mercoledì, ottobre 05, 2016

Egzorçizmi i Shêjtnisë së Tij, Papës Leonit XIII, dhe paragrafi i zhdukun.


Statujë e Arkengjëllit sh'Mikael në Ukrainë.


          Lutja e egzorçizmit kundër satanit dhe engjëjve apostatë kjé hartue prej Shêjtnisë së Tij, Papës Leonit XIII, me 13 Tetuer 1884, mbas vizjonit misterjoz e t'mbinatyrshëm që ky Papë pati po at ditë, mbas përfundimit të Meshës shêjte. Kjo lutje shêjte meriton me u rrecitue shpesh, prej tanve, publikisht dhe privatisht, për me shporrë djajtë, për zvoglimin e aktivitetit të tyne prevers mbi mkatnorët, për ruejtjen e Kishës Katolike, Atdheut e familjeve prej tragjedive të mëdha (Mgr. Guérard Des Lauriers O.P.), që duket se po afrohen për herë e ma shumë mbi kyt brez të soçëm adulter e apostat.

Me 13 Tetuer 1884, mbas celebrimit të Meshës shêjte n'Kishen Vatikane, i rrethuem prej disa kardinajve dhe pjestarve të tjerë të Vatikanit, Shêjtníja e Tij, Papa Leoni XIII, u ndal papritmas te kâmbët e elterit dhe qëndroi aty gadi 10 minuta, si n'ekstazë, me nji shkëlqim dritet mbi fytyrë. Mandej menjiherë shkoi n'zyren e tij ku shkroi lutjen e egzorçizmit kundër satanit dhe engjëjve të rebeluem. Papa urdhnoi që kjo lutje t'rrecitohej përçdo herë mbas çdo Meshet shêjte, në tanë botën katolike. Ma vonë Selija-Shêjte urdhnoi që nji formë e shkurtueme e egzorçizmit s'bashkut me disa lutje tjera të rrecitohen publikisht mbas çdo Meshet shêjte ; kto lutje quhen ndryshej edhe Lutjet Leonine, që sod nuk rrecitohen mâ n'dioqeza :

« AVE MARIA, gratia plena, Dominus tecum, benedicta tu in mulieribus et benedictus fructis ventris tui, Jesus. Sancta Maria, Mater Dei, ora pro nobis peccatoribus, nunc et in hora mortis nostrae. Amen. (3 herë)

« Salve Regina, Mater misericordiae, vita, dulcedo, et spes nostra, salve. Ad te clamamus, exsules filii Evae. Ad te suspiramus gementes et fientes in hac lacrymarum valle. Eia ergo, Advocata nostra, illos tuos misericordes oculos ad nos converte. Et Jesum, benedictum fructum ventris tui, nobis, post hoc exilium, ostende. O clemens, o pia, o dulcis Virgo Maria.

V. Ora pro nobis, sancta Dei Genitrix.
R. Ut digni efficiamur promissionibus Christi.

« V. Oremus. Deus, refugium nostrum et virtus, populum ad te clamantem propitius respice ; et intercedente gloriosa, et immaculata Virgine Dei Genitrice Maria, cum beato Joseph, ejus Sponso, ac beatis Apostolis tuis Petro et Paulo, et omnibus Sanctis, quas pro conversione peccatorum, pro libertate et exaltatione sanctae Matris Ecclesiae, preces effundimus, misericors et benignus exaudi. Per eundum Christum Dominum nostrum.

R. Amen.

« Sancte Michael Archangele, defende nos in proelio ; contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium. Imperet illi Deus, supplices deprecamur : tuque, Princeps militiae Caelestis, satanam aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo, divina virtute in infernum detrude.
  
R. Amen.

« V. Cor Jesu sacratissimum.
R. Miserere nobis.
V. Cor Jesu sacratissimum.
R. Miserere nobis.
V. Cor Jesu sacratissimum.
R. Miserere nobis. » (Prej Mesharit Romak tradicjonal).

« Ma vonë, i pvetun se çka kishte ndodhë, Papa rrëfeu se kur po bahej gadi me u largue prej shkallve t'elterit, papritun kishte ndig'jue dy zana, që vijshin prej shêjtit tabernakël : nji zâ i butë dhe i mirë, dhe nji tjetër gryksuer dhe i ashpër.

« Zani gryksuer, zani fodull i satanit thërriste : “un mundem me e shkatrrue Kishen Tande”.

« Zani i butë i KRISHTIT Zot : “Mundesh ti ? Atherë, shkatrroje pra”.

« satani : Për kyt gjâ kam nevojë për ma shumë kohë, për ma shumë pushtet”.

« KRISHTI Zot : Sa kohë ? Sa pushtet ?

« satani : "75 deri n'100 vjet dhe nji pushtet ma t'madh mbi ata që vêhen n'shërbimin tem."

« KRISHTI Zot : “Të nap edhe kohën, edhe pushtetin. Ban me ta çka t'duesh." ».

("Revista e urdhnit shekullar të sh'Agustinit"; Dhetuer 1981, New-York).

Teksti apo formula origjinale e egzorçizmit të Papës Leonit XIII u botue integralisht prej shtypshkrojave të Vatikanit deri n'vjetin 1903, vitin e vdekjes së Papës Leonit XIII. Mbas ktij vjeti, kjo formulë u botue me coptime, fakt që len me mendue g'jatë mbi veprimtarinë infiltruese anmike n'zemren e Krishtënimit ; jo kot Shëlbuesi lejoi nji tradhtar me penetrue deri n'Kolegjin e Apostujve...

