Kurthi i "dialogjeve ndërfetare"

     Kto lloj bisedash e takimesh "ndërfetare" janë anti-biblike dhe anti-njerzuere sepse kundërshtojnë Revelacjonin hyjnuer që na mson se egziston vetëm NJI ZOT, NJI FÉ KATOLIKE me pshtue shpirtin dhe NJI PAGZIM në Kishen e vetme hyjnuere të JEZU-KRISHTIT (Efez. IV, 5), e vërtetë hyjnuere e dishmueme prej dymij vjetësh Tradite shêjte Katolike : me Akte Papale, me Dekrete Konçilesh Ekumenike me shkrime Etnish e Doktorësh ndër shekuj. Kto lloj takimesh janë gjithashtu antinjerzuere, skandaloze dhe shpirtmallkuese, mbasi i lanë t'pafetë n'gjumin e deks, tuej u krijue iluzjonin dhe idenë e rrême se tana besimet kekan të mira dhe të lëvdueshme, se tanë u pshtokan në besimet e veta, e për rrjedhojë, simbas ktij arsyetimi blasfemues dhe djallzuer, anti-biblik e anti-njerzuer, pse u nevojítka atherë konvertimi n'Fenë Katolike !!! Pse atherë sa e sa breza misjonarësh, qysh prej djepit t'Katoliçizmit e pa përmendë sa e sa misjonarë dominikanë, françeskanë, jezuitë e urdhna të tjera fetare katolike, kanë rrezikue jeten e tyne mes barbarësh, shpesh krejtsisht t'pacivilizuem, ndër shkretina saharàjet e arabíjet, ndër pyje amazonike e moçale ekuatorjale, ndër borna arktikut e ngrica siberíjet, mes kanibalesh oqeanijet e budista indijet, për konvertimin e t'pafeve ? Ndalimi i konvertimit në Fenë hyjnore Katolike asht, teorikisht, nji prej dekreteve heretike dhe apostate të pseudo-konçilit të 1962 dhe, praktikisht, asht nji prej reformave kryesuere "t'aggiornamentos", zbatimi i përditshëm i t'cillës porositet me ngulm dhe propagandohet pa pushim, kryesisht qysh prej 1962 e kndej, prej tanë shefave n'Vatikan e n'dioqeza : 

« Duhet nxitë lirija fetare e ndërgjegjes për të gjithë, për të gjithë, sejcili, burrë apo grue, duhet me kênë i lirë me shpallë fenë e vet, cilado kjoft ajo. » (Françesku-Bergoglio, 18 maj 2013)

« Prozelitizmi (konvertimi) [n'Fenë Katolike] asht nji absurditet i madh dhe nuk ka asnji kuptim. » (Françesku-Bergoglio n'takimin me Eugenio Scalfari, 24 Shtatuer 2013)

« Konvertimi i jokatolikve asht nji pengesë për unitetin e Kishës. » (Pseudo-konçili i II i Vatikanit mbi ekumenizmin, Dekreti "Unitatis redintegratio" : 24, sesjoni 5, 21 Nanduer 1964)

Në t'kundërt, misjoni gjithmonë hyjnuer i Kishës Nji, Shêjte, Katolike dhe Apostolike gjindet i përmbledhun në fjalët e frymzueme të sh'Markut Unjilltar : 

« Dhe JEZUSI u tha Apostujve : "Shkoni në tanë botën dhe predikoni Unjillin çdo njirit ; aj që ka me besue dhe ka me u pagzue ka me u shëlbue ; aj që nuk ka me besue, ka me u dënue. » (Sh'Marku XVI, 15-16)

« O Timoté, ruej Traditen, tuej shmangë të rejat profane t'fjalve dhe kontraditat e nji shkence që mban në mnyrë të rrême kyt êmën. Disa kanë hupë Fenë sepse kanë praktikue kto t'reja e kto kontradikta. Hiri i Zotit kjoft me ty! Amen. » (I Timoteut VI, 20-21)

« Ata thrrasin n'diskutime e n'debate tanë njerzit pa përjashtim : prej t'pafeve e deri te ata që janë të ndamë prej KRISHTIT apo që mohojnë hyjninë dhe natyren e misionit të Tij. Kto lloj përpjekjesh nuk kanë asnji t'drejtë me u pranue prej katolikve, sepse ato bazohen n'opinjonin e gabuem se të tana besimet janë pak a shumë të mira, të vërteta dhe të lëvdueshme.

« ... Jo vetëm që përkrahsit e ktij opinjoni janë krejtsisht n'gabim, por në t'njêjten kohë ata mohojnë dhe shtrêmbnojnë kuptimin e Fesë së vërtetë Katolike Romake, tuej râ kshtû pak kah pak në natyralizëm dhe në ateizëm. Për rrjedhojë, âsht plotsisht e kjartë se ata që përkrahin ose që bashkohen me përhapsit e ktij opinjoni t'gabuem braktisin totalisht Fenë hyjnore Katolike të zbulueme prej Zotit. » (Papa Piu XI, Incikliku “Mortalium Animos”, 6 Janar 1928)

« Apostujt dhe pasardhsit e tyne janë Vikerët (Përfaqsuesit) e Zotit në drejtimin e Kishës Katolike, e cilla âsht ndërtue mbi Fenë Katolike dhe mbi Sakramêndet e Fesë Katolike. Për rrjedhojë, Vikerët e Zotit nuk munden me ndërtue nji kishë tjetër, ata nuk munden me përhapë nji fé tjetër, nuk munden me nxjerrë sakramênde të tjera. Përkundrazi, Kisha Katolike âsht ndërtue me Sakramêndet që dolen prej Krahnorit të KRISHTIT të kryqzuem. » (Sh'Tomë Akuini, "Summa theologica", Pjesa III, Pyetja 64, artikulli 2, përgjigja e objekcjonit 3)

Nuk lypet me kênë as teolog e as gjení ; mjafton nji inteligjencë bazike për me kuptue se kto dialogje ndërfetare, ky "përditsim (aggiornamento) mbas-konçiljar", jo vetëm që nuk asht "nji hermeneutikë (interpretim) e vazhdimsisë", siç pretendonte blasfemisht nji shef apostat (Benedikti XVI-Ratzinger), por kjo reformë antikatolike asht nji shkëputje, nji devijim rrajsuer prej Doktrinës dhe Traditës shêjte Katolike dymij vjeçare, që nuk mundet me ardhë kurrsesi prej Kishës shêjte Katolike të JEZU-KRISHTIT, por vetëm prej nji kishe t'ré, nji kishe anti-katolike e djallzuere, që ka pushtue institucjonet e Vatikanit dhe të dioqezave, pak a shumë siç vepruen arjanët heretike, në shekullin e IV-t. Ky devijim doktrinal konfirmohet prej vetë "teologve" reformatorë : 

« Konçili i II i Vatikanit asht nji mashtrim autentik i t'Vërtetës Hyjnuere. » (Mons. Prof. Francesco Spadafora)

« Nuk due me pasë punë aspak me Konçilin e II te Vatikanit ; djalli asht n'Vatikan ! » (Kardinali Luçiani, 1977)

« Çdo mason i dêjë gëzohet pa kufí prej rezultateve t'pandryshueshme të Konçilit të II të Vatikanit. » (Yves Marsaudon, mason i naltë i Logjës së Madhe të Francës, Ivi, p. 121 ; Sac. Andrea Mancinella, "1962 Rivoluzione nella Chiesa")

« Të tana idetë e mëdhaja të revolucjonit amerikan dhe të atij francez, s'bashkut me tana vlerat e tyne demokratike, t'cillat në t'kaluemen u luftuen prej tanë Papëve, u pranuen prej Konçilit të II të Vatikanit. » (Edward Schillebeeckx O.P., Intervistë në gazeten “Jesus”, Maj 1993)

« N'kjoft se krahasojmë epoken tridentine [të Konçilit t'shêjtë të Trentës] të Kundër-Reformës me Konçilin e II të Vatikanit, në karakteristikat e tija themelore, Konçili i II i Vatikanit âsht 180 gradë në krah t'kundërt. Nji Kishë e ré lindi mbas Konçilit të II të Vatikanit. (Hans Küng) » (Juan Valdivieso, “Vatican II Broke with the Magisterium”, 2008, Tradition in Action)

« Konçili i II i Vatikanit âsht Revolucjoni Francez në Kishë. » (Pseudo-Kardinali Leo Jozef Suenens, Arqipeshkev i Brukselit; Ibid.)

« N'Kishë ndodhi Revolucioni i qetë i Tetorit. [Tuej krahasue pseudo-konçilin e 1962 me Revolucjonin komunist-bolshevik të 1917 në Rusi]. » (Yves Congar; Ibid.)

Tuej folë mbi ndamjen e Kishës së pseudo-Konçilit të II të Vatikanit prej Kishës Katolike, Karl Rahner asht shprehë se : 

« Sot jetojmë për herë t'parë në nji epokë të nji ndamjeje po aq të madhe sa ajo e kalimit prej judaizmit në Krishtnim. » (Ibid.)

P. Marie-Dominique Chenu, i cilli luejti nji rol t'randsishëm në shkrimin e dokumentave të ndryshme konçiljare, asht shprehë se n'historinë e Kishës Katolike, Konçili i II i Vatikanit ka kênë nji shkëputje e vazhdimsisë së saj afro 1500 vjeçare, sepse ky konçil, simbas tij, i dha fund “Epokës Konstantine” të Katoliçizmit. Biles aj krenohej me faktin se tana ato teza të tija teologjike që ma parë ishin dënue prej Papës Piut XII, ma vonë po ato teza u përkrahen dhe u aprovuen prej autoriteteve të reja në Vatikan. (Ibid.)

