjeve", do të kenë nji pendesë t'vërtetë të mkateve të tyne para vdekjes.

2. Shëlbuesi jonë ka me i mbrojtë ata në mundimet e tyne, veçanarisht në momentin e vdekjes.

3. JEZU-KRISHTI ka me gdhêndë në tà memorjen e Pasionit të Tij dhe ka ma i shpërblye për kyt gjâ në Parriz.

4. Shëlbuesi ka me i bâ kta besimtarë shërbtorë aq të devoçëm n'duert e Zojes' Bekueme, saqë Virgjina MARI do t'sillet me tà simbas vullnetit t'saj, dhe do t'u sigurojë tâna hiret që ajo dishiron.

 

+ PREJ LITURGJISE SE T'PREMTES SE MADHE +

« O populli Em, çka t’kam bâ ? N’çka t’kam trazue ? Mu përgjigj. Mbasi të nxora jashtë Egjiptit, ti i përgadite nji Kryq Shelbuesit tand...« Ἅγιος ὁ Θεός ; Sanctus Deus ; Zot Shêjt ; Ἅγιος ἰσχυρός ; Sanctus Fortis ; I Fortë Shêjt ; Ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς ; Sanctus Immortalis, miserere nobis ; I Pavdekshëm Shêjt, kini mshirë për né. » Mbasi t’udhëhoqa nëpër shkretinë për 40 vjet, t’ushqeva me mana dhe t’pruna në nji tokë të mirë e të frytshme, ti i përgadite nji Kryq Shelbuesit tand... Çka asht dashtë me ba ma shumë për ty që nuk e kam ba ? Me t’vërtetë t’mbolla si vreshten Teme ma t’shkëlqyeshme, zakonisht i idhtë me Mue : Me t’vërtetë, ti Më dhè ufull për etjen Teme dhe me nji shtizë ti shpove krahnorin e Shelbuesit tand... I ndëshkova t’lindunit e parë t’Egjiptit, për hatrin tand, dhe ti M'dorzove te rrahja me kamgjik. Të udhëhoqa jashtë Egjiptit, tuej fundosë Faraónin në Detin e Kuq, dhe ti M'dorzove te Shefi i priftnijve. Hapa Detin para tejet, dhe ti hape anen Teme me nji shtizë. Eca para tejet në kolonën e rêsë, dhe ti Më udhëhoqe te oborri i Pilatit. T’dhashë me hangër mana në shkretinë, dhe ti Më rrxove me rrahje e kamgjik. Τë dhashë me pî ûjë pshtues prej shkambit, dhe ti Më dhè vrer e ufull me pî. I rashë mbretënve kananitë, për hatrin tand, dhe ti i rê Kokës Teme me shkop. Të dhashë nji skeptër mbretnuer, dhe ti Më dhê nji kunorë fêrrash. T’nalcova me fuqi të madhe, dhe ti M'vare në drunin e Krygjës. » (Prej Liturgjisë romake në ceremonitë e t’Premtes s’Madhe)

 + E Diela e Larit +

 

Qysh në mjesin e ksaj dite, Zoti jonë JEZU-KRISHTI là n'Betaní Nanen e Tij tejet shejte me shejten Mari Magdalenë, shejten Martë dhe vllanë e tyne Lazarin, për me u nisë për Jeruzalem, në shoqninë e Dishepujve. Duhej që Mesija, përpara se me u lidhë në krygj, të shpallej Mbret prej popullit në Jeruzalem. Përballë shqipojave romake, para syve të priftnijve e farizejve të heshtun prej tërbimit e habisë, zanat e fmijve t'përziem me thirrjet e qytetit shpallnin lavdinë e Birit të Davidit. Profeti Zakarija e kishte profetizue kohë me parë kyt hymje triumfuese të JEZU-KRISHTIT në Jeruzalem : ''Mbushu me gzim e haré, bijë e Sionit, se Mbreti jot po vjen drejt tejet; Aj që asht i Drejti dhe Shelbuesi vjen i vorfën dhe i hypun mbi nji gomar '' (Zakarija 9, 9). Simbas rrfimeve profetike, dy dyshepujt e nisun përpara prej Shelbuesit I bijnë dy kafshë të ktij lloji, njenen në moshë ma t're, e cila simbas Etënve përfaqson popullin johebre dhe aleancen e tij ardhshme me Hyjin dhe Shelbuesi përdor kyt kafshë për me hî në Jeruzalem, ashtu siç ishte profetizue. Ky gjest, mosperdorimi prej Shelbuesit i kafshës tjetër, e cila përfasonte popullin hebré, profetizon edhe tradhtinë që pjesa ma e madhe e ktij kombit, do t'i bante JEZU-KRISHTIT, tuej mos e shpallë si Mesinë e vërtetë dhe tuej e dorzue te Romakët për me E kryqzue.

