Puer natus est nobis... 

Një Fëmi ka lindur për ne (Is., 9,6)

 Viti i botës 5199

Përkthyer dhe përgatitur nga Illiricum Sacrum
http://nenaekeshillittemire.blogspot.com/

Hunc astra, tellus, aequora,
Hunc omne quod coelo subest,
Salutis auctorem novae
Novo salutat cantico.

Në këtë ditë, yjet, toka, detet dhe të gjitha krijesat që lëvizin nën kupën e qiellit të vijnë dhe të përshendesin me një himn te ri ardhjen e Shëlbuesit. (Liturgjia romane e Krishtlindjes) 

*     *     *     *     

Festa e Krishtlindjes është aq madhështore dhe besimtarët katolikë e lusin atë me aq zell e devocion saqë do të ishte e padenjë për ne si katolikë të mos meditonim sado pak mbi këtë mister të madh për të pasur një njohje më perfekte të tij. Misteri i Krishtlindjes quhet dhe mbetet i tillë sepse ai kalon forcën e inteligjencës njerëzore dhe hyn në botën e të vërtetave të Fesë të zbuluara nga Zoti. 

Misteri i Krishtlindjes sipas burimeve jo-zyrtare

     Rreth këtij misteri të papërsëritshëm flitet shumë edhe në mediat shqiptare, por, mjerisht, ka aq shumë blasfemi, herezi, besytni dhe pasaktësi në këto shkrime saqë lexuesit jokatolikë e vetë besimtarët e krishterë që i lexojnë këto artikuj nuk e marrin vesh kuptimin e vërtetë që fshihet mbas misterit të madh të Krishtlindjes. Injoranca fetare vazhdon të jetë një trashëgimi e hidhur e kombit shqiptar.

Po marr vetëm disa shembuj.

Te shkrimi i z. Frrok Kristaj, "Kërshëndellat - festë e lindjes së jetës së re", botuar në "Zemrat shqiptare. net", festimi i Krishtlindjes lidhet, në mënyrë të gabuar dhe blasfemuese, me Perandorin Konstantin. Kisha Katolike e ka festuar gjithmonë Krishtlindjen, si ditën e lindjes së Shëlbyesit tonë, Jezu-Krishtit.

Më tej, gabohet duke shkruar se në Konçilin e Nicesë krishterimi, pra Kisha Katolike, paska njohur për herë të parë zyrtarisht doktrinën e Trinisë Shenjte. Kjo është e pavërtetë. Kisha Katolike njeh doktrinën e Trinisë Shenjte që në kohën e themelimi të saj, sepse Krishti Zot dhe Kisha Katolike nuk janë të ndarë por përbëjnë një Trup Mistik; Jezu-Krishti flet nëpërmjet Kishës Katolike, Kishës që Ai vetë formoi për shëlbimin e njerëzve. Kjo shihet edhe në Shkrimet Shenjta :

"Shkoni e mësoni të gjitha kombet dhe pagëzojini ata në emër të Atit e të Birit e të Shpirit Shenjt..." (Mateu 28:19-20)

Për të qenë më i saktë doktrina e Trinisë Shenjte është njohur që në Besëlidhjen e Vjetër. Për më shumë detaje lexuesit mund të konsultojnë studimin "Injoranca fetare shqiptare nën thundrën islame" në blogun "Nëna e Këshillit të Mirë" : (http://nenaekeshillittemire.blogspot.com/)

Më poshtë në artikullin e z. Kristaj shkruhet se Perandori Konstantin paska toleruar elemente pagane në Fenë katolike për t'a pasuruar besimin e ri katolik. Kjo është një tjetër gënjeshtër dhe blasfemi. Feja Katolike nuk ka qenë një besim i ri, por vazhdimësi e besimit të vjetër izraelit që për afro 4000 vjet predikonte ardhjen e Shëlbuesi për të liruar njerëzit nga mëkatet. Nga ana tjetër, nuk është Perandori Konstantin por Përfaqësuesi i Krishtit Zot në tokë, Papa, që në atë kohë ka qenë Papa Silvester, i cili ka drejtuar dhe mund të drejtojë grigjen e besimtarëve të krishterë  me fuqinë e plotë dhe autoritetin suprem që ka marrë nga vetë Krishti Zot. Mbas konvertimit të tij, Perandori Konstantin ka konsultuar gjithmonë Papën në Romë, sepse vetëm Papa ka vendosur në çështjet e Fesë, dhe nuk ka lejuar kurrë infiltrimin e elementave paganë në Fenë shenjte Katolike. Pra është gabim të shkruhet se Konstantini paska drejtuar krishtërimin. Mos të harrojmë se para Perandorit Konstantin, për afro 300 vjet, me miliona martirë katolikë, përfshi këtu pothuajse të gjithë papët e atyre viteve të persekutimit, janë martirizuar në mënyrat më çnjerëzore sepse nuk kanë toleruar që besimet djallëzore e të rreme pagane që sundonin në atë kohë në Perandorinë Romake të përziheshin me pastërtinë hyjnore të Fesë Katolike. Nga ana tjetër është e vërtetë të thuhet se Kisha Katolike ka krishtëzuar festat pagane të asaj kohe, ka ndërtuar Kishat e veta mbi tempujt profane romake, etj.

Më tej, si argument mbështetës citohet historiani protestant anti-katolik Edward Gibbon, vepra kryesore e të cilit, "The history of the decline and fall of the roman empire" (1783) është vënë nga Kisha Katolike në indeksin e librave të ndaluar. Pikërisht Gibbon citohet të ketë shkruar se të krishterët nuk e paskan ditur ditën e saktë të Lindjes së Shëlbyesit tonë dhe se e paskan caktuar atë duke u bazuar në festat pagane të asaj kohe. Kjo gënjeshtër bie poshtë para provave historike të Kishës katolike latine, e cila e ka festuar që në kohët më të hershme festen e Krishtlindjes me 25 Dhjetor. Kështu dëshmojnë edhe shën Agustini, shën Jeronimi, shën Krizostomi, shën Gregori Nazianze, shën Bazili, etj.

Mjerisht, thënjet e z. Kristaj dëshmojnë se katoliçizmi në Shqipëri, në shumë zona, ka qenë dhe vazhdon të jetë i influencuar nga besytni pagane jo-katolike. Si shpjegohet se edhe sot shumë katolikë shqiptarë thonë se duhet mbytur një gjel, një bagëti, pra duhet bërë gjak për natën e Shën Kollit ? Kisha Katolike nuk e ka mësuar kurrë këtë gjë. Eshtë një gjë të prehet bagëti në shenjë feste e gëzimi por është paganizëm të kryhet ky veprim si pjesë e një rituali fetar të detyrueshëm. Prandaj edhe një pjesë e madhe e shqiptarëve nuk e njohin Fenë e pastër Katolike. Po marr vetëm dy shembuj të kësaj "tradite" të trashëguar nga Relacioni i Imzot Frang Bardhit mbi krahinën e Pukës drejtuar Kongregacionit "Propoganda Fide" në Qershor 1637 :

"Besojnë se turqit dhe gjithë besimi myslimanë shelbohen, dhe ne jemi nen turqit e nuk mundemi me u thanë haptaz dhe me ua heqë këtë nga mendja." (Imzot Bardhi)

"I kanë edhe disa bestytni këta popuj, dmth, që mos me pre n’e prende asgja, as thojt e dores, mos me i uhajtë gja askujt n’atë, mos me la (petka) n’ulishtë, mos me bamë lëmoshë me djathë po n’atë ditë, me e mbajtë festë etj. Shikojnë ashtin e shpatullës së një edhi ose një skjapi, o të një dashi të tredhun, dhe n’atë parashohin mjerimin e tyne t’ardhshem, d.m.th, në se do të vdesë shpejt ndonjeni sish, dhe e parashohin në se do të jetë i konakut të vet o i fqinjit, në se do të të jetë fisnik o i pa-rod, i zoti i shpisë o i konakut; kështu edhe parashohin në te në se do të pësojnë plaçkitje nga turqit e në se do shkojë ushtri kundra tyne. Kur po ndodheshim në këtë vizitë të Pukës, në një katund të qujtun Dushnjesh që u shenua ma siper, i zot i shtëpisë na theri një për darkë dhe, kur erdh koha, u vumë me ngranë darkë, dhe në darkë e sipër, i zoti i shtëpisë mori shpatullën e edhit dhe ia hoqi mishin përrreth, që ishte ziem mirë, dhe ia nisi në sy tim ta shikojë dhe, tue percjellë, e rishikonte me shqetsim. Unë pastaj nuk mun u durova e i thashë çka po soditëte n’atë asht. Ai m’u përgjegj tue renkue e tha se në krye të tri ditëve do t’u sulte një ushtri." (Idem)

Në një tjetër artikull të z. Baki Ymeri me titull "Krishtlindjet si një mrekulli hyjnore e njerëzimit", botuar në "Zemrat shqiptare. net",  At Fan Noli dhe Kisha shizmatike shqiptare konsiderohen si pjesë e krishtërimit shqiptar. Kjo shprehje heretike është e gabuar sepse shizmatikët "orthodoxë" kanë qenë dhe vazhdojnë të jenë të ndarë, me fajin e tyre, prej Kishës së Krishtit, Kishës Katolike, jashtë së cilës nuk ka shëlbim për askënd. Më tepër shpresoj të shkruaj mbi këtë çështje në një shkrim tjetër.