Nji katolik i vërtetë, aq ma tepër n'kjoft se asht meshtar, me ndihmen e Zotit përpiqet me konvertue tanë njerzt e pafé n'Fenë e vetme hyjnuere të JEZU-KRISHTIT, ashtu si na urdhnon vetë Shelbuesi dhe Doktrina hyjnuere e pandryshueshme e Kishes shêjte Katolike. Me respektue bindjet antikatolike e për rrjedhojë djallzuere të besimeve t'rrême don me thane me respektue vetë djallin, që asht autori i ktyne besimeve : "Tanë "zotat" e kombeve jokatolike janë djaj, sepse Hyji krijoi Qiejt." (Psalmi 95:5), don me thanë me mohue vetë Shëlbuesin e njerzimit, Zotin tonë JEZU-KRISHTIN, dhe Fenë hyjnuere Katolike. 

T'pafetë kanë dekë, thojnë Proverbat, sepse nuk ka pasë kush me i korrigjue (V, 23). Si kanë me besue ata n'JEZU-KRISHTIN, për t'Cillin nuk kanë ndig'jue t'vërteten e Kishës Katolike Romake ? Dhe si kanë pasë me ndig'jue kur nuk kanë pasë ndonji predikues me u folë ?... Feja vjen prej t'ndig'juemit dhe ndig'jimi, prej fjalës së KRISHTIT (Romakve X, 14-17). Aj që neglizhon korigjimin, thonë prapë Proverbat, asht n'gabim (X, 17). Sado pjellor që të jetë nji terren, aj duhet kultivue, përndryshej ka me u mbulue prej ferrave dhe bimve të kqija. (sh'Gjon Klimaku, "Grad. IV de Obed.")

Apostujt e KRISHTIT Zot ndig'juen me veshtë e tyne fjalët hyjnuere të Shëlbuesit, kur u tha me shkue e me unjillzue tanë njerzit, e me i pagzue të tanë në Fenë e vetme që pshton shpirtin për jeten e pasosun : në Fenë hyjnuere Katolike ; përndryshej mallkimi i përjetshëm do t'ishte dhe do t'jetë gjithmonë destinacjoni i fundit dhe i vetëm i jokatolikve. Sikur Apostujt e parë t'kishin mendue me dialogue me t'pafetë, tuej repektue pa dallim besimet e sejcillit, tuej i lanë sejcillin me besue e me praktikue simbas ndërgjegjes personale, si trumpetojnë sod partizanët e kishës apostate bergoljane e konçiljare, a thue do t'kishte sot prapë Krishtnim ? A thue do t'egzistonte sot prapë Kisha Katolike ? 

Imagjinoni 12 Apostujt e parë, njerz t'thjeshtë e jo akademikë a teologë, as predikatorë e as oratorë me famë, përballë nji mase gadi t'panumërt pagajsh, të ndjekun prej urrejtjes gjakatare farizaike e talmudike ; ishin, pra, si do kokrra krypet n'oqeanin e botës pagane. T'kishin jetue nji jetë natyrore e t'kishin veprue si tanë njerzit e tjerë do t'ishin tretë natyrisht n'oqeanin e babilonisë së besimeve e kulturave të ndryshme anti-kristjane. 

Por SHPIRTI-SHEJT që KRISHTI Zot u kishte nisë u kujtoi fjalët e Shelbuesit se ata ishin krypa e botës, nji krypë krejt mbinatyrore që predikonte JEZUSIN e Kryqzuem : skandal për çifutnit apostatë e çmenduní për pagajt idhujtarë, por për ata që shëlbohen, forca dhe dija e Hyjit (I Kor. I, 23-24). Me KRISHTIN e Kryqzuem, me forcen e SHPIRTIT-SHEJT dhe me dishmí e mrekullí të mëdhaja, Apostujt e KRISHTIT unjillzuen dhe konvertuen provinca të tana, kombe e mbretní, konvertuen perandorinë ma t'madhe të tana kohnave : Perandorinë pagane Romake, dhe çuen driten e Unjillit deri n'skajet ma t'largta të globit. 

Me Krýgjen e KRISHTIT, Perandori Konstantin fitoi e mbretnoi mbi anmiqtë e tij dhe mbi vetvèdin tuej u bâ i krishtênë. Me Krygjen e KRISHTIT, sh'Pjetri, sh'Pali e t'krishtênët e parë, megjithse t'pakët në numër, fituen dhe mbretnuen mbi pagajt, mbi ídhujt e kómbet barbàre tuej i konvertue dhe shêjtnue. E kshtú triumfi i Mbretnís s'KRISHTIT Zot me anen e Krygjes ishte i pandalshëm. Simboli shêjt i Krishtënimit ndriçoi dhe nderoi, brez mbas brezit, ballet dhe gjokset e Papve, Étënve, Doktorëve të Kishes, múrgjënve e murgéshave, vírgjinave, mbrétënve e mbretnéshave, príncave e princéshave, kalorësve, ushtarëve e sa e sa besimtarve që nuk munden me u numrue, âshtu si nuk munden me u numrue as hyjet e qíellit ; Mbretníja e Krygjes' KRISHTIT ndriçoi katedràlet, bazilíkat, kishat e panumërta, kuvêndet e shkretínat e Egjiptit, Afrikës, Amerikës, Azisë e Arabisë, ku dora e misjonàrve t'palodhun e mbajti nâlt, si pishtar ndriçúes, për me largue têrrin e idolatrisë e t'paganizmit dhe për me prue driten e shëlbimit, civilizimit dhe zhvillimit ; Kryqi i KRISHTIT ndriçoi në oborre mbretnore e n'shpia t'thjeshta, n'anë t'rrugve e mbi kodra e male, në shkolla e universitete, në spitale e fjetore, në burgje e qendra riedukimit, në kampe ushtarake, në fusha betejash e para skuadrave të pushkatimit, ku ushtaret e KRISHTIT Zot gjimojshin : "Rrnoftë KRISHTI Mbret !"

E mos t'harrojmë fjalët e shën Palit, kur deklaronte botnisht, apo ma mirë me thanë asht vetë Hyji që flet nëpërmjet gojës së Apostullit të kombeve, se ka prue Unjillin shêjt deri n'Ilirí, Illyricum (Romakve V, 19). Kyt nder t'madh me u përmendë me emen në Biblen shejte nuk e ka pasë çdo komb. Kshtu p. sh.,  Apostulli unjillzues i Gjermanisë, sh'Bonifaci, ka lé n'vjetin 675 A.D., kurse Katoliçizmi n'Francë ka fillue zyrtarisht me konvertimin e Mbretit Klovis, n'vjetin 496 A.D. Ndërkohë, Krishtnimi ilir ishte i organizuem plotsisht qysh n'vjetin 370 A.D. ; Shkodra, p. sh. kishte Selinë e vet ipeshkvnore qysh n'vjetin 387 A.D., kurse n'vjetin 431 A.D., arqipeshkvi i athershëm i Shkodrës, Mgr. Senecioni, na përfaqsonte n'Konçilin e III Ekumenik të Efezit. (Prej studimit të Gjush Sheldisë)

Mos harroni gjithashtu se ky konvertim shêjt asht ba n'rrethana tejet të vshtira, me nji heroizëm mbinjerzuer, prej forcës e dijes hyjnuere n'bashkpunim me t'Krishtênë e sidomos me Meshtarë t'pamposhtun, që nuk dijshin ça ishte friga, e jo prej politikave diplomatike e dialektikave thjesht njerzuere, shpesh tradhtare ; jo m'kot u thonte Tertuljani persekutorve romakë : 

"Plures efficimur, quoties metumur a vobis; semen est sanguis christianorum." (Apologeticus, 50, s. 13)

"Sa ma shumë që t'na masakroni, aq ma shumë na shumohena ; kjo farë asht gjaku i t'Krishtênve." Ky citim njihet edhe në nji forme tjeter : "Gjaku i Martirve asht fara e t'Krishtênve."

« Deri tash vazhdojmë me vuejtë prej ûjet, ètjet e t'pavèshunit ; na bijnë ftyrës, nuk kena nji banesë t'qëndrueshme e lodhena tuej punue me duert tona ; na mallkojnë e na i bekojmë, na persekutojnë e na i durojmë, na blasfemojnë e na lutena për tà, jena bâ si mbeturinat e ksaj bote dhe plehnat e gjithkujt. » (Prej Letrës së parë të sh'Palit drejtue Korintasve IV, 11-13)

« Mbas vdekjes së [JÉZUSIT], nji pjesë e hebrejve përqafoi doktrinën e [Tij], por ata që ishin deklarue dishepujt e [Tij] u persekutuen aq dhunshëm saqë pagajt kujtuen se [Krishtënimi] u zhduk. Përkundrazi, kjo Fé mori forca t'reja dhe prej Judesë ajo u përhapë në tanë boten me nji shpejtsí befasuese.