Paragrafi profetik i shkëputun prej Egzorçizmit të Papës, çuditnisht i zhdukun prej tana botimeve të tjera mbas vjetit 1903, profetizon nji kohë t'ardhme kur froni i nji anti-pape ose disa anti-papve do t'vendoset bash në Vatikan, aty ky normalisht asht Froni shêjt i shën Pjetrit dhe pasardhsve të tij legjitim. Qé paragrafi n'fjalë :

« Anmiq shumë tinzàrë dhe t'pafé kanë mbushë me idhnim Kishen Katolike, Nusen e Qingjit t'papërlyem... dhe kanë vue duert e tyne mbi gjithçka që ajo ka mâ t'shêjtë. Aty ku Froni i sh'Pjetrit dhe i s'vërtetës kjé krijue si nji dritë për kombet, njatý kta anmiq kanë vue fronin e tyne të neverisë dhe t'mosbesimit, në mnyrë që mbasi t'i bien Bariut [Papës], t'munden me shpërndâ grégjen [besimtarët]. O shêjti Mikael, Gjeneral i pamposhtun, ejani, pra, në ndihmë të popullit të Zotit kundër sulmeve të shpirtnave të kqinj e nepja fitoren dhe triumfin. » (Paragrafi i zhdukun prej egzorçizmit të Papës Leoni XIII, 13 Tetuer 1884).

Lind pyetja : Kush ka pasë interes me u rebelue kundër urdhnave të Papës Leonit XIII dhe Selisë-Shêjte që na komandojnë me rrecitue mbas çdo Meshet shêjte lutjen egzorçizuese kundër satanit dhe djajve të tjerë të mallkuem ? Kush ka pasë interes me zhdukë nji paragraf aq kapital, që sod duket botnisht se asht përmbushë dhe realizue me përpikmëní ? A mundet Kisha Katolike Romake me hjekë e me rrzue muret e barrjerat e saja mbrojtse n'luftën e saj t'vazhdueshme kundër anmikut ?

Përgjigja asht e thjesht n'kjoft se kujtojmë 4 shêjat dalluese të Kishës së VETME hyjnore të JEZU-KRISHTIT, Kishës Katolike Romake, t'cillat rrecitohen prej tanë katolikve në Meshen shêjte. Etnit e Kishës Katolike kishin nji mnyrë t'pagabueshme me dallue Kishen hyjnore të KRISHTIT Zot prej sekteve të tjera jokatolike, sidomos prej atyne sekteve që dukeshin apo pretendojshin se ishin Kisha Katolike e JEZU-KRISHTIT. (Abati Berthier, "Sintezë e teologjisë dogmatike dhe morale", vjeti 1928, f. 36).

Kjo metodë bazohet në identifikimin e katër shêjave pozitive apo tipareve dalluese të Kishës Katolike, shêja që vetëm Kisha Katolike i zotnon integralisht dhe asnji kishë tjetër nuk i ka të tana, megjithse ndonjêna prej ktyne kishave apo sekteve jokatolike mundet me pasë ndonji prej ktyne shêjave. Kto katër tipare i kanë rrâjët në vetë Simbolin e Fesë të Nicesë, i cilli u hartue prej Etënve të Koncilit të I Ekumenik të Nicesë, në vjetin 325 A.D. dhe u plotsue në vjetin 381 A.D., në Konçilin e II Ekumenik të Konstantinopojës.

Në kyt Simbol thuhet se Kisha Katolike asht Nji, Shêjte, Katolike dhe Apostolike.

« [Credo] Et in Unam, Sanctam, Catholicam, et Apostolicam Ecclesiam... » ("Nicea Symb.", Denzinger n. 85).

("Besoj n'Nji Kishë, Shêjte, Katolike dhe Apostolike." - Simboli i Nicesë, Denzinger n. 85).

Mbas vjetit 1965, prej Vatikanit dhe dioqezave n'mbarë botën, shohim përhapjen e disa doktrinave që mohojnë unitetin e Kishës Katolike, shêjen e saj të parë dalluese ; qé ndonji shembull :

« Kisha Katolike ka bâ mkat kundër bashkimit. » (Gjon Pali II, "Ut Unum Sint : 34", 25 Maj 1995)

« Kisha Katolike âsht e papërlyeme dhe e pagabueshme.» (Papa Piu XII, "Mystici Corporis Christi : 66", 29 Qershuer 1943)

« Kisha Katolike ka bâ mkat kundër unitetit. » (Pseudo-konçili i II i Vatikanit mbi ekumenizmin, dekreti "Unitatis redintegratio", sesjoni 5, 21 Nanduer 1964).

« Të gjitha msimet e Magjisterit të Kishes Katolike janë t'pagabueshme dhe t'pandryshueshme. » (Papa Piu IX, Denzinger n. 1839)

« Kisha Katolike nuk ka unitet. » (Gjon Pali II, "Ut Unum Sint : 7-10", 25 Maj 1995).

« Kisha Katolike ka unitet të plotë. » (Papa Leoni XIII, "Satis Cognitum : 4-5", 29 Qershuer 1896)

Për ma tepër, mbas vjetit 1965, prej Vatikanit konstatojmë shpalljen e doktrinave jokatolike që mohojnë konvertimin e t'pafeve në Fenë hynore të JEZU-KRISHTIT, pra mohojnë shêjen e saj të katërt dalluese, Apostolicitetin e Kishës Katolike :

Me 18 Maj 2013, Françesku-Bergoglio shprehej kshtu :

« Duhet nxitë lirija fetare e ndërgjegjes për të gjithë, për të gjithë, sejcili, burrë apo grue, duhet me kênë i lirë me shpallë fenë e vet, cilado kjoft ajo. »

« Prozelitizmi (konvertimi) asht nji absurditet i madh dhe nuk ka asnji kuptim. » (Bergoglio n'takimin me Eugenio Scalfari, 24 Shtatuer 2013).

« Konvertimi i jokatolikve asht nji pengesë për unitetin e Kishës. » (Pseudo-konçili i II i Vatikanit mbi ekumenizmin, Dekreti "Unitatis redintegratio" : 24, sesjoni 5, 21 Nandor 1964).