Prej nji frymzimi të SHPIRTIT-SHEJT,

nji turmë e madhe e hebrejve, që kishin ardhë në Jeruzalem për festimin e Pashkës hebraike (përkujtimin e kalimit të Detit të Kuq prej profetit Moiz dhe popullit hebré gjatë daljes së tyne prej skllavnisë egjyptiane), i dalin përpara Mesisë së vërtetë, Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, me degë palmet në duer, tuej hjedhë teshat e tyne para JEZUSIT, me thirrje gzimit e triumfit, dhe tuej e lavdue si Mbret dhe Mesija i shumpritun : « Hozana (lavdi) Birit të Davidit ! Bekue kjoft Aj që vjen në Emnin e Zotit, Mbreti i Izraelit ! Hozana në ma t'naltin Qiell ! (sh'Mateu 21, 9; sh'Marku 11, 9; sh'Luka 21, 7-9; shën Gjoni 12, 13). Mbas hymjes në Jeruzalem, JEZUSI hyni në tempull dhe nxori jashtë profanuesit që kishin kthye Shpinë e Zotit në vend tregtijet. Tuej ndig'jue fmijtë që thrritshin ''Hozana, Birit të Davidit'', farizejt e skribët e pranishëm ishin të mbushun me indinjatë e urrejtje kundër Mesisë, e thojshin ndër vedi : ''A e shifni se nuk mundena me ba asgja ? Tana bota shkon mbas Tij.'' Dhe Shelbuesit : ''A nuk e ndigjon si thrrasin fmijtë ?'' E JEZUSI u përgjigjet : ''A nuk e dini si asht e shkrueme : Prej gojës së fmijve, (o Zot), Ju vjen lavdija perfekte ?'' Prej fmijve, sepse ata janë pa hipokrizi dhe pa rrena. Si dikur në Jeruzalem, edhe sod Kisha e Zotit në Vatikan e dioqeza asht profanue prej hipokritve modernista postkonçijarë, tregtarë të vdekjes që e kanë kthye Shpinë e Zotit në çerdhe të hajdutve e mashtrusave. Por edhe ktyne manipulusave e anmiqve të Zotit, që rrejnë popullin e padijtun me ndonji lutje apo aparence përshpirtnijet, po u vjen dita kur JEZU-KRISHTI ka me i nxjerrë jashtë dhe ka me i dënue për krimet e tyne. Profeci të shejtënve, të vjetra e të reja, përfshi ktu vetë premtimet Nanës së Zotit e Nanës tonë, sidomos ato në Quito (Ekuador), në Salette (Francë) dhe në Fatima (Portugal), na paralajmrojnë nji triumf të madh të Kishës Katolike Romake dhe nji restaurim botnuer të afërt të Katoliçizmit. Aty ku anmiqtë e Zotit po përgadisin pashken e tyne (''pashke'' d.m.th. kalim) drejt nji urdhni të ri botnuer, aty Zoti dhe Mbreti jonë JEZU-KRISHTI ka me restaurue Pashken shejte drejt Mbretnisë së Birit të Zotit, tuej rrënue planet e kriminelve talmudikë dhe tuej na sjellë Paqen e madhe të Mbretnisë së Zemrave shejte të JEZUSIT DHE MARISE, ne boten mbarë.

