“Udhëzimi permanent i Alta Vendita-s”

Stema e Karbonarisë

     Ky plani sekret për infiltrimin dhe rrëzimin e Papatit në Romë njifet me emnin “Udhëzimi permanent i Alta Vendita-s”, logja mâ e nâltë e Karbonerisë, nji shoqni sekrete masonike që luftonte për rrëzimin e Papatit dhe revolucionarizimin e Italisë. Ky dokument u shkrue në fillimin e viteve 1800. Simbas At E. Cahill S.J., në librin e tij « Freemasonry and the Anti-Christian Movement », Alta Vendita konsiderohej në atë kohë si qendra drejtuese e masonerisë evropiane. Gazetari katolik John Vennari komenton kshtû dokumentin sekret në fjalë : 

Strategjia e përshkrueme në Udhëzimin e Alta Vendita-s karakterizohet prej paturpsisë dhe dinaknisë së hartimit të saj. Udhëzimi i ban thirrje antarve të vet me shpërnda ide liberale në shoqni dhe në institutet e Kishës Katolike në mnyrë që laikët, seminaristat, klerikët dhe prelatët të mbruhen gradualisht me ide progresiste. Simbas planit, i cili përputhet plotsisht me direktivat e rabijve të naltë të Konstantinopojës të shekullit të 15-të për infiltrimin e Kishës Katolike, priftnijtë që do të shuguroheshin, ipeshkvijtë që do të konsakroheshin dhe kardinajt që do të zgjidheshin, si pasojë e influencës së ideve liberale, do të veprojshin simbas ideve moderniste e revolucionare të daluna prej Revolucionit judeo-masonik Francez të 1789. Së fundmi, po simbas planit të “Alta Vendita-s”, nji papë [i cili në fakt do të ishte anti-papë dhe jo Papa i vërtetë e Vikeri i KRISHTIT Zot mbi tokë] do të zgjidhej prej rangjeve të ktyne klerikve e prelatve modernistë dhe do të drejtonte Kishen në rrugen e “dritës” dhe “rinovimit.. Rezultati final i dishiruem do të ishte ecja e klerit dhe e besimtarve mbas flamurit të iluminizmit apo të “dritës masonike” tuej kujtue se po ecin mbas flamurit të Çilcave Apostolikë. [Anti-papa drejton kishen e vet dhe jo Kishen Katolike; në kohët tona kjo kishë âsht Kisha konçiljare e cila me doktrinen e saj âsht shkëputë prej Kishës Katolike edhe pse ajo mundet me mendue se âsht Kisha Katolike. Ashtû si e pat thanë vizionarja e Fatimas, Motra Lúcia de Jesus , kohët tona janë kohë të nji çorientimi diabolik ku njerzit nuk dinë me dallue të miren prej të keqes dhe ky vërbim shpirtnuer âsht nji ndëshkim i tmerrshëm hyjnor për mkatet e njerzimit]

N'kjoft se plani do të realizohej me sukses, tri shênja të pagabueshme do të dishmojshin arritjen e ksaj tragjedie : 

* Do të prodhohej nji rrumujë në atë shkallë sa që e tanë bota do ta kuptonte se nji revolucion madhor kishte ndodhë brenda Kishës Katolike në pajtim me idetë moderniste.

* Nji “teologji” e re do të përhapej e cila do të ishte në kundërshtim me doktrinen e mâparshme të Kishës Katolike. 

* Vetë masonët do të gzoheshin për triumfin tuej besue se tashmë Kisha Katolike mâ s'fundmi e kishte pâ “driten”. (sic)

Gjatë tanë shekullit të 19-të, shoqnia u përshkue, përherë e mâ shumë, prej principeve liberale (anti-katolike) të Iluminizmit dhe Revolucionit Francez në dâm të madh të Fesë dhe shtetit katolik. Nocionet e ashtuquejtuna “mâ të buta dhe mâ të kândshme” të pluralizmit “fetar”, të indiferencës religjioze, të nji demokracie që beson [gabimisht] se çdo autoritet vjen prej popullit, të nocionit të rrêmë të lirisë, të ndamjes së Kishës prej shtetit, të mbledhjeve ndërfetare dhe novacione të reja po mbërthejshin mendjet evropriane të post-iluminizmit, tuej infektue si njerzit e Kishës ashtû edhe ata të shtetit. 