Në t'kundërt, Apostoliciteti i Kishës Katolike vërtetohet prej vetë fjalve hyjnore të Shëlbuesit, Zotit tonë JEZU-KRISHTIT :

« Shkoni pra, msoni tana kombet dhe pagzojini n'emen t'Atit e t'Birit e t'Shpirtit-Shejt. Msojini me i mbajtë gjithçka që ju kam urdhnue. E jam me jue, tana ditët, deri në fundin e botës. » (Sh'Mateu XXVIII, 19-20)

« Dhe JEZUSI u tha Apostujve : "Shkoni në tanë boten dhe predikoni Unjillin çdo njirit ; aj që ka me besue dhe ka me u pagzue ka me u shelbue ; aj që nuk ka me besue, ka me u dënue. » (Sh'Marku XVI, 15-16)

« O Timoté, ruej Traditen, tuej shmangë të rejat profane t'fjalve dhe kontradiktat e nji shkence që mban në mnyrë të rrême kyt êmën. Disa kanë hupë Fenë sepse kanë praktikue kto t'reja dhe kto kontradikta. Hiri i Zotit kjoft me ty ! Amen. » (1 Timoteut VI, 20-21)

« Ata thrrasin n'diskutime e n'debate tanë njerzit pa përjashtim : prej t'pafeve e deri te ata që janë të ndamë prej KRISHTIT apo që mohojnë hyjninë dhe natyren e misionit të Tij. Kto lloj përpjekjesh nuk kanë asnji t'drejtë me u pranue prej katolikve, sepse ato bazohen n'opinjonin e gabuem se të tana besimet janë pak a shumë të mira, të vërteta dhe të lëvdueshme.

« ... Jo vetëm që përkrahsit e ktij opinjoni janë krejtsisht n'gabim, por në t'njêjten kohë ata mohojnë dhe shtrêmbnojnë kuptimin e Fesë së vërtetë Katolike Romake, tuej râ kshtû pak kah pak në natyralizëm dhe në ateizëm. Për rrjedhojë, âsht plotsisht e kjartë se ata që përkrahin ose që bashkohen me përhapsit e ktij opinjoni t'gabuem braktisin totalisht Fenë hyjnore Katolike të zbulueme prej Zotit. » (Papa Piu XI, Incikliku “Mortalium Animos”, 6 Janar 1928).

Kto pak shembuj që citova ma nalt vërtetojnë kjartë se, mbas vdekjes së Shêjtnisë së Tij, Papës Piu XII, e kryesisht mbas vjetit 1965, nuk asht Kisha Romake, Nji, Shêjte, Katolike dhe Apostolike, që flet prej Vatikanit dhe dioqezave, tuej konfirmue me përpikmëní fjalët profetike të Shêjtnisë së Tij, Papës Leonit XIII :

« ... Aty ku Froni i sh'Pjetrit dhe i s'vërtetës kjé krijue si nji dritë për kombet, njatý kta anmiq kanë vue fronin e tyne të neverisë dhe t'mosbesimit, në mnyrë që mbasi t'i bien Bariut [Papës], t'munden me shpërndâ grégjen [besimtarët]. » (Prej paragrafit të zhdukun të egzorçizmit të Papës Leoni XIII, 13 Tetuer 1884).

Shtesë : Vijon teksti i plotë i Egzorçizmit të Papës Leonit XIII kundër satanit dhe engjëjve apostatë.


EXORCISMUS in satanam et angelos apostaticos

Jussu Leonis XIII, Pont. Max. Editus


In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen.

Psalmus lxvii 

Exsurgat Deus et dissipentur inimici ejus : et fugiant qui oderunt eum a facie ejus.

Sicut deficit fumus, deficiant ; sicut fluit cera a facie ignis, sic pereant peccatores a facie Dei.

Psalmus xxxiv

Judica Domine nocentes me expugna impugnantes me.

Confundantur et revereantur quærentes animam meam.

Avertantur retrorsum et confundantur  cogitantes mihi mala.

Fiant tamquam pulvis ante faciem venti: et Angelus Domini coarctans eos.

Fiat via illorum tenebræ, et lubricum : et Angelus Domini persequens eos.

Quoniam gratis absconderunt mihi interitum laquei sui : supervacue exprobraverunt animam meam.

Veniat illi laqueus quem ignorat ; et captio quam abscondit, apprehendat eum : et in laqueum cadat in ipsum.

Anima autem mea exsultabit in Domino: et delectabitur super salutari suo.

Gloria Patri, et Filio, et Spiritui Sancto,

Sicut erat in principio, et nunc et semper, et in sæcula sæculorum. Amen.

AD S. MICHALEUM ARCHANGELUM

PRECATIO

Princeps gloriosissime cœlestis militiæ, sancte Michael Archangele, defende nos in prœlio et colluctatione, quæ nobis est adversus principes et potestates, adversus mundi rectores tenebrarum harum, contra spiritualia nequitiæ, in cœlestibus (Ephes. vi, 12). Veni in auxilium hominum ; quos Deus creavit inexterminabiles, et ad imaginem similitudinis suæ fecit, et a tyrannide diaboli emit pretio magno (Sap. ii, 23 - I Cor. vi, 20).

Prœliare hodie cum beatorum angelorum exercitu prœlia Domini, sicut pugnasti olim contra ducem superbiæ luciferum et angelos ejus apostaticos ; et non valuerunt, neque locus inventus est eorum amplius in cœlo. Sed projectus est draco ille magnus, serpens antiquus, qui vocatur diabolus et satanas, qui seducit universum orbem ; et projectus est in terram, et angeli ejus cum illo missi sunt (Apoc. xii, 8-9).

