Post
Lufta shpirtnuere dhe
shelbimi jonë nëpërmjet përvujtnísë
Fresko e Arkêngjëllit sh'Mikaël, triumfuesit
të satanit dhe êngjëjve rebelë
Në çfardo lloj situatet që gjindena, nuk duhet me harrue se i Madhi Zot kontrollon gjithshka dhe mban gjithshka në egzistence, tuej e drejtue drejt destinës finale : Lavdia e Hyjit dhe perfeksioni i universit. Edhe njirí, pjese e universit dhe, n'vetvedi, nji univers në miniaturë, për me mbrritë perfeksionin ku Krijuesi e thrret, duhet me kalue përpjekje të shumta, t'cillat jane të domosdoshme me mbrritë kyt perfeksion; për shembull, për me perfeksionue virtytin e përvujtnisë, njiri duhet me dhanë shembuj përvujtnijet; për me perfeksionue virtytin e durimit, ai duhet me dhanë shembuj durimit në situata të vshtira, etj. Por në tana kto përpjekje, që përmbledhen në ashetiken kristjane me emnin e luftës shpirtnuere, njiri përparon drejt perfeksionimit kristjan vetëm në sajë të hirit të Zotit dhe bashkpunimit të tij me kyt ndihmë hyjnuere, pa t'cillen ai nuk mundet me bâ asgjâ për qëllimin e tij të mbramë shpirtnuer.
Pra nuk duhet harrue se çdo gja që ndodh në kyt univers lejohet ose dishirohet prej Krijuesit, në funksion të synimit final që përmanda mâ nalt.
Prandej, para s'gjithash duhet me u përpjek gjithkund me ruejt paqen shpirtnuere në prezencen e Hyjit dhe, me ndihmen e Zotit, me njisue vullndetin tonë me Vullnedin Hyjnuer, për dashni për Zotin; kjo âsht edhe rruga perfekte që çon drejt shejtnimit kristjan dhe Parrizit, luminsë s'amshueme.
Kjo nuk don me thanë se duhet me ndej në rolin pasiv të prítsit; përkundrazi, meqë vetë Zoti âsht n'aktivitet t'vazhdueshem, edhe na duhet me veprue vazhdimisht, simbas kapacitetit tonë, bashkë me Zotin e për Zotin.
N'kohet e sotme duket se forcat anmike kanë marrë revànshin dhe i kanë vue përfund planet hyjnuere. Besimtarët nuk duhen me u skandalizue, ashtû si u skandalizuen ata që pane Shelbuesin e dekun në Krygj, e menduen se gjithshka mori fund; përkundrazi, Vdekja e Krygjes kjè fitorja dërmuese e Zotit tonë kunder djallit e shërbtorve të tij, mkatit e botës. Vetë Zoti në Shkrimet Shêjte na mson se Udhët e Tija nuk janë udhët tona, sepse shpesh, ose me thanë mâ mirë, në mâ t'shumten e kohës, na i shohim gjânat jo simbas Synit të Zotit por simbas ideve tona njerzuere të kufizueme, e, për rrjedhojë, të gabueshme.
Qysh mbas mkatit të Adamit dhe Evës (Gjeneza 3:15), bota âsht kthye në nji fushë betejet ku ata që lindin, lindin me luftue dhe duhen domosdoshmënisht me zgjedhë kampin e luftës : ose me Zotin ose me djallin; rrugë të mesme nuk ka. Shumë nuk e kuptojnë kyt luftë shêjte, por kjo injorancë nuk ndryshon realitetin dhe sa ma parë që t'a kuptojnë kyt realitet dhe arsyet e vërteta të ngjarjeve aq mâ shpejt kanë me pasë mundsi me dhanë bashkpunimin e tyne për Zotin e me përparue kshtû drejt perfeksonit kristjan.
Kisha shêjte Katolike Romane e shpreh kjartë natyren e ksaj luftet, në Konçilin dogmatik të Trentës :
« Kisha Militante âsht bashkimi i tanë besimtarve që jetojnë endè mbi tokë; ajo thirret militante sepse pjestarët e saj duhen me luftue pa pushim kundër ktyne anmiqve të tmerrshëm që janë bota, epshet dhe djalli. » ("Catechismo del Concilio di Trento"; Parte I, articulo IX, pagina 141)
Por shumë prej nesh, të mashtruem e të tunduem prej ktyne 3 anmiqve tinzarë, janë lodhë prej ksaj luftet, durimi i tyne âsht tuej u mbarue dhe janë gadi me çue flamurin e bardhë të kompromisit, tradhtisë e t'paburrnisë, tuej harrue fjalët e sh'Agustinit se kjo luftë mes ktyne dy qyteteve e ushtrive, mes Mbretnisë së KRISHTIT Zot dhe pushtetit të djallit t'mallkuem e servilve të tij, ka me zgjatë deri në fundin e botës, ku edhe Mbretnija e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT ka me triumfue totalisht e përfundimisht. Por deri atherë, nuk ban n'asnji mnyrë me ul armët shêjta të Fesë tonë Katolike, t'cillat konsistojnë kryesisht në Doktrinen dhe Devocjonin e shêjt kristjan, dhe ata që i dorzojnë armët, i dorzojnë për hupjen e vet sepse ndigjojnë atin e rrênave dhe vêjnë shpresat e tyne në forcat e veta, që janë si lulet e brishta të mjesit që thahen prej zhegut të ditës.
Edhe i mallkuemi kur iu nënshtrue testit në Qiell, nuk dóte aspak shkatrrimin e vet, sepse çdo qênje përpiqet me ruejtë integritetin e vet egzistencjal. Ai e dijte mirë se nuk mujte me u bâ kurrë si Zoti por ajo që e hupi kjé besimi në forcat e veta. Pra kryêngjëlli rebel tuej pâ bukurinë dhe forcen e vet, mbasi thuhet se Zoti e bani mâ të përsosun se tanë êngjëjt e tjerë, mendoi se tuej u mbështetë në forcat e veta, dhe pa ndihmen e hirit të Zotit, do t'mujte me mbrritë e sigurue lumninë e përjetshme. Ky akt i tmerrshëm mendjemadhsijet e mosmirnjohjet e rrxoi prej fronit të tij bashkë me nji pjesë të engjëjve, që e ndoqën në rebelimin dhe mallkmin e tij të përjetshëm në Fêrr.
Kshtû edhe shumë prej nesh, tuej imitue satanin mashtrues, pretendojmë se dijmë mâ mirë se Zoti se cillen rrugë duhet me zgjedhë për me shkue në Parriz. Shumë prej nesh nuk dojmë mâ Rrugen Mbretnore të Krygjës që âsht e vetmja që çon në Parriz; nuk dojmë mâ sakrifica, luftna, pendêsa, privíme e lot por dóna gzime, qejfe, rahatínë e teknologjisë së sotme moderne, mirëkênjen e pasunive të ksaj toke, paqen anti-katolike proletare të kombeve, dialogun dhe kompromisin me djallin e forcat e tija. Nuk flas ktû për nji përdorim katolik të t'mirave të ksaj bote por për minímin e çâshtjes katolike, tuej dishirue të mirat e përkohshme toksuere në dam të të mirave të përjetshme qiellore.
Pse thirren katolikët, fill mbas Krezmimit, sepse atherë ata kanë edhe kontrollin e arsyes, e deri n'fundin e jetës së tyne toksuere ushtarët e KRISHTIT ? Kot ? Sa për ceremoni, sepse kshtû âsht zakoni ? Prej injorancet, sepse nuk due me besue se bahet fjalë për ligsí t'qëllimshme, shumë blasfemojnë pa dijtë Doktrinen shêjte të Kishës Katolike Romane, e cilla nuk mson asgjâ kot por gjithshka e vên në dobí të misionit të saj hyjnuer : lavdisë së Zotit dhe shëlbimit të shpirtnavet. Si thirren ata ushtarë që braktisin frontin e betejës, dorzojnë armët dhe vêhen nën urdhnat e anmikut ? A nuk quhen ata tradhtarë dhe a nuk meritojnë ata dënimin kapital ?
E ké tradhtojnë kta t'mjerë ? Ata tradhtojnë Krijesin e Qielles dhe të Dheut, që ka në dorë çilcat e Parrizit dhe jetës s'amshueme, çilcat e dekes dhe të Fêrrit (Apokalipsi 1:18), Atin e dashtun e të mshirshëm, mirsia e t'Cillit nuk ka kufij, që na ka krijue, që na mban në egzistencë, që na ka dhanë Birin e Tij të vetëm dhe të vetmen Kishë shêjte Katolike ku me mbrritë shelbimin, që na ofron papushim miqsinë e Tij hyjnuere, tuej na ofrue tana të mirat e shpirtit dhe të trupit, tuej dishirue me na bâ të lumtun si Vedin, i Cilli âsht gadi me na pritë duerhapun, si djalin plangprishës, në kjoft se pendohena me gjithë zêmër (sh'Luka 15:22).