"Vetëm katolikët janë të krishterë." (Papa Pius VI, Denzinger : 1500)

Në artikullin "Mesazhi i Krishtlindjes është dashuria e Zotit për njeriun" (Zemra shqiptare),për të mbështetur shkrimin e tij,  z. Graciani citon Billy Graham, një evangjelist, një protestant, pra një jo-katolik.

Në shkrimin "Krishtelindjet simbol i rilindjes se shqiptareve" (Zemrat shqiptare), z. Bruçaj shprej mendimet e tija personale mbi Krishtlindjen duke përsëritur një herezi të vjetër të dënuar nga Kisha Katolike, herezia monofizite e "ringjallur" sot nga modernistët, që beson gabimisht se Krishti lindi njeri dhe më pas u bë Zot. Më poshtë, autori shkruan gabimisht, në mënyrë heretike, se nuk ka rëndësi besimi për të festuar Krishtlindjen, duke harruar se Krishti fëmi, para së gjithash ka ardhur në Tokë për të na shëruar nga mëkatet, një prej të cilëve është edhe besimi në një sekt të rreme antikatolik, si islami, orthodoksizmi, protestanizmi, etj. Si mund të festojë Krishtlindjen një muhamedan kur ai nuk beson në hyjninë e Krishtit Fëmi ? Mënyra e vetme për një  mysliman, një protestant apo një jo-katolik për të festuar shenjërisht e denjësisht Krishtlindjen është përqafimi i Fesë Katolike.

Të gjithë këto shembuj që solla më sipër konsiderojnë Krishtlindjen bazuar në mendime personale të gabueshme apo burime informacioni jo të krishtera, të cilat nuk kanë asnjë lloj autoriteti të shprehen mbi të vërtetat e Fesë Katolike.

Për shumë katolikë, Krishtlindja është një rast për të bërë "party", për të blerë dhe shkëmbyer dhurata, për të ngrënë e për të pirë në ekstrem, për të pritur ardhjen e Babagjyshit të Krishtlindjes, një legjendë kjo e krijuar nga vetë armiqtë e Fesë katolike, personazh i cili nuk ka asnjë lidhje me Krishtlindjen, etj, etj, etj.

A është  kjo mënyra e pritjes së Krishtit Fëmi, për të Cilin pak kujtohen në këtë Natë të shenjtë, megjithse Ai është Figura kryesore e kësaj feste ? A është ky shpirti i vërtetë i Krishtlindjes ? Jo. Pothuajse asnjëri nuk kujtohet të konsultojë Magjisterin e pagabueshëm të Kishës Katolike, burimin e vetëm të vërtetë dhe të pagabueshëm, i cili i vetmi ka autoritet prej vetë Krishtit Zot për t'i mësuar njerëzve të vërtetën dhe për të na treguar se si duhet festuar denjësisht misteri i Krishtlindjes. Le të dëgjojmë se çfarë na mëson Kisha Katolike mbi lindjen e Birit të Zotit, Jezu-Krishtin.

Misteri i Krishtlindjes sipas burimeve zyrtare të Kishës Katolike

     
Në festën e shenjtë të Krishtlindjes, Kisha Katolike kujton një ngjarje historike unike dhe nderon, veçanërisht në lutjet e Meshës së tretë të kësaj dite të bekuar, lindjen e dytë të Shëlbuesit tonë në këtë botë nga një Virgjër, për të ndriçuar njerëzimin me prezencën e Tij, duke bashkuar në Personën e vetme hyjnore të Jezu-Krishtit, që është vetë Persona e dytë e të Shenjtërueshmes Trini, Natyrën hyjnore me Natyrën njerëzore, dhe për të filluar veprën e madhe të Shëlbimit të njerëzimit, mbas zënjes dhe qëndrimit të Tij nga veprimi i Shpirtit Shenjt në barkun e papërlyer të Virgjirës Mari gjatë nëntë muajve
.

 Betlehemi sot i parë nga fushat përreth

     
     Krishtlindja quhet lindja e dytë, sepse lindja e parë e Personës së dytë të Shenjtërueshmes Trini, që është Biri i Zotit, Fjala e Zotit në përjetësi ose Jezu-Krishti në kohë, vjen nga inteligjenca e Atit, Personës së Parë të Shenjtërueshmes Trini. Kjo lindje e parë është e vazhdueshme dhe e përhershme, sepse nuk ka pasur kurrë fillim dhe nuk do të mbarojë kurrë. Kjo është një lindje me anë të cilës Ati i komunikon përjetësisht Birit, Personës së dytë të adhurueshme të Shenjtërueshmes Trini, të njëjtën natyrë të Tij hyjnore. Nuk janë tre Zotë por Një Zot në Tre Persona hyjnorë të adhurueshëm.

Pamje e Bazilikës së Krishtlindjes e ndërtuar mbi shpellen e Betlehemit ku ka lindur Krishti Zot 

Ja si e këndon Kisha Katolike Krishtlindjen në liturgjinë e saj të shenjtë :

"Sot paqja e vërtetë ka zbritur nga Qielli për ne; Sot Qiejtë janë bërë burim mjalti për të gjithë botën; Për ne sot është dita e një Shëlbimi të ri, e një riparimi të vjetër dhe e një lumturie të përjetshme."

Ja si shkruan papa  shën Leoni i madh në sermonin e parë të Krishtlindjes :

"Të dashurit e mi, sot Zoti ynë ka lindur. Gëzohuni pra, sepse nuk bën të jemi të trishtuar kur lind jeta. Askush nuk përjashtohet nga ky gëzim. Të gjithë njerëzit mund të marrin pjesë sepse Zoti ynë Jezu-Krishti, shkatërruesi i vdekjes dhe i mëkatit, duke mos gjetur mbi tokë askënd të pafajshëm, [me përjashtim të Virgjirës Mari], ka ardhur për të paguar lirimin e të gjithë njerëzve.

"I drejti të ngazëllojë nga gëzimi sepse ai do të marrë së shpejti pagesën për drejtësinë e tij; mëkatnori të ngushëllohet në mjerimin e tij sepse atij do t'i ofrohet falja e mëkateve kurse pagani të forcohet sepse do t'a thërrasin për t'i dhënë jetën."

E me të vërtetë, çdo Krishtlindje Krishti Zot, në dashurinë e Tij të pafundme për ne, na kujton se Ai ka ardhur për ne në këtë botë dhe ka paguar një herë e përgjithmonë me Gjakun e Tij të paçmueshëm lirinë dhe të drejtën tonë për jetën e pasosur; Ai ka ardhur për ne që kemi qenë armiqtë e Tij, skllevër të mëkatit dhe të Djallit, të dënuar në Ferr përjetësisht; Ai ka ardhur për ne të na kujtojë se kjo jetë tokësore është një fushë beteje për të fituar kurorën e Parrizit, e cila i jepet vetëm fitimtarëve që kanë triumfuar, me ndihmën e Zotit, kundër vetvehtes, kundër botës dhe kundër Djallit; Ai ka ardhur për të na kujtuar se mbas këtij pelegrinazhi të shkurtër tokësor vjen vdekja, gjykimi, Parrizi për të drejtët dhe Ferri për mëkatnorët. Lum ata që vdekja do t'i gjejë në dashurinë e Zotit; mjerë ata që vdekja do t'i gjejë në mëkat kundër Zotit; Derisa ka kohë, ka edhe shpresë dhe Zoti e ndjek mëkatnorin deri në frymën e tij të fundit për t'a konvertuar dhe shpëtuar. Por mbas vdekjes nuk ka më kohë, nuk ka më falje por vetëm gjykim.
Dhe shën Pali na zbulon diçka mbi fundin e frikshëm të mëkatnorit që ka përbuzur dashurinë e Zotit kur shkruan se

"Eshtë e tmerrshme të biesh në duart e Zotit të gjallë." (Hebrenjve 10:31)

 Porta hyrëse lindore e Bazilikës së Krishtlindjes në Betlehem

Sa herë që ne vazhdojmë të bëjmë mëkate, po aq herë ne shkelim Gjakun e shenjtë të Krishtit Zot të derdhur me aq bujari për secilin prej nesh, po aq herë ne refuzojmë lumturinë dhe jetën e pasosur dhe po aq herë  ne pranojmë vdekjen e përjetshme.
O çmenduri njerëzore që nuk ka fjalë të përshkruhet!

Që shekuj më parë, Zoti i kishte premtuar Noesë, Abrahamit, Jakobit, Moisiut, Mbretit David, profetit Izai dhe brezave çifute në robërinë e Babilonisë lindjen e Krishtit. Zoti i kishte premtuar atyre një Shëlbyes të vërtetë që do t'i çlironte ata nga skllavëria e mëkatit dhe tirania e Djallit.