« Nji numër i pafund personash përqafuen Fénë e [JÉZUSIT] ; ata që e predikojshin bajshin mrekullina, që pagajt ia atribojshin magjisë, ashtû si mrekullinat e JÉZUSIT, Msuesit t'yne. » (Don Bullet, « Historija e krijimit të Krishtënimit, e marrun ekskluzivisht prej autorve paganë dhe çifutë », faqe 2)

Pa kryq, pa sakrifica, pa pendesë e pa lutje autentike katolike, pa jetë autentike kristjane, që n'fakt asht Udha e Kryqit, nuk ka me pasë kurrë të Krishtêne të vërtetë e, për rrjedhojë, as mrekullí e as t'konvertuem. Hiret e konvertimit dhe çdo hir tjetër shejtnues vjen prej Pasjonit të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT ; sa ma shumë që t'imitojmë kyt Pasjon shêjt, me fjalë e me vepra, aq ma shumë hire konvertuese kena me sigurue për t'pafetë e shkretë që dergjen në luginen e deks. N'kjoft se doni me u ba shêjt, n'imitim të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, na mson Unjilli shêjt, mohoni vedin, merrni kryqin tuej t'përditshëm dhe ndiqni JEZU-KRISHTIN (sh'Luka IX, 23).  Udhët e tjera, përfshi ato të dialogjeve ndërfetare e të respektit për besimet e djallit, janë udhët e kjoftlargut që përfundojnë n'Ferrin e mallkimeve të përjetshme. 

Rreziku islamik asht ndie gjithmonë kur t'Krishtênët janë ftofë n'devocjonin e tyne, kur kanë dashtë me praktikue Fenë si u ka qejfi e jo si mson Kisha e KRISHTIT Zot apo kur kanë dashtë me jetue si bota që i rrethon ; n'kjoft se t'Krishtênët jetojnë dêjsisht simbas emnit t'lavdishëm që mbajnë, atherë islami nuk ka ma u ndie ; n'kjoft se doktrina islamike asht tuej u ndie sod ma shumë se zakonisht, atherë ky asht nji tregues i nji ndëshkimi të drejtë hyjnuer kundër dobsisë toleruese të shumicës katolike dhe nji pjese të klerit katolik, kundër krimeve e mkateve të tyne, kundër jets s'tyne mondane t'mbulueme me nji vel superfaqsuer devocjoni t'rrêmë ; kta katolikë kanë harrue doktrinë e devocjon, kanë harrue se janë t'thirrun me kênë krypa dhe drita e botës, kanë harrue se jeta e tyne e përditshme duhet me kênë nji betejë konstante :

« La Chiesa miliante é l'insieme di tutti i fedeli che ancor vivono su la terra; e si chiama militante perche i suoi membri devono sempre combattere con quei terribili nemici che sono il mondo, la carne e il demonio. » (Catechismo del Concilio di Trento; Parte I, articulo IX, pagina 141)

« Kisha Militante âsht bashkimi i tanë besimtarve që jetojnë ende mbi tokë; ajo thirret militante sepse pjestarët e saj duhen me luftue pa pushim kundër ktyne anmiqve të tmerrshëm që janë bota, epshet dhe djalli. » (Prej Kateshizmit të Konçilit të Trentës apo Katezhismit romak)

Lexoni si shkruen Imzot George Dillon, në librin e tij mbi Shêjtoren e Nanës së Kshillit të Mirë të Genazzanos, rreth ndëshkimit islamik të Perandorisë greko-bizantine : 

Imzot Dillon shpjegon se shkatrrimi i Perandorisë greko-bizantine prej turkve ishte nji katastrofë e tmerrshme, por edhe një ndëshkim i drejtë për mkatet e katolikve, e sidomos për mkatin e tyne të shizmës.

Miljonat e njerzve të ksaj perandorije ishin prej ma t'squetve dhe prej ma t'civilizuemve që kishte pa bota ndojherë, biles shumë ma tepër se romakët n'Perëndim. Banorët e Perandorisë greko-bizantine ishin t'zhvilluem në tana drejtimet : n'tregtí, n'agrikulturë, n'legjislaturë, dhe kishin mbrritë në nji përsosmëní aq t'naltë, sa që, n'disa aspekte, ia kalojshin edhe civilizimit t'sotëm modern. Ligji dominues i tyne ishte Kodi Justinian, "ratio ipsa scripta". Tanë pasunisë intelektuale që grekve ua nepte g'juha, filozofija dhe çdo art i jets, iu shtue Krishtnimi, që i përsosi, i mbrojti dhe i naltsoi kto pasuní dhe tana institucjonet e tyne shoqnuere.

Prodhimi i tokës ishte me bollek ; Egjypti, hambari i botës, ishte i tyne ; të tyne ishin minjerat e arit të Ofirit, pyjet e cedrit të Libanit, çeliku i Damaskut, tregtija e Aleksandrisë, Smirnës, Helespontit, erzat, mndashi i Indisë dhe shkollat e Greqisë. Por, ashtu si edhe qytetnimet e maparshme, edhe Perandorija greko-bizantine u shkatrrue prej mkatit. Mkati i shizmës dhe mkatet e tjera të bollekut ishin shkaku i ktij rrënimi prej turkve islamikë, t'cillët Zoti i zgodhi si instrument ndëshkimit. 

E ky ndëshkim islamik po rrethon përherë e ma tepër ata pseudo-katolikë apo katolikë liberalë që përpiqen me përzie KRISHTIN me belialin (djallin), Zotin me mamonin, driten me errsinen, Traditen me revolucjonin, Kultin e vërtetë Katolik me idolatrinë e djajve... Kta janë si ajo krypa që ka hupe shijen e vet dhe që nuk duhet ma gjâ veçse me u hjedh përtokë e me u shkelë me kambë prej njerzve e prej t'pafeve (sh'Mateu V, 13). 

Ata pseudo-katolikë që lëvdojnë e respektojnë besimet e djallit, dhe ndalojnë konvertimin e t'pafeve n'Fenë e vetme hyjnuere Katolike, dashje pa dashje, bajnë lojen e anmiqve ma djallzuer e ma t'rrezikshëm të Kishës shêjte Katolike dhe të tanë njerzimit (I Thes. II, 15), t'cillët punojnë natë e ditë, shpesh n'hije e n'obzervim, për ndërtimin e Kishës së tyne judeo-masonike, humanitare e universale, ku edhe kta pseudo-katolikë kanë me u shkrí, si krypa natyrore në ujnat e ndyta të kishës humanitare talmudiko-luçiferjane. KRISHTI Zot i ndriçoft për me pâ rrezikun e madh ku gjinden me u bjerrë përjetsisht dhe u dhaftë forcë për me dalë prej humnerës ku kanë râ, përpara se me kênë shumë vonë !

Monsinjor Henri Delassus, në librin e tij të mrekullueshëm "Amerikanizmi dhe komploti antikatolik" (1899), ff. 55-59, shkruen kshtu mbi ândrren shekullore dominuese të Sinagogës moderne çifute, mbi planin kriminel të bijve të djallit që dikur persekutuen KRISHTIN ZOT dhe Apostujt, e që po na persekutojnë me mnyra të ndryshme edhe sod e ksaj dite :

« Qëllim i tyne âsht dominimi i botës. Për me vendosë kyt dominim, nuk mjafton vetëm me eliminue patriotizmin në zemrat e njerzve, duhet gjithashtu, e mbi gjithshka, me u fikë besimin fetar, sepse asgjâ nuk i nep njirit aq shumë dinjitet dhe pavarsí sesa bashkimi i tij me Zotin, përmes Fesë dhe Dashtnisë hyjnuere. Simbas Sinagogës moderne, duhet me i shtye njerzit drejt asaj që njêni prej tyne e ka quejtë krejt mirë "Kisha e mendimit të lirë fetar". 

« Admironi kyt afrimitet : mendim i lirë dhe fé. Ata (çifutët apostatë) e dijnë mirë se njiri âsht natyrisht fetar dhe se nuk mundet me iu shkatrrue kjo natyrë. Pra, simbas tyne, duhet me u knaqë dhe mjafton me i drejtue njerzit e tana feve drejt nji besimi të vagët e të turbullt, ku sejcilli ka me besue çka të dojë e ka me i dhanë "hyjnisë" kultin që i pëlqen. "Sejcilli, simbas ndërgjegjes s'tij, ka me i ruejtë praktikat e kultit që i nep "zotit" të vetëm dhe jomaterial ose ka me i reformue ato simbas principeve të nji judaizmi liberal dhe humanitar." Falë shtrimjes së ksaj "liríje praktike... progresi ka me ecë përpara dhe feja universale ka me u vendosë pa bezdisë asnji ndërgjegje." ("Arshivat izraelite", III, ff. 118-119, vjeti 1868).

« ... Feja e vërtetë âsht Feja Katolike Romake. Në vend të Katoliçizmit, judaizmi liberal e humanitar don me instalue nji kishë të re katolike apo universale simbas mnyrës s'vet, ku tanë njerzit të munden me hî e me kênë dakord me njêni-tjetrin sepse kërkujt nuk ka me iu imponue asnji dogëm. ("Ibid.", XI, f. 504, vjeti 1867).

« "Aleanca judaike universale nuk ndalet vetëm te kulti jonë por ajo i drejtohet tana kulteve. Ajo don me penetrue të tana besimet ashtu si ajo gjindet në tana vendet, n'mnyrë që njerzit inteligjentë [sic], pa dallim fejet [sic], të bashkohen në kyt shoqni judaike universale, qëllimi i së cillës âsht aq fisnik dhe aq civilizues [sic]... Të tana fetë që kanë për bazë moralin dhe në krye zotin [sic], janë motra dhe duhet të jenë miq me njena-tjetren [sic]. Me rrxue pengesat që ndajnë até që nji ditë duhet me u bashkue âsht misioni i madh dhe i bukur i Aleancës judaike universale. Të ecim përpara me guxim dhe të vendosun në rrugën që na âsht hapë." ». ("Ibid.", XXV, ff. 514-520, 650-651, vjeti 1861).