Për me mbrritë kyt lumní të përjetshme, që nuk ka çmim dhe tana vuejtjet tona mâ të mëdhaja të ksaj jetet, zgjàtshin përjetsisht, nuk munden me e pague, duhet domosdoshmënisht me vuejtë pak ktû poshtë, në kyt luginë lotësh, në shpagim të mkatit origjinal dhe mkateve të tjera aktuale, s'bashkut me KRISHTIN Zot, në mnyrë që vuejtjet tona të bashkueme me Vuejtjet e KRISHTIT Zot me vlerë të pafundme, të munden me na hapë dyert e Parrizit. Çfarë janë vuejtjet e përkohshme të ksaj në krahasim me gzimet e përjetshme të Parrizit ?
« Për kyt gjâ jeni t'thirrun : sepse edhe KRISHTI vuejti për né, tuej ju lanë nji shembull që ju të ndiqni hapat e Tij. » (Prej letrës së parë të sh'Pjetrit 2:21)
« Por Zoti i tana hireve, që na ka thirrë në lavdinë e Tij të përjetshme në KRISHTIN JEZUS, mbasi të keni vuejtë pak, vetë Ai ka me ju perfeksionue, stabilizue dhe forcue. Atij i kjoft gjithmonë lavdija dhe mbretníja në shekuj të shekujve. Ashtû kjoft. » (Idem, 5:10)
Nuk duhet me harrue se « asnji shërbtuer nuk mundet me shërbye dy zotnij, sepse ose ka me urrye njênin dhe dashtë tjetrin, ose ka me nderue njênin e përbuzë tjetrin. » (sh'Luka 16:13)
Pra nuk mundena me shërbye edhe Zotin edhe djallin njikohsisht. Nuk egizston rruga e mesme që shumë pseudo-katolikë, që kanë veç emnin të tillë, kërkojnë me ngulm tash sa shekuj, e kryesisht qysh në periudhen e Rilindjes pagane.
Egziston edhe nji grup tjetër njerzish vullndet-mirë që urrejnë me të drejtë çdo kompromis me forcat e t'mallkuemit dhe duen me shërbye Zotin, por, simbas mnyrës së tyne njerzuere.
Në vetvedi, njêni prej fakulteteve mâ t'randsishme të shpirtit, vullnedi, âsht i verbët po nuk u ndriçue prej inteligjencës dhe dritës hyjnuere. Sado të mira dhe fisnike kjoshin qëllimet e vullnedit, ato mbesin të pafrytshme për jeten shpirtnore n'kjoft se nuk ndriçohen prej hirit të Zotit.
Po ndoqëm vetëm arsyen, thotë mistikja e madhe e Kishës, sh'Tereza e Avilës, nuk kena me u bâ kurrë shêjt. Dhe kjo âsht e drejtë sepse i Madhi Zot, ashtû si mson mistiku tjetër i madh dhe Doktori i Kishës, sh'Gjoni i Krygjës, ka qëllim me na bâ zotën, bashkpjesmarrës të Natyrës së Tij Hyjnuere. Nji projekt ky i lavdishëm për dheun e hiçin që nâ jena, por që nuk mundet me u finalizue kurrë me sukses pa ndërhymjen hyjnuere. Prej Mshirës dhe Mirsisë së pafundme të Atit të Gjithpushteshëm, jena të thirrun me hypë në nji rang mbinatyruer, me plotsue fronet e êngjujve apostatë, dhe me jetue përjetsisht si êngjujt e shêjtnit e Parrizit; n'at Mbretní hyjnuere, forcat e fakultetet natyrore të njírit janë të pafuqishme po nuk u ndriçuen e forcuen prej lavdisë së Zotit.
Dikush mundet me kundërshtue tuej thanë se jena endè mbi tokë e duhet me jetue si njerzit; dakord, në mnyrë të devoçme e katolike, por amà si njerëz.
Katoliku që âsht në miqsinë apo në hirin e Zotit, qysh tashti, qysh n'kyt jetë âsht pjestar shêjt i Trupit Mistik të KRISHTIT Zot; ai âsht i dekun simbas jetës natyrore të ksaj bote dhe jeton nji jetë mbinatyrore në Zotin.
« Ju jeni të dekun dhe jeta juej âsht e mshehun me KRISHTIN në Zotin. » (Prej letrës së sh'Palit drejtue Kolosianve, 3:3)
Jeta e vërtetë katolike mbështetet në tri virtytet teologale të Fesë, Shpresës dhe Dashtnisë Hyjnuere, për me mbrritë, me ndihmen e Hyjit, bashkimin hyjnuer dhe perfeksionin kristjan. Të tanë jena të thirrun me jetue kyt jetë dhe jo vetëm nji elitë e zgjedhun. Kjo jetë nuk âsht kundër arsyes por e tejkalon até. Kshtû, gjatë njitjes shpirtnore, tuej bashkpunue me hirin e Zotit, besimtari kalon shkallët e para ashetike të leximeve të përshpirtshme, meditmeve dhe lutjeve e praktikës së virtyteve kristjane. Deri ktû, mistikët msojnë se, në nji farë mnyrë të shprehunit, besimtari ka iniciativen; por në shkallët e mâsipërme të njitjes shpirtnuere, âsht Zoti që merr iniciativen, në kjoft se mundena me u shrehë kshtû, dhe tuej perfeksionue, ndër të tjera, Dhuntitë e SHPIRTIT-SHEJT, Hyji tërhjek besimtarin besnik në jeten mistike, për me e afrue gradualisht drejt bashkimit hyjnuer.
Sa mâ shumë që t'i afrohena Hyjit nëpërmjet praktikes të ksaj jete shêjte katolike aq mâ tepër fillojmë me mendue e kuptue planet hyjnuere, prej hirit që Zoti na nep mâ me bollek, dhe me e përshtatë e njisue vedin me kyt Providencë shêjte të Atit të Gjithpushtetshëm.
Asht e kjartë se Hyji nuk ka nevojë për ndihmen tonë dhe, në Gjithpushtetshmënínë e Tij, mundet me bâ gjithshka, por Ai ka zgjedhë me kërkue bashkpunimin tonë për të miren dhe lumnínë tonë, për me na mbushë me virtyte, merita e vepra të mira, që s'mbramit me na kunorzue në Parriz.
Ne fillimin e krijimit, Hyji kërkoi bashkpunimin e êngjëjve, por nji pjesë e tyne nuk qëndruen në t'vërteten dhe u rrzuen; Hyji kërkoi bashkpunimin e njirit dhe grues së parë, dhe për fajin e grues, të dy u rrzuen; Hyji kërkoi bashkpunimin e Virgjinës së Papërlyeme, me anen e ambasades engjelluere të Arkêngjëllit sh'Gabriel, dhe gjeti bashkpunimin total e perfekt të krijesës mâ perfekte të universit, mbas Natyrës njerzuere të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Në t'njêjtën mnyrë, në nji moment të caktuem të jetës tonë, që Zoti na e ka dhanë ekskluzivisht në funksion të ksaj lufte shpirtnuere, Hyji ka me na kërkue edhe bashkpunimin tonë. Mjerë për ata që kanë me imitue luçiferin e mallkuem në rebelimin e tij tuej u përgjegjë : " non serviam" (nuk shërbej).
Nuk jena nà ata që zgjêdhin t'parët strategjinë dhe vendin në kyt luftë por ajo na propozohet prej Krijuesit te universit.
Arma e preferueme që Hyji ka zgjedhë në kyt luftë shêjte për me shtypë krenarinë e luçiferrit dhe mbretninë e tij satanike dhe për me triumfue Mbretnínë e Birit të Tij të vetëm, Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, âsht përvujtnija.
Doktori êngjelluer, sh'Tomë Akuinati, mson se Hyji kishte mujtë me riparue ramjen e njirit edhe me mnyra tjera por nuk kishte mnyrë mâ të pershtatshme me luftue e shtypë krenarinë sesa përvujtnija.
Krejt Unjilli shêjt dhe vetë shelbimi jonë âsht i mbështetun mbi kyt virtyt t'bekuem, teméli dhe mbështetsja e tana virtyteve të tjera. Aq fort vlersohet ky virtyt prej t'Madhit Zot saqë vetë Hyji dhe të zgjedhunit e Tij e kanë praktikue até në mnyrë përfekte.
Mos të harrojmë se nji prej urdhnave të parë monastikë, Urdhni i shêjtit Benedikt, që i ka dhanë Kishës me qínda shêjtën, bazohet në praktiken e 12 shkallëve të përvujtnisë me mbrritë perfeksjonin e dashtnisë hyjnuere.
Nji përkufizim perfekt të ktij virtyti themeluer e gjejmë në msimin që vetë Ati i Gjithpushtetshëm i dhà mistikes t'bekueme, shêjtes Katerinë të Sienës kur i tha : Bijë, dije se Un jam Ai që jam, kurse ti je ajo që nuk je.