Papët e shekullit të 19-të dhe të fillimit të shekullit të 20-të i shpallen nji luftë totale ktyne tendencave të rrezikshme. Me nji vizion të kjartë të rrânjosun në sigurinë e patundun të Fesë Katolike, Papët nuk u kompromentuen. Ata e dijshin mirë, pavarsisht prej pamjes së tyne tërheqse, se parimet e dâmshme nuk munden me prue fryte të mira dhe se kto principe rrënuese paraqiteshin në kulmin e ligsisë së tyne sepse ata ishin të rrânjosuna jo vetëm në herezi por në apostazi, pra në nji mohim të plotë të katoliçizmit. Goditja mâ e rândë kundër ktyne ideve revolucionare erdhi prej dorës së Papës Piu IX me dokumentin e tij monumental “Silabusi i gabimeve” i vjetit 1864. 

Megjithaté shekulli i 19-të pau nji rracë të re katolikësh [që ishin vetëm prej emnit të tillë] që kërkojshin në mnyrë utopike me mbrritë nji kompromis midis katoliçizmit dhe revolucionit. Kto njerëz kërkuen çfarë mund të jetë “e mirë” në parimet masonike të 1789 dhe u përpoqen me i futë ata mbrenda Kishës Katolike. Shumë klerikë, të infektuem prej shpirtit liberal të kohës, u kapen në rrjetën që ishte hjedhë mbrenda sakristive dhe seminareve, ashtû siç do ta lexojmë në dokumentin sekret të “Alta Vendita-s”. Kto u quejtën me emnin katolikë-liberalë, të cilët, simbas Papës Piu IX, ishin anmiqtë mâ të rrezikshëm të Kishës Katolike. 

Kriza mbrriti kulmin në fillimin e shekullit të 20-të kur liberalët e 1789 që “ishin sjellë nëpër erë” u transformuen në tornadon e Modernizmit, e cila si egjra ngjason shumë me grunin por nuk bjen fryte dhe duhet zhgulë. E kjo egjër, simbas At Micelit, ushqehet dhe i ka rrânjët në protestanizëm, iluminizëm dhe Revolucionin Francez.

Papa sh'Piu X, i hypun në tronin e sh'Pjetrit në vjetin 1903, ishte Papa mâ i sukseshëm në luftën kundër sintezës së tana herezive, ashtû siç e quente ai modernizmin. Encikliku “Pascendi”, dokumenti “Lamentabili” dhe “Betimi anti-modernist” që ishte i detyruem me u bâ prej tanë klerikve, pastrimi i seminareve dhe universiteteve prej egjrës moderniste e biles çkishënimi i elementave të pabindun, ndaluen përkohsisht hovin e tornados por nuk e eliminuen plotsisht até. Vetë Papa sh'Piu X, mbas masave të guximshme që ndërmori, do të thote mâ vonë se bisha moderniste nuk kishte cofë por ishte mshehë nën tokë, me siguri për me e nxjerrë prapë kryet në kohë mâ të përshtatshme. 

Mjerisht, po të shihen ndryshimet e ndodhuna qysh mbas Konçilit të dytë të Vatikanit mund të nxirret pa vështirsi konkluzioni se plani i “Alta Vendita-s” ishte realizue me sukses dhe se bisha moderniste, mâ e gjallë se kurrë, kishte ndërmarrë prapë aktivitetin e saj shkatrrues.  

« Të tana idetë e mëdha të revolucionit amerikan dhe të atij francez s'bashkut me të gjitha vlerat e tyne demokratike, që në të kaluemen u luftuen prej brezash të tana Papësh, u pranuen prej Konçilit të II të Vatikanit. » (Edward Schillebeeckx O.P., “teologu” konçiljar; intervistë në gazeten “Jesus”, Maj 1993)

« Çdo mason i dênjë gzohet pa kufi prej rezultateve të pandryshueshme të Konçilit të II të Vatikanit. » (Yves Marsaudon, mason i nâltë i Logjes së Madhe të Francës, Ivi, p. 121)