Qé pra, Fuqija e Zotit, me pushtetin e saj mbi zemrat, i përgaditi nji triumf Birit të Tij në vetë gjirin e ktij qyteti, i cili vetëm pak ditë ma vonë do të kërkonte Gjakun tejet shejt të Shelbuesit. Dikur, pak kohë mbas Lindjes së Emanuelit, tre mbretën joçifutë erdhën prej Lindjes me nderue e adhurue Mbretin e hebrejve dhe tanë universit. Sod, vetë populli hebré vjen me nderue e adhurue Mbretin e vet. Dy episode që nalcojnë Mbretninë e KRISHTIT Zot para hebrejve dhe botës mbarë. Vetë Arkengjëlli Gabriel i kishte profetizue tejet shejtes Virgjinës MARI se Hyji do t'I nepte JEZU-KRISHTIT fronin e Davidit dhe se JEZU-KRISHTI do të mbretnonte në shpinë e Jakobit përgjithmonë (sh'Luka 1, 32). Me kyt ditë të hymjes triumfuese të Zotit e Mbretit JEZUS në Jeruzalem fillon Mbretnija e JEZU-KRISHTIT në botën mbarë; edhe pse së shpejti izraeli i parë do të mohonte Mbretninë e Shelbuesit, nji Izrael i ri i përbamë fillimisht prej nji pjese besnike hebraike do të ngrihej në çdo komb të tokës, për me formue Mbretninë e JEZU-KRISHTIT, nji Mbretni që asnji monark toksuer nuk do t'a kishte andrrue ndojherë.

Ky mister i lavdishëm i Mbretnisë së Zotit-Njiri JEZU-KRISHTIT hapë Javen e Madhe, Javen e vuejtjeve. Vetë ceremonija liturgjike asht nji përziemje e gzimit me trishtimin : Bekimi i larit dhe proçesioni i gzueshëm pasohet prej leximit të trishtueshëm të Pasionit të Shelbuesit tonë. Biri i Zotit dhe Biri i Njirit hyni në Jeruzalem me triumf por edhe me përvujtni të madhe, sepse kishte ardhë me mujtë botën, imoralitetin dhe djallin, kundër të cilve përdori armët e butsisë, të përvujtnisë dhe të vorfnisë. Tuej kenë Mbret i gjithsisë, JEZUSI erdh si nji person i vorfën, i hypun mbi gomar, plot me përvujtni, për me na msue se përvujtnija dhe indiferenca ndaj të mirave toksuere janë armët ma të mira për me fitue kundër anmiqve tonë. Në kyt ditë t'bekueme, qingjat që do të sakrifikoheshin në tempull të Premten e Madhe, për pashken hebraike, hynin në Jeruzalem në mnyrë solemne. Por kto qingja, gjaku i t'cilve nuk mundej me falë mkatet, ishin vetëm figura e Qingjit të Zotit, i Cili do të sakrifikohej për shelbimin e mbarë botës, tuej derdhë tanë Gjakun e Tij tejet shejt, për dashtni për ne e për pshtimin tonë prej mallkimit të përjetshëm. E kshtu, JEZUSI, si nji qingj i butë dhe i përvujtë, Qingji i vërtetë i Zotit që shlyen mkatet e botës, hyni në Jeruzalem me u sakrifikue për ne. Fugurja e pikturueme me mjeshtri na paraqet Mbretin Shelbues që hyn në Jeruzalem me duert e hapuna në formen e krygjës, tuej shikue me përgjërim kah Qiella, tuej i kërkue falje ATIT për krimet e njerzve, dhe tuej iu dorzue me nji nënshtrim të plotë Planit hyjnuer për pshtimin e njirit të rrëxuem. Nana e Tij dhe Nana e jonë tejet shejte, shef gjithashtu kah Qiella dhe i bashkohet në gjithçka sakrificës së përgjakshme të Qingjit të Zotit. Apostulli i kombeve komenton mrekullueshëm kyt fugure kaq shejte dhe kuptimplote :