 Hyrja brënda Bazilikës që të çon drejt Shpellës së Betlehemit. Holylandphotos.org

  
 Ja edhe mesazhi kryesor që shpesh injorohet nga vetë të krishterët. Festimi i Krishtlindjes, në thelb, nuk ka të bëjë as me tavolinat e mbushura plot, as me shkëmbimin e dhuratave, as me ngritjen e bredhave e as me ndonjë traditë folklorike të cilat, në vetvehte, nuk janë të dëmshme por anashkalojnë arsyen e vërtetë të uljes së Birit të Zotit mbi tokë 2000 vjet më parë. Krishti ka ardhur personalisht dhe vjen çdo Kriishtlindje në zemrat e besimtarëve të vërtetë katolik me anën e Kungimit Shenjt për të na pastruar nga mëkatet, për të na shenjtëruar dhe për të na bërë të ngjashëm me Zotin, që është edhe qëllimi i vetëm i egzistencës tonë tokësore : 

 "Jini të shenjtë sepse Unë jam i shenjtë."(Levitët 11:45-46) 

"Jini perfekt ashtu si Ati juaj qiellor është perfekt." (Mateu 5:48)

Zoti e di që njerëzit nuk mund të bëhen të shenjtë pa ndihmën e Tij, por Ai i thotë atyre t'a dëshirojnë këtë shenjtëri dhe të bëjnë të gjitha përpjekjet për t'ia arritur këtij qëllimi. Pastaj, ajo që duket e vështirë për njerëzit është e lehtë për Zotin :

"Jezusi i tha atyre : Gjërat që janë të pamundura për njerëzit, janë të mundura për Zotin." (Luka 18:27)

Ja pra, Shëlbuesi ynë Jezu-Krishti ka lindur. Engjëjt lajmërojnë Krishtlindjen me këngët e tyre të gëzueshshme të një harmonie qiellore, qiejtë, me anën e një ylli të ri të jashtëzakonshëm, kurse toka, me mrekullitë e shumta që ndodhin në të gjitha anët.

Që kur ëngjëlli i Zoti i pat zbuluar në ëndërr shën Jozefit misterin e Mishërimit të Zotit, ai së bashku me Virgjirën Mari nuk pushuan së bekuari, së adhuruari e së falenderuari Zotin e gjithpushtetshëm për dashurinë e Tij të pafundme për mëkatnorët dhe iu luten Hyjit të dërgonte sa më parë Shëlbuesin e premtuar.

Veçanërisht lutjet, virtytet dhe dashuria perfekte për Zotin e Virgjirës Mari, e cila është krijesa më e përkryer që Zoti ka krijuar dhe do të krijojë ndonjëherë mbas natyrës njerëzore të vetë Jezu-Krishtit, bënë atë që dëshirat e zjarrta të patriarkëve, lutjet e sinqerta të profetëve dhe thirrjet e psherëtimat e të drejtëve nuk kishin mundur të bënin gjatë 4000 vjetëve : ata përshpejtuan ardhjen e Shëlbuesit.

Ylli 14-cepësh tregon vëndin ku ka lindur Shëlbuesi ynë Jezu-Krishti. 

  

Nëna e Zotit e dinte, nga fjalët e ëngjëllit Gabriel, se vetë Shpirit-Shenjt do të formonte në barkun e saj virgjër dhe të papërlyer Krishtin Zot, pa asnjë ndërhyrje njerëzore, dhe se ajo do të lindte Shëlbuesin duke qëndruar gjithmonë virgjër : Virgjër para lindjes, Virgjër gjatë lindjes, Virgjër pas lindjes.

Profetët kishin profetizuar disa herë se Shëlbuesi do të lindte në Betlehem, në qytetin e Davidit. Zoti, në Providencën e Tij të mistershme, bëri që perandori i kohës, Çezar-Augusti të urdhëronte numërimin e popullsisë. Virgjira Mari dhe shën Jozefi, të cilët rridhnin të dy nga fisi i Mbretit David, për t'iu bindur dekretit të perandorit që urdhëronte çdo çifut të shkonte për rregjistrim në vendin e prejardhjes, u nisën për në Betlehem.

Ky shembull na mëson t'i bindemi udhëheqësve të vendit, kushdo qofshin ato, në gjithçka që nuk kundërshton ligjin e Zotit dhe të Kishës katolike, sepse Providenca hyjnore drejton gjithçka për lavdinë e Hyjit dhe për të mirën e atyre që e duan Atë.
 

Kur mbërritën në Betlehem, që ishte i mbipopulluar në atë periudhë, Familja shenjte, për shkak të varfërisë së saj, nuk gjeti strehë në hotelet e qytetit por u vendos në rrethinat e Betlehemit, në një kullë të rrënuar që dikur kishte qenë ndërtuar nga vetë Mbreti David. Atje, në një shpellë nëntokësore, të lodhur nga rruga dhe nga i ftohti, Virgjëra Mari, që ishte vetëm 14 vjeçare, dhe shën Jozefi u detyruan të strehohen dhe filluan të përgatiteshin për lindjen e Shëlbuesit.

Kjo shpellë ishte një lloj hangari ku kishte një grazhd për të ngrënë bagëtia, kashtë dhe sanë. Nuk mund të konceptohej një strehë më e varfër dhe më e përvuajtur, por Dija e Zotit e zgjodhi këtë vend para hoteleve dhe pallateve luksoze, para çdo vëndi tjetër, për t'i mësuar njerëzve, që vinte t'i shëronte dhe shenjtëronte, virtytin e përvujtërisë, që na mëson se jemi mëkatnorë dhe më pak se asgjëja, dhe virtytin e varfërisë, e veçanërisht atë të varfërisë shpirtërore që na bën të përbuzim lakminë e pasurive të rrejshme të kësaj bote dhe të mendojmë për thesaret e Qiellit. Këto virtyte përgatisin shpirtin tonë në kohën e bekuar të Krishtlindjes dhe e ftojnë Krishtin të zbresë në zemrat tona, por ato nuk mjaftojnë që ne të presim denjësisht Krishtin Zot.

Para momentit të lindjes së shenjtë, Zoja e Bekuar pastroi hangarin dhe e ulur në gjunj bashkë me shën Jozefin priste çastin e mistershëm e të jashtëzakonshëm. Në momentin e caktuar nga Providenca hyjnore para të gjithë kohërave, Virgjira Mari u ngrit nga Zoti në një kontemplacion aq të lartë të madhështive të Trinisë Shenjte dhe të përsosmërive të Personës hyjnore të Birit të Zotit që do të merrte trup njerëzor në barkun e saj të papërlyer; ajo hyri në një pjesmarrje dhe njohje aq të admirueshme të perfeksioneve të Personës hyjnore të Atit i Cili lind përjetësisht Personën hyjnore të Birit; ajo u mbush nga një zjarr dashurie aq i madh për Zotin saqë nuk ka fjalë njerëzore apo ëngjëllore që do të mund t'a shpjegojë ndonjëherë këtë mister.

Sipas Revelacioneve të shenjtes Brixhitë, Nëna e Zotit u lut kështu në ato momente :

"At i përjetshëm, që më nderoni duke me zgjedhur për Nënën e Birit Tuaj të vetëm, që keni mbyllur në barkun tim Thesarin e paçmueshëm të Dijes Tuaj, dhe që keni fshehur brënda meje, si në një guaskë misterioze, perlën e paçmueshme të imazhit Tuaj, ju lutem t'ia prezantoni tani botës këtë imazh perfekt të Mirësisë Tuaj të pafundme, në mënyrë që nëpërmjet këtij imazhi, të gjithë njerëzit të mund t'Ju njohin... Që bota të shohë Krijuesin e saj, ëngjëlli, Mbretin e tij, i drejti, jetën e tij, mëkatnori, ilaçin e tij, pagani, dritën e tij, çifuti, lavdinë e tij, i pikëlluari, ngushëllimin e tij. Së fundi, që Shërbëtorja Juaj më e përvuajtur të shohë Djalin dhe Dashurinë e saj të vetme."

Mbas kësaj lutje ose një tjetre më perfekte që dobësia e intelilgjencës tonë nuk mund të imagjinojë, Fëmija hyjnor u duk para syve të Virgjirës Mari me një hir dhe bukuri magjepse. Sipas revelacioneve të disa shenjtërve, në fillim Krishti fëmi ka qëndruar në ajër për disa momente dhe pastaj është ulur butësisht mbi tokë. Fëmija hyjnor ka dalur nga Virgjira Mari pa cënuar virgjinitetin e Nënës së Tij, ashtu siç dalin dëshirat e pastra nga zemra apo ashtu siç hyjnë rrezet e diellit në një sallë nëpërmjet një xhami krejtësisht të pastër.

Kështu mësojnë edhe të gjithë Etërit dhe doktorët e Kishës Katolike kundër paganëve, çifutëve dhe heretikëve. Kështu profetizon edhe profeti Izaia në kapitullin e VII kur shkruan se një Virgjër do të lindë një Djalë me emrin Emanuel, që do të thotë Zoti me ne.
Kështu deklaron zyrtarisht edhe Konçili i Lateranit, nën Papën Martini I-re, në mbrojtje të virgjërisë të Nënës së Zotit :

"Nëse ndokush nuk e njeh Nënën e Zotit si përherë virgjër dhe të papërlyer, e cila është zënë me Krishtin fëmi dhe ka lindur duke qëndruar gjithmonë virgjër, edhe pas lindjes, atëherë ai person qoftë mallkuar."

Siç shkrova më sipër, përveç virtyteve të përvujtërisë dhe të varfërisë, për të thirrur denjësisht Krishtin Zot në zemrën tonë duhet patjetër që virtytet e sipërpërmendura të kurorëzohen nga pastërtia shpirtërore e trupore dhe nga dashuria për Zotin.

"Të bekuar janë ata që kanë zemrën e pastër sepse ata do të shohin Zotin." (Mateu 5:8)

Patërtia e zemrës apo pastërtia shpirtërore nënkupton mungesën e mëkatit, sepse Zoti nuk mund të jetojë në një zemër me mëkat. Ashtu si Virgjëra Mari që pastroi hangarin për të pritur Fëminë hyjnor, ashtu duhet të pastrojmë edhe ne hangarin e zemrës tonë të ndyrë nga mëkatet me anën e pendesës për mëkatet e bëra dhe me anën e një rrëfimi të mirë.