« N'kjoftë se krahasojmë epoken tridentine [të Konçilit të shênjtë të Trentes] të kundër-Reformës me Konçilin e II të Vatikanit, Konçili i II i Vatikanit, në karakteristikat e tija themelore, âsht 180 gradë në krah të kundert. Nji Kishe e re lindi mbas Konçilit të II të Vatikanit. (“Teologu” konçiljar Hans Küng). » (Juan Valdivieso, “Vatican II Broke with the Magisterium”, 2008, Tradition in Action)

« Konçili i II i Vatikanit shënon fundin e epokes tridentine dhe fundin e kohës së Konçilit të I të Vatikanit. Konçili i II i Vatikanit âsht revolucioni francez në Kishë. » (“Kardinali” konçiljar Leo Jozef Suenens, “Arqipeshkev” i Brukselit; Idem)

« Në Kishë ndodhi Revolucioni i qetë i Tetorit. [Tuej iu referue Revolucionit judeo-komunist bolshevik të 1917 në Rusi]. » (“Teologu” konçiljar Yves Congar; Idem)

P. Marie-Dominique Chenu, i cili ka luejtë nji rol të rândsishëm në shkrimin e dokumentave të ndryshme konçiliare, shprehet se në Historinë e Kishes katolike, Konçili i II i Vatikanit ka kênë nji shkëputje e vazhdimësisë së saj afro 1500 vjeçare, sepse ky konçil i nep fund “Epokës Konstantine” të Katoliçizmit. Mâ poshtë, ai krenohet tuej thânë se ato çâshtje të teologjisë së tij, që ishin dënue mâ parë prej Papës Piu XII, u përkrahen prej autoriteteve të reja në Vatikan. (Idem)

Në kohën kur P. Ratzinger ishte “Prefekt i Kongregacionit të Shênjtë për Doktrinen e Fesë”,  âsht shprehë se dokumenti i Konçilit “Gaudium et spes” dhe dekretet e tjera në lidhje me lirinë fetare dhe ekumenizmin kanë kênë nji korrigjim i dokumentit “Syllabus” të Papës Piu IX ose mâ mirë, një anti-Syllabus. (Idem; « Les Principes de la Theologie Catholique » – Esquisse et Materiaux, Paris : Tequi, 1982, pp. 426-427)

“Kardinali” Franz König âsht shprehë se Konçili i II i Vatikanit ka aprovue até çfarë dokumenti “Syllabus” i Papës Piu IX dhe dokumenti “Pascendi” i Papës Sh'Piu X kishin dënue mâ parë. (« Chiesa dove vai? » Gianni Licheri interroga il Cardinale Franz Koenig, Rome : Borla, 1985 pp. 103-104; Tradition in Action).

Dokumenti sekret i "Alta Vendita-s" që ra në duert e Papës Gregori XVI përfshin nji periudhë kohe prej vitit 1820 deri në vjetin 1846. Me nji letër aprovimit të 25 Fruerit 1861, Papa Piu IX garantoi autenticitetin e dokumentit dhe i kërkoi shkrimtarit katolik Crétineau-Joly botimin e tij, dokument që gjindet në veprën « L'Eglise Romaine en face de la Révolution » (1859) të ktij të fundit. Teksti i plotë i ktij dokumenti, që mund ta lexoni ktû mâ poshtë, përfshihet edhe në veprën e Imzot George Dillon « Grand Orient Freemasonry Unmasked » të vjetit 1885. Ky libër i bani aq shumë përshtypje Papës Leoni XIII saqë Ai kërkoi dhe pagoi prej fondeve personale përkthimin dhe botimin e tij edhe në italisht. Tuej lexue dokumentin në fjalë, prej disa elementave dallues, e veçanërisht prej shandanit hebraik shtatkrahësh (menorah), simbol ekskluzivisht çifut, në stemen e Karbonarisë, të shkon ndër mend se vetëm nji element konspiracionist mund ta kishte shkrue kyt udhëzim : penda revolucionare hebraike.