"Me rrxue pengesat që na ndajnë...?" A ju kujtohen fjalët e masonit Françesku-Bergoglio mbi rrximin e mureve ndarse dhe ndërtimin e urave bashkuese ? Tash besoj e kuptoni lidhjen dhe misjonin satanik t’anti-papës Bergolio dhe të tanë atyne që punojnë për té...

« E tashti, të depertuem prej trishtimit mâ të madh, e pvesim vedin se ku përfundoi katoliçizmi i ditëve të para të lëvizjes së Sionit ? Mjerisht, kjo lëvizje dikur aq katolike, âsht xanë peng, në rrugen e saj, prej anmiqve modernë të Kishës Katolike [çifutve apostatë] dhe âsht kthye tashma në nji instrument të mjerë të lëvizjes së madhe apostate, e cila âsht e organizueme në të tana vendet për themelimin e nji kishe universale që nuk ka me pasë as dogma, as hierarkí, as rregull për shpirtin e as frêna për pasionet ; kishë, e cilla nën pretekstin e lirisë dhe dinjitetit njerzuer, planifikon me vendosë në botë, n'kjoft se do të triumfonte, mbretninë zyrtare të dredhisë, të forcës, të shtypjes së t'dobtve dhe t'atyne që vuejnë e punojnë. Na i njofim mâ mirë sa s'bahet ofiçinat [logjet judeo-masonike] ku përpunohen kto doktrina perverse, t'cillat nuk kanë me mujtë me mashtrue shpirtnat largpamës. » (Papa sh'Piu X, Letra inciklike "Notre charge apostolique", 31 Gusht 1910)

Me rastin e lumnimit të heroinës franceze, sainte Jeanne d'Arc, Shejtnija e Tij, Papa sh'Piu X, ndër të tjera tha se : 

« Në kohen tonë, mâ shumë se kurrë mâ parë, forca kryesore e t'kqijve vjen prej frigës dhe dobsisë së njerzve të mirë... Tanë forca e mbretnis së satanit vjen prej dobsisë toleruese të Katolikve. Po të kisha pvetë Shëlbuesin hyjnuer, ashtu si bani në lutje profeti Zakaria : "Ça janë kto plagë n'mes të duerve ?", përgjigja, pa dyshim, do t'ishte : "Me kto plagë u plagosa në shpinë e atyne që Më dojshin". U plagosa prej miqve të Mij, që nuk banë asgjà me M'brojtë, por që, në çdo rast, u bane bashkpuntorët e anmiqve të Mij. » (13 Dhetuer 1908)

Mungesa e frigës dhe guximi, vijon Papa, kanë me ardhë kur Feja ka me kênë e gjallë në zemra, kur t'praktikohen tana urdhnimet e Fesë, sepse Feja nuk mundet me egzistue pa vepra...

« Mos t'ekzagjerojmë pra vështirsitë kur bahet fjalë me praktikue gjithçka që na urdhnon Feja Katolike, për me krye detyrat tona dhe për me ushtrue me efikasitet apostullimin e dhan'jes së shembullit të mirë, që Shelbuesi pret prej sejcillit prej nesh. Unicuique mandavit de proximo suo. Vështirsitë vijnë prej atyne që i krijojnë dhe i ekzagjerojnë, prej atyne që shpresojnë n'vetvedi e jo në ndihmen e Qiellit, prej atyne që dorzohen paburrnisht prej frigës së talljeve të botës....» (Ibid.)

N'kjoft se katolikët nuk përpiqen me konvertue t'pafetë, me doktrinë e devocjon, me përvujtní e dashtní kristjane, ashtu si e kanë për detyrë e ashtu si kanë veprue gjithmonë breza të tana misjonarësh e katolikësh t'devoçëm, ata nuk janë të dêjë për emnin e lavdishëm që mbajnë dhe rrezikojnë shfarosjen ; kur bimët e kqija e ferrat, që janë besimet e djallit, fillojnë me mbie por nuk zhgulen prej arës e rrotull shpisë, ata mbulojnë aren e shpinë, e njerzit e saj desin prej ujet e prej epidemijet.

Kundër anmiqve t'pafé që quejnë art blasfemat dhe shpifjet ma të turpshme kundër Fesë e Moralit shejt Kristjan

 

Blasfemuesi dhe fallsifikatori

Agron Gjovalin Luka

     Blasfemuesi i pafé, i papenduem e kryefortë, asht si aj qeni i zgjebosun që han t'vjêllen e vet, neverí që nuk ka fjalë me e përshkrue. Por kjo gjâmë, mjerisht, asht pasoja e pashmangshme e atyne t'mjerve, apo ma mirë me thanë e atyne të çmendunve, që refuzojnë me njoftë dhe me lëvdue Krijuesin e tyne, që tallin gjanat ma të shêjta e fisnike, dhe si shtaza pa arsye përkambin, shqyejne e flliqin çka t'u hidhet, pa dijtë çka bajnë ; veprimet e tyne ndjallin indinjatë të madhe por edhe keqardhje të thellë, për fundin e mjeruem që i pret, n'kjoft se vazhdojnë me u shkrrâ n'rrugen që kanë zg'jedhë. Kto e mbajnë vedin për të squetë por, si u shkruen sh'Pali Romakve, ata janë çmendë (I, 22), dhe ky verbim shpirtnuer i tyne asht dënimi i drejtë hyjnuer për ata që guxojnë me cënue Hyjin dhe shêjtnit e Tij.

"Goja e blasfemuesve asht plot me mallkim", thotë Mbreti David (Psalm. X, 7). Blasfemuesi asht nji i marrë, nji i çmendun i egërsuem, nji djall.

Fakte historike dishmojnë se blasfemuesi Antiok u infektue prej nji plage t'pasherueshme : krymat e hangren të gjallë, dhe prej trupit i delte nji erë qelbsinë që u ba e padurueshme për té e për tanë ushtrinë.

Hebrejt që blasfemuen KRISHTIN Zot u nxorne faret prej Perandorit romak Titus, në rrethimin e Jeruzalemit.

Blasfemuesit Arius, që mohoi hyjninë e JEZU-KRISHTIT, i shpërtheu barku dhe mbaroi mes dhimbash të tmerrshme.

Blasfemuesi Nestor, që kishte blasfemue Virgjinen e Papërlyeme, mbaroi në mnyrë mizerabël, me g'juhen e hangun prej krymash, si dënim për blasfemat e tija.

Perandori Justinian dënonte me vdekje blasfemuesit, kurse Filipi August, Mbreti i Francës, i dënonte me mbytje.

"O Zot, thotë Tobija, ata që ju përbuzin kanë me u mallkue dhe kanë me marrë dënimin." (Tob. VIII, 16).

Kto blasfemuesa e t'verbuem shpirtnuer, ashtu si qorri që nuk mundet me pâ driten e diellit, nuk munden me pâ as Hyjin, as obligimet e tyne e as gjêndjen e mjerueme të shpirtit t'yne, ashtu si nuk munden me pâ as teleskopat e matufave të NASA-s, që refuzojnë me pranue t'padukshmen, refuzojnë çdo lloj dialektiket natyrore që demonstron matematikisht egzistencen e botës shpirtnuere, sepse njohja bjen përgjegjsinë ; por kta nuk dojnë kyt përgjegjsí mbi shpatulla që i detyron me dalë prej llomit e plehit të mkateve ku gjinden e ku kllnaqen si derrat n'baltë e n'skllop. "Terrinat nuk kanë kuptue dritën" mson Unjilli shêjt (Ioann. I, 5).

Kta mendojnë e flasin si Faraoni që thote : "Kush asht Hyji që u dashka un me ia ndig'jue zanin ? Un nuk njof asnji Hyj" (Egzod. V, 2). Por sa ma shumë që Faraoni mbyllte sytë, aq ma shumë u ngurtsonte zemra e tij. E Deti i Kuq u ba vorri i Faraonit. Aj që nuk don vetë me besue, pavarsisht provave, natyrisht ka me u ngurtsue. Kush asht i ngurtsuemi, pvetë shën Bernardi, dhe përgjigjet : I ngurtsuemi asht aj që zemra e t'cillit nuk preket prej asgjajet, që nuk i intereson virtyti, që nuk shkundet prej lutjeve, që tallet me kërcënimet, që i reziston ndëshkimeve, që harron bamirsítë dhe që nuk druen as Hyjin e as njerzit.

Pasoja tjetër e mosbesimit asht korrupsjoni i zemrës, ashtu si e pat përshkrue Psalmisti (Mbreti David) : "I çmenduni tha n'zemren e vet : Hyji nuk egziston. Po qé, se kta janë korruptue e janë bâ t'neveritshëm në ndjenjat e tyne. Nuk gjindet mâ n'mesin e tyne as edhe nji që vepron mirë, as edhe nji... Të tanë kanë dalë prej rruget e kanë râ në shthurje ; gabzherri (fyti) i tyne asht nji vorr i hapun, me g'juhen e tyne mashtrojnë, kurse me buzë pshtyjnë helm neperkash. Goja e tyne asht plot me mallkime e me vrer e kambët e tyne ngasin me derdhë gjak. Rruga e tyne asht me dishprim e gjama, nuk njohin rrugen e paqes dhe para syve t'yne nuk asht droja e Zotit." (Psalm. XIII, 1-3). T'pafetë janë t'pafé sepse janë t'ngarkuem me mkate e korrupsjon. (Abati Barbier, "Thesaret e Kornelius Lapide").