Tuej pasë nji njohje përfekte të vedit dhe, me ndihmen e Zotit, tuej besue e bashkveprue për gjithshka në Fuqinë Hyjnuere, mbasi kena boshatisë vedin prej vedit dhe e kena mbushë me Zotin, veprim ky i domosdoshëm sepse Hyji don me veprue në ata që janë të dekun në vetvedi, atherë mundena me mbrritë përfeksionin mâ të nâltë ku na thrret Zoti dhe me bâ nji Shpirt me Té; e mandej asgjâ nuk ka me na kênë e pamujtun, ashtû si pohon edhe vetë Apostulli i kombeve :
« Mundem me bâ gjithshka në Até që me forcon. » (Prej letrës drejtue Filipianve 4:13)
« Friga [atnuere] e Hyjit âsht msim díjet dhe përvujtníja paraprín lavdinë. » (Proverbi 15:33)
« Fryti i përvujtnisë âsht friga [atnuere] e Hyjit, pasunitë, lavdija dhe jeta. » (Proverbi 22:4)
« T'i lutena pra Hyjit me lot që, simbas Vullnedit të Tij, të ketë mshirë për né; dhe ashtû si zemrat tona janë të trazueme prej krenarisë, ashtû edhe nà të lëvdóhena në përvujtnínë tonë. » (Judith 8:17)
« Të presim pra me përvujtní ngushllimin e Hyjit dhe Ai ka me pshtue jeten tonë prej idhnímeve që na bajnë me vuejtë anmiqtë tonë; Hyji ka me i nënshtrue tana kombet që ngrihen kundër nesh dhe ka me i mbulue me turp, Ai, Hyji, Zoti jonë. » (Idem, 8:20)
« Sa ma i madh që të jesh, aq mâ tepër përùle vedin në çdo gjâ dhe ke me gjetë hir para Zotit. » (Ecclesiasticus 3:20)
« Asgjâ mos t'bahet me ngatrresa e krenarí por me përvujtní, dhe sejcilli t'i konsiderojë të tjerët mâ të mirë se vedin. » (Prej letrës së sh'Palit drejtue Filipianve 2:3)
« Zoti i reziston krenàrit dhe hirin ia nep t'përvuejtunit. » (Prej letrës së parë të sh'Pjetrit 5:5)
« Ai që ka me lëvdue vedin, ka me u përùlë, dhe ai që ka me u përvujtnue, ka me u lëvdue. » (sh'Mateu 23:12)
« Ai e përùli Vedin, tuej u bindë deri në vdekje, deri në deken e Krygjës. » (Prej letrës së sh'Palit drejtue Filipianve 2:8)
« Kushdo që ka me e përùlë vedin si ky fmí i vogël, ai âsht mâ i madhi në Mbretnínë e Qiellit. » (sh'Mateu 18:4)
« Dhe Virgjina MARI tha : "Zemra jeme lëvdon Hyjin dhe shpirti jem âsht gzue në Zotin, Shelbuesin tem; Sepse Ai ka pâ përvujtnínë e shërbtores së Tij; sepse, që tash e mbrapa, tana brezat kanë me m'quejtë t'bekueme. » (sh'Luka 1:48)
« Mêrrni mbi vedi zhùgun Tem e msoni prej Mejet, sepse e kam Zêmren të butë dhe të përvujtë dhe keni me gjetë paqen në shpirtnat tuej; zhugu Jem âsht i âmbël dhe bàrra Jeme, e lehtë. » (sh'Mateu 11:29-30)
« Përvujtnija e vërtetë konsiston mos me konsiderue forcat vetjake por me pritë gjithshka si nji dhuratë e virtytit hyjnuer. » (Sh'Tomë Akuinati, vol. 1, opuscula 7. mbi "Pater Noster")
« Përvujtnija âsht e kundërta e krenarisë, sepse krenaríja hodhi poshtë luciferin prej qiejve, dhe përvujtníja bâni që Fjala e Zotit me u mishnue. » (Sh'Agustini, pros. )
« Krenarija nxorri jashtë Adamin prej Parrizit toksuer dhe fùti hajdutin e mirë në Parrizin qielluer. » (Idem)
« Krenarija dàu e ngatrroi gjuhët e gjigandve kurse përvujtnija bashkoi tana gjuhët që ishin shpërndâ. (Idem)
« Krenarija shndrroi Nabukodonosórin në kafshë, kurse përvujtnija e bani Jozefin princ të Izraelit. » (Idem)
« Krenarija mbyti Faraónin kurse përvujtnija nalcói Moízin. (Idem, "Sermone 12 ad fratr. in eremo, a medio", faqe 926, D, volumi 10)
« Ashtû si krenarija e zhytë njirin në humnerat e Fêrrit, ashtû edhe përvujtnija e nalcon njirin deri në Qiell. » (sh'Kasidori)
« Nji mnyrë me mbrritë përvujtninë e vërtetë âsht me ushtrue shpesh vedin me punë t'përbuzshme. » (sh'Alberti i Madh)
« Në lutjen e tij, sh'Antoni eremit kur pâ boten e rrethueme prej tana ànve prej kùrthave t'anmiqve thirri : " Kush ka me mujtë me i pshtue tanë ktyne rreziqeve ? " Përgjigja i erdhi me kto fjalë : "Vetëm përvujtníja" » (sh'Antonini)
« Për me mbrritë me kapë përvujtninë, mos përgaditni nji rrugë tjetër përveç asaj që ju ka përgaditë Ai, që tue kênë Zot, shef dobsinë e ecjes tonë; e pra kjo rrugë âsht s'parit përvutnija, s'dytit përvujtnija dhe s'tretit përvujtnija. » (Sh'Agustini, Pros.)
« N'kjoft se përvujtnija nuk paraprín, shoqnon dhe ndjek gjithshka që bajmë, patjetër krenarija ka me na vjedhë meriten e ndonji vepre të mirë, për të cillen na gzohena. » (Idem, "In exsposit. c. 3 sup. Epist. ad Galat. ante finem", faqe 864, A. vol. 4)
« Asht mirë me përùlë mkatnorin sepse nuk ka të smuet mâ të pakurueshëm sesa ai që beson se gzon nji shndet të mirë. » (Idem, "Sup. Psal. 58, post med. vers. 16", faqe 413, A. vol. 8)
« Asgjâ nuk âsht mâ e fuqishme sesa përvujtnija, sepse ajo âsht mâ e fortë sesa guri, mâ rezistente sesa diamanti, mâ sublime se tâna të tjerat. » (Sh'Gjon Krizostomi, "Serm. 20 sup. Epist. ad Rom. in fine Moral." col. 241, C, vol. 3)
« Shka mundet me sherue krenarinë, n'kjoft se i reziston përvujtnisë së Birit të Zotit ? » (Sh'Agustini, "De Agone christiano, c. 11, in med." faqe 544, D, vol. 3)
« KRISHTI nuk deshti me u bâ Mbret prej njerzve, sepse dóte me i msue njerzve të shkretë rrugen e përvujtnisë, t'cillët ishin largue prej saj n'sajë të krenarisë. » (Idem, "De Catechiz. rudibus, c. 22, in fine")
« Njirit t'i vijë turp që âsht mendjemadh, sepse për shkak të tij, nji Zot âsht përvujtnue. » (Idem, "Exsposit. 2 sup. Psal. 17, in fine", vers. 14, faqe 65, B, vol. 8)
« djalli i âsht prezantue njirit me i dhanë shembullin e krenarisë, kurse Shelbuesi ka ardhë me iu dhanë njirit si model përvutjnijet. » (Idem, "Lib. 2 de lib. Arb. c. 25, ante fin." vol. 1)
« Asht nji paturpsí e padurueshme që aty ku Madhshtia e pafundme âsht përvujtnue, nji krym mizeràbel toket fryhet e lëvdohet. » (Sh'Bernardi, "Serm. 1 Nat. in princ." f. 15, col. 1, litt. B.)
« Sa i madh âsht pra virtyti i përvujtnisë sepse, vetëm për me na e msue, Ai, që âsht i madh mbi çdo gjâ që mundet me u mendue, ka dashtë me u ba i vogël deri në Pasionin e Tij. » (Sh'Gregori i Madh, "Lib. 34 Moral, c. 18, post med. num. 21", col. 1194, D, vol. 1)
« Në Lindjen e Shelbuesit, hyjnia dukej e përvujtnueme, por në Ngritjen e Tij në Qiell, njerzórja âsht nalcue; në Lindje, nji Zot na duket i përvujtë dhe në Ngritjen në Qiell, Njiri diftohet sublim. » (Idem, "Hom. 20 sup. Evang. post med. col. 448, A, vol 2)
O përvujtní e bekueme që ule mbi tokë Shpresen e vetme të kombeve, Krijuesin e universit dhe njíte n'Qiell hinin e pluhnin, njirin e përvujtë !
Përvujtnija... Qé pra edhe çilci i fitores tonë të ardhshme, pavarsisht forcave të shumta të djallit e skllevënve të tij, teknonologjisë, pasunisë e mjeteve të tyne ushtarake që janë mâ pak se hiçi para Zotit e ushtrive të pathyeshem qiellore.
Doktori serafik, sh'Bonaventura, mson se KRISHTI Zot u konsiderue si i dalun meç kur refuzoi ata gjâna që njerzit kërkojshin me zell të madh; edhe si mâ i dalun meç, kur deshti me vuejtë dhe si krejt i dalun meç kur deshti me u krygjzue; e megjithaté, ktû âsht díja e shêjtënve. I vobektë në grazhd, për me na pasurue, i pajetë mbi Krygj, për me na gjallnue, i rinjallun mbas 3 ditësh, për me na hapë rrugen drejt lumisë s'përjetshme, KRISHTI Zot ka fillue dhe përfundue shelbimin në përvujtni.