Dokumenti Sekret

Qysh kur kena vendosë me kênë si nji trup i vetëm veprimit, dhe ky urdhën ka fillue me mbretnue në logjen mâ të largët ashtû si edhe në até mâ të afërt me qendrën e veprimit, egziston nji ide me të cillën janë marrë shumë ata njerëz që aspirojnë në nji regjenerim universal. Kjo idé âsht çlirimi i Italisë prej të cilës nji ditë do të vijë edhe çlirimi i tanë botës , republika universale dhe harmonia e njerzimit. Kjo ide nuk âsht kuptue ende prej vllâzënve tonë përtej Alpeve. Ata besojnë se Italia revolucionare mundet me konspirue vetëm në hije, me therë ndonji xhandar apo tradhtar, dhe me durue qetsisht zgjedhen e ngjarjeve që ndodhin jashtë Italisë, përtej Alpeve [në Francë] por pa ndërhymjen e Italisë. Ky gabim ka kênë fatal për ne në disa raste. Nuk âsht e nevojshme me e luftue me fjalë propaganduese por duhet me e vra me fakte. Prandej, mes nevojave previlegjuese që agjitojnë mendjet e logjeve tona mâ të fuqishme âsht nji nevojë të cillen nuk duhet me e harrue kurrë. 

Papati, gjatë tana kohnave, ka ushtrue nji veprimtari vendimtare mbi çâshtjet e Italisë. Nëpermjet duerve, fjalve, pendave dhe zemrave të panumërta të ipeshkëve, meshtarve, murgjënve, murgeshave dhe besimtarve prej tana rangjeve shoqnuere, Papati gjen devoçmëni të pafundme gadi për flijim, e biles me entuziazëm. Gjithkund, kurdoherë që i thrret ata, Papati ka miq gadi me dekë dhe gadi me hupë gjithshka për çâshtjen e tij. Kjo âsht nji fuqi e pamasë të cilën vetëm Papët kanë mujtë me e vlersue deri në maksimumin e saj, megjithse ata e kanë përdorë até vetëm deri në nji farë shkallet. Sot për sot, as që bahet fjalë me e përdorë kyt fuqi për interesat tona, prestigji i të cilës âsht dobsue për momentin. Qëllimi jonë final âsht ai i Volterit dhe i Revolucionit Francez : shkatrrimi përgjithmonë i Katoliçizmit dhe bilës i idesë kristiane, e cila po të lêhet e gjallë mbi rrënojat e Romës ka me ringjallë Krishtënimin mâ vonë. Por për me mbrritë mâ me siguri kyt qëllim ... nuk duhet ti kushtojmë vëmendjen francezve mendjemëdhênj, gjermanve të depresionuem dhe anglezve melankolikë të cillët të tanë imagjinojnë se munden me vra Katoliçizmin tashti me nji kangë imorale, mandej me nji përfundim ilogjik dhe, n'nji kohë tjetër, me nji sarkazëm të infiltrueme si kontrabanda e pambukut të Anglisë. Katoliçizmi ka nji jetë mâ rezistente. Shpesh ai ka kalue kundërshtarët mâ të paepun dhe mâ të tmerrshëm dhe ka pasë knaqsinë djallzore (sic) me hjedhë ujë të bekuem mbi vorret e mâ të tërbuemve. T'i lejojmë atherë vllâznit tonë të ktyne vendeve me hjekë dorë prej zellit të tyne anti-katolik steril e të papërmbajtun. 

Tash 17 shekuj, Papati ka kênë i pandamë prej historisë së Italisë. Italia nuk mundet me marrë frymë e as me lëvizë pa lejen e Bariut Suprem. Me Papatin ajo ka 100 armët e Briareus-it [“hyjni”pagane] kurse pa té, ajo âsht e dënueme me nji pafuqi për tu mëshirue. Ajo duhet veçse me nxitë ndamjet, shpërthimin e urrejtjeve dhe zbulimin e anmiqsive prej vargmalit mâ të naltë të Alpeve te ai mâ i ulti i Apenineve. Ne nuk mund ta dishirojmë nji gjendje të tillë, prandej âsht e nevojshme me gjetë nji zgjidhje për kyt situatë. Dhe zgjidhja âsht gjetë. Papa, kushdo kjoft ai, nuk ka me ardhë kurrë te shoqnitë sekrete. Duhet që shoqnitë sekrete të shkojnë të parat te Kisha Katolike me qëllim me mposhtë até bashkë me Papen. 

Puna që kena ndërmarrë nuk âsht puna e nji dite, as e nji muejit e as e nji vjetit. Ajo mund të zgjasin disa vjetë, ndoshta nji shekull, por në rradhët tona luftëtari vdes por lufta vazhdon. 