Virgjëra Mari nuk e la Krishtin e dashur gjatë në tokë, por ajo e mori në duart e saja të bekuara, e puthi me respekt, e shtërngoi me dashuri të zjarrtë në Zemrën e saj të papërlyer dhe mbasi e mbështolli me pelena e shtriu Zotin-fëmi në grazhd.

Shën Gregori i Nisesë shkruan se Dija hyjnore, që është buka e jetës, lindi në një hangar kafshësh sepse njerëzit, për të cilët Krishti Zot donte të bëhej ushqimi dhe jeta e tyre, për shkak të mëkateve, kishin rënë në rangun e bagëtive pa arsye.

Prej mëkateve, mjerisht sa e sa njerëz kanë rënë sot në nivelin e kafshëve të parsyeshme që dëgjojnë me veshë por që nuk kuptojnë, që shohin me sy por që nuk shikojnë, që mendojnë se kanë dituri dhe pasuri, por që nuk kanë asgjë dhe po i përgatisin vehtes vetëm Ferrin e përjetshëm. Rrezet e diellit megjithse bien papushim mbi një xham të mbuluar nga dheu, ata nuk mund të depertojnë qelqin e ndyrë. Zgjoji, ô Virgjër Mari, këta njerëz dhe pastroji dheun e mëkateve nga xhami i shpirtit të tyre. O ndërmjetsja e të gjtha hireve hyjnore, pa ndihmën tuaj dhe hirin e Zotit, këta njerëz janë të mbaruar përgjithmonë.

Ja pra dhe sekreti final për të tërhequr Krishtin në zemrat tona : një devocion i zjarrtë për Nënën e Zotit gjithmonë Virgjër dhe shën Jozefin. Kur ata të dy janë në një zemër të mbuluar nga mëkatet, si në hangarin e papastër të Betlehemit, vetëm prezenca e tyre, do t'a shtyjë Krishtin Zot të vijë dhe të vendosë në këtë zemër tronin e Tij hyjnor për t'a shenjtëruar dhe shëlbuar atë.

Sipas Traditës katolike, Krishti fëmi në grazhd është ngrohur nga fryma e dy kafshëve : e një viç dhe e një gomari. Në këtë mënyrë janë realizur edhe dy profeci të tjera të profetit Izai : "Viçi e ka njohur Krijuesin e tij dhe gomari, grazhdin e Zotit të tij" (Izai I,3) dhe "Çdo krijesë do të shohë shëlbimin e Zotit." (Luka 3:6).  Sipas meditimeve të shën Agustinit, viçi përfaqëson izraelitët e kërrysur nën Ligj, ndërsa gomari, kafshë e papastër, përfaqson kombet joçifute apo paganët nën barrën e ndyrë të idolatrisë, që i shkëpuste nga populli çifut i cili në atë kohë adhuronte Zotin e vërtetë. Kjo profeci e profetit Izai parashikon një të ardhme ku populli izraelit dhe ai pagan do të adhurojnë së bashku Shëlbuesin e njerëzimit, Zotin Jezu-Krisht, si dy kafshët në Bethlehem. Bazuar nga citimi i mësipërm i shën Gregorit të Nisesë, dy popujt përfaqësohen në grazhd nga dy bagëti për të treguar se, për shak të mëkateve, dinjiteti njerëzor kishte rënë në nivelin e kafshëve. Zoti kishte mundur të sillte Birin e Tij në tokë drejtpërdrejt, pa ndërmjetësinë e asnjë krijese, por bota nuk ishte e denjë për këtë ardhje, thotë shën Agustini. Prandaj Zoti zgjodhi Zojën e Papërlyer për të na dhënë Shëlbuesin e kombeve dhe për t'i mësuar njerëzve mëkatnorë se për çdo nevojë shpirtërore ose materiale, ata do të gjejnë përgjigjen e lutjeve të tyre në qoftë se i drejtohen Hyjjit me ndërmjetësinë e Virgjirës Mari.

Shën Agustini vazhdon më tej duke thënë se kur Krishti lindi në hangar, në prani të Familjes Shenjte dhe të gomarit të udhëtimit që Virgjëra Mari dhe shën Jozefi kishin përdorur për të ardhur në Betlehem të Judesë nga Nazareti i Galilesë, një viç nga fushat përreth erdhi me vrap dhe hyri edhe ai në shpellën e Betlehemit. Kjo profeci, e realizuar pjesërisht deri tani, tregon se kombet pagane, të përfaqësuara nga gomari, janë të parat që njohin dhe adhurojnë Krishtin Zot, kurse populli izraelit, përfaqësuar nga viçi, do të njohë dhe adhurojë Krishtin në kohët e fundit të botës, dhe duke parë se nuk ka më kohë, ai do të vijë me vrap për të lavdëruar Zotin Jezus.

Dhe bota, për një kohë, do të njohë paqen e madhe dhe të qetë të Krishtit, si ajo natë e paqtë dhe e qetë e Krishtlindjes. Vetë Papa Pius XI deklaronte se paqja e Krishtit do të vinte në mbretërinë e Krishtit, pra kur të gjithë njerëzit do të njohin, adhurojnë dhe shërbejnë Zotin Jezus : Pax Christi in regno Christi.

Përndryshej nuk ka paqe të qëndrueshme, por vetëm luftra, ngatërresa dhe mallkim. Mallkim në familje, mallkim në shoqëri dhe mallkim në qeverisje. Këtë realitet populli shqiptar po e përjeton prej shekush, por mjerisht pa nxjerrë asnjë mësim nga e kaluara e tij e hidhur.

"Për lirinë e vet, zotni, shqiptari ban fli shpinë, tokën dhe mjerisht edhe besimin." (At Gjergj Fishta, O.F.M., Konferenca e Paqes në Paris, 1919)

Kjo liri kombëtare që ngrihet mbi Fenë dhe Kishën Katolike përbuz Paqen e Krishtit dhe robëron akoma më rëndë popullin shqiptar nën skllavërinë e mëkatit dhe tiraninë e Djallit. Kjo tirani shpirtërore shoqërohet me tiraninë materiale, apo shtypjen e kombit shqiptar nga pushtuesit e huaj dhe veglat e tyre që, si dikur, vazhdojnë t'i mbajnë shqiptarët mendjemëdhenj nën thundrën e tyre.

"Ata që nuk i binden pushtetit shpirtëror të Papës dhe Kishës Katolike, meritojnë të dënohen në mënyrë të drejtë nga pushteti civil." (Saint Thomas d'Aquin, La Somme théologique, IIª-IIae q. 39 a. 4 co.)

« Vetëm atëherë kur njerëzit do të njohin Krishtin Mbret, jo vetëm në jetën private por edhe në jetën publike, shoqëria, më së fundi, do të marrë nga Zoti bekimet e mëdha të lirisë së vërtetë, të rregullit, të paqes dhe harmonisë ». (Papa Pius XI, Quas Primas, 11 Dhjetor 1925)

Vëndi në lindje të Betlehemit ku mendohet se ëngjelli Gabriel iu shfaq barinjve. BiblePlaces.com 

Mbas lindjes së Krishtit, ëngjëlli Gabriel i solli lajmin e gëzueshëm edhe disa barinjve në rrethinat e Betlehemit që po ruanin dhentë. Ai i tha atyre se Shëlbuesi, Krishti Zot kishte lindur për të gjithë njerëzit dhe se ata mund t'a gjenin Fëmijën hyjnor të mbështjellë me pelena në një grazhd në shpellën e Betlehemit. Mbas këtyre fjalëve një kor ëngjënjsh iu bashkua ëngjëllit Gabriel për të kënduar së bashku lavditë e Hyjit :

"Lavdi Zotit në qiejtë më të lartë dhe paqe njerëzve vullnetmirë mbi tokë."

Engjënjt lavdërojnë Zotin për perfeksionet e Tija të panumërta, e veçanërisht për Mëshirën e Tij të pafundme ndaj njerëzve të cilëve u dha Shëlbuesin e shumëpritur. Zoti aq shumë e ka dashur botën, shëlbimin e njerëzve që ishin të dënuar përgjithmonë në Ferr, saqë Ai nuk ka ngurruar të sakrifikojë Birin e Tij të vetëm për shpëtimin e tyre. (Luka 2:14)

Ky hymn tregon se Fëmija hyjnor ka ardhur mes nesh për t'i dhënë më të madhen lavdi Atit, duke bërë në gjithçka vullnesën e Tij (Hebrenjve 10:9) dhe duke i ofruar njerëzimit paqen e Krishtit dhe shëlbimin nga mëkatet. Edhe sot në Lindje njerëzit përshëndesin si dikur : Paqja me ty. Me këtë paqe urohen të gjtha të mirat e mundshme. Megjithse kjo paqe  dhe shëlbim i ofrohet të gjthë njerëzve, vetëm vullnetmirët do t'a marrin këtë paqe dhe shëlbim të ofruar nga Krishti Zot. Vullnetmirët janë të gjithë ata që duan t'i pëlqejnë Zotit dhe të bëjnë Vullnesën e Tij të adhurueshme; vullnetmirët janë ata që, me ndihmën e hirit hyjnor përpiqen, me vepra dhe jo vetëm me fjalë, të mbajnë 10 Urdhërimet e Zotit dhe ligjet e Kishës katolike mbi
gjithçka dhe në gjithçka për dashuri për Hyjin dhe të afërmin.