Para viteve 90', mbi ndërtesen e Komitetit të Partisë, në Shkodër, (sot Universiteti "Luigj Gurakuqi") ishte e shkrueme me shkronja t'mëdhaja : "Njeriu ynë i ri, vepra më e shkëlqyer e Partisë".

Ky njiri i ri asht njiri pagan trushplamë, njiri bolshevik e proletar, "njíri-zot" i edukuem me idealin komunist e patriotik, blasfemues, gojëndyetë, fodull, mashtrues, fallsifikator, lakmues i pasunisë, imoralitetit dhe i pushtetit ; në thelb, aj asht prototipi i "studjuesit" dhe "shkenctarit" humanist të botës së vjetër pagane greko-romake ;

Jo m'kot kta t'korruptuem gjejnë vetvedin dhe knaqsinë n'boten e korruptueme pagane, ku kurvnija, orgjitë e turpshme dhe degjenerimi moral i pshtirë dhe tejet i turpshëm, pa llogaritë as pjestarët e familjes, konsiderohej "art" e gjâ "e shêjtë".

Biles, kta pseudo-studjues guxojnë me akuzue si injorantë vetë ata që vune themelin e shkencës, artit dhe kulturës së vërtetë në Evropë e ma gjanë. U baj thirrje të shkojnë e të msojnë historinë e vërtetë e jo të përhapin prralla e shpifje pa asnji lloj referencet. N'kjoft se nuk kanë referenca të sakta, ma mirë të heshtin e mos të pshtyjnë vrer.

“Egzistojnë dy histori : historija zyrtare, gënjeshtare, që na msohet – ad usum delphini – dhe historija sekrete, ku gjinden arsyet e vërteta të ngjarjeve, nji histori e turpshme." (Honoré de Balzac, antar i sektit martinist, "Le illusioni perdute", Milano, 1981, Club. p. 711)

Dy fjalë mbi inkuizicjonin

Çdo shoqni, sistem apo organizim qeverisës ka domosdoshmënisht nji gjyqsor që rregullon dhe mbikqyr organizimin dhe aplikimin e ligjeve ; pa kyt hallkë mbrojtse, rendi, paqja dhe vetë mbijetesa e nji vendi apo shoqnije t'caktueme asht në rrezik ; Inkuizicjoni Shejt Katolik ishte kjo hallkë mbrojtse e Evropës Katolike kryesisht kundër aktivitetit subversiv judeo-masonik, që vazhdon sod e ksaj dite për me zhdukë çdo gjurmë të Katoliçizmit në botë. Logjet masonike kanë përhapë pa pushim, tash sa shekuj, shpifje kundër Inkuizicjonit shejt, por ishte ky Inkuizicjon apo organ gjyqsor që vepronte në mbrojtje të ligjit, të kushtetutës dhe kulturës e artit Kristjan kundër sulmeve të mshefta të judeo-masonerisë universale.

E ishte Inkuizicjoni Shejt aj që në Mesjetë ndikoi fuqimisht me ndalue judeo-masonerinë në përgaditjen e luftnave e revolucjoneve botnuere, - prandej propaganda masonike i quen ato vite, vitet e errta të Mesjetës ; të errta domosdo se nuk kanë mujtë me konspirue ashtu si kanë dishirue - , lufta që shpërthyen në shekujt e mavonshëm, kur Inkuizicjoni nuk pati mâ si dikur fuqinë e vet vepruese. Dhe kundër akuzave për vrasje që i bahen Inkuizicjonit, i kujtoj akuzuesve se dënimi kapital asht i lejuem dhe legjitim si pjesë e vetmbrojtjes së nji individi apo të nji shoqnije prej çfarëdo lloj rreziku që i kanoset.

Disa dyshojnë mbi egzistencën e konspiracjonit judaik kundër rendit kushtetues katolik e botnuer në përgjithsi. Ktu ma poshtë vijojnë disa dishmi prej vetë konspiratorve :

Me 13 Janar 1489, Chamor, rabini i çifutve të Arles, Francë, i shkruen Sanhedrinit të Madh me qendër në Konstantinopojë dhe i kërkon këshillë në nji situatë kritike : Mbreti i Francës i kishte kërkue atyne ose me u bâ të krishtênë ose me braktisë vendin. Përgjigja nuk vonon dhe në linja të përgjithshme âsht si mâ poshtë :

« Të dashtun vllâzën në Moízin,

« E kena marrë letrën tuej ku na njoftoni mbi ankthin dhe fatkeqsitë që duroni. Si ju, edhe na ndjejmë nji dhimbje të madhe. Përgjigja e qeveritarve dhe rabijve të mëdhaj âsht kjo :

« N'kjoft se ju detyrojnë me u bâ të krishtênë, bajuni, po qe se nuk mundeni me veprue ndryshej, por rueni ligjin e Moízit në zemrat tueja.

« Kur thoni se kanë urdhnue me ju zhdeshë prej pasunive tueja, bani fmijët tuej tregtarë që t'munden, pak kah pak, ti zhdeshin t'krishtênët prej pasunive t'yne.

« Kur thoni se ju kërcënojnë jeten, bani fmijët tuej mjekë e farmacista n'mnyrë që ti hjekin jeten t'krishtênve.

« Kur thoni se po ju shkatrrojnë sinagogat, bani fmijët tuej kanonë e klerikë që t'munden kshtû me shkatrrue kishat e tyne.

« Kur thoni se ju bezdisin n'mnyra t'ndryshme, bani t'mujtun që fmijtë tuej t'jenë noterë, avoketën dhe t'përzihen gjithmonë në çâshtjet e shteteve n'mnyrë që tuej vue t'krishtênët nën zgjedhën e tyne, t'munden me dominue boten dhe me u hakmarrë kundër tyne.

« Zbatojini kto urdhna që po ju napim dhe keni me pâ vetë prej eksperiencës se prej t'nënshtruemve që jeni keni me hypë n'majen e pushtetit.

« E firmosun : V.S.S.V.F.F. Princi i çifutve, me 21 Nanduer 1489 »

Polemisti i njoftun dhe aktivisti hebré, sionisti Bernard Lazar, në librin e tij "Antisemitizmi" (1894) shkruen :

« Çifuti âsht dishmitari i gjallë i zhdukjes së shtetit të bazuem mbi principe teologjike, at shtet që antisemitët shpresojnë me e rindërtue. Prej ditës kur nji çifut xuni për herë të parë nji post publik, egzistenca e shtetit Kristjan u vue në rrezik. Kjo âsht plotsisht e saktë dhe antisemitët që thojnë se çifutnit kanë shkatrrue idenë e vërtetë të shtetit mund të pohojnë me të drejtë se hymja e çifutve në shoqninë kristjane ka simbolizue shkatrrimin e shtetit ; kuptohet, e kam fjalen për shtetin kristjan. » (faqe 361)

« Deri tash, kena mujtë me shkatrrue pjesen mâ të madhe të froneve evropjane. Pjesa që mbetet ka me râ në t'ardhmen e afërt. Rusia e ka pranue tashma sundimin tonë. Franca, me qeverinë e saj masonike, âsht nën pushtetin tonë. Anglia, e varun prej financave tona, âsht nën thundrën tonë ; protestanizmi i saj âsht shpresa jonë me shkatrrue Kishën Katolike. Spanja dhe Meksika janë vetëm lodra në duert tona. Shumë vende të tjera, përfshi edhe U.S.A., i janë nënshtrue planeve tona...Por Kisha Katolike âsht prap gjallë. Duhet ta shkatërrojmë até pa ma t'voglën vonesë dhe pa asnji mëshirë... Mos t'harrojmë se përsa kohë që anmiqtë tanë të Kishës Katolike do të jenë aktive, na nuk kena me u ba kurrë zotnit e botës. » ("Catholic Gazette", 1936 ; pjesë prej proçes-verbalit të nji mbledhjeje në nji lozhe judeo-masonike të B'nai B'rith)

"Populli çfut si nji i tânë do t'bahet vetë Mesija. Aj do t'mbrrijnë dominimin e botës nëpërmjet shkrimjes së rracave të tjera, zhdukjes s'kufijve, zhdukjes së monarkisë dhe themelimit të nji Republike Botnuere në t'cillën çfutnit do t'kenë gjithkund privilegjin e nënshtetsisë. Në kyt Urdhën të Ri Botnuer, fmijët e Izraelit do t'caktojnë të gjithë drejtuesit, pa ndeshë kundërshtime. Qeveritë e tâna vendeve që formojnë Republiken Botnuere kanë me râ pa vështirsi n'duert e çfutve. Atherë do t'bahet e mujtun për eliten drejtuese çifute me zhdukë pronën private dhe me shfrytzue gjithkund burimet e shtetit. Në kyt mnyrë, do të realizohet premtimi i Talmudit ku shkruhet se kur t'vijnë koha mesjanike, çfutnit kanë me pasë në duert e tynë pasuninë e tânë botës." (Baruch Levy, "letër drejtue Karl Marksit", "Revista e Parisit", faqe 574, 1 Qershor 1928)

I njêjta idé subversive shifet edhe në nji shkrim në gazeten hebraike « The Jewish World » të 9 Shkurtit 1883 :