Nuk kena qëllim me i bâ Papët për vedi, neofitë dhe propagandues të parimeve e ideve tona. Kjo do të ishte nji ândërr qesharake, sidoqë të silleshin ngjarjet. N'kjoft se kardinajt apo prelatët, me vullnet ose jo, do të hyjshin, për shembull, në nji pjesë të sekreteve tona, kjo nuk do të ishte arsyeja me dishirue ngritjen e tyne në Selinë e Shêjtë. Ajo ngritje do të na shkatrronte. Vetëm ambicia do ti shtynte ata me na tradhtue; nevojat për pushtet do ti detyrojshin ata me na sakrifikue. Ajo që na duhet me lypë, kërkue dhe shpresue, si çifutnit që priten Mesinë, âsht nji Papë simbas dishirave tona. Aleksandri VI, megjithë krimet e tija personale (sic) nuk do të na përshtatej sepse ai nuk gaboi kurrë në çâshtjet fetare. Klementi XIV, përkundrazi, do të na përshtatej prej kresë te kâmbët; megjithaté, ai i besoi krejtsisht ministrave të Burbonve dhe i toleroi të pafetë, gjâ që e bane até nji Papë vërtetë të madh. Prandej na duhet me gjetë nji tjetër, që ti përshtatet planeve tona dhe kshtû na do të marshojmë mâ me siguri drejt sulmit kundër Kishës sesa tuej përdorë pamfletet e vllâzënve tonë në Francë apo arin e Anglisë. A doni me e dijtë arsyen ? Tuej veprue si thashë mâ nâltë, nuk kena me pasë mâ nevojë për ufullen e Hanibalit [helmimin], barutin e topave e, biles, as për armët tona. Na do të kena gishtin e vogël të pasardhsit të sh'Pjetrit të përfshimë në konspiracjon dhe ai gisht i vogël ka mâ vlerë për kryqzaten tonë sesa tanë Inoçentët, Urbanët dhe sh'Bernardët e Krishtênimit. [Në të vërtetë "Papa"i Karbonarëve, do të ishte nji anti-pape dhe jo pasardhsi i sh'Pjetrit, i cili nuk mundet me gabue në çâshtjet që lidhen me Fenë dhe moralin]

Na nuk dyshojmë se kena me i kunorzue me sukses të tana përpjekjet tona; Por kur ? Në çfarë mnyret ? E panjoftuna nuk e ka manifestue vedin endé. Megjithaté, mekênse asgja nuk duhet me na shmangë prej planit tonë dhe se çdo gjâ duhet ti shërbejë përmbushjes së tij, na dishirojmë që në kyt udhëzim, i cilli duhet të qindrojë sekret për karbonarët e thjeshtë, ti napim kshilla antarve të Logjës Supreme me të cilat ata duhen me ndriçue të gjithë vllâznit në formen e udhëzimit ose memorandumit. Asht shumë e rândsishme mos me thanë kurrë se kto urdhna kanë dalë prej Alta Vendita-s...

Shumë pak mund të mbrrihet me ato kardinaj ose prelatë të vjetër karakteri i të cillve âsht shumë i vendosun, prandej âsht e nevojshme me i lanë ashtû si e kena gjetë, të pakorrigjueshëm, në shkollen e Konsalvit, dhe me nxjerrë prej depove tona, të njohuna ose të panjohuna, armët që do ta bajnë të dobishme ose qesharake fuqinë në duert e tyne. Nji fjalë që dikush mund të shpikë me mjeshtri dhe me talent mundet me u shpërnda ndërmjet disa familjeve të zgjedhuna e të ndershme, dhe përmes tyne, në kafené dhe rrugë; nji fjalë nganjiherë mundet me mbytë nji njiri. N'kjoft se nji prelat vjen në Romë, prej krahinave të thella, me ushtrue nji profesion, njifni s'parit karakterin e tij, të kaluemen e tij, cilësitë dhe mbi të tana të metat e tija. N'kjoft se qysh përpara ai âsht nji anmik i deklaruem, nji Albani, nji Pallotta, nji Bernetti, nji Delia Genga, nji Riverola, rrethojeni me të tana kurthet që keni në dispozicion; krijojani nji prej atyne reputacioneve që të trembin fmijt e vegjël dhe plakat; paraqiteni mizor dhe gjakatar; numëroni ndonji shembull të mizorisë së tij që të ngulet lehtë në mendjet e njerzve. Kur gazetat e hueja kan me i marrë prej nesh kto ngjarje, për me i zbukurue mandej edhe mâ shumë, sepse padyshim ata respektojnë të vërteten, ata kanë me publikue nëpermjet ndonji idioti të respektueshëm emnat dhe abuzimet e personave në fjalë. Si Anglisë dhe Francës, edhe Italisë nuk i mungojnë pendat e shkathta të cilat kanë me ditë si me u sjellë me kto rrêna aq të dobishme për çâshtjen tonë të mirë. Kur të shohin në gazetë emnin e delegatit ose gjykatsit të tij, megjithse nuk e kupton gjuhen e saj, populli nuk ka me pasë nevojë për prova tjera. Ai âsht në fmininë e liberalizmit dhe beson në liberalë, ashtu si ma vonë ka me besue te na, pa e ditë fort arsyen. 