 
Vëndi ku ruhet Djepi i Lindjes së Krishtit në Betlehem 

Një pjesë e grazhdit në të cilën u vëndos Krishti fëmi pas lindjes, më vonë, u dërgua në Romë në Kishën "sainte-Marie-Majeure", kurse pelenat në të cilat u mbështoll Fëmija hyjnor u dërguan së pari në Konstantinopojë për t'u ruajtur nga profanimet e të pafeve. Që aty, nga mesi i shekullit të XIII, ato u sollën në Paris.  

700 vjet para Lindjes së Krishtit, Birit të Zotit, profeti Izai profetizonte se një Fëmi ka lindur për ne; një Fëmi ka ardhur për ne (Izaia., 9,6). E me të vërtetë edhe këtë herë, 2010 vjet pas Lindjes, Krishti Zot ka ardhur për ne dhe ja, Ai qëndron tek dera e zemrës tonë dhe troket. Në qoftë se ndokush do të dëgjojë zërin e Tij dhe do t'ia hapë derën, Krishti do të hyjë mbrenda. (Apokalipsi 3:20) 

Cili është ai zemër-hekur që vazhdon të mbajë edhe sivjet derën e mbyllur ? 

Hapeni derën e zemrës tuaj ! 

Bibliografia :  

*Abbé Louis-Claude Fillion, La Sainte Bible, 8 volumes, Paris, 1904.
*S.S. Pape Pie XI, Quas Primas, 11 décembre1925.
*Imzot Frang Bardhi, Relacioni i Imzot Frang Bardhit në krahinën e Pukës, Qershor 1637
*Mgr Paul Guérin, Les petits bollandistes, 17 volumes, Paris, 1878.
*Denzinger, The Sources of Catholic Dogma, 30-th edition, Freiburg, 1954.
*P. Goedert, Saint Augustin : Lectures spirituelles, Paris, 1900.
*Dom Gaspar Lefebvre, Missel quotidien et vesperal, Paris, 1936.
*Saint Thomas Aquinas, Summa Theologica, 5 volumes, New York, 1948.
*At Gjergj Fishta O.F.M., Fjalimi i mbajur në Konferencën e Paqes, Paris 1919.
*Santi, beati e testimoni, Natale del Signore, http://www.santiebeati.it/dettaglio/20650, dicembre 2010.
*Bible Places, Bethlehem, http://www.bibleplaces.com/bethlehem.htm, 2010.
*Holy Land Photos, Bethlehem, http://www.holylandphotos.org, 2010.
*The Franciscans of the Holy Land, Bethlehem and the surroundings, http://www.christusrex.org/www1/ofm/sites/TSbtmenu.html, 2010.

 

Shën Nikolla i Madh, Ipeshkvi i Mirës

përkthyer dhe përgatitur nga Zef Helmica
http://nenaekeshillittemire.blogspot.com/

Si pulsamur Incommodis, Nicolaus ingeminatur.
Në rreziqe, t'i lutemi me besim të madhit shën Nkollë.

Shën Bernardi, sermone.

     Kisha katolike e Lindjes ose Bizantine nuk njeh ipeshkëv më të zellshëm për Fenë, më të shkëlqyer në virtyte apo më të lavdishëm në mrekulli sesa shën Nikolla, shèjti Shën Nkollë, ipeshkëvi i Mirës në Lici. Një prej etërve të Kishës katolike bizantine, shën Gjon Krizostomi, kishte aq shumë nder dhe respekt për të saqë e vendosi emrin e shën Nikollës në liturgjinë e tij, Liturgjia e shën Gjon Krizostomit, duke e quajtur ipeshkin e Mirës rregulla e Fesë, shembulli i butësisë dhe mësuesi i pastërtisë morale. Shën Gjoni shton se Zoti e lartësoi shën Nikollën për shkak të përvujtërisë së tij dhe e pasuroi atë për shkak të varfërisë dhe shkëputjes së tij nga gjërat materiale të kësaj bote.

Shën Pjetër Damiani shkruan se shën Nikolla ka qenë i zgjedhuri i Zotit që në barkun e nënës, shenjt që në fëmijëri, lavdia e të rinjëve, nderi i të moshuarve, shkëlqimi i meshtarëve dhe drita e ipeshkëve. Ai shton se e gjitha bota mbarë e lavdëron, dhe se deti e toka shpallin kudo mrekullitë e tija. 

Në liturgjinë e saj, Kisha katolike universale e quan ipeshkvin e Mirës, Shën Nikolla i Madh dhe në lutjet e Meshës në ditën që i kushtohet atij, me 6 Dhjetor, ajo dëshmon për mrekullitë e panumërta që Zoti ka bërë me ndërmjetësinë e këtij ipeshkvi të lavdishëm.

Shën Nikolla u lind ne Patare, qytet i Licisë, e cila ishte një provincë në Azinë e Vogël. I ati quhej Euphémius, njeri i pasur por jashtëzakonisht i devotshëm dhe bujar. Nëna e tij quhej Ana dhe ishte motra e arqipeshkvit të Mirës, i cili quhej Nikollë. Fëmija erdhi në këtë botë disa vite pas martesës, në një kohë kur ata nuk shpresonin më të kishin fëmijë. Bujaria e madhe e prindërve ndaj të varfërve ia solli atë që natyra ia kundërshtonte. Një lajmëtar qiellor i solli këtë lajm të gëzueshëm duke i premtuar atyre një gëzim në pleqëri dhe duke i thënë që t'ia vinin emrin Nikollë, ashtu si emri i xhaxhait të tij ipeshkëv.

Mbas lindjes së fëmijës, kur e vendosën në banjë për t'a larë, ai u ngrit vetë në këmbë dhe qëndroi ashtu rreth 2 orë me duart e mbledhura në lutje dhe sytë e drejtuar nga Qielli. Sipas shën Denis le Chartreux, Zoti i kishte dhënë arsyen shën Nikollës që në atë moshë, kurse shën Mikel Arkimandriti thotë se Zoti e kishte shenjtëruar shën Nikollën para se të lindte. Ai filloi të agjëronte që në djep : normalisht ai pinte gji nga e ëma disa herë në ditë, kurse ditën e Mërkure dhe të Premte, që ishin ditë agjërimi në Kishën katolike Bizantine, fëmija shenjt kërkonte gji vetëm një herë në mbrëmje.

Këto veprime të jashtëzakonshme paralajmëronin një shenjtëri të madhe në të cilën Zoti do t'a ngrinte shën Nikollën.

Në një vizion qiellor, xhaxhai i tij, ipeshkvi i Mirës, pa se fëmija i lindur do të ishte një ditë një diell që do të ndriçonte të gjithë tokën, se Zoti do t'i dhuronte atij hire shumë të mëdha dhe se një numër i pafundëm mrekullish do dilnin nga duart e tija.
Duke parë këto premisa, prindërit dhe mësuesit e fëmijës e edukuan atë jo vetëm në shkencat hyjnore dhe njerzore por edhe në praktikën e të gjitha virtyteve.
Shenjtëria e fëmijës u duk që kur shkoi në shkollë, kur ai shëroi një grua të çalë.

Që në fëmijërinë e hershme prindërit e tij vdiqën nga sëmundja e murtajës duke e lënë atë jetim. Por kjo humbje nuk shkaktoi asnjë ndryshim në sjelljen e fëmijës. Në të kundërt, ai u largua akoma më shumë nga illuzionet e kësaj bote, u bë më i ndalur dhe iu kushtua më tepër uratës dhe shërbimit të Zotit.
Mbasi kuptoi se Zoti e thërriste në shërbimin kishtar, ai filloi të jepte lëmoshë të gjitha pasuritë që prindërit ia kishin lënë.  Në këtë periudhë vlen të përmendet një rast që sot njihet kudo.

Një ditë shën Nikolla mori vesh se një banor i nderuar i qytetit nuk kishte mundësi financiare t'i martonte e as t'i ushqente tre vajzat e tija dhe kështu kishte vendosur t'i dërgonte ato si prostituta. Ky lajm makabër e tmerroi shën Nikollën i cili mori një qese me monella ari nga trashigimia e tij dhe shkoi një natë fshehurazi tek shtëpia e atit të vajzave. Nga një dritare e gjetur hapur, shenjti hodhi në dhomën e tij qesen me flori dhe u largua me vrap. Ai veproi kështu nga përvujtëria por edhe për t'a shpëtuar nga turpi të atin e mjerë. I ati i vajzave u habit nga dhuratat që Zoti po i jepte familjes së tij dhe me ato para martoi vajzën e madhe.
Një natë tjetër, shën Nikolla shkoi përsëri fshehurazi dhe i hodhi një qese tjetër me flori, me të cilën i ati martoi vajzën e dytë. Megjithatë duke dashur të dijë se si i vinin këto para, i ati e zuri shën Nikollën një natë të trete duke i hedhur një tjetër qese me flori për vajzën e tretë dhe e ndoqi nga pas shejtin që po largohej.
Së fundi, ai e kuptoi fajin e tij të mosbesimit në Providencën e Zotit dhe u pendua për mendimet e tija kriminele kundër vetë vajzave të tija. Ai i ra në gjunj shenjtit, i premtoi se do të bëjë pendesë dhe se nuk do të lërë vend pa treguar për bujarinëe e tij. Shenjti e porositi me insistim që të heshtë por ishtë e kotë se ngjarja u muar vesh menjeherë jo vetëm në qytet dhe provincë por në të gjithë botën.