En antiquus inimicus et homicida vehementer erectus est. Transfiguratus in angelum lucis, cum tota malignorum spirituum caterva, late circuit et invadit terram, ut in ea deleat nomen Dei et Christi ejus, animasque ad æterna gloriæ coronam destinatas furetur, mactet ac perdat in sempiternum interitum. Virus nequitiæ suæ, tamquam flumen immundissimum, draco maleficus transfundit in homines depravatos mente et corruptos corde ; spiritum mendacii, impietatis et blasphemiæ ; halitumque mortiferum luxuriæ, vitiorum omnium et iniquitatum.

Ecclesiam, Agni immaculati sponsam, vaferrimi hostes repleverunt amaritudinibus, inebriarunt absinthio ; ad omnia desiderabilia ejus, impias miserunt manus. Ubi sedes beatissimi Petri et Cathedra veritatis ad lucem gentium constituta est, ibi thronum posuerunt abominationis impietatis suæ ; ut percusso pastore, et gregem disperdere valeant. Adesto, itaque, Dux invictissime, populo Dei contra irrumpentes spiritales nequitias, et fac victoriam.

Te custodem et patronum sancta veneratur Ecclesia ; te gloriatur defensorem adversus terrestrium et infernorum nefarias potestates ; tibi tradidit Dominus animas redemptorum in superna felicitate locandas. Deprecare Deum pacis, ut conterat satanam sub pedibus nostris, ne ultra valeat captivos tenere homines, et Ecclesiæ nocere. Offer nostras preces in conspectu Altissimi, ut cito anticipent nos misericordiæ Domini (Ps. lxxviii, 8), et apprehendas draconem serpentem antiquum, qui est diabolus et satanas, ac ligatus mittas in abyssum, ut non seducat amplius gentes (Apoc. xx, 3).

Hinc tuo confisi præsidio ac tutela, sacra Sanctæ Matris Ecclesiæ auctoritate, ad infestationes diabolicæ fraudis repellendas in nomine Jesus-Christi Dei et Domini nostri fidentes et securi aggredimur.

V. Ecce Crucem Domini, fugite partes adversæ.

R. Vicit leo de tribu Juda, radix David.

V. Fiat misericordia tua, Domine, super nos.

R. Quemadmodum speravimus in te.

V. Domine, exaudi orationem meam.

R. Et clamor meus ad te veniat.

V. Dominus vobiscum.

R. Et cum spiritu tuo.

Oremus.

Deus et Pater Domini nostri Jesu Christi, invocamus nomen sanctum tuum, et clementiam tuam supplices exposcimus : ut per intercessionem immaculatæ semper Virginis Dei Genitricis Mariæ, beati Michaelis Archangeli, beati Joseph ejusdem beatæ Virginis Sponsi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli et omnium sanctorum, adversus satanam, omnesque alios irnmundos spiritus, qui ad nocendum humano generi animasque perdendas pervagantur in mundo, nobis auxilium præstare digneris. Per eumdem Christum Dominum nostrum. R. Amen.

EXORCISMUS

Exorcizamus te, omnis immunde spiritus, omnis satanica potestas, omnis incursio infernalis adversarii, omnis legio, omnis congregatio et secta diabolica, in nomine et virtute Domini nostri Jesu + Christi, eradicare et effugare a Dei Ecclesia, ab animabus ad imaginem Dei conditis ac pretioso divini Agnis sanguine redemptis + . Non ultra audeas, serpens callidissirne, decipere humanum genus, Dei Ecclesiam persequi, ac Dei electos excutere et cribrare sicut triticum + .

lmperat tibi Deus altissimus +, cui in magna tua superbia te similem haberi adhuc præsumis ; qui omnes homines vult salvos fieri, et ad agnitionem veritatis venire (I Tim. ii, 4).

lmperat tibi Deus Pater + ;

imperat tibi Deus Filius + ;

imperat tibi Deus Spiritus Sanctus +.

lmperat tibi majestas Christi, æternum Dei Verbum caro factum + , qui pro salute generis nostri tua invidia perditi, humiliavit semetipsum factus obediens usque ad mortem (Phil. ii, 8) ; qui Ecclesiam suam edificavit supra firmam petram, et portas inferi adversus eam numquam esse prævalituras edixit, cum ea ipse permansurus omnibus diebus usque ad consummationem sæculi (Math. xxviii, 20.).

Imperat tibi sacramentum Crucis +, omniumque christianæ fidei Mysteriorum virtus +.

Imperat tibi excelsa Dei Genitrix Virgo Maria + quæ superbissimum caput tuum a primo instanti Immaculatæ suæ Conceptionis in sua humilitate contrivit.

Imperat tibi fides sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, et ceterorum Apostolorum + .

lmperat tibi Martyrum sanguis, ac pia Sanctorum et Sanctarum omnium intercessio + .

Ergo, drago maledicte et omnis legio diabolica, adjuramus te per Deum + vivum, per Deum + verum, per Deum + sanctum, per Deum qui sic dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret, ut omnis qui credit in eum non pereat, sed habeat vitam æternam (Jo. iii, 15) :

Cessa decipere humanas creaturas, eisque æternæ perditionis venenum propinare : desine Ecclesiæ nocere et ejus libertati laqueos injicere. Vade satana, inventor et magister omnis falIaciæ, hostis humanæ salutis. Da locum Christo, in quo nihil invenisti de operibus tuis ; da locum Ecclesiæ uni, sanctæ, catholicæ, et apostolicæ, quam Christus ipse acquisivit sanguine suo. Humiliare sub potenti manu Dei ; contremisce et effuge, invocato a nobis sancto et terribili nomine Jesu, quem inferi tremunt, cui Virtutes cœlorum et Potestates et Dominationes subjectæ sunt ; quem Cherubim et Seraphim indefessis vocibus laudant dicentes : Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus Sabaoth.