« Ideali i madh i Judaizmit âsht që bota mbarë të mbushet me doktrinën hebraike dhe në nji vllazní universale kombesh – nji judaizëm i zgjeruem – ku të gjitha rracat dhe fetë e ndame të zhduken. Me anen e aktivitetit të tyne (të çifutve) në literaturë, shkencë, me anen e pasionit të tyne dominues në të gjitha degët e aktivitetit publik, ata janë tuej zbrazë gradualisht idetë dhe sistemet joçifute në guaska çifute ». (Abbé J. Meinvielle, "Les juifs dans le mystère de l'histoire", 1964)

Nga ana tjetër, ish-rabini i njoftun Paul Drach, në librin e tij "L'harmonie entre l'Église et la Synagogue", faqe 9, mbi idealin e madh të Sinagogës moderne talmudiste, parashikon se :

« Mesija, ardhjen e të cillit çifutët e presin me kryefortsi, me gjithë faktin se aj, nga ana e tij, vazhdon mos me ardhë, do të jetë nji triumfues (pushtues) i madh që do ti bajë tana kombet e botës skllevën të çifutve. Kto të fundit janë të destinuem me u kthye në Token Shêjte në triumf, të ngarkuem me pasuni të marruna prej gojimve (joçifutve) dhe Jeruzalemi do të ketë nji tempull të ri. »

« Rraca jonë âsht superjore mbi tâna rracat e tjera. Na jena zotën hyjnorë mbi kyt planet. Na jena aq të ndryshëm prej rracave inferiore, sa ato janë prej insekteve. Në fakt, t'krahasuem me rracen tonë, rracat e tjera janë shtazë e kafshë, mâ t'shumten, bagtí. Rracat e tjera krahasohen me jashtqitjen njerzore. Destina e jonë âsht me i sundue rracat inferjore. Mbretnija jonë toksore do të qeveriset prej mbretit tonë me nji skeptër hekurit. Masat kanë me na i lëpi kâmbët dhe kanë me na shërbye si skllevën. » (Menachem Begin - Kryeministri i Izraelit g'jatë viteve 1977-1983 ; "The French Connection")

Në nji fjalim të mbajtun në Pragë prej rabinit Reichhorn, në 1869, mbi vorrin e rabinit 'të madh' (sic) Simeon ben juda, ndër të tjera thuhet :

« Çdo 100 vjet, na t'urtit e Izraelit e kena zakon me u mbledhë në Sanhedrin [Gjyq suprem] me qëllim me shqyrtue progresin drejt dominimit botnuer, që na ka premtue "zoti", dhe pushtimet ndaj katoliçizmit anmik.

« Kyt vit, të mbledhun rreth vorrit të t'nderuemit tonë Simeon ben juda, mundena me vue ré me krení se shekulli i kaluem na ka afrue te qellimi jonë i cilli ka me u mbrritë së shpejtit.

« Ari ka kenë dhe ka me kenë gjithmonë fuqia e parezistueshme ; i manipuluem prej duersh eksperte, aj ka me kenë gjithmonë leva mâ e dobishme për ata që e posedojnë dhe objekti i dishirës për ata që nuk e posedojnë. Me arin blejmë ndërgjegjet mâ rebele, caktojmë çmimin e tana valutave, çmimin e tana produkteve dhe mbështesim huadhânjen ndaj shteteve të cilat vêhen mandej në mëshiren tonë.

« Qysh tash, bankat principale, bursat e botës mbarë dhe kreditë ndaj tana qeverive janë në duert tona.

« Fuqia tjetër e madhe âsht shtypi. Tuej i përsëritë pa pushim disa idé të caktueme, shtypi s'fundmit i ban ato të besueshme si të vërteta. Teatri ofron po të njêjtat sherbime. Gjithkund shtypi dhe teatri i binden direktivave tona.

« Nëpërmjet lëvdatave të vazhdueshme të regjimit demokratik, ne do ti ndajmë të krishtênët në parti politike, do të shkatrrojmë unitetin e kombeve të tyne dhe do të mbjedhim atje përçarjen. Të pafuqishëm, ata kanë me iu nënshtrue pushtetit të bankës tonë, e cila âsht gjithmonë e bashkueme, gjithmonë e devoçme ndaj çâshtjes tonë.

« Ne do ti shtyjmë të krishtênët në luftna tuej shfrytzue krenínë dhe idiotsinë e tyne. Ata kanë me masakrue njêni-tjetrin dhe kanë me pastrue vendin ku kena me futë njerzit tonë.

« Zotnimi i tokës ka prue gjithmonë influencen dhe pushtetin. Në emën të drejtsisë socjale dhe barazisë, na do të coptojmë pronat e mëdhaja dhe do t'ua napim fshatarve, që i dishirojnë me tana forcat, t'cillët, nëpërmjet shfrytzimit të tyne, kanë me u bâ borxhlitë tonë. Kapitalet tona kanë me na bâ t'zotnit e tyne. E kshtû, na do të bahena pronarët e mëdhenj dhe zotnimi i tokës ka me na sigurue pushtetin.

« Të përpiqena me futë në qarkullim letren-pare në vend të arit ; arkat tona do të thithin arin dhe na do të rregullojmë vlerën e letrës-pare, gjâ që do të na bajë zotën të tana egzistencave.

« Na kena në mes tonë oratorë të aftë me provokue nji entuziazëm të rrêmë dhe me bindë turmat. Na do ti përhapim ata në mesin e popujve për me i lajmnue ndryshimet që do të bajnë lumninë e njerzimit. Nëpërmjet arit dhe lajkave, na do të fitojmë proletarjatin, i cilli do t'angazhohet me eleminue kapitalizmin e krishtênë. Na do ti premtojmë puntorve rroga që nuk i kanë pa as në ândërr, por nga ana tjetër na do të rrisim gjithashtu edhe çmimin e gjânave të nevojshme, në mnyrë që përfitimet tona të jenë edhe mâ të mëdhaja.

« Në kyt mnyrë na do të përgadisim revolucjonet që vetë t'krishtênët kanë me i luftue, kurse na kena me marrë përfitimet prej luftnave të tyne.

« Nëpërmjet talljeve dhe sulmeve tona na do ti bajmë priftnijtë e tyne qesharakë e mandej të urrejtshëm ; do të bajmë fenë e tyne qesharake dhe të urrejtshme si kleri. Kshtû, na do të bahena zotnit e shpirtnave të tyne. Sepse lidhja jonë e devoçme ndaj besimit tonë dhe kultit tonë ka me kenë provë e superjoritetit të shpirtnave tonë.

« Na kena njerzit tonë në vendet mâ të rândsishme. Të përpiqena me i dhanë gojimve [joçifutve] avoketën dhe mjekë ; avoketnit janë në dijeni të tana interesave tona, kurse mjekët, mbasi të futen në shpitë e tyne, kanë me u ba rrfysa dhe drejtuesa ndërgjegjesh.

« Por mbi gjithshka të fusim në dorë mësimdhânjen. Me kyt mnyrë, na do të përhapim idetë tona dhe do të formojmë trutë simbas qejfit tonë.

« N'kjoft se njêni prej nesh bjen në kthetrat e drejtsisë së krishtênve, me vrap ti shkojmë në ndihmë ; të gjejmë aq dishmitarë sa duhen me e pshtue prej gjykatsve të tyne, tuej pritë ditën kur na vetë kena me kenë gjykatës.

« Mbretnit e krishtënimit, të frymë me ambicje dhe krení, rrethohen me luks dhe ushtri të mëdha. Na do tu sigurojmë të tanë arin që lyp marrija e tyne dhe kshtû do ti kena n'dorë.

« Mos të pengojmë martesat e burrave tonë me vajzat e krishtêna, sepse nëpërmjet tyne hyjmë në rrethet mâ të mbylluna. N'kjoft se vajzat tona martohen me gojimët, ato nuk kanë me kenë ma pak të dobishme sepse fmijët e nji nane çifute janë fmijtë tonë. Të përhapim idenë e lidhjeve të lira, bashkëjetesës, për me shkatrrue te gruaja e krishtênë principet dhe praktikat e fesë së tyne.

« Qysh prej disa shekujve, bijët e Izraelit, të përçmuem, të persekutuem, kanë punue me hapë nji rrugë drejt pushtetit. Ata janë afër qëllimit të tyne. Ata kontrollojnë jeten ekonomike të krishtênve të mallk... (sic) dhe kanë influencen dominuese në politikë dhe zakonet e tyne.

« Në kohen e caktueme, të përgaditun mâ parë, na do të zgidhim Revolucjonin që ka me shktarrue tana klasat e katoliçizmit dhe ka me na i dorzue të krishtênët në dorën tonë. Kshtû ka me u realizue premtimi i "zotit" për popullin tonë. » (« Le Contemporain », 1 juillet 1880; Calixte de Volsky, « La Russie Juive »; « The Britons », Londres; « La Vieille France », No. 214)

Qé si u shkruen agjenti çifut "Piccolo Tigre" antarëve t'nji shoqnije sekrete në 1838 :

« [...] Nji ramje thiket nuk përfaqëson kurrgjâ, nuk prodhon asgjâ. Bota nuk don me ia dijtë për disa kadavra t'panjoftuna në rrugë, viktima t'hakmarrjes t'shoqnive sekrete... Bota nuk ka kohë me ndigjue thirrjet e fundit t'viktimes ; ajo ecë përpara dhe harron. Na, Nubius, vetëm na mundena me ia ndalë marshin asaj. Katoliçizmi dhe monarkitë nuk kanë mâ frigë prej thikës t'mprehtë, por kto dy baza t'rêndit shoqnuer munden me u rrzue me anen e korrupsjonit. Mos t'pushojmë pra korrupsjonin. Tertuljani kishte t'drejtë kur thote se gjaku i martirëve âsht fara e krishtênve. Mos t'krijojmë atherë martirë por t'popullarizojmë veset n'popull. T'bâjmë që ato t'zhyten n'vese me të tâna shqisat, t'pijnë, të dehen n'to... Mbushni zemrat me vese dhe nuk do t'keni mâ t'krishtênë. Mbani meshtarin larg prej punës, prej elterit, prej virtyteve. Përpiquni me squetsí me xanë mendimet dhe kohen e tij. Bàjeni dembel, gryks dhe patriot. Ai ka me u bâ ambicioz, intrigant dhe i korruptuem. N'kyt mnyrë ju do ta kryeni detyrën tuej nji mijë herë mâ mirë sesa me tehun e thikës...