Kjo histori u bë shkas që më vonë, në shumë vende katolike, të krishterët të mendonin se në Natën e Krishtlindjes, me 24 Dhjetor, shën Nikolla do të zbriste nga Qielli për t'i sjellë dhurata fëmijëve katolikë të sjellshëm. Kjo legjendë ka ndikuar shumë që fëmijët të ishin katolikë të mirë dhe të devoçëm.  Por djalli dhe armiqët e KIshës Katolike duke pasur në urrejtje çdo gjë katolike dhe duke dashur të zhdukin çdo traditë të krishterë, me anën e shoqërive sekrete, filluan zëvendësimin e kësaj legjende të mirë katolike, me legjendën djallëzore anti-katolike të Babait të Krishtlindjes apo Babait të Vitit të Ri. Kështu sot në vëndet frankofone, Babai i Krishtëlindjes, apo "Père Noël" është një personazh jo fetar që nuk ka lidhje as me Krishtlindjen e as me shën Nikollën. E njëjta gjë ndodh edhe me personazhin e "Santa Claus" ne vendet anglofone dhe gjermanike.

Arqipeshkvi i Mirës, xhaxhai i shenjtit, duke parë shenjtërinë dhe virtytet e nipit, e shuguroi atë meshtar dhe e vendosi superior të Manastirit Shën-Sion, afër qytetit metropolitan të Mirës.
Mbas vdekjes së xhaxhait, shën Nikolla vendosi të shkëputet nga çdo lidhje me njerëzit dhe të harrojë gjithçka nga kjo botë për të shërbyer Zotin sa më përsosmërisht. Por Zoti kishte menduar ndryshe për të.

Më vonë shenjti vendosi të bëjë një pelegrinazh në Tokën e Shenjtë. Para se të nisej, shën Nikolla i parashikoi timonierit të anijës se djalli do të ngrinte një stuhi të fuqishme. Dhe ashtu ndodhi. Udhëtarët menduan se gjithçka mori fund, por shën Nikolla iu lut Zotit për to, largoi djallin dhe qetësoi detin.  Shenjti e ka bërë këtë mrekulli disa herë gjatë jetës dhe pas vdekjes, prandaj detarët e marrin atë për patronin dhe mbrojtësin e tyre të cilit i lutën në udhëtime mbi ujra.

Në anijë, shenjti ngjalli edhe një djalë që kishte rënë i vdekur nga maja e direkut.
Thuhet se kurr mbërriti në Alexandri, nga fjalët e ekuipazhit, popullsia i sillte shenjtit një numër të madh të sëmurësh të cilët shën Nikolla i shëronte.
Në Tokën e Shenjët, ai vizitoi Kalvarin, Kopshtin e Gjetsemanit dhe ato vende që Krishti Zot i kishte larë me Gjakun e Tij të paçmueshëm. Shenjti ecte zbathur, pa kapele dhe disa herë gjunjazi.

Mbas kthimit të tij në manastir, ai bëri një tjetër mrekulli për punëtorët që po ndërtonin një Kishë aty afër. Shën Nikolla shumoi një copë bukë aq shumë saqë kishte mjaft për të ngrënë për 83 vetë.

Në atë kohë, ipeshkëvi që kishte zëvendësuar xhaxhain e shenjtit në Arqipeshkëvinë e MIrës vdiq dhe ipeshkëvinjët e provincës u mblodhën për të zgjedhur arqipeshkvin e ri. Pjesmarrësit ishin të ndarë në zgjedhjen e tyre. Zgjidhja erdhi nga më i vjetri prej tyre, i cili, mbas një zbulimi hyjnor, mësoi se arqipeshkvi i ri duhej të caktohej personi i parë me emrin Nikollë që do të vinte të nesërmen në Kishë. E kështu ndodhi. Shën Nikolla, pa ditur asgjë, erdhi të nesërmen në Katedrale, herët në mëngjes, para të gjithëve njerëzve. Ipeshkevinjtë e panë, e pyetën për emrin dhe pastaj unanimisht e zgjodhën për arqipeshkëv. Mbas Meshës pontifikale, një grua iu afrua arqipeshkvit të ri me një fëmij të vdekur në duar, i cili kishte rënë në zjarr dhe kishte humbur jetën. Shën Nikolla bëri shënjen e Kryqës mbi fëminë dhe fëmija erdhi në jetë. Që atëherë, shën Nikolla lutet veçanërisht në aksidentet e zjarrit.

Ky njeri i madh, i ngritur tashti në një tjetër detyrë, harroi gjithçka që kishte ndodhur më parë dhe filloi të shërbente Zotin me një zell të ri. Urata dhe këndimi i Psalmeve ishin punët e tija të preferuara. Ai asistonte në shërbimet hyjnore në Kishë aq sa ia lejonte detyra e tij pastorale. Nuk flinte pothuajse fare dhe një pjesë të madhe të natës qëndronte me përvujtëri dhe respekt në praninë e Zotit. Ishte ai që zgjonte të tjerët në mëngjës për lutje. Zjarri i dashurisë për Zotin digjte aq shumë zemrën e tij saqë shpesh, e kryesisht gjatë Meshës Shenjte, fytyra e tij gati ndizej flakë dhe shkëlqehej nga një dritë qiellore. Kujdesi i tij pastoral përfshinte të gjitha nevojat e popullit e kryesisht nevojat e të vafërve, të burgosurve, të sëmurëve, të veve, të jetimëve, etj.
Që në fillim të jetës së tij, shën Nikolla kishte agjëruar dy herë në javë Më pas, në vitet e rinisë, ai agjëronte 3 herë në javë, kurse kur u bë ipeshkëv, ai filoi të agjëronte çdo ditë, duke ngrënë vetëm një vakt nga mbrëmja. Gjatë ushqimit i lexoheshin Shkrimet Shenjta ose ndonjë libër tjetër fetar. Për shtrat ai kishte një rrogoz, një dërrasë ose tokën e thatë. 

Ky njëri i pakrahasueshëm luftoi shumë kundër heretikëve dhe paganëve. Perandori Licinius, nën shembullin e Diokletianit dhe Maximianit, shtriu persekutimin kundër të krishterëve edhe në Lindje. Kështu ai nisi në qytetin e Mirës oficerë për të rikthyer paganizmin dhe për t'i detyruar të krishterët, me të gjitha mënyrat, të mohinin Fenë katolike. Oficerët vranë, burgosën, plaçkitën dhe internuan shumë prej katolikëve por  arqipeshkvi nuk u fsheh e as nuk u arratis. Ai qëndroi në mes të trupës së besimtarëve për t'i dhënë guxim dhe kurajo. Ky qëndrim bëri që edhe shën Nikolla të burgosej dhe të turturohej. Por persekutimi i të krishterëve po mbaronte dhe me konvertimin e Konstantinit të Madh, shenjti doli nga burgu dhe u kthye në Kishën e tij në Mirë.

Në atë kohë, kur liria e Fesë katolike u garantua më së fundi nga vetë Perandori, shën Nikolla predikoi në të gjitha anët pa pushim dhe bëri mrekulli të panumërta për të dëshmuar hyjninë e Jezu-Krishtit. Perandori Leoni VI shkruan se shën Nikolla nuk ka bërë më pak sesa shën Pali për të përhapur dritën e Fesë Katolike dhe për të shpërndarë errësirën e idolatrisë,  e kjo në periudhën pas daljes së tij nga burgu. Nga ana tjetër, shën Nikolla riparoi kishat e dëmtuara dhe ndërtoi të reja.

Një herë disa detarë ishin duke u mbytur në det nga një furtunë e madhe. Ata iu lutën me devocion shenjtit i cili iu paraqit menjëherë në anije, mori timonin në duar, urdhëroi detin të qetësohej, ktheu anijën me detarët shëndosh e mirë në port dhe më pas u zhduk.

Një herë tjetër, shenjti ngjalli 3 fëmijë që një tregtar babar i kishte mbytur dhe prerë copa-copa për t'i shitur si mish të zakonshëm.

Shenjti kishte një dhunti të veçantë për të shpëtuar njerëz të pafajshëm të dënuar padrejtësisht në gjyq. Shumë kanë shpëtuar për mrekulli nga vdekja e sigurtë prej ndërhyrjes së shën Nikollës.

Ndër dhuntitë që ky shenjt i madh kishte marrë prej Zotit, aftësia për të njohur gjërat e largëta, aftësia për të njohur mendimet më të fshehta të zemrës dhe parashikimi i ngjarjeve të ardhshme ishin gjërat më normale për shën Nikollën. Për më tepër, ai kishte një shikim aq të butë dhe tërheqës, fytyra e tij ishte e mbuluar me një dritë aq të pastër dhe me një pamje aq të shenjtë dhe të admirueshme saqë kushdo që kishte privilegjin të bisedonte me të kthehej nga Zoti. Heretikët prekeshin dhe shpesh konvertoheshin duke parë një shkëlqim të mistershëm që dilte nga sytë e tij.

Në kohën kur çifuti Arius filloi të përhapte herezinë e Arianizmit, e cila mohonte hyjninë e Jezu-Krishtit, shën Nikolla së bashku me shën Alexandrin, Patriarkun e Alexandrisë, e luftoi ashpër këtë heretik dhe më pas ai ishte një prej 318 ipeshkve që morën pjesë në Konçilin e Nicesë, ku Arius u dënua publikisht si heretik.