V. Domine, exaudi orationem meam.

R. Et clamor meus ad te veniat.

V. Dominus vobiscum.

R. Et cum spiritu tuo.

Oremus.

Deus cœli, Deus terræ, Deus Angelorum, Deus Archangelorum, Deus Patriarcharum, Deus Prophe-tarum, Deus Apostolorum, Deus Martyrum, Deus Confessorum, Deus Virginum, Deus qui potestatem habes donare vitam post mortem, requiem post laborem ; quia non est Deus præter te, nec esse posset esse nisi tu creator omnium visibilium et invisibilium, cujus regni non erit finis : humiliter majestati gloriæ tuæ supplicamus, ut ab omni infernalium spirituum potestate, laqueo, deceptione et nequitia nos potenter liberare, et incolumes custodire digneris.

Per Christum Dominum nostrum.  Amen.

V. Ab insidiis diaboli,

R. Libera nos Domine.

V. Ut Ecclesiam tuam secura tibi facias libertate servire ;

R. Te rogamus, audi nos.

V. Ut inimicos sanctæ Ecclesiæ humiliare digneris;

R. Te rogamus, audi nos.

Ne reminiscaris Domine delicta nostra, vel parentum nostrorum : neque vindictam sumas de peccatis nostris (Tob. iii, 3).

Pater noster...

Et aspergatur locus aqua benedicta.

MAGNIFICAT.


« O shêjti Mikael, Gjeneral i pamposhtun, ejani, pra, në ndihmë të popullit të Zotit kundër sulmeve të shpirtnave të kqinj e nepja fitoren dhe triumfin. » (Idem.)



martedì, ottobre 04, 2016


Thirrje popujve “ortodoks”





“Dhe Un po të tham se ti je Pjetër [shkamb] dhe mbi kyt shkamb kam me ndërtue Kishen Teme dhe dyert [fuqitë] e Ferrit nuk kanë me triumfue kundër saj. Dhe kam me t'dhanë çilcat e Mbretnisë së Qiellit : dhe gjithshka që ke me lidhë mbi Tokë ka me u lidhë edhe në Qiell dhe gjithshka që ke me zgidhë mbi Tokë ka me u zgidhë edhe në Qiell.” (sh'Mateu 16:17-19)

“Nji Zot, Nji Fé, Nji Pagzim.” (sh'Pali drejtue Efezianve 4:5)

Kjo Kishë hyjnore unike e KRISHTIT Zot u mblodh në vjetin 325 A.D. në Konçilin e I Ekumenik të Nicesë, dhe ma vonë, në vjetin 381 A.D., në Konçilin e II Ekumenik të Konstantinopojës, dhe ndër të tjera, në unanimitet të plotë mes Etënve latinë dhe grekë, hartoi për tana kohnat Simbolin e Fesë, që deklaron se Kisha e KRISHTIT Zot asht Nji, Shêjte, Katolike dhe Apostolike. 

“Credo et in Unam, Sanctam, Catholicam, et Apostolicam Ecclesiam...” ("Nicea Symb.", Denzinger n. 85)

 “Ες μίαν γίaν, καθολικν κα ποστολικν κκλησίαν.” (Idem.) 

(Besoj në Nji Kishë, Shêjte, Katolike dhe Apostolike. - Simboli i Nicesë, Denzinger n. 85)

Popujt “ortodoks” që sod bajnë pjesë në kishat autoqefale (t'pamvaruna) nacjonale e njerzore të Shqipnisë, Greqisë, Rusisë, Bullgarisë, Rumanisë, Serbisë, etj., a nuk e shohin se kishat e tyne nacjonale nuk janë Kisha Unike dhe Katolike (Universale) e KRISHTIT Zot? 

Në dy artikujt e parë të Deklaratës së pavarsisë të Kishës shizmatike greke, e aprovueme prej 36 prelatve dhe e publikueme zyrtarisht prej Mbretit Otho me 23 Korrik (4 Gusht) 1833, thuhejse : 

 “1.  ρθόδοξος νατολικ ποστολικ κκλησία το Βασιλείου τς λλάδος, ν Πνεύματι μ ναγνωρίζουσα λλην κεφαλν παρ τν Θεμελιωτν τς Χριστιανικς πίστεως τν Κύριον κα Σωτρα μν ησον Χριστν, κατ δέ τ διοικητικν μέρος χουσα ρχηγν  τν βασιλέα τς  λλάδος, εναι ατοκέφαλος κα νεξάρτητος π πάσης λλης ξουσίας, φυλαττομένης παραχαράκτου τς δογματικς νότητος, κατ τ παρ πασν τν ρθοδόξων νατολικν κκλησιν νέκαθεν πρεσβευόμενα.  

 “2.  περτάτη  κκλησιαστικ ξουσία ναπόκειται, π τν το βασιλέως κυριαρχίαν, ες χερας Συνόδου διαρκος, φερούσης τ νομα· “ ερ Σύνοδος το βασιλείου τς  λλάδος,” Nicolopoulos and Kakoulidi, Συλλογ πάντων τν νόμων, etc., Athens, 1859, tom. 1. (49), p. 118.” 

(1. Kisha e Lindjes Orthodhokse dhe Apostolike e Greqisë, që shpirtnisht nuk ka shef tjetër përveç Jezu-Krishtit, Zotit tonë, nuk asht e mvarun prej asnji autoriteti të jashtëm, ndërkohë që ajo ruen të patundun lidhjen dogmatike me të tana kishat orthodhokse të Lindjes. Përsa i përket administrimit të Kishës, që i takon kunorës mbretnore, ajo njef për shef të sajin suprem Mbretin e Greqisë, simbas kanoneve të “shejta”.