Shtypeni anmikun kushdo kjoft ai; shtypini të fuqishmit me anen e rrênave dhe shpifjeve e sidomos shtypeni qysh në vezë. Ju duhet me shkue te rinia të cilën duhet ta joshni dhe ta tërhjekni nën flamurin e shoqnive sekrete. Për me përparue hap mbas hapi në kyt rrugë të rrezikshme, në nji mnyrë të llogaritun por të sigurtë, janë dy gjâna primare që duhen pasë parasysh : Ju duhet të dukeni të thjeshtë si pllumbat por të kujdeshëm si gjarpni. Etnit, bijtë e biles vetë gratë tueja nuk duhen të dijnë kurrë sekretin që mbartni në gjí. N'kjoft se dishironi, për me rrêjtë mâ mirë synin inkuizitor e kureshtar, shkoni në rrëfim por mbani heshtjen mâ absolute mbi kto gjâna. Ju e dini se zbulimi mâ i vogël, e dhana mâ e vogël, me dashje ose pa dashje, që mund t'ju rrëshqasin në rrëfim apo diku tjetër ka me prue gjâmen mâ të madhe dhe vendimin me vdekje për zbuluesin. 

Atherë, për me pasë nji Papë në mnyren që na dishirojmë, âsht e nevojshme me përgaditë për at Papë nji brez të dênjë për mbretninë mbi të cilen ândrrojmë. Mos u merrni me pleqtë e të pjekunit por shkoni te rinia e n'kjoft se âsht e mujtun edhe te fmijtë. Kurrë mos flitni në prezencen e tyne ndonji fjalë blasfemuese ose imorale. Maxima  debetur puero reverentia. Kurrë mos i harroni kto fjalë të poetit sepse kanë me ju ruejtë kundër shfrenimeve të cilat duhet me i kontrollue me çdo kusht për të miren e çâshtjes sonë. Me qëllim me vjelë fryte në çdo familje dhe me u pranue në votrat shpiake ju duhet me e paraqitë vedin si nji njiri serioz dhe i moralshëm. Kur t'krijoni emnin e mirë në kolegje, gjimnaze, universitete dhe seminare, mbasi të keni fitue besimin e profesorave dhe studentave, filloni me veprue tuej tërhjekë në bisedat tueja veçanarisht klerikët. Mbushni shpirtnat e tyne me madhshtinë e Romës së lashtë papale. N'fundin e zemrës italiane egziston gjithmonë keqardhja për Romen republikane. Nxitni e ndezni kto natyra të mbushuna me zell e zjerm patriotik. Ofrojini në fillim, mshehtazi, libra të padâmshëm dhe poezi ku shkëlqen fryma kombtare. Ma vonë, pak kah pak, keni me i prue dishepujt tuej në temperaturen e gatimit të dishiruem...