Nuk duhet me pritë pra zgjidhje tjetër për situaten e sotme jashtzakonisht të vshtirë përveç përvujtnisë. Shêjti i madh marial, sh'Luigji-MARIA i Montfortit mson se Shelbuesi nisi misionin e Tij hyjnuer me ndërmjetsinë e Virgjinës MARI, krijesës mâ shêjte dhe mâ të përvujtun mbas KRISHTIT Zot, dhe po ashtû ka me e përfundue.
Disa thojne se zgjidhja e situatës âsht Bashkimi Evropjan. Por për cillin bashkim bahet fjalë ktû ? Krishtênët as që duhen me andrrue me marrë pjesë në Bashkimin e sotëm Evropjan judeo-masonik, që âsht krijue prej çifutve për me grabitë burimet materiale të vendeve pjesmarrse në dobi të popullit çifut dhe Aleancës Judaike Universale, të kryesueme prej Rotçàjldve, dhe me nënshtrue popujt joçifut nën nji skllavní mâ të egër sesa diktatura komuniste në Shqypní. Shqyptarët nuk duhen me harrue se Partia Komuniste shqyptare u krijue prej Partisë Komuniste jugosllave, si degë e ksaj të fundit, dhe, simbas burimeve publike, vetë Títoja ka kênë çifut, me emnin e tij të vërtetë Iosif Walter Weiss. Bashkimi Evropjan i soçëm âsht kooperativizími ndërkombtar i popujve, kopje gjigande e kooperativizímit tonë shqyptar eksperimental mbas Luftës së II Botnuere, që synon, ndër të tjera, në sajë të emigracjonit masiv botnuer që judeo-masonët kanë nxitë tash disa dekada, zhdukjen graduale të pronës private, pavarsisë kombtare dhe heterogjenizímin e masave në nji amalgàm racash e etnish, që judeo-talmudistat i quejnë kafshë të racave e ngjyrave të ndryshme, nën thundren judaike. Para disa javësh, vendet drejtuese të BE, dhe patjetër SHBA, i bàne presion të madh Ukrainës me hí në BE, nën kërcënimin e sanskioneve. Por drejuesit patriot ukrainas, me të drejtë, e quejten integrimin në EU nji vetvrasje të ekonomisë kombtare.
Bashkimi Katolik Evropjan ka kênë realitet jo shumë kohë ma parë kur KRISHTI Zot e Mbret ka sundue në politikë, ekonomi, familje e gjithkund dhe për restaurimin e ksaj Mbretníe shêjte kanë luftue shumë Papë të kohve të fundit, kryesisht, Shêjtnija e Tij, Papa sh'Piu X, me móton "Restaurare omnia in Christo" (Me restaurue gjithshka në KRISHTIN) dhe Shêjtnija e Tij, Papa Piu XI, me móton "Pax Christi in regnum Christi" (Paqja e KRISHTIT në Mbretninë e KRISHTIT).
Por kur ka me u realizue ky restaurim shêjt kristjan ?
Profecí të shumta shêjtnish, të aprovueme prej Kishës Katolike, përfshi ktû Papen sh'Piu X, Papen Piu IX, të lumen Anna Maria Taigi, të lumen Marinë e Agredës, don Holzhauser, motren Elizabeta Canori-Mora, etj., profetizojnë restaurimin botnuer të Mbretnisë së KRISHTIT Mbret. Vetë KRISHTI Zot ka premtue kyt triumf në revelacjonet e aprovueme të shêjtes Marguerite-Marie Alacoque, kur ka pohue :
« Kam me mbretnue pavarsisht anmiqve të Mij. »
Por mâ e randsishmja e ktyne profecive, të kohve të fundit, âsht ajo e Fàtimas, ku vetë Nâna e Zotit premton restaurimin katolik universal, që ka me u realizue mbas nji ndërhymjeje të tmerrshme e universale të Zotit, në formen e ndëshkimit hyjnuer, me dënue krimet e njerzve krenarë.
«N'kjoft se kërkesat e mija kanë me u ndigjue, Rusia ka me u konvertue dhe ka me pasë paqe. Përndryshej, Rusia ka me përhapë gabimet e saja nëpër botë dhe ka me provokue luftna e persekucjone kundër Kishës; të mirët kanë me u martirizue; Papa ka me vuejtë shumë; kombe të tana kanë me u zhdukë. Por në fund, Zêmra jeme e Papërlyeme ka me triumfue. Papa ka me ma konsakrue Rusinë, e cilla ka me u konvertue dhe nji periudhë paqjet ka me iu dhanë botës. » (Prej fjalve të Virgjinës MARI në Fàtima, 1917)
Vetëm mbas konsakrimit të Rusisë, Rusia ka me u konvertue dhe kombi rus, që deri tash vazhdon me qëndrue jashtë Kishës Katolike në shizëm, ka me u bâ nji apsotull shêjt i përhapjes së Doktrinës socjale të KRISHTIT Mbret. Rusia nuk âsht endè e krishtêne, nuk i përket Kishës Katolike, për arsye të shizmës, por me ndërmjetsinë e Zojës së Fatimas, ajo ka me u bâ e krishtênë.
« Zoti ka me urdhnue dy ndëshkime : njênin, në formen e luftnave, revolucjoneve dhe të kqijave të tjera, që kanë me ndodhë mbi tokë; dhe ndëshkimi tjetër, që ka me u dërgue prej Qiellit. » (E lumja Anna-Maria Taigi)
« Mbasi e tanë bota âsht kundër Zotit dhe Kishës së Tij, âsht evidente se Hyji ia ka rezervue Vedit fitoren kundër anmiqve të Tij. Kjo gjâ ka me kênë mâ e kjartë n'kjoft se mendojmë se rrânja e tana t'kqijave të kohve tona qëndron në faktin se të talentuemit dhe të zellshmit lakmojnë qejfet toksuere dhe jo vetëm që tradhtojnë Zotin por edhe mohojnë Hyjin. Për kyt arsye, ata nuk munden me u kthye mbrapa veçse nëpërmjet ndërhymjes direkte të Zotit të Gjithpushtetshëm. Për rrjedhojë, të tanë njerzit kanë me kênë te detyruem me pranue kyt ndërhymje si ndërhymje hyjnore dhe kanë me thirrë : "Prej Zotit ka ardhë kjo gjâ dhe âsht e mrekullueshme para syve tonë". Ka me ndodhë nji mrekulli e madhe që ka me mbushë boten me habí. Kjo mrekulli ka me u paraprí prej triumfit të revolucjonit. Kisha ka me vuejtë në mnyrë të jashtzakonshme; shërbtorët e saj dhe Shefi i saj [Papa] kanë me u tallë, dënue dhe martirizue. » (Papa Piu IX)
Vetë Nâna e Zotit, krijesa mâ e përvutjun e universit, mbas Zotit, ka deklarue në Fàtima se vetëm Zêmra e saj e Papërlyeme mundet me sigurue Paqen e shumpritun; nuk mùjte me ndodhë ndryshej, kur kujtojmë se Hyji ka fillue shelbimin me përvujtní, e ka vazhdue me përvutjní dhe e ka konsumue me përvujtní.
Të përùlena e të përvujtnóhena pra në kyt Natë shêjte të KRISHTLINDJES, ashtû si Mbretnesha e Universit që u përul para Hyjit tuej thanë : "Ecce ancilla Domini", Qé skllavja e Zotit; ashtû si Gjenerali i Ushtrive Qiellore, sh'Mikaëli Arkêngjëll, i cilli me thirrjen e fitores "Quis ut Deus ?", Kush âsht si Hyji ?, rrxoi satanin krenar e fodull prej fronit të tij të krenarisë dhe e hodhi drejt humnerave të Fêrrit; të rrafshojmë malet e kodrat e krenarisë tonë, ashtû si mson Profeti Izaí, e të presim me zêmër të sinqertë e të pafajshme ardhjen e Shelbuesit, që ka lindë për né, 2000 vjet mâ parë në Betlehém, dhe âsht gadi me lindë sod në zêmrat tona të pafajshme dhe të pendueme. T'i lutena KRISHTIT Fmi, më ndërmjetsinë e Nânës tonë qiellore, me pasë mshirë për né, me na mbushë me përvujtní, që Hyji e vlerson aq shumë, me na shêjtnue përditë e mâ shumë, me na ndriçue e mbrojtë prej vërbimit shpirtnuer që ka pushtue njerzimin, me na drejtue drejt fitores tonë të ardhshme, me na kultivue e ruejtë të papërlyeme Fênë shêjte Katolike, me na nxitë me krye, me ndihmen e Tij, vepra shêjta kristjane dhe me luftue luften e mirë e shêjte të Fesë katolike (I Timoteut 6:12), në mnyrë që me mujtë nji ditë me E levdue e falenderue s'bashkut me Nânen e Tij t'bekueme përjetsisht në Parriz. Ashtu kjoft.
« Kam me mbretnue pavarsisht anmiqve të Mij. » (Fjalët e KRISHTIT Zot drejtue shêjtes Marguerite-Marie Alacoque)
Ardhtë Mbretnija Juej, ô KRISHTI ZOT, ardhtë nëpërmjet Virgjinës MARI !