''Kur JEZUSI erdh në botë i tha ATIT : Sakrificat dhe ofertat nuk i keni pranue, dhe Mue nji Trup më keni përgaditun; holokaustet për mkatet nuk i keni pëlqye. Atherë Un thashë : Qé po vij, ashtu siç asht shkrue për Mue, me krye Vullnetin Tuej, o ATE.'' (Hebrejve 10, 5-7)

Lutja e Kishës

O Hyj i Gjithpushtetshëm dhe i përjetshëm, që keni dekretue për Shelbuesin tonë me u ba Njiri, dhe me vuejtë në nji Krygj, tuej i dhanë kshtu njerzimit nji shembull përvujtnijet, denjoni në Mshiren Tuej me na akordue hirin që të korrigjohena simbas shembullit të durimit të Birit Tuej, dhe të marrim pjesë në Rinjalljen e Tij. Përmes JEZU-KRISHTIT, Zotit tonë. Ashtu kjoft.

Referenca

- ''INSTRUCTION FOR PALM-SUNDAY'', by Leonard Goffine.
- ''L'ANNEE LITURGIQUE'', par dom Prosper Guéranger.

 

 

+ E DIELA E PASIONIT +

« HODIE, si vocem Domini audieritis, nolite obdurare corda vestra. »
(Sod, n'kjoft se ndjeni zanin e Zotit, mos i ngurtsoni zêmrat tueja.)

 

Me kto fjalë mshiret fillon Kisha lutjen e saj liturgjike të oficit të natës, në të Dielen e Pasionit, e pesta e Krezhmës shejte. Dikur, kur Feja ishte e gjallë gjithkund, besimtarët merrshin pjesë edhe naten në lutjen zyrtare të Kishës Katolike, s'pakut të Dielave dhe Festave t'urdhnueme, sepse vetë Liturgjíja shejte katolike, shprehje dhe shpallje e të njêjtes Fé t'krishtênë, asht burim msimit dhe frymzimit. Por, mjerisht, kjo traditë e mirë filloi me u braktisë, me dobsimin e Fesë në popull.

Me fjalët prekse të marruna prej Mbretit David, Kisha i ban thirrje mkatnorve me ba pendesë, sidomos në fillimin e dyjavshit ma të shêjtë të Krezhmës, që asht Koha e Pasionit të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Tash asht koha e duhun e mshirës që i nepet mkatnorve, n'kjoft se kta nuk janë aq anmiq t'vetvedit sa me i mbyllë veshët e shpirtnave e me ngurtsue zemrat e tyne përpara thirrjeve të Shelbuesit. Për shumë shpirtna, ky mund të jetë rasti i fundit me ba pendesë dhe me u pajtue me Shelbuesin; mbyllja e karrierës toksuere asht edhe fundi i kohës së mshirës, e cila pasohet prej Drejtsisë hyjnore, që asht po aq e pafundme, në Gjyqin hyjnuer ku sejcili prej nesh do të peshohet, mbas daljes prej ksaj jete kalimtare. Biri i Zotit asht gadi me ju dhanë shêjen ma të gjallë dhe të fundit të Dashtnisë së Tij hyjnuere, që E ka shtye me u ulë prej Qiellës; vdekja e Birit të Njirit asht afër dhe po bahet gadi druni për sakrifikimin e Izakut të ri. Hyni pra n'vedin tuej, e reflektoni, e mos lejoni që ngurtsija dhe indiferenca e zemrës tuej të zg'jasë ma g'jatë. Me të vërtetë, JEZU-KRISHTI nuk ka pasë nevojë me vuejtë Pasionin për me na shelbue, na që ishim dënue me mallkim të përjetshëm : vetëm nji fjalë e Tija hyjnuere, vetëm nji akt i Vullnedit të Tij hyjnuer do t'kishte mjaftue me shelbue jo nji bote si kjo e jona, por nji papundsí botësh të tjera. Por JEZU-KRISHTI, n'Mshiren e Tij t'pamasë, zgjodhi me pî deri në fund Kupen e idhtë të Pasionit, për me na diftue jo veç me fjalë por edhe me vepra se deri ku shkon Dashtnija e Tij hyjnuere për njerzit. Nji shprehje thotë : Aj që nuk ka vuejtë, çka din aj ç'ka asht dashtnija ? Vuejtja dhe sakrifica supreme nalcon dashtninë në nji rang suprem, gadi t'pafundëm. Hyni sod pra n'zemren tuej e pveteni : JEZU-KRISHTI, Pafajsija e pafundme, me vuejtjet e Tija t'përgjakshme shpaguese, t'pranueme vullnetarisht për hatrin tonë, kalojnë çdo konceptim njerzuer. E un, çka kam vuejtë për dashtni për JEZU-KRISHTIN ? Me Pasionin e Tij të frikshëm, JEZU-KRISHTI me ka hapë dyert e Parrizit, ku me fton me kenë i lumtun përjetsisht, n'kjoft se jam gadi me bashkpunue me kyt Dashtni t'pakufishme të Shelbuesit tem : E un, a kam bashkpunue e si kam bashkpunue me Pasionin që JEZU-KRISHTI rinovon përditë mbi eltere tona ? JEZU-KRISHTI ka dashtë me vuejtë jo vetëm për me na shpallë Dashtninë e Tij hyjnuere për ne, por edhe për me na diftue se sa pafundsisht urren Zoti mkatin, dhe sa rigoroze dhe e tmerrshme asht Drejtsija hyjnuere. Kur ATI, për me shpague mkatet e njerzve, ka dorzue Birin e Tij të vetëm e t'pafajshëm me vuejtë kaq shumë mizorí, si duhet të mendojnë ata që abuzojnë me Mshiren hyknore dhe e kanë ba mkatin pjesë të jetës së tyne t'perditshme ?