« Na po korruptojmë popullin me anen e klerit, dhe klerin, me anen e agjentve tonë, kshtû që nji ditë kena me e futë Kishen Katolike n'vorr. Para do kohësh kam ndig'jue nji shokun tonë tuej thanë se n'kjoft se dojmë me shkatrrue Katoliçizmin, duhet me eliminue gratë. Kto fjalë janë t'vërteta n'nji farë kuptimit, por mbasi nuk mundena me i eliminue gratë, t'i korruptojme edhe ato s'bashkut me Kishen... Thika mâ e mirë me i râ Kishes Katolike âsht korrupsjoni. N'punë pra, pa pushim, deri n'fund...» (Imzot George Dillon, "The War of Antichrist with the Church and the Christian Civilization", 1885)

Ish-kryeministri anglez, hebreu Benjamin Disraeli, në librin e tij « Coningsby », në 1844 shkruen :

« Ju nuk do të shifni kurrë nji lëvizje të madhe intelektuale në Evropë ku çifutnit të mos kenë marrë pjesë masivisht. Kjo diplomaci misterjoze ruse që po alarmon aq shumë Evropen âsht e organizueme dhe e drejtueme kryesisht prej çifutve. Ky revolucjon i madh i 1848, që ka me kenë në fakt nji reformë e dytë mâ e rândsishme se ajo e para (reforma protestante), po përparon nën mbrojtjen e çifutve që monopolizojnë nji pjesë të madhe të katedrave profesionale të Gjermanisë...

« Para disa vitesh na u drejtuen prej Rusisë. Në fakt mes Oborrit të Sh'Pjetërburgut dhe familjes teme (Rothchild) nuk kanë egzistue kurrë lidhje miqsijet. Megjithaté, rrethanat favorizuen nji afrim mes Romanovëve dhe Sidonëve (Rothchild). E kshtû u angazhova me shkue vetë në sh'Pjetërburg. Kur mbrrita atje pata nji takim me Ministrin e Financave të Rusisë, Kontin Kankrin, që ishte djali i nji çifuti lituanez. Bahej fjalë për nji huamarrje n'lidhje me Spanjen. Për rrjedhojë m'u desht me udhtue menjiherë drejt Spanjës. Me t'mbërritun atje pata nji audjencë me ministrin spanjol, zotninë Mendizabel, edhe ky bashkombas i emi, çifut prej Aragonës. Mandej, për arsye së çfarë po ndodhte në Madrid, u nisa direkt drejt Parisit për me u konsultue me Presidentin e Kshillit Francez, nji çifut francez, nji marshall hero. Rezultati i konsultimeve tona ishte thirrja e nji fuqie nga Veriu si mike dhe ndërmjetse. Zgjodhëm Prusinë (Gjermaninë e sotme). Presidenti i Kshillit i bani nji ftesë ministrit prusian i cili asistoi disa ditë mâ vonë në konferencën tonë. Konti Arnim hyni në kabinet dhe u gjenda para nji çifuti prusian. Siç e shifni pra, i dashtuni Coningsby, bota drejtohet prej personazhesh krejt të ndryshme prej sa imagjinohen prej atyne që nuk shohin mbrapa skenave. » (faqet 219-252)

Çifuti Markus Eli Ravage, në gazeten « Century Magazine » të muejve Janar-Shkurt 1928 shprehet kshtû :

« Ju bani shumë zhurmë mbi influencen e teprueme të çifutve në teatrot dhe kinematë tueja. Shumë mirë. E xamë se ankesa juej âsht e vërtetë. Po çfarë âsht kjo në krahasim me influencen tonë depertuese në kishat, shkollat, ligjet dhe idetë tueja të përditshme ? Ju nuk keni fillue me shijue ende rândsinë e vërtetë të fajit tonë. Na jena infiltruesa. Na jena shkatrruesa. Na kena marrë boten tuej natyrore, idealet tueja dhe destinën tuej dhe i kena turbullue. Na kena kenë n'origjinë jo vetëm të luftës së madhe (Luftës I Botnore) por pothuejse të tana luftnave tueja ; jo vetëm të Revolucjonit Rus (1917) por edhe të tana revolucjoneve të mëdhaja të historisë tuej. Na kena prue përçamjen, konfuzionin dhe zhgënjimin në jetën tuej private dhe publike. E na vazhdojmë prapë me e bâ kyt gjâ dhe kërkush nuk e din për sa kohë kena me vazhdue kshtû.

« Kush e din se çfarë t'ardhmet të madhe dhe të lavdishme do të kishit pasë po t'ju kishim lanë rehat ? Por nuk ju kena lanë të qetë. Na kena futë në dorë dhe kena rrxue strukturen e hijshme që ju kishit ndërtue dhe kena ndryshue rrjedhën e historisë tuej... Shifni tre revolucjonet kryesore të kohve moderne : até francez, amerikan dhe rus. Çfarë janë ata veçse triumfi i idesë çifute mbi drejtsinë socjale, politike dhe ekonomike ?... Pa mâ t'voglin dyshim na kena pasë nji pjesë të rândsishme në revolucjonin luteran dhe âsht nji fakt i njoftun se na kena kênë nxitësit kryesorë të revolucjoneve borgjeze-demokratike të shekullit 18-të në Francë dhe Shtetet e Bashkueme... »

Në vjetin 553 A.D., Perandori Justinian ndaloi përhapjen e librave të Talmudit në të gjithë Perandorinë Romake. (Corp. Juris. can. VII Decretal, lib V, Tit. IV, cap. 1)

Rodkinson (emni i vërtetë Levi Frumkin, çifut), i cilli përktheu pjesnisht Talmudin për herë të parë në anglisht në vjetin 1903, version i kontrolluem prej Rabit Isaac M. Wise, "atit të Judaizmit të reformuem", nep nji listë të pjesshme Papësh e mbretnish që kanë urdhnue djegjen publike të Talmudit në turren e druve :

* Vjeti 1244, Paris, Mbreti Louis IX;

* Vjeti 1244, Rome, Papa Innoçenti IV;

* Vjeti 1248, Paris, Kardinali Odo;

* Vjeti 1299, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;

* Vjeti 1309, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;

* Vjeti 1322, Rome, Papa Gjoni XXII;

* Vjeti 1553, Rome, Barcelona, Venice, Romagna, Urbino, Pesar, Papa Julius III;

* Vjeti 1554, Ancona, Ferrara, Mantua, Padua, Candia, Ravenna, ku u dogjen me qinda mija kopje;

* Vjeti 1557, Poloni, ku u dogjen kopje të talmudit mbas akuzave kundër çifutëve se ata përdorshin gjakun e fmijve të krishtênë në ceremonitë e tyne;

* Vjeti 1558, Rome, Kardinal Ghislieri, Papa i ardhshëm sh'Piu V.

Dy fjalë mbi artin dhe shkencen e vërtetë

Shkenca e sotme moderne, në revoltë kundër t'mbinatyrshmes, qesh me përbuzje para mrekullive dhe fenomeneve të tjera thelbsisht shpirtnuere, që nuk munden me u shpjegue ndryshej veçse prej fuqisë së gjithpushtetshme të Zotit. Në krenarinë e saj të çmendun, ajo nuk mundet me shpjegue thelbsisht asnji mister të natyrës ; ajo i demonstron fenomenet por nuk i shpjegon kurrë. A ka mujtë me na thanë ndonjiherë shkenca se si nji farë e vogël që mbídhet n'tokë shndrrohet, mâ vonë, në nji pemë madhshtore ? E pazója me dhanë jetë, ajo âsht e pafuqishme me penetrue misteret ; ajo mundet me i observue manifestimet e jetës, me i analizue, me formulue ligje bazue në vrojtimet dhe eksperjencat e kalueme, por ajo nuk mundet kurrë me njoftë thelbin e gjànave. E detyrueme me i ul armët para prezencës së mrekullive që ia prishin kalkulimet dhe ia shkatrrojnë hipotezat, shkenca e sotme preferon mâ mirë me mohue evidencen e mrekullive sesa me pranue t'mbinatyrshmen.