Fresko e Arkêngjëllit sh'Mikaël, triumfuesit
të satanit dhe êngjëjve rebelë
Në çfardo lloj situatet që gjindena, nuk duhet me harrue se i Madhi Zot kontrollon gjithshka dhe mban gjithshka në egzistence, tuej e drejtue drejt destinës finale : Lavdia e Hyjit dhe perfeksioni i universit. Edhe njirí, pjese e universit dhe, n'vetvedi, nji univers në miniaturë, për me mbrritë perfeksionin ku Krijuesi e thrret, duhet me kalue përpjekje të shumta, t'cillat jane të domosdoshme me mbrritë kyt perfeksion; për shembull, për me perfeksionue virtytin e përvujtnisë, njiri duhet me dhanë shembuj përvujtnijet; për me perfeksionue virtytin e durimit, ai duhet me dhanë shembuj durimit në situata të vshtira, etj. Por në tana kto përpjekje, që përmbledhen në ashetiken kristjane me emnin e luftës shpirtnuere, njiri përparon drejt perfeksionimit kristjan vetëm në sajë të hirit të Zotit dhe bashkpunimit të tij me kyt ndihmë hyjnuere, pa t'cillen ai nuk mundet me bâ asgjâ për qëllimin e tij të mbramë shpirtnuer.
Pra nuk duhet harrue se çdo gja që ndodh në kyt univers lejohet ose dishirohet prej Krijuesit, në funksion të synimit final që përmanda mâ nalt.
Prandej, para s'gjithash duhet me u përpjek gjithkund me ruejt paqen shpirtnuere në prezencen e Hyjit dhe, me ndihmen e Zotit, me njisue vullndetin tonë me Vullnedin Hyjnuer, për dashni për Zotin; kjo âsht edhe rruga perfekte që çon drejt shejtnimit kristjan dhe Parrizit, luminsë s'amshueme.
Kjo nuk don me thanë se duhet me ndej në rolin pasiv të prítsit; përkundrazi, meqë vetë Zoti âsht n'aktivitet t'vazhdueshem, edhe na duhet me veprue vazhdimisht, simbas kapacitetit tonë, bashkë me Zotin e për Zotin.
N'kohet e sotme duket se forcat anmike kanë marrë revànshin dhe i kanë vue përfund planet hyjnuere. Besimtarët nuk duhen me u skandalizue, ashtû si u skandalizuen ata që pane Shelbuesin e dekun në Krygj, e menduen se gjithshka mori fund; përkundrazi, Vdekja e Krygjes kjè fitorja dërmuese e Zotit tonë kunder djallit e shërbtorve të tij, mkatit e botës. Vetë Zoti në Shkrimet Shêjte na mson se Udhët e Tija nuk janë udhët tona, sepse shpesh, ose me thanë mâ mirë, në mâ t'shumten e kohës, na i shohim gjânat jo simbas Synit të Zotit por simbas ideve tona njerzuere të kufizueme, e, për rrjedhojë, të gabueshme.
Qysh mbas mkatit të Adamit dhe Evës (Gjeneza 3:15), bota âsht kthye në nji fushë betejet ku ata që lindin, lindin me luftue dhe duhen domosdoshmënisht me zgjedhë kampin e luftës : ose me Zotin ose me djallin; rrugë të mesme nuk ka. Shumë nuk e kuptojnë kyt luftë shêjte, por kjo injorancë nuk ndryshon realitetin dhe sa ma parë që t'a kuptojnë kyt realitet dhe arsyet e vërteta të ngjarjeve aq mâ shpejt kanë me pasë mundsi me dhanë bashkpunimin e tyne për Zotin e me përparue kshtû drejt perfeksonit kristjan.
Kisha shêjte Katolike Romane e shpreh kjartë natyren e ksaj luftet, në Konçilin dogmatik të Trentës :
« Kisha Militante âsht bashkimi i tanë besimtarve që jetojnë endè mbi tokë; ajo thirret militante sepse pjestarët e saj duhen me luftue pa pushim kundër ktyne anmiqve të tmerrshëm që janë bota, epshet dhe djalli. » ("Catechismo del Concilio di Trento"; Parte I, articulo IX, pagina 141)
Por shumë prej nesh, të mashtruem e të tunduem prej ktyne 3 anmiqve tinzarë, janë lodhë prej ksaj luftet, durimi i tyne âsht tuej u mbarue dhe janë gadi me çue flamurin e bardhë të kompromisit, tradhtisë e t'paburrnisë, tuej harrue fjalët e sh'Agustinit se kjo luftë mes ktyne dy qyteteve e ushtrive, mes Mbretnisë së KRISHTIT Zot dhe pushtetit të djallit t'mallkuem e servilve të tij, ka me zgjatë deri në fundin e botës, ku edhe Mbretnija e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT ka me triumfue totalisht e përfundimisht. Por deri atherë, nuk ban n'asnji mnyrë me ul armët shêjta të Fesë tonë Katolike, t'cillat konsistojnë kryesisht në Doktrinen dhe Devocjonin e shêjt kristjan, dhe ata që i dorzojnë armët, i dorzojnë për hupjen e vet sepse ndigjojnë atin e rrênave dhe vêjnë shpresat e tyne në forcat e veta, që janë si lulet e brishta të mjesit që thahen prej zhegut të ditës.
Edhe i mallkuemi kur iu nënshtrue testit në Qiell, nuk dóte aspak shkatrrimin e vet, sepse çdo qênje përpiqet me ruejtë integritetin e vet egzistencjal. Ai e dijte mirë se nuk mujte me u bâ kurrë si Zoti por ajo që e hupi kjé besimi në forcat e veta. Pra kryêngjëlli rebel tuej pâ bukurinë dhe forcen e vet, mbasi thuhet se Zoti e bani mâ të përsosun se tanë êngjëjt e tjerë, mendoi se tuej u mbështetë në forcat e veta, dhe pa ndihmen e hirit të Zotit, do t'mujte me mbrritë e sigurue lumninë e përjetshme. Ky akt i tmerrshëm mendjemadhsijet e mosmirnjohjet e rrxoi prej fronit të tij bashkë me nji pjesë të engjëjve, që e ndoqën në rebelimin dhe mallkmin e tij të përjetshëm në Fêrr.
Kshtû edhe shumë prej nesh, tuej imitue satanin mashtrues, pretendojmë se dijmë mâ mirë se Zoti se cillen rrugë duhet me zgjedhë për me shkue në Parriz. Shumë prej nesh nuk dojmë mâ Rrugen Mbretnore të Krygjës që âsht e vetmja që çon në Parriz; nuk dojmë mâ sakrifica, luftna, pendêsa, privíme e lot por dóna gzime, qejfe, rahatínë e teknologjisë së sotme moderne, mirëkênjen e pasunive të ksaj toke, paqen anti-katolike proletare të kombeve, dialogun dhe kompromisin me djallin e forcat e tija. Nuk flas ktû për nji përdorim katolik të t'mirave të ksaj bote por për minímin e çâshtjes katolike, tuej dishirue të mirat e përkohshme toksuere në dam të të mirave të përjetshme qiellore.
Pse thirren katolikët, fill mbas Krezmimit, sepse atherë ata kanë edhe kontrollin e arsyes, e deri n'fundin e jetës së tyne toksuere ushtarët e KRISHTIT ? Kot ? Sa për ceremoni, sepse kshtû âsht zakoni ? Prej injorancet, sepse nuk due me besue se bahet fjalë për ligsí t'qëllimshme, shumë blasfemojnë pa dijtë Doktrinen shêjte të Kishës Katolike Romane, e cilla nuk mson asgjâ kot por gjithshka e vên në dobí të misionit të saj hyjnuer : lavdisë së Zotit dhe shëlbimit të shpirtnavet. Si thirren ata ushtarë që braktisin frontin e betejës, dorzojnë armët dhe vêhen nën urdhnat e anmikut ? A nuk quhen ata tradhtarë dhe a nuk meritojnë ata dënimin kapital ?
E ké tradhtojnë kta t'mjerë ? Ata tradhtojnë Krijesin e Qielles dhe të Dheut, që ka në dorë çilcat e Parrizit dhe jetës s'amshueme, çilcat e dekes dhe të Fêrrit (Apokalipsi 1:18), Atin e dashtun e të mshirshëm, mirsia e t'Cillit nuk ka kufij, që na ka krijue, që na mban në egzistencë, që na ka dhanë Birin e Tij të vetëm dhe të vetmen Kishë shêjte Katolike ku me mbrritë shelbimin, që na ofron papushim miqsinë e Tij hyjnuere, tuej na ofrue tana të mirat e shpirtit dhe të trupit, tuej dishirue me na bâ të lumtun si Vedin, i Cilli âsht gadi me na pritë duerhapun, si djalin plangprishës, në kjoft se pendohena me gjithë zêmër (sh'Luka 15:22).