(2. Nji Sinod i përhershëm do të mblidhet, i përbamë krejtsisht prej arqipeshkvijve dhe ipeshkvijve të zg'jedhun prej Mbretit, të cilët do të jenë autoriteti ma i naltë kishtar, simbas modelit të Kishës së Rusisë.). (Rev. Tondini, “The Pope of Rome...”).

A nuk e shohin kta popuj se kanë braktisë traditat shejte të Etënve të tyne, t'cilët g'jatë afro 10 shekujve, deri në rebelimin e Fotius-it dhe Cerularit, kanë bâ pjesë bashkë me vllaznit e tyne latinë në Nji Kishë, Shejte, Katolike dhe Apostolike, që asht Kisha hyjnore e KRISHTIT Zot, jashtë të cilës nuk ka shelbim për askend?

“Shkoni pra, msoni tana kombet dhe pagzojini n'emen t'Atit e t'Birit e t'Shpirtit-Shejt. Msojini me i mbajtë gjithçka që ju kam urdhnue. E jam me jue, tana ditët, deri në fundin e botës.” (Sh'Mateu, 28:19-20)

“Dhe JEZUSI u tha Apostujve : "Shkoni në tanë boten dhe predikoni Unjillin çdo njirit; aj që ka me besue dhe ka me u pagzue ka me u shelbue; aj që nuk ka me besue, ka me u dënue.” (Sh'Marku 16:15-16)

“N'kjoft se vllai jot nuk ndig'jon Kishen, atherë ai kjoft për ty si publikani dhe pagani.” (sh'Mateu 18:17)

Mos të harrojnë kta popuj fjalët atnore të pasardhsit legjitim të Princit të Apostujve, Papës Piut IX, dhe mos të vonojnë mâ me u kthye në Kishen e vetme hyjnore të JEZU-KRISHTIT, që asht Kisha Katolike. Rikthimi në Kishen Nji, Shêjte, Katolike dhe Apostolike, që sod gjindet e eklipsueme dhe e persekutueme, nuk don me thanë n'asnji mnyrë bashkimi me Kishen e fémohuesit Françeskut-Bergolio, kishë e cila tash gadi 50 vjet ka pushtue ndërtesat e Vatikanit dhe të dioqezave, kishë që nuk shpallë as Fenë e as Moralin shejt Katolik, por propagandon apostazinë e lirisë fetare të ndërgjegjes dhe degjenerimin moral të shoqnisë.  

“Ndig’joni fjalen Tonë, ô ju të tanë që gjindeni në vendet e Lindjes apo në kufijtë e saj dhe që lëvdoheni se mbani emnin e t’Krishtenit, megjithse nuk jeni n’union me Kishen shêjte Romake; e sidomos ju që, t’ngarkuem me funksione të shejta apo t’veshun me dinjitetet ma të nalta kishtare, keni autoritet mbi kto popuj. Kujtoni gjendjen e hershme të Kishave tueja kur ata ishin t’bashkueme me njêna tjetren dhe me Kishat e tjera të botës katolike nëpërmjet lidhjes së unitetit. E mandej mendoni se për çka kanë shërbye ndamjet që pasuen, rezultati i t’cilave kje shkëputja e unitetit, si në doktrinë ashtu edhe në disiplinë kishtare, jo vetëm me Kishat e Perëndimit por edhe midis vetë Kishave tueja. Kujtoni Simbolin e Fesë (së Nicesë) në t’cilin ju shpallni bashkë me ne se besoni në Kishen Nji, Shejte, Katolike dhe Apostolike, dhe shifni a âsht e mujtun me gjetë kyt unitet të Kishës Katolike, Shejte dhe Apostolike në gjirin e nji ndamje të tillë të Kishave tueja, kur ju refuzoni me i njoftë në unitet me Kishen Romake, nën autoritetin e t’cilës nji numër aq i madh Kishash janë t’bashkueme dhe ishin t'bashkueme gjithmonë, në tana vendet e botës. E për me kuptue mirë kyt karakter të unitetit që duhet të dallojë Kishen Katolike, reflektoni mbi lutjen në Unjillin simbas sh’Gjonit (17:11-23), nëpërmjet të cilës KRISHTI, Biri unik i Zotit, lutë ATIN e Vet për dishepujt e Tij, në mnyrë që të tanë të jenë nji në Hyjin, ashtu si ATI dhe BIRI janë nji...  

“Vetë Shelbuesi i njerzimit, Zoti jonë JEZU-KRISHTI, ka vue themelin e Kishës së Tij unike, kundër të cillës nuk kanë me triumfue dyert e Ferrit, në Princin e Apostujve, Pjetrin, të cilit i ka dhanë çilcat e Mbretnisë së Qiellit (sh’Mateu 16:18-19), për të cilin Shelbuesi asht lutë që Feja e tij mos të dështojë kurrë, tuej e urdhnue, për mâ tepër, me forcue vllaznit e tij po në kyt Fé (sh’Luka 22:31-32), e t’cillit Shelbuesi i ka caktue detyren me ushqye si qingjat ashtu edhe delet e Tija (sh’Gjoni 21:15 e n'vazhdim), pra të tanë Kishen që përbahet prej qingjave dhe deleve të vërteta të KRISHTIT. E kto prerogativa (privilegje) i përkasin po ashtu edhe ipeshkvijve romakë, pasardhës të sh’Pjetrit, sepse mbas vdekjes së sh’Pjetrit, Kishës nuk mundet me iu hjekë themeli mbi t’cillin ajo asht ndërtue prej KRISHTIT, sepse kjo Kishë duhet me qëndrue deri në konsumimin e shekujve. Për kyt arsye, sh’Ireneu, dishepulli i Polikarpit, që ky i fundit pat marrë msimet prej vetë Apostullit Gjon (Evangjelistit), sh’Ireneu, që ma vonë u ba ipeshkëv i Lionit, t’cillin Lindorët ashtu edhe Prendimorët e rradhisin ndërmjet shkëlqimeve kryesore të Antikitetit Kristjan, tuej dashtë me shpallë doktrinen e marrun prej Apostujve, për me përgenjeshtrue heretikët e kohës së tij, besoi se ishte e panevojshme me numrue vazhdimsitë e tana Kishave me origjinë apostolike, por iu duk e mjaftueshme me i kundërvue novatorve Doktrinen e Kishës Romake, sepse, thote shejti, “âsht e nevojshme që çdo Kishe, që don me thanë besimtarët e përhapun në tanë universin, të bijë dakord, për shkak të supremacisë së saj supreme, me kyt Kishë Romake, në të cillen simbas dishmisë universale, asht ruejtë gjithmonë Tradita që vjen prej Apostujve” (sh'Ireneu, “Kundra Herezive”, libri III, kapitulli 3). 