"Vêni ré organet drejtuese dhe mjetet e veprimit të Kishës Katolike : " shprehet protestanti Guizot, "konçilet provincjale e nacjonale, konçilet ekumenike, korrespondencen e vazhdueshme, publikimin e letrave, dënimeve dhe librave të ndryshëm. Asnji qeveri mâ parë nuk ka lejue diskutimin që e gjejmë në Kishen Katolike." Nji autor tjetër shkruen se "edhe sikur vendimet e Kishes Katolike t'mos ishin kênë veprat e frymzimit hyjnuer, ato mbesin monumentet mâ të bukura të díjes njerzore." (M. de Decker, "L' Église et l'ordre social chrétien")

Çfarë liste t'mrekullueshme mendimtarësh dhe shkrimtarësh gjejmë në kronikat e Kishës Katolike ! Ajo sa kishte dalë prej Katakombeve kur pa tuej u çue n'mbrojtje t'saj dhe t'Mbretnís' KRISHTIT Mbret njerëz si : Origjeni, Athenagoras, Justini, Tertuliani. Mâ vonë ajo prodhoi veprat e shêjtënve shkrimtarë si : sh'Gjon Krizostomi, sh'Bazili i Madh, sh'Gregori Nazianze, sh'Jeronimi, sh'Ambrozi, sh'Agustini dhe sh'Leoni i Madh, Papë. Në shekujt në vazhdim hasim kryeveprat e sh'Albertit të Madh, të sh'Anselmit, të sh'Bonaventures dhe të Doktorit êngjelluer, sh'Tômë Akuinit.

Kush mundet me i numrue veprat e shqueme, të botueme në çdo gjuhë, demonstrimet, zhvillimet dhe përcaktimet e t'vërtetave fetare ? Na nuk mundena me harrue faktin se veprat mâ t'bukra letrare, të çdo llojit, janë kênë rezultat i frymzimit kristjan.

"Nuk do t'kisha mbarue kurrë n'kjóftë se do t'kisha fillue me numrue të tâna shërbimet që i ka dhurue Papati çâshtjes së shkencave dhe letrave", shprehet Monsinjor Freppel. "Mos duhet t'ju kujtoj Nikollën V, i cilli mbàte nji legjion akademikësh për mbledhjen e dorëshkrimeve prej tâna vêndeve të botës ? Apo Piun II, dijetarin Aeneas Sylvius, i cilli bashkote dijen e vet me até të shkenctarëve që ai mbrote ? Apo Palin III, i cilli inkurajoi Kopernikun në zbulimet e tija t'pavdekshme ? Apo duhet t'përmênd Gregorin XIII, i cilli shfrytzoi astronomínë për me sigurue nji përcaktim mâ të saktë të kohës ? Apo duhet t'ndalem te Sixtus V, i cilli formoi até Librarí të Vatikanit që admirohet në tânë botën ? Apo duhet t'veçoj Urbanin VIII, poemat latine të t'cillit konsiderohen midis krijimeve mâ të mira të llojit të tyne në kohnat moderne ? E s'mbramit, mos duhet harrue i madhi Benedikti XIV, i cilli u nderue edhe prej anti-katolikut Volter, i cilli e quejti até njírin mâ të ditun të shekullit XVIII-të ?"

Shkolla Mjeksore Papale kjé g'jatë shumë shekujve shkolla mjeksore mâ e madhe në Evropë dhe profesorët e saj ishin shkenctarët mjeksor mâ të njoftun të kohës.

Ata që shkruejnë me aq zjerm mbi luften që Papët i paskan bâ shkencës nuk dijnë asgjâ mbi historinë e shkencës, e kryesisht, mbi mjeksinë dhe kirurgjinë, g'jatë tre shekujve t'caktuem. Mekênse nuk dijnë asgjâ, mendojnë se ajo shkencë nuk ka egzistue dhe mandej dalin me kërkue arsyet e ksaj mungese. Nji prej arsyeve kryesore âsht fallsifikimi i arshivave historike prej anmiqve të Fesë dhe të mbarë njerzimit, judeo-masonve, dhe zëvendsimi i tyne me shpifje e akuza t'pakêna, vetëm e vetëm me diskreditue Papatin dhe me përlye emnin e tij t'lavdishëm, s'bashkut me Kishen Katolike.

Âsht e pamujtun me numrue të tânë shkenctarët katolikë dhe me vlersue si duhet ndihmën që ata i kanë dhanë jo vetëm Mbretnísë socjale të KRISHTIT Zot e Mbret por edhe mbarë njerzimit me punen e tyne shkencore. Megjithaté, ktú ma poshtë po rradhis vetëm disa prej personaliteteve shkencore mâ të shqueme, klerikë dhe laikë katolikë, s'bashkut me arritjet e tyne në fushat e ndryshme të shkencës ku ata kanë lëvrue. Për lehtsí verifikimit, emnat i kam lânë n'gjuhën e huej :

Mgr Albert of Saxony (c. 1320–1390) - Ipeshkëv gjerman i njoftun për kontributin e tij në logjikë dhe fizikë. Me Buridan, ai ndihmoi me zhvillue teorinë paraprijse të inercísë.

Shën Albertus Magnus, Sh'Alberti i Madh (c. 1206–1280) - Nji prej prekursorvë mâ t'famshëm të shkencës moderne, shêjti mbrojts i shkencave natyrore dhe kontribues në fizikë, logjikë, metafizikë, biologji dhe psikologji.

José María Algué (1856–1930) - Meteorologjisti që ka shpikë barociklonometrin.

Francesco Castracane degli Antelminelli (1817–1899) - Botanist që ka kênë nji prej t'pàrve që ka integrue mikrofotografinë në studimin e biologjisë.

Giovanni Antonelli (1818–1872) - Drejtor i Observatorit Ximenian në Firence; ka kontribue në ndërtimin e nji prototipi të motorrit me djegje të brendshme.

Giuseppe Asclepi (1706–1776) - Astronom dhe fizikan, drejtor i Observatorit të Kolegjit Roman; Krateri Asclepi në Hanë ka êmnin e tij.

Anselmus de Boodt (1550–1632) - Nji prej themeluesve të mineralogjisë.

Jan Bro¿ek (1585–1652) - Matematikan polak, astronom dhe fizikan; matematikani mâ i shquem polak i shekullit të 17-të.

Louis-Ovide Brunet (1826–1876) - Nji prej êtënve themelues të botanikës kanadeze.

Otto Brunfels (1488-1534) - Murg cartuzian; nji prej êtënve themelues të botanikës.

Jean Baptiste Carnoy (1836–1899) - Themelues i shkencës si citologjisë (studimit të celúlave)

Bonaventura Cavalieri (1598–1647) - I njoftun për punën në fushën e optikës dhe lëvizjes; punoi në futjen e logarítmave në Itali; parimet e tija në gjeometri kanë paraprí kontabilitetin integral.

Nicolaus Copernicus (1473–1543) - Astronom i famshëm për kozmologjinë heliocentrike.

James Cullen (1867–1933) - Matematikan jezuit që ka publikue até që sod njihet si numrat e Kullen "Cullen numbers" në teorinë e numrave.

Johann Baptist Cysat (1587–1657) - Matematikan dhe astronom jezuit; nji prej kratéreve në Hânë mban êmnin e tij; ka botue të parin libër n'Evropë mbi Japonínë; nji ndër të parët që ka përdorë teleskopin; njihet për punën e tij mbi kometat.

Charles-Michel de l'Épée (1712–1789) - Njifet si "ati i shúrdhëve"; ka themelue shkollën e parë falas për shúrdhë.

Václav Prokop Diviš (1698–1765) - Shkenctar çek; Ndërtuesi i parë i instrumentit muzikor elektrik në historí.

Johann Dzierzon (1811–1906) - Njifet si "ati i bletarisë" moderne.

Jean-Charles de la Faille (1597–1652) - Matematikan jezuit që përcaktoi i pari forcen gravitacjonale të nji pjèse të nji rrethi.

Gabriele Falloppio (1523–1562) - Nji prej anatomistve dhe fizikanve mâ të rândsishëm të shekullit të 16-të. Túbat falopiane (Fallopian tubes) mbajnë êmnin e tij.

Placidus Fixlmillner (1721–1791) - Astronom benediktin; nji ndër të parët që ka llogaritë orbiten e planetit Uran.

Andrew Gordon (1712–1751) - Murg benediktin, fizikant dhe shpikës; i pari që ka shpikë motorrin elektrik.

Francesco Maria Grimaldi (1618–1663) - Zbuluesi i shpërbâmjes së dritës;

Robert Grosseteste (c. 1175 – 1253) - Nji prej ipeshkve mâ të dijtun të Mesjetës; njihet si i pari që ka caktue hapat e krýemjes t'nji eksperimenti shkencuer.

Athanasius Kircher (1602–1680) - Akademik i famshëm jezuit; ati i egjiptologjisë; nderohet me êmnin "mjeshtri i 100 arteve" për horizontin e tij të gjânë; nji ndër të parët që ka vëzhgue mikrobet në mikroskop.

James B. Macelwane (1883–1956) - Sizmologu mâ i njoftun jezuit; ka shkrue librin e parë mbi sizmologjinë në Amerikë.

Gregor Mendel (1822–1884) - Murg agustinjan dhe ati i gjenetikës.

Landell de Moura (1861–1928) - Meshtar braziljan; i pari që ka shpikë transmetimin e zânit nëpërmjet nji aparati pa tela. Thuhet se me 3 Qershor 1900 foli publikisht me anen e radios.

Georgius Agricola (1494–1555) - Ati i mineralogjisë

André-Marie Ampère (1775–1836) - Nji prej zbuluesve kryesor të elektromanjetizmit

Guy de Chauliac (c.1300-1368) - Kirurgu mâ i njoftun i Mesjetës.

Hippolyte Fizeau (1819-1896) - I pari që ka llogaritë në mnyrë eksperimentale shpejtsín e dritës.

René Laennec (1781–1826) - I pari mjek që ka shpikë stetoskopin.

Guglielmo Marconi (1874–1937) - Ati i transmetimeve radiofonike me valë të gjata.

Evangelista Torricelli (1608–1647) - Zbuluesi i barometrit