Por kjo tokë nuk meritonte të mbante më gjatë këtë shenjt të madh. Para vdekjes, Zoti i deklaroi se pelegrinazhi i tij në këtë tokë po i afrohej fundit dhe se po vinte koha për të të merrte shpërblimin hyjnor.
Shën Nikolla e merr me gëzim të madh këtë lajm. Mbas një Meshe pontifikale, ai i dha lamtumirën popullit të tij dhe u përgatit për momentin suprem duke u tërhequr në Manastirin e Shën-Sionit, ku vite më parë xhaxhai i tij e kishte caktuar superior. Shën Mikel Akimandriti, religjioz i këtij manasteri, shkruan se mbas ethesh të lehta, në praninë e engjëjve, arkengjëjve dhe patriarkëve shenjtë, që iu paraqitën në mënyrë të dukshme në dhomë, shën Nikolla doli nga kjo botë në vitin 342 duke rrecituar një pjesë të Psalmit XXX : "Në duart e Juaja, o Zot, po lë shpirtin tim."

Mbas vdekjes, trupi i tij u vëndos në Kishën e Manastirit të tij, në një varr mermeri. Menjëherë mbas varrimit, nga varri i tij filloi të dilte një lëng që më vonë do zbulohej se kishte veti të mrekullueshme kuruese. Lëngu është parë të kullonte edhe në vitin 1719. [Ky infromacion ështe marrë nga një libër i publikuar në vitin 1878]. Nuk numërohen mrekullitëe arritura nga përdorimi me devocion i këtij lëngu. Të panumerta janë edhe mrekullitë e ndryshme të ndodhura me ndërmjetsinë e shenjtit pas vdekjes.

Ja pra, të nderuar lexues, një rrëfim i shkurtër i jetës së një prej shenjtërve më të dashur dhe më të festuar në trevat shqiptare. Edhe populli shqiptar e ka provuar ndërmjetësinë e tij të fuqishme, që nga mbrojtja e Kalase së Rrozafes në luftën kundër turqve e deri në ditët e errta të komunizmit. Po i përfundoj këto rreshta, në këtë natë të madhe të shën NKollit duke ju uruar të gjithëve që arqipeshkvi i lavdishëm i Kishes Katolike të ndërmjetsojë dhe të kërkojë për ju nga Krishti Zot me ndërmjetsi të Zojës së Bekuar hirin, dashurinë, paqen e Zotit në këtë jetë dhe lumturinë e pafundme në jetën tjeter. Ashtu kjoftë. Shèjti shën Nkoll lutuni për ne!

Kanga e Shën Kollit

Sa punë të mëdhaja e mrekulli
Qi ka bâ Shejti Shën Nkollë,
Difton qiella me lumni
E gjithë bota s’pranë tue folë.
Lundërtari tue vozitë
e skamnori që lypë bukë,
kangë e lavde s’rrinë pa qitë;
Si shtegtari që ban rrugë.
Si i pasë, si ai që s’ka,
N’pasët ndoj smundje a çdo idhnim,
Fill te i lumi pa ia dá
N’ ujë t’ Shën Nëkollit gjenë shërim.
Qysh se leu n’ kët botë ky fmí,
Kje si hylli që shkelxen,
Kje si drita tanë mirsí
Gjindja u mbushen me gazmend.
Ai kje i pastër si bilur,
I dha trupit të madh shtërngim
E n’e prende e n’e merkurr
gji nuk merr, ban agjinim.
Tue u rritë me shumë urtí,
Shpejt e ngjiten prindja në shkollë;
E nji të madhe mrekullí
Hin e ban Shejti Shën Nëkollë.
Kur prej shkollës po kthente n’ shpí
Hasë nji grue që ish’ tue dekë
E ky djalë plot me dashtëní
tue i bâ kryq prej dekës e hjekë.
Adeodati, djalë dishiri,
Kje grabitë e çue në mergim
E i Shën Nëkolli prej Misiri
Për ajrí e çon në lirim.
Tri kuleta janë dërgue
Ndër tri vajza mbetun shkret,
Prej dritorjet shkon me i çue,
E ato me nderë i qet.
Tre fmí të mbytun prej mizorit,
Shtî n’ nji sheke copë e grimë,
I ktheu në jetë pa kurrfarë zorit
I Shën Nëkolli me ‘i bekim.
Fushë e male, tokë e dét,
Uj e zjarm e diell e hanë,
Sa fuqí mbi dekë e jetë
Ka Shën Nëkolli, diftue e kanë.
Dridhet ferri prej idhnimit,
Kur Shën Nëkolli n’ ball flakron,
Hikë shejtani pre tmerimit
Kur i k’shteni ndihmë kërkon.
Por nji të madhe porosí
O i Shën Nëkollë, nji të madhe nderë
Na fal t’ gjithve si dhantí
Ndore tande t’ jemë përherë.
E n’at ditë që të jetë shenjue
Prej kso jete na me u hjekë,
Ndore tande kjoshim lshue
Ku gjithmonë na kjeme pshtetë.
O i Shën Nëkollë plot me dashtní,
Shpirtënt tonë ti na i kujtò,
Prap po të bâjmë ket porosi:
ti n’at’ jetë të gjith na pshtò!

Bibliografia :

* Mgr Paul Guérin, Les petits bollandistes, 17 volumes, Paris, 1878.

* Tradition in Action, St. Nicholas, December 6, http://www.traditioninaction.org/SOD/j050sdNicholas12-6.htm.

* Santi e Beati, San Nicola di Mira (di Bari) Vescovo, http://www.santiebeati.it/dettaglio/30300.

* Forumi Katolik Rinor, http://www.forumikatolik.net/

5 Dhjetor 2010

Anti-Papa Benedikti XVI dhe Përdorimi i Kontraceptivit

 Anti-Papa Benedikti XVI në një përshëndetje luçiferiane

nga Illiricum Sacrum

Fjalët e anti-papës Benedikti XVI në mbrojtje të kontraceptivit janë reale dhe jo një trillim i medias botërore. Në fund të fundit kjo nuk është surprizë sepse vjen nga një anti-papë dhe nga një heretik publik. 

     Me 23 Nëntor 2010 u prezantua në Vatikan libri i dytë, në formë interviste, midis Benediktit XVI dhe shkrimtarit gjerman Peter Seewald me titullin : "Luce del Mondo. Il Papa, la Chiesa, i segni dei tempi. Una conversazione del Santo Padre Benedetto XVI con Peter Seewald". Intervistat midis tyre janë zhvilluar në gjermanisht në Castel Gandolfo midis datave 26-31 Korrik 2010.

Një pjesë e intervistës ku flitet në lidhje me përdorimin e kontraceptivit është botuar nga vetë L'Osservatore Romano me 21 Nëntor 2010 dhe gjëndet në faqet zyrtare të Vatikanit në lidhjen e mëposhtme : 

http://www.vatican.va/news_services/or/or_quo/cultura/2010/269q12a1.html


Këtu më poshtë po jap tekstin në italisht dhe një perkthim të tijin në shqip :

« La sessualità

« Concentrarsi solo sul profilattico vuol dire banalizzare la sessualità, e questa banalizzazione rappresenta proprio la pericolosa ragione per cui tante e tante persone nella sessualità non vedono più l'espressione del loro amore, ma soltanto una sorta di droga, che si somministrano da sé. Perciò anche la lotta contro la banalizzazione della sessualità è parte del grande sforzo affinché la sessualità venga valutata positivamente e possa esercitare il suo effetto positivo sull'essere umano nella sua totalità.
Vi possono essere singoli casi giustificati, ad esempio quando una prostituta utilizza un profilattico, e questo può essere il primo passo verso una moralizzazione, un primo atto di responsabilità per sviluppare di nuovo la consapevolezza del fatto che non tutto è permesso e che non si può far tutto ciò che si vuole. Tuttavia, questo non è il modo vero e proprio per vincere l'infezione dell'Hiv. È veramente necessaria una umanizzazione della sessualità. » (L'Osservatore Romano, 21 novembre 2010)

« Seksualiteti

« Të fokusuarit vetëm mbi kontraceptivin do të thotë të banalizosh seksualitetin, dhe ky banalizim përfaqëson më të vërtetë arsyen e rrezikshme sipas të cilës shumë e shumë njerëz nuk e shohin më seksualitetin si një shprehje të dashurisë së tyre por vetëm si një lloj droge që ia administrojnë vetvehtes. Prandaj edhe lufta kundër banalizimit të seksualitetit është pjesë e përpjekjeve serioze për të vlerësuar pozitivisht seksualitetin dhe për të bërë që ai të ushtrojë efektin e tij pozitiv mbi të tërë qënien njerzore.

« Në raste të veçanta, mund të justifikohet përdorimi i kontraceptivit, për shembull kur një prostitutë përdor një kontraceptiv, dhe ky mund të jetë hapi i parë drejt një moralizimi, një akt i parë përgjegjësie për të zhvilluar edhe një hërë vetëdijen se jo gjithçka është e lejueshme dhe se nuk mund të bëhët gjithçka që dëshirohet. Megjithatë, përdorimi i kontraceptivit nuk është mënyra e drejtë dhe e duhur për të fituar kundër infeksionit HIV [Sides]. Për t'ia arritur këtij qëllimi është e nevojshme një humanizim i seksualitetit. » (L'Osservatore Romano, 21 Nëntor 2010)

    Si ka mundësi që një Papë të shprehet në një mënyrë kaq imorale dhe skandaloze siç bën Benedikti XVI ? E më të vërtetë, ai dëshmon edhe një herë se ai nuk është Përfaqësuesi i Krishtit Zot në tokë.