N'javët parardhse, në tekstet liturgjike kena pa rritjen përditë të djallzisë së anmiqve të Shelbuesit, të çifutve apostatë. Por n'kyt të Diele të Pasionit, urrejtja dhe xhelozija kundër Birit të Zotit asht gadi me shpërthye. Vetë Prezenca hyjnore e JEZU-KRISHTIT i irriton, i bezdisë jashtë maset, ashtu siç ndodh rendom me personat e poseduem prej djajve, që irritohen menjiherë në praninë e gjanave shêjte, dhe ata përpiqen me tana mnyrat me E gjetë në gabim, me shpifje e tallje blasfemuese e sakrilegje : disa I thonë se asht samaritan, term tallës kundër të pafeve; disa tjerë, se asht i poseduem prej djallit; butsija dhe mirsija e Qingjit të Zotit i provokon aq keq kta ujqën të tërbuem, saqë kta djaj të ferrit me aparencë njerzore guxojnë me mbledhë gurë për me vra vetë Krijuesin e jetës. Fjala Jeme nuk xen vend në jue, u thotë JEZU-KRISHTI, sepse ju nuk jeni të Zotit. Rracë gjarpnijsh e neperkash, si kujtoni se keni me i pshtue gjykimit të Zotit, u pat thanë me të drejtë si Shelbuesi ashtu edhe shën Gjon Pagzori, fjalë që vlejnë edhe për bijtë e tyne në shekujt e mavonshëm, të cilët janë vrasës që nuk i pëlqejnë Zotit dhe anmiqë të tanë njerzimit (Prej Letrës së I të sh'Palit shkrue Tesalonve 2, 15). Megjithatë, JEZU-KRISHTI, i butë dhe i përvuejtë, vazhdon Misionin e Tij shelbues që ka marrë prej ATIT. Çifutnit mendjemëdhaj e arrogantë pritshin nji Mesí luftëtar, që t'i çlironte prej zgjedhës romake, dhe t'i printe drejt sundimit të tanë botës, e cila simbas tyne u përket, bashkë me pasunitë që përmban. Po simbas pretendimeve të tyne, sa qesharake ashtu edhe blasfemuese e rraciste, njerzit e tjerë janë kafshë, në kuptimin e plotë të fjalës, dhe janë krijue me u shërbye ktyne bijve të djallit, natyrisht jo me katër kambë, sepse kjo do të ishte fyemje për ata që e quejnë vedin « zota » mbi kyt planet . Kta andrra të tyne supremaciste, që janë shtrembnime e manipulime të turpshme të Librave shejte mozaike, janë gdhendë ma vonë e gjinden deri n'ditët tona në librat djallzuer rabinikë, që janë kodi i vërtetë i jetës së tyne të përditshme. KRISHTI ua tha haptazi se kta bij të djallit kishin korruptue mesazhin hyjnuer, por demaskimi i planeve të tyne satanike në vend që me i ba me reflektue, i mbushi ata me nji urrejtje e smirë edhe ma të madhe, derisa me i shtye drejt krimit ma të madh që mundet me egzistue : planifikimi dhe egzekutimi i padrejtë i Birit të Njirit. Dhe n'kta bij të djallit do të përmbushej kjo fjalë e tmerrshme :