Për me mbrritë kyt lumní të përjetshme, që nuk ka çmim dhe tana vuejtjet tona mâ të mëdhaja të ksaj jetet, zgjàtshin përjetsisht, nuk munden me e pague, duhet domosdoshmënisht me vuejtë pak ktû poshtë, në kyt luginë lotësh, në shpagim të mkatit origjinal dhe mkateve të tjera aktuale, s'bashkut me KRISHTIN Zot, në mnyrë që vuejtjet tona të bashkueme me Vuejtjet e KRISHTIT Zot me vlerë të pafundme, të munden me na hapë dyert e Parrizit. Çfarë janë vuejtjet e përkohshme të ksaj në krahasim me gzimet e përjetshme të Parrizit ?
« Për kyt gjâ jeni t'thirrun : sepse edhe KRISHTI vuejti për né, tuej ju lanë nji shembull që ju të ndiqni hapat e Tij. » (Prej letrës së parë të sh'Pjetrit 2:21)
« Por Zoti i tana hireve, që na ka thirrë në lavdinë e Tij të përjetshme në KRISHTIN JEZUS, mbasi të keni vuejtë pak, vetë Ai ka me ju perfeksionue, stabilizue dhe forcue. Atij i kjoft gjithmonë lavdija dhe mbretníja në shekuj të shekujve. Ashtû kjoft. » (Idem, 5:10)
Nuk duhet me harrue se « asnji shërbtuer nuk mundet me shërbye dy zotnij, sepse ose ka me urrye njênin dhe dashtë tjetrin, ose ka me nderue njênin e përbuzë tjetrin. » (sh'Luka 16:13)
Pra nuk mundena me shërbye edhe Zotin edhe djallin njikohsisht. Nuk egizston rruga e mesme që shumë pseudo-katolikë, që kanë veç emnin të tillë, kërkojnë me ngulm tash sa shekuj, e kryesisht qysh në periudhen e Rilindjes pagane.
Egziston edhe nji grup tjetër njerzish vullndet-mirë që urrejnë me të drejtë çdo kompromis me forcat e t'mallkuemit dhe duen me shërbye Zotin, por, simbas mnyrës së tyne njerzuere.
Në vetvedi, njêni prej fakulteteve mâ t'randsishme të shpirtit, vullnedi, âsht i verbët po nuk u ndriçue prej inteligjencës dhe dritës hyjnuere. Sado të mira dhe fisnike kjoshin qëllimet e vullnedit, ato mbesin të pafrytshme për jeten shpirtnore n'kjoft se nuk ndriçohen prej hirit të Zotit.
Po ndoqëm vetëm arsyen, thotë mistikja e madhe e Kishës, sh'Tereza e Avilës, nuk kena me u bâ kurrë shêjt. Dhe kjo âsht e drejtë sepse i Madhi Zot, ashtû si mson mistiku tjetër i madh dhe Doktori i Kishës, sh'Gjoni i Krygjës, ka qëllim me na bâ zotën, bashkpjesmarrës të Natyrës së Tij Hyjnuere. Nji projekt ky i lavdishëm për dheun e hiçin që nâ jena, por që nuk mundet me u finalizue kurrë me sukses pa ndërhymjen hyjnuere. Prej Mshirës dhe Mirsisë së pafundme të Atit të Gjithpushteshëm, jena të thirrun me hypë në nji rang mbinatyruer, me plotsue fronet e êngjujve apostatë, dhe me jetue përjetsisht si êngjujt e shêjtnit e Parrizit; n'at Mbretní hyjnuere, forcat e fakultetet natyrore të njírit janë të pafuqishme po nuk u ndriçuen e forcuen prej lavdisë së Zotit.
Dikush mundet me kundërshtue tuej thanë se jena endè mbi tokë e duhet me jetue si njerzit; dakord, në mnyrë të devoçme e katolike, por amà si njerëz.
Katoliku që âsht në miqsinë apo në hirin e Zotit, qysh tashti, qysh n'kyt jetë âsht pjestar shêjt i Trupit Mistik të KRISHTIT Zot; ai âsht i dekun simbas jetës natyrore të ksaj bote dhe jeton nji jetë mbinatyrore në Zotin.
« Ju jeni të dekun dhe jeta juej âsht e mshehun me KRISHTIN në Zotin. » (Prej letrës së sh'Palit drejtue Kolosianve, 3:3)
Jeta e vërtetë katolike mbështetet në tri virtytet teologale të Fesë, Shpresës dhe Dashtnisë Hyjnuere, për me mbrritë, me ndihmen e Hyjit, bashkimin hyjnuer dhe perfeksionin kristjan. Të tanë jena të thirrun me jetue kyt jetë dhe jo vetëm nji elitë e zgjedhun. Kjo jetë nuk âsht kundër arsyes por e tejkalon até. Kshtû, gjatë njitjes shpirtnore, tuej bashkpunue me hirin e Zotit, besimtari kalon shkallët e para ashetike të leximeve të përshpirtshme, meditmeve dhe lutjeve e praktikës së virtyteve kristjane. Deri ktû, mistikët msojnë se, në nji farë mnyrë të shprehunit, besimtari ka iniciativen; por në shkallët e mâsipërme të njitjes shpirtnuere, âsht Zoti që merr iniciativen, në kjoft se mundena me u shrehë kshtû, dhe tuej perfeksionue, ndër të tjera, Dhuntitë e SHPIRTIT-SHEJT, Hyji tërhjek besimtarin besnik në jeten mistike, për me e afrue gradualisht drejt bashkimit hyjnuer.
Sa mâ shumë që t'i afrohena Hyjit nëpërmjet praktikes të ksaj jete shêjte katolike aq mâ tepër fillojmë me mendue e kuptue planet hyjnuere, prej hirit që Zoti na nep mâ me bollek, dhe me e përshtatë e njisue vedin me kyt Providencë shêjte të Atit të Gjithpushtetshëm.
Asht e kjartë se Hyji nuk ka nevojë për ndihmen tonë dhe, në Gjithpushtetshmënínë e Tij, mundet me bâ gjithshka, por Ai ka zgjedhë me kërkue bashkpunimin tonë për të miren dhe lumnínë tonë, për me na mbushë me virtyte, merita e vepra të mira, që s'mbramit me na kunorzue në Parriz.
Ne fillimin e krijimit, Hyji kërkoi bashkpunimin e êngjëjve, por nji pjesë e tyne nuk qëndruen në t'vërteten dhe u rrzuen; Hyji kërkoi bashkpunimin e njirit dhe grues së parë, dhe për fajin e grues, të dy u rrzuen; Hyji kërkoi bashkpunimin e Virgjinës së Papërlyeme, me anen e ambasades engjelluere të Arkêngjëllit sh'Gabriel, dhe gjeti bashkpunimin total e perfekt të krijesës mâ perfekte të universit, mbas Natyrës njerzuere të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. Në t'njêjtën mnyrë, në nji moment të caktuem të jetës tonë, që Zoti na e ka dhanë ekskluzivisht në funksion të ksaj lufte shpirtnuere, Hyji ka me na kërkue edhe bashkpunimin tonë. Mjerë për ata që kanë me imitue luçiferin e mallkuem në rebelimin e tij tuej u përgjegjë : " non serviam" (nuk shërbej).
Nuk jena nà ata që zgjêdhin t'parët strategjinë dhe vendin në kyt luftë por ajo na propozohet prej Krijuesit te universit.
Arma e preferueme që Hyji ka zgjedhë në kyt luftë shêjte për me shtypë krenarinë e luçiferrit dhe mbretninë e tij satanike dhe për me triumfue Mbretnínë e Birit të Tij të vetëm, Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, âsht përvujtnija.
Doktori êngjelluer, sh'Tomë Akuinati, mson se Hyji kishte mujtë me riparue ramjen e njirit edhe me mnyra tjera por nuk kishte mnyrë mâ të pershtatshme me luftue e shtypë krenarinë sesa përvujtnija.
Krejt Unjilli shêjt dhe vetë shelbimi jonë âsht i mbështetun mbi kyt virtyt t'bekuem, teméli dhe mbështetsja e tana virtyteve të tjera. Aq fort vlersohet ky virtyt prej t'Madhit Zot saqë vetë Hyji dhe të zgjedhunit e Tij e kanë praktikue até në mnyrë përfekte.
Mos të harrojmë se nji prej urdhnave të parë monastikë, Urdhni i shêjtit Benedikt, që i ka dhanë Kishës me qínda shêjtën, bazohet në praktiken e 12 shkallëve të përvujtnisë me mbrritë perfeksjonin e dashtnisë hyjnuere.
Nji përkufizim perfekt të ktij virtyti themeluer e gjejmë në msimin që vetë Ati i Gjithpushtetshëm i dhà mistikes t'bekueme, shêjtes Katerinë të Sienës kur i tha : Bijë, dije se Un jam Ai që jam, kurse ti je ajo që nuk je.