Ngjarjet, të cilat simbas opinionit tonë, po përparojnë shumë shpejt, mbas pak muejsh kanë me prue detyrimisht nji ndërhymje të Austrisë. Ka prej atyne idiotve që, në papjekuninë e tyne, knaqen tuej shtye të tjerët në mes të rreziqeve; por ka edhe prej atyne idiotve që marrin me vedi në kto rreziqe edhe njerëz të meçëm. Revolucioni që ata po përgadisin në Itali ka me përfundue vetëm me gjâma e persekucione. Asgja nuk âsht pjekë, as njerzit e as situatat dhe kjo gjendje ka me vazhdue prapë për nji kohë të gjatë. Por prej ktyne të kqijave ju mundeni gjithmonë me nxjerrë nji tel të ri për me e dridhë në zemrat e klerikve të rinj. Kjo âsht urrejtja e të huejit. Bani që gjermanët të duken qesharakë dhe të urryeshëm... Në idenë e supremacisë pontifikale, përzini gjithmonë kujtimet e vjetra të luftnave të priftnijve dhe të perandorisë. Zgjoni zjermin e fikun të pasioneve mes Gelfëve dhe Gibelinve dhe kshtû do të krijoni reputacionin si katolikë të mirë dhe patriotë të devoçëm. 

Ky reputacion ka me i hapë rrugen doktrinave tona me u futë në gjinin e klerit të ri e biles deri në thellsitë e kuvendeve. Në pak vite, kleri i ri, prej vetë rrjedhës së ngjarjeve, ka me xanë të tana postet; ai ka me qeverisë, administrue dhe gjykue dhe ka me  krijue kshillin e Sovranit; ky kler ka me u thirrë me zgjedhë Pontifin që do të mbretnojë dhe ai Pontif, si pjesa mâ e madhe e bashkëkohësve të tij, detyrimisht do të mbushet me parimet humanitare e italiane të cilat jena tuej i hjedhë në qarkullim. Asht nji kokërr e vogël e mustardës që po e mbjellim në tokë por dielli i drejtsisë ka me e rritë até për me u bâ nji fuqi të madhe dhe keni me pa nji ditë çfarë korrjet të madhe ka me prodhue ajo kokërr e vogël. 

Në rrugen që na po projektojmë për vllâznit tonë gjinden pengesa të mëdhaja me u kapërcye, vështirsi të ndryshme me u kalue të cilat kanë me u mposhtë në sajë të eksperiencës dhe  mendjehollsisë; por fundi âsht i mrekullueshëm; e me e mbrritë até ia vlen me i çue të tana velat. Ju dishironi me revolucionarizue Italinë ? Synoni Papen, portretin e të cilit bame mâ nalt! Ju doni me vendosë mbretninë e të zgjedhunve mbi fronin e prostitutës së Babilonisë ? Bani që kleri të ecin mbas flamurit tuej tuej kujtue gjithmonë se âsht tuej ecë mbas flamurit të Çilcave Apostolikë! Hjedhni rrjetat si Simon Bar Jona! Hjedhini në thellsitë e sakristive, seminareve e kuvendeve, në vend që me i hjedhë në thellsitë e detit, dhe n'kjoft se nuk keni me përshpejtue asnjisend, keni me kapë nji sasi peshqish n'nji mnyrë mâ të mrekullueshme se ai! Peshkatari i peshqve ka me u ba peshkatar njerzish dhe kshtû keni me çue po aq miq tuej rreth Selisë Apostolike. Ju keni me xanë nji revolucion në tiarë dhe mantel, që marshon me kryq dhe flamur, nji revolucion që duhet veç me e nxitë pak dhe ai ka me ndezë flakë tanë globin. 

Çdo akt i jetës tuej ti kushtohet pra gjetjes së Gurit të Filozofit. Alkimistat e Mesjetës hupen kohen dhe arin e viktimave të tyne në realizimin e ksaj ândrre. Andrra e shoqnive sekrete ka me u ba realitet për arsyen mâ të thjeshtë sepse ajo bazohet në pasionet e njirit. Mos të dekurajohena atherë prej ndonji ndaljet, kthimit mbrapa apo humbjet. Të përgadisim armët tona në heshtjen e logjeve, të nxjerrim municionet, të lëvdojmë tana pasionet, prej mâ të kqijave te mâ bujaret, dhe gjithshka na shtyn me mendue se planet tona nji ditë do të kenë sukses përtej llogaritjeve tona mâ të paparashikueshme. 

Bibliografi : 

Monsignor George Dillon DD, "The War of Antichrist with the Church and Christian Civilization", 1885, faqet 89-95.