« Aj që ka me blasfemue kundër SHPIRTIT-SHEJT,

nuk ka me gjetë falje as në kyt botë, e as në botën tjetër. » (sh'Mateu 12, 32)

Qysh prej asaj dite, sinagoga apostate ecë drejt mallkimit ; kryeforte n'gabimin e saj, ajo nuk don me ndig'jue asnji spjegim, nuk don me pâ asnji provë; ajo ka korruptue qëllimisht gjykimin e saj dhe ka fikë n'vetvedi dritat e SHPIRTIT-SHEJT. Kyt spektakël keqardhës e gjejmë edhe sod në kombet e tjera joçifute, të cilët tuej i rezistue vazhdimisht thirrjeve dhe hirit të Zotit, përfundojnë në errsinë e verbní. Historija e Pasionit të Birit të Zotit na mson shumë mbi sekretet e trishta të zemrës njerzore dhe të pasioneve të saja të padisiplinueme. Zemra e njirit mkatnuer asht nji Kalvar ku JEZU-KRISHTI shpesh dënohet e kryqzohet : aty shohim të njêjten mosmirnjohje, të njêjtin verbnim, të njêjten furí. Ndryshimi mes çifutve t'asaj kohe asht se ata nuk e njifshin si na Mbretin e lavdisë, kurse mkatnori abuzues, i ndriçuem prej dritës së Fesë, e din mirë se ké po kryqzon. T'vajtojmë pra mkatet tona, të cilat kanë kryqzue e kryqzojnë JEZU-KRISHTIN, Birin e Zotit.

Tuej fillue me të Dielen e Pasionit, Kisha asht në zí : Ajo mbulon tana fuguret e statujat shejte, sepse tashti pendesa e javëve të kalueme të Krezhmes kalon përtej, deri në Sakrificen në Krygj të Shelbuesit të njerzimit, për shpagimin e mkateve tona. Qysh prej ksaj dite, mshehja e statujave dhe fugureve simbolizon gjithashtu mshehjen e JEZU-KRISHTIT, i Cili nuk do të shfaqet ma publikisht para çifutve, deri të Dielen e Larit, kur do të hyjë triumfalisht në Jeruzalem.

JEZU-KRISHTI asht me të vërtetë Prifti i Naltë i Beslidhjes së Re, na mson shën Pali në Epistullin e ksaj të Dièleje (Hebr. 9, 11-15), sepse me Gjakun e Tij tejet shejet mbi elterin e Krygjës, Shelbuesi ka krye nji shpagim perfekt për mkatet e njerzimit. Por edhe mkatnori duhet me ba pjesen e vet, tuej bashkpunue me JEZU-KRISHTIN, në mnyrë që me marrë pjesë në frytet e Pasionit dhe meritave të Tija. Nuk vlen pra teorija heretike e protestantve që pretendon shpetimin pa bashkpunimin e veprave të mira.

Lutje

Denjoni, o tejet i buti JEZUS, me na akordue hirin Tuej, që përmes nji pendese perfekte për mkatet tona dhe kryemjes së veprave të mira t'krishtêna, t'mundena me marrë pjesë në meritat e Pasionit tuej t'përgjakshëm.

Referenca : Dom Prosper Guéranger O.S.B., « L'année liturgique », 1911, Le dimanche de la Passion.