Tuej pasë nji njohje përfekte të vedit dhe, me ndihmen e Zotit, tuej besue e bashkveprue për gjithshka në Fuqinë Hyjnuere, mbasi kena boshatisë vedin prej vedit dhe e kena mbushë me Zotin, veprim ky i domosdoshëm sepse Hyji don me veprue në ata që janë të dekun në vetvedi, atherë mundena me mbrritë përfeksionin mâ të nâltë ku na thrret Zoti dhe me bâ nji Shpirt me Té; e mandej asgjâ nuk ka me na kênë e pamujtun, ashtû si pohon edhe vetë Apostulli i kombeve :
« Mundem me bâ gjithshka në Até që me forcon. » (Prej letrës drejtue Filipianve 4:13)
« Friga [atnuere] e Hyjit âsht msim díjet dhe përvujtníja paraprín lavdinë. » (Proverbi 15:33)
« Fryti i përvujtnisë âsht friga [atnuere] e Hyjit, pasunitë, lavdija dhe jeta. » (Proverbi 22:4)
« T'i lutena pra Hyjit me lot që, simbas Vullnedit të Tij, të ketë mshirë për né; dhe ashtû si zemrat tona janë të trazueme prej krenarisë, ashtû edhe nà të lëvdóhena në përvujtnínë tonë. » (Judith 8:17)
« Të presim pra me përvujtní ngushllimin e Hyjit dhe Ai ka me pshtue jeten tonë prej idhnímeve që na bajnë me vuejtë anmiqtë tonë; Hyji ka me i nënshtrue tana kombet që ngrihen kundër nesh dhe ka me i mbulue me turp, Ai, Hyji, Zoti jonë. » (Idem, 8:20)
« Sa ma i madh që të jesh, aq mâ tepër përùle vedin në çdo gjâ dhe ke me gjetë hir para Zotit. » (Ecclesiasticus 3:20)
« Asgjâ mos t'bahet me ngatrresa e krenarí por me përvujtní, dhe sejcilli t'i konsiderojë të tjerët mâ të mirë se vedin. » (Prej letrës së sh'Palit drejtue Filipianve 2:3)
« Zoti i reziston krenàrit dhe hirin ia nep t'përvuejtunit. » (Prej letrës së parë të sh'Pjetrit 5:5)
« Ai që ka me lëvdue vedin, ka me u përùlë, dhe ai që ka me u përvujtnue, ka me u lëvdue. » (sh'Mateu 23:12)
« Ai e përùli Vedin, tuej u bindë deri në vdekje, deri në deken e Krygjës. » (Prej letrës së sh'Palit drejtue Filipianve 2:8)
« Kushdo që ka me e përùlë vedin si ky fmí i vogël, ai âsht mâ i madhi në Mbretnínë e Qiellit. » (sh'Mateu 18:4)
« Dhe Virgjina MARI tha : "Zemra jeme lëvdon Hyjin dhe shpirti jem âsht gzue në Zotin, Shelbuesin tem; Sepse Ai ka pâ përvujtnínë e shërbtores së Tij; sepse, që tash e mbrapa, tana brezat kanë me m'quejtë t'bekueme. » (sh'Luka 1:48)
« Mêrrni mbi vedi zhùgun Tem e msoni prej Mejet, sepse e kam Zêmren të butë dhe të përvujtë dhe keni me gjetë paqen në shpirtnat tuej; zhugu Jem âsht i âmbël dhe bàrra Jeme, e lehtë. » (sh'Mateu 11:29-30)
« Përvujtnija e vërtetë konsiston mos me konsiderue forcat vetjake por me pritë gjithshka si nji dhuratë e virtytit hyjnuer. » (Sh'Tomë Akuinati, vol. 1, opuscula 7. mbi "Pater Noster")
« Përvujtnija âsht e kundërta e krenarisë, sepse krenaríja hodhi poshtë luciferin prej qiejve, dhe përvujtníja bâni që Fjala e Zotit me u mishnue. » (Sh'Agustini, pros. )
« Krenarija nxorri jashtë Adamin prej Parrizit toksuer dhe fùti hajdutin e mirë në Parrizin qielluer. » (Idem)
« Krenarija dàu e ngatrroi gjuhët e gjigandve kurse përvujtnija bashkoi tana gjuhët që ishin shpërndâ. (Idem)
« Krenarija shndrroi Nabukodonosórin në kafshë, kurse përvujtnija e bani Jozefin princ të Izraelit. » (Idem)
« Krenarija mbyti Faraónin kurse përvujtnija nalcói Moízin. (Idem, "Sermone 12 ad fratr. in eremo, a medio", faqe 926, D, volumi 10)
« Ashtû si krenarija e zhytë njirin në humnerat e Fêrrit, ashtû edhe përvujtnija e nalcon njirin deri në Qiell. » (sh'Kasidori)
« Nji mnyrë me mbrritë përvujtninë e vërtetë âsht me ushtrue shpesh vedin me punë t'përbuzshme. » (sh'Alberti i Madh)
« Në lutjen e tij, sh'Antoni eremit kur pâ boten e rrethueme prej tana ànve prej kùrthave t'anmiqve thirri : " Kush ka me mujtë me i pshtue tanë ktyne rreziqeve ? " Përgjigja i erdhi me kto fjalë : "Vetëm përvujtníja" » (sh'Antonini)
« Për me mbrritë me kapë përvujtninë, mos përgaditni nji rrugë tjetër përveç asaj që ju ka përgaditë Ai, që tue kênë Zot, shef dobsinë e ecjes tonë; e pra kjo rrugë âsht s'parit përvutnija, s'dytit përvujtnija dhe s'tretit përvujtnija. » (Sh'Agustini, Pros.)
« N'kjoft se përvujtnija nuk paraprín, shoqnon dhe ndjek gjithshka që bajmë, patjetër krenarija ka me na vjedhë meriten e ndonji vepre të mirë, për të cillen na gzohena. » (Idem, "In exsposit. c. 3 sup. Epist. ad Galat. ante finem", faqe 864, A. vol. 4)
« Asht mirë me përùlë mkatnorin sepse nuk ka të smuet mâ të pakurueshëm sesa ai që beson se gzon nji shndet të mirë. » (Idem, "Sup. Psal. 58, post med. vers. 16", faqe 413, A. vol. 8)
« Asgjâ nuk âsht mâ e fuqishme sesa përvujtnija, sepse ajo âsht mâ e fortë sesa guri, mâ rezistente sesa diamanti, mâ sublime se tâna të tjerat. » (Sh'Gjon Krizostomi, "Serm. 20 sup. Epist. ad Rom. in fine Moral." col. 241, C, vol. 3)
« Shka mundet me sherue krenarinë, n'kjoft se i reziston përvujtnisë së Birit të Zotit ? » (Sh'Agustini, "De Agone christiano, c. 11, in med." faqe 544, D, vol. 3)
« KRISHTI nuk deshti me u bâ Mbret prej njerzve, sepse dóte me i msue njerzve të shkretë rrugen e përvujtnisë, t'cillët ishin largue prej saj n'sajë të krenarisë. » (Idem, "De Catechiz. rudibus, c. 22, in fine")
« Njirit t'i vijë turp që âsht mendjemadh, sepse për shkak të tij, nji Zot âsht përvujtnue. » (Idem, "Exsposit. 2 sup. Psal. 17, in fine", vers. 14, faqe 65, B, vol. 8)
« djalli i âsht prezantue njirit me i dhanë shembullin e krenarisë, kurse Shelbuesi ka ardhë me iu dhanë njirit si model përvutjnijet. » (Idem, "Lib. 2 de lib. Arb. c. 25, ante fin." vol. 1)
« Asht nji paturpsí e padurueshme që aty ku Madhshtia e pafundme âsht përvujtnue, nji krym mizeràbel toket fryhet e lëvdohet. » (Sh'Bernardi, "Serm. 1 Nat. in princ." f. 15, col. 1, litt. B.)
« Sa i madh âsht pra virtyti i përvujtnisë sepse, vetëm për me na e msue, Ai, që âsht i madh mbi çdo gjâ që mundet me u mendue, ka dashtë me u ba i vogël deri në Pasionin e Tij. » (Sh'Gregori i Madh, "Lib. 34 Moral, c. 18, post med. num. 21", col. 1194, D, vol. 1)
« Në Lindjen e Shelbuesit, hyjnia dukej e përvujtnueme, por në Ngritjen e Tij në Qiell, njerzórja âsht nalcue; në Lindje, nji Zot na duket i përvujtë dhe në Ngritjen në Qiell, Njiri diftohet sublim. » (Idem, "Hom. 20 sup. Evang. post med. col. 448, A, vol 2)
O përvujtní e bekueme që ule mbi tokë Shpresen e vetme të kombeve, Krijuesin e universit dhe njíte n'Qiell hinin e pluhnin, njirin e përvujtë !
Përvujtnija... Qé pra edhe çilci i fitores tonë të ardhshme, pavarsisht forcave të shumta të djallit e skllevënve të tij, teknonologjisë, pasunisë e mjeteve të tyne ushtarake që janë mâ pak se hiçi para Zotit e ushtrive të pathyeshem qiellore.
Doktori serafik, sh'Bonaventura, mson se KRISHTI Zot u konsiderue si i dalun meç kur refuzoi ata gjâna që njerzit kërkojshin me zell të madh; edhe si mâ i dalun meç, kur deshti me vuejtë dhe si krejt i dalun meç kur deshti me u krygjzue; e megjithaté, ktû âsht díja e shêjtënve. I vobektë në grazhd, për me na pasurue, i pajetë mbi Krygj, për me na gjallnue, i rinjallun mbas 3 ditësh, për me na hapë rrugen drejt lumisë s'përjetshme, KRISHTI Zot ka fillue dhe përfundue shelbimin në përvujtni.