“Na e dimë se e keni merak me mbajtë doktrinen e ruejtun prej t’parve tuej. Ndiqni pra ipeshkvijtë dhe t’Krishtenët e hershëm të tana vendeve të Lindjes; dishmi të panumërta pohojnë se, n’harmoni me Prendimorët, ata respektojshin autoritetin e Pontifëve Romakë. Prej dokumentave ma të shqueme që Lindja antike ka lanë mbi kyt çashtje, Na dishirojmë me kujtue até çka ndodhi në shekullin e katërt, me çashtjen e Athanasit, Ipeshkvit t’Aleksandrisë, jo ma pak i famshëm për shejtninë e tij sesa për doktrinën dhe zellin e tij pastoral. I dënuem padrejtsisht prej disa ipeshkvijve të Lindjes, sidomos në konçilin e mbajtun në Tyr, i nxjerrun jashtë prej Kishës së tij, sh’Athanasi erdhi në Romë, ku erdhën edhe disa ipeshkvijë të vendeve të Lindjes, që si aj ishin përjashtue me forcë prej selive të tyne. “Ipeshkvi i Romës (ishte Juli, paraardhsi jonë) mbasi shqyrtoi rastin e sejcilit dhe mbasi i gjeti të tanë besnikë të Doktrinës së Fesë së Nicesë dhe n’harmoni të plotë me Selinë-Shejte i pranoi në komunionin e Selisë-Apostolike, e mekense e kishte për detyrë me u kujdesë për të tanë, për arsye të dinjitetit të Selisë së tij, Shejtnija e tij i dha sejcilit prej ktyne ipeshkvijve kishen (selinë) e vet. Papa Juli i shkroi gjithashtu ipeshkvijve të Lindjes, tuej i fajsue se nuk kishin gjykue simbas drejtsisë në çashtjen e ktyne ipeshkvijve dhe se po trazojshin paqen e Kishës (Historjani i hershëm Sozomeni, “Histori Kishtare”, libri III, kapitulli 8; shif gjithashtu sh'Athanasi, “Apologji kundër Arianve”).

“N'fillimin e shekullit të V-të, Gjon Krizostomi, Ipeshkëv i Konstantinopojës, jo mâ pak i famshëm se Athanasi, i dënuem krejt padrejtsisht në nji konçil në Kalcedoni, me anen e letrave dhe t'dërguemve të tij, kërkoi ndihmen e Selisë tonë Apostolike dhe u shpall i pafajshëm prej paraardhsit tonë, sh'Inoçentit I (shif Letrat midis sh'Inoçentit I dhe sh'Gjon Krizostomit dhe midis sh'Gjon Krizostomit dhe klerit e popullit të Konstantinopojës, “Veprat e sh'Gjon Krizostomit”, vol. III, faqe 515 e n'vazhdim, botimi i Benediktinve të sh'Maurit). 

“Por nuk janë vetëm aktet e Konçilit të Kalcedonisë por edhe aktet e tana Konçileve të tjera të hershme të Lindjes që Na kishim mujtë me i përmendë e ku shohim se gjithmonë Pontifët Romakë kanë pasë vendin e parë në Konçile, veçanarisht në Konçilet Ekumenike, dhe autoriteti i Pontifëve asht nalcue si para hapjes ashtu edhe mbas mbylljes së tyne. Për ma tepër, jashtë Konçileve, Na kena nji numër të madh pasazhesh të shkrueme prej Etënve dhe autorve të hershëm të Lindjes, ashtu si edhe shumë vepra të historisë së tyne, nëpërmjet të cilave shihet kjartë se Autoriteti suprem i Pontifëve Romakë ka kênë gjithmonë në fuqi në tanë Lindjen në kohen e t'parve tuej. Por do t'kishte shkue g'jatë me i raportue ktu tana kto dishmí; ato që përmendëm mjaftojnë për me diftue të vërteten. Do t'na bahej qejfi me rrfye se si u sollen besimtarët e Korintit, në kohen e Apostujve, me rastin e përçamjeve që trazojshin atherë aq randë Kishen. Korintasit iu drejtuen sh'Klementit, i cili pak vite mbas vdekjes së sh'Pjetrit ishte ba Pontif i Kishës Romake, dhe i shkruejten mbi kto trazina dhe ngarkuen Fortunatin me ia çue letrat. Klementi, mbasi e egzaminoi mirë çashtjen, ngarkoi po Fortunatin, me t'cillin nisi edhe dy t'dërguemit e tij, Klaudius Efebe dhe Valere Viton, me çue n'Korint at letër të famshme të Pontifit dhe të Kishës Romake (“Bibliotheca veterum patrum, a Gallandio edita”, volumi I, faqe 9 e n'vazhdim), të cilen Korintasit dhe të tanë Lindorët e tjerë e vlersojshin aq shumë dhe që në shekujt e mavonshëm kjo letër lexohej publikisht në shumë kisha (Historiani i lashtë Euzebi, “Histori Kishtare”, libri III, kapitulli 16; idem, libri IV, kapitulli 23, mbi dishminë e Denys-it, ipeshkvit të Korintit).

“Na ju nxisim pra dhe ju lutena me gjithë zemër me hye pa vonesë në komunionin e Selisë-Shejte të sh'Pjetrit ku gjindet themeli i Kishës së vërtetë të KRISHTIT, ashtu si dishmon tradita e t'parve tuej, tradita e Etënve të tjerë të hershëm si dhe vetë Fjalët e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT të përmbajtuna në Unjillin shejt e që Na citueme. Sepse nuk asht e mujtun dhe nuk ka me kênë kurrë e mujtun pjesmarrja në komunionin e Kishës Nji, Shejte, Katolike dhe Apostolike për ata që dojnë me ndêjë të ndamë prej qëndrueshmënisë së Pjetrit (shkambit), mbi të cilin Kisha asht ndërtue në mnyrë hyjnore. 

“Nuk keni pra asnji arsye mos me u rikthye në Kishen e vërtetë dhe në komunionin e ksaj Selije-Shejte. Ju e dini mirë se në gjanat që prekin shpalljen e Fesë Hyjnore nuk ka asgja aq të vështirë që nuk mundet me u durue për lavdinë e KRISHTIT dhe për çmimin e jetës t'pafundme. Nga ana Jonë, Na ju sigurojmë se asgja nuk ka me Na u dukë mâ e âmbël sesa me ju pâ tuej u rikthye në komunionin Tonë; larg prej mendimit me ju trishtue me ndonji dënim që mundet me u dukë i randë, Na do t'ju presim me nji dashamirsí krejt atnore dhe me dashtninë mâ të ngrohtë, simbas zakonit të përhershëm të Selisë-Shejte. Na ju kërkojmë vetëm gjanat absolutisht të nevojshme : rikthehuni në unitet, harmonizójuni me Ne në shpalljen e Fesë së vërtetë që Kisha Katolike mban dhe mson, dhe me kyt Kishë ruani komunionin me Selinë supreme të Pjetrit.”

Dhe tashti n'vazhdim, Papa skjaron dhe qetson ata që munden me mendue gabimisht se bashkimi me Romen nënkupton rrjedhimisht latinizimin. 

“Për sa i përket riteve tueja të shejta, do t'jetë e nevojshme me hjekë vetëm ata gjana që munden me u gjetë në kundërshtim me Fenë dhe unitetin katolik. Mbas ktij pastrimi, liturgjitë tueja antike orientale kanë me u ruejtë të paprekuna. Na kena deklarue edhe mâ përpara se sa të dashtuna janë për Ne kto liturgji dhe sa të dashtuna kanë kênë gjithmonë për paraardhsit Tonë, për arsye të antikitetit dhe madhshtisë së ceremonive të tyne, aq t'përshatshme me ushqye devocionin. 

“Për mâ tepër, Na kena mendue dhe vendosë, se përsa i përket ministrave shejtë, meshtarve dhe ipeshkvijve të kombeve orientale që kanë me u rikthye në unitetin katolik, me mbajtë të njêjtin qëndrim si paraardhsit Tonë në sa e sa raste në kohët e maparshme; Na do t'u ruejmë rangjet dhe dinjitetet e tyne dhe do t'shpresojmë te ata jo mâ pak se te klerikët e tjerë të Lindjes, për me ruejtë dhe përhapë në popuj kultin e Fesë Katolike. S'fundit, Na kena të njêjten dashamirsi dhe dashtni për ta dhe për laikët që do të rikthehen në komunionin Tonë ashtu si edhe për të tanë katolikët e tjerë orientalë. Na do t'punojmë pa pushim dhe me kujdesin ma të madh, që të meritojmë me kênë të denjë për të tanë ata. 

“Pranoftë Hyji mëshirëplot me i dhanë fjalës Tonë nji virtyt t'efektshëm! Bekimet e Tija u përhapshin mbi vllaznit dhe bijtë tonë që ndajnë me Ne merakun për shpëtimin e shpirtnave tuej! Ah! Sa do t'ishte ngushlluese për Ne me pâ unitetin katolik të rivendosun mes t'Krishtênve të Lindjes dhe me gjetë n'kyt unitet nji ndihmë të re për me përhapë gjithmonë e mâ shumë Besimin e vërtetë të JEZU-KRISHTIT te kombet e t'pafeve! Na nuk do t’pushojmë s’kërkuemit kyt hir Hyjit të mëshirës, Atit të dritës, nëpërmjet Birit të Tij unik, Shelbuesit tonë, nëpërmjet lutjeve dhe përgjerimeve mâ të zjarrta, tuej kërkue ndihmen e shumë Shêjtes Virgjen, Nanës së Zotit e të Apostujve shêjtë, të Martirve e të Etënve, që me anen e predikimeve, gjakut, virtyteve dhe shkrimeve të tyne kanë ruejtë dhe kanë përhapë në Lindje Besimin e vërtetë të KRISHTIT. I mbushun me dishiren me ju pâ të rikthyem n'vathen (familjen) e Kishës Katolike dhe me ju bekue si vllaznit dhe bijtë tonë, tuej pritë diten kur ka me na u dhanë ky gzim, Na dishmojmë edhe njiherë dashtninë dhe dhëmbshuninë Tonë për katolikët e përhapun në vendet e Lindjes : për të tanë Patriarkët, Primatët, Arqipeshkvijtë, Ipeshkvijtë, klerin dhe laikët, dhe ju napim Bekimin Tonë Apostolik. 

“I dhanun në Romë, afër Bazilikës sh'Maria e Madhe, me 6 Janar 1848, në vjetin e dytë të Pontifikatit Tonë. PAPA PIU IX.” (Pjesë prej Letrës Apostolike “In Suprema”, drejtue t'Krishtênve të Lindjes, vjeti 1848).