Nuk duhet me pritë pra zgjidhje tjetër për situaten e sotme jashtzakonisht të vshtirë përveç përvujtnisë. Shêjti i madh marial, sh'Luigji-MARIA i Montfortit mson se Shelbuesi nisi misionin e Tij hyjnuer me ndërmjetsinë e Virgjinës MARI, krijesës mâ shêjte dhe mâ të përvujtun mbas KRISHTIT Zot, dhe po ashtû ka me e përfundue.
Disa thojne se zgjidhja e situatës âsht Bashkimi Evropjan. Por për cillin bashkim bahet fjalë ktû ? Krishtênët as që duhen me andrrue me marrë pjesë në Bashkimin e sotëm Evropjan judeo-masonik, që âsht krijue prej çifutve për me grabitë burimet materiale të vendeve pjesmarrse në dobi të popullit çifut dhe Aleancës Judaike Universale, të kryesueme prej Rotçàjldve, dhe me nënshtrue popujt joçifut nën nji skllavní mâ të egër sesa diktatura komuniste në Shqypní. Shqyptarët nuk duhen me harrue se Partia Komuniste shqyptare u krijue prej Partisë Komuniste jugosllave, si degë e ksaj të fundit, dhe, simbas burimeve publike, vetë Títoja ka kênë çifut, me emnin e tij të vërtetë Iosif Walter Weiss. Bashkimi Evropjan i soçëm âsht kooperativizími ndërkombtar i popujve, kopje gjigande e kooperativizímit tonë shqyptar eksperimental mbas Luftës së II Botnuere, që synon, ndër të tjera, në sajë të emigracjonit masiv botnuer që judeo-masonët kanë nxitë tash disa dekada, zhdukjen graduale të pronës private, pavarsisë kombtare dhe heterogjenizímin e masave në nji amalgàm racash e etnish, që judeo-talmudistat i quejnë kafshë të racave e ngjyrave të ndryshme, nën thundren judaike. Para disa javësh, vendet drejtuese të BE, dhe patjetër SHBA, i bàne presion të madh Ukrainës me hí në BE, nën kërcënimin e sanskioneve. Por drejuesit patriot ukrainas, me të drejtë, e quejten integrimin në EU nji vetvrasje të ekonomisë kombtare.
Bashkimi Katolik Evropjan ka kênë realitet jo shumë kohë ma parë kur KRISHTI Zot e Mbret ka sundue në politikë, ekonomi, familje e gjithkund dhe për restaurimin e ksaj Mbretníe shêjte kanë luftue shumë Papë të kohve të fundit, kryesisht, Shêjtnija e Tij, Papa sh'Piu X, me móton "Restaurare omnia in Christo" (Me restaurue gjithshka në KRISHTIN) dhe Shêjtnija e Tij, Papa Piu XI, me móton "Pax Christi in regnum Christi" (Paqja e KRISHTIT në Mbretninë e KRISHTIT).
Por kur ka me u realizue ky restaurim shêjt kristjan ?
Profecí të shumta shêjtnish, të aprovueme prej Kishës Katolike, përfshi ktû Papen sh'Piu X, Papen Piu IX, të lumen Anna Maria Taigi, të lumen Marinë e Agredës, don Holzhauser, motren Elizabeta Canori-Mora, etj., profetizojnë restaurimin botnuer të Mbretnisë së KRISHTIT Mbret. Vetë KRISHTI Zot ka premtue kyt triumf në revelacjonet e aprovueme të shêjtes Marguerite-Marie Alacoque, kur ka pohue :
« Kam me mbretnue pavarsisht anmiqve të Mij. »
Por mâ e randsishmja e ktyne profecive, të kohve të fundit, âsht ajo e Fàtimas, ku vetë Nâna e Zotit premton restaurimin katolik universal, që ka me u realizue mbas nji ndërhymjeje të tmerrshme e universale të Zotit, në formen e ndëshkimit hyjnuer, me dënue krimet e njerzve krenarë.
«N'kjoft se kërkesat e mija kanë me u ndigjue, Rusia ka me u konvertue dhe ka me pasë paqe. Përndryshej, Rusia ka me përhapë gabimet e saja nëpër botë dhe ka me provokue luftna e persekucjone kundër Kishës; të mirët kanë me u martirizue; Papa ka me vuejtë shumë; kombe të tana kanë me u zhdukë. Por në fund, Zêmra jeme e Papërlyeme ka me triumfue. Papa ka me ma konsakrue Rusinë, e cilla ka me u konvertue dhe nji periudhë paqjet ka me iu dhanë botës. » (Prej fjalve të Virgjinës MARI në Fàtima, 1917)
Vetëm mbas konsakrimit të Rusisë, Rusia ka me u konvertue dhe kombi rus, që deri tash vazhdon me qëndrue jashtë Kishës Katolike në shizëm, ka me u bâ nji apsotull shêjt i përhapjes së Doktrinës socjale të KRISHTIT Mbret. Rusia nuk âsht endè e krishtêne, nuk i përket Kishës Katolike, për arsye të shizmës, por me ndërmjetsinë e Zojës së Fatimas, ajo ka me u bâ e krishtênë.
« Zoti ka me urdhnue dy ndëshkime : njênin, në formen e luftnave, revolucjoneve dhe të kqijave të tjera, që kanë me ndodhë mbi tokë; dhe ndëshkimi tjetër, që ka me u dërgue prej Qiellit. » (E lumja Anna-Maria Taigi)
« Mbasi e tanë bota âsht kundër Zotit dhe Kishës së Tij, âsht evidente se Hyji ia ka rezervue Vedit fitoren kundër anmiqve të Tij. Kjo gjâ ka me kênë mâ e kjartë n'kjoft se mendojmë se rrânja e tana t'kqijave të kohve tona qëndron në faktin se të talentuemit dhe të zellshmit lakmojnë qejfet toksuere dhe jo vetëm që tradhtojnë Zotin por edhe mohojnë Hyjin. Për kyt arsye, ata nuk munden me u kthye mbrapa veçse nëpërmjet ndërhymjes direkte të Zotit të Gjithpushtetshëm. Për rrjedhojë, të tanë njerzit kanë me kênë te detyruem me pranue kyt ndërhymje si ndërhymje hyjnore dhe kanë me thirrë : "Prej Zotit ka ardhë kjo gjâ dhe âsht e mrekullueshme para syve tonë". Ka me ndodhë nji mrekulli e madhe që ka me mbushë boten me habí. Kjo mrekulli ka me u paraprí prej triumfit të revolucjonit. Kisha ka me vuejtë në mnyrë të jashtzakonshme; shërbtorët e saj dhe Shefi i saj [Papa] kanë me u tallë, dënue dhe martirizue. » (Papa Piu IX)
Vetë Nâna e Zotit, krijesa mâ e përvutjun e universit, mbas Zotit, ka deklarue në Fàtima se vetëm Zêmra e saj e Papërlyeme mundet me sigurue Paqen e shumpritun; nuk mùjte me ndodhë ndryshej, kur kujtojmë se Hyji ka fillue shelbimin me përvujtní, e ka vazhdue me përvutjní dhe e ka konsumue me përvujtní.
Të përùlena e të përvujtnóhena pra në kyt Natë shêjte të KRISHTLINDJES, ashtû si Mbretnesha e Universit që u përul para Hyjit tuej thanë : "Ecce ancilla Domini", Qé skllavja e Zotit; ashtû si Gjenerali i Ushtrive Qiellore, sh'Mikaëli Arkêngjëll, i cilli me thirrjen e fitores "Quis ut Deus ?", Kush âsht si Hyji ?, rrxoi satanin krenar e fodull prej fronit të tij të krenarisë dhe e hodhi drejt humnerave të Fêrrit; të rrafshojmë malet e kodrat e krenarisë tonë, ashtû si mson Profeti Izaí, e të presim me zêmër të sinqertë e të pafajshme ardhjen e Shelbuesit, që ka lindë për né, 2000 vjet mâ parë në Betlehém, dhe âsht gadi me lindë sod në zêmrat tona të pafajshme dhe të pendueme. T'i lutena KRISHTIT Fmi, më ndërmjetsinë e Nânës tonë qiellore, me pasë mshirë për né, me na mbushë me përvujtní, që Hyji e vlerson aq shumë, me na shêjtnue përditë e mâ shumë, me na ndriçue e mbrojtë prej vërbimit shpirtnuer që ka pushtue njerzimin, me na drejtue drejt fitores tonë të ardhshme, me na kultivue e ruejtë të papërlyeme Fênë shêjte Katolike, me na nxitë me krye, me ndihmen e Tij, vepra shêjta kristjane dhe me luftue luften e mirë e shêjte të Fesë katolike (I Timoteut 6:12), në mnyrë që me mujtë nji ditë me E levdue e falenderue s'bashkut me Nânen e Tij t'bekueme përjetsisht në Parriz. Ashtu kjoft.
« Kam me mbretnue pavarsisht anmiqve të Mij. » (Fjalët e KRISHTIT Zot drejtue shêjtes Marguerite-Marie Alacoque)
Ardhtë Mbretnija Juej, ô KRISHTI ZOT, ardhtë nëpërmjet Virgjinës MARI !