Së pari, Benedikti XVI nuk bën asnjë përjashtim midis grupeve të cilave u ndalohet dhe atyre qe u lejohet "seksualiteti", në të tërë kuptimin e fjalës. Me këtë veprim, anti-papa Ratzinger sulmon martesën shenjte katolike e cila është një ndër shtatë Sakramentet e themeluara nga vetë Zoti Ynë Jezu-Krishti.

Doktrina shenjte katolike mëson qartë se jashtë martesës katolike, e cila është e vetmja formë e shenjtë ku një burrë dhe një grua mund të jetojnë së bashku dhe të krijojnë familjen e tyre, seksualiteti as që duhet menduar. Përndryshej, fajtorët e ngarkojnë shpirtin e tyre me mëkat të rëndë.

Në të kundërt, Benedikti XVI shprehet se kontraceptivi dëmton dhe banalizon dashurinë midis njerëzve dhe frenon efektin pozitiv të seksualitetit. Por për cilët njerëz bëhet fjalë, ju lutem? Për burra, gra, fëmijë, të martuar, beqarë ? Heretiku Ratzinger nuk jep asnjë saktësim. Mungesa e këtij saktësimi është një faj i rëndë sepse në mënyrë indirekte ai nxit të gjithë njerëzit pa përjashtim, të martuar apo jo, katolikë apo jo, të ushtrojnë lirisht akte të turpshme imoraliteti. Benedikti XVI mbron seksualitetin pa kufizim moshe, statusi, gjinie, etj. Ky është një krim skandaloz dhe një mëkat i rëndë që nuk mund të vijë kurrë nga një Papë i Kishës Katolike.

Së dyti, Benedikti XVI pranon përdorimin e kontraceptivit në raste të veçanta. Pëdorimi i metodave satanike, si kontraceptivi, të cilat janë kundër ligjeve të Zotit dhe kundër ligjeve të natyrës është në vetvehte një krim dhe mëkat i rëndë.

Së treti, Benedikti XVI  pranon se një prostitute mund të përdorë kontraceptivin legalisht, e për më tepër, këtë veprim ai e quan si një hap pozitiv e moral. Me fjalë të tjera, në mënyrë indirekte, Benedikti XVI pranon se profesioni i prostitutës është i moralshëm dhe i justifikueshëm. Kështu ai sulmon në mënyrë djallëzore virtytin e pastërtisë dhe atë të virgjërisë.

Së katërti, thuhet se sipas versionit origjinal gjermanisht të intervistës, kur heretiku dhe blasfemuesi Benedikti XVI ka përmendur shembullin e një prostitutë që përdor kontraceptivin, ai ka folur për një prostitutë mashkull. Ky pohim, në mënyrë indirekte, e bën heretikun Ratzinger mbrojtës dhe nxitës të homoseksualitetit, i cili është një prej katër mëkateve dhe krimeve tepër të rënda që i thërret Zotit në Qiell për hakmarrje. (Pape Saint Pie X, Catéchisme de la doctrine chrétienne, page 3)

A ka mundesi që një Pape të shprehet në një mënyre kaq imorale dhe të neveritshme ? Jo, nuk ka mundësi që një Papë të fyejë kaq rëndë moralin e shenjtë kristian.

Ja, të nderuar lexues, se si flet një Papë i vërtetë në këto çështje delikate.

Më poshtë do lexoni dy pjesë të shkëputura nga encikliket e Papës Pius XI dhe Papës Pius XII mbi martesën. Kuptohet se as që bëhet fjalë për "lidhje" jashtë martesës.

« Kisha Katolike, e cila është e caktuar nga vetë Zoti për të mësuar dhe mbrojtur integritetin e zakoneve, të moralit dhe të ndershmërisë, vigjilente në mes të këtyre shkatërrimeve morale, ngre zërin me force, nëpërmjet personit tonë, në shenjë të misionit të saj hyjnor, dhe dekreton edhe një herë se :

« Çdo konsumim i martesës, cilido qoftë ai, në të cilin akti martesor, nga djallëzia e njerëzve [nga kontraceptivët,etj], pengohet në fuqinë e tij natyrale për të dhënë jetë [fëmijë], është një fyerje e Ligjeve të Zotit dhe ligjeve të natyrës; Ata që kanë bërë një gjë të tillë janë fajtor me mëkat të rëndë. » (Papa Pius XI, Casti Connubii, 1930)

« Parardhësi ynë, Pius XI, në enciklikun e tij "Casti Connubii", të 31 Dhjetorit 1930, shpalli edhe një herë solemnisht ligjin themelor të aktit dhe të mardhënjeve bashkëshortore, sipas të cilit çdo atentat i të martuarve kundër aktit bashkëshortor ose kundër zhvillimit të pasojave të tij natyrale, atentat i cili ka për qëllim të bllokojë energjinë e tij natyrale dhe të pengojë lindjen e një krijese të re, është një veprim imoral dhe se asnjë lloj justifikimi nuk mund t'a kthejë një veprim krejtësisht imoral në një akt moral dhe të ligjshëm.

« Ky vendim është në fuqi të plotë sot si dje dhe do të jetë kështu në të ardhmen dhe përgjithmonë, sepse ai nuk është thjesht një këshillë e të drejtës njerëzore, por shprehja e një ligji natyral dhe hyjnor. » (Papa Pius XII, Discours aux Sages-Femmes, 29 octobre 1951)


 Bibliografi :

*Pape Saint Pie X, Catéchisme de la doctrine chrétienne, Paris, 1912.

* Pape Pie XI, Casti Connubii, 31 décembre 1930, http://www.catholique-sedevacantiste.com

* Pape Pie XII, Discours aux Sages-Femmes, 29 octobre 1951, http://www.catholique-sedevacantiste.com

* Zenit, Second livre-entretien de Benoît XVI avec Peter Seewald, 16 novembre 2010, http://www.zenit.org/article-26096?l=french.

* L'Osservatore Romano, Il Papa, la Chiesa e i segni dei tempi, 21 novembre 2010,  http://www.vatican.va/news_services/or/or_quo/cultura/2010/269q12a1.html

* Sédévacantiste, pour rester catholique, Maledictus XVI, 26 novembre 2010, http://www.catholique-sedevacantiste.com/


28 Nëntor 2010

E vërteta mbi Doktorin e madh ilir të Kishës Katolike : Shën Jeronimi nga Stridoni

Përmbledhje e shkurtër në formë Përgjigjeje kundër artikullit të z. Gàzullit : "Shën Jeronimi prej Ilirie"

nga Illiricum  Sacrum

http://nenaekeshillittemire.blogspot.com/

"Shën Jeronimi ka qenë një diell në këtë botë, sepse ai i ka vënë poshtë heretikët, ka konvertuar mondanët, dhe i ka hapur të përsosurve horizonte të reja. Shën Jeronimi ka qenë nje engjëll në shkretëtire për nga pastërtia morale, për nga mundimet shpirtërore dhe trupore, dhe për nga shpirti i uratës. Ai ka qenë një mrekulli në Kishën katolike, për nga librat që ka shkruar, për nga frymëzimet hyjnore që na ka dhënë, dhe nga virtytet për të cilat ai ka qenë një shembull imitimi." (Mgr Guérin, Les petits bollandistes)

*   *   *   *

Në lutjet e Meshës, me 30 shtator, Kisha Katolike e quan shën Jeronimin "Doctorem maximum", Doktor të pakrahasueshëm dhe tepër të madh, për t'a veçuar shën Jeronimin nga doktorët e tjerë që kanë mbrojtur ose pasuruar Kishën katolike me shkrimet e tyre.

Në këtë replikë të shkurtër nuk do ndalem të përshkruaj me hollësi të gjithë jetën apo të gjitha veprat e këtij shenjti të madh ilir, por dëshiroj të theksoj dhe korrigjoj disa gabime që vërehen në artikullin e z. Gàzulli të afishuar në faqen e sitit "Zemra shqiptare".

E bëj këtë gjë vetëm për hir të së vërtetës, dhe pa asnjë keqdashje kundër autorit të këtij shkrimi.

Citimi 1 : "Shën Jeronimi, bashkë me Shën Agostinin, konsiderohen si baballarët e Kishës Përendimore, apo Romane, fill mbas ndamjes së Kishës së Krishtenë në dy: ate të Lindjes (Bizantit), apo ortodokse, dhe ate të Përendimit, Romane, në kohën kur sundonte perandori Teodozio." (z. Gàzulli)

Përgjigje 1  : Së pari nuk është e vërtetë se Kisha Katolike ka qenë apo është e ndarë në dy pjesë. Po t'a pranonim këtë thënje, atëherë do të binim në herezi, në mëkat të rëndë kundër Fesë. Ashtu siç është shkruar në Simbolin e famshëm të Fesë nga etërit e Konçilit të parë Ekumenik të Nicesë në vitin 325 A.D. , Kisha katolike është Një, Shenjte, Katolike dhe Apostolike. Ky Simbol i Fesë (lutja "Besojmë") recitohet çdo ditë gjatë Meshës shenjte dhe do të recitohet nga besimtarët katolike deri në fundin e botës. (Berthier, Abrégé de théologie.., faqe 36)

Kishat katolike lokale të Lindjes (që praktikojnë ritin bizantin) së bashku me kishat lokale të Perëndimit dhe me Nënën e të gjitha kishave katolike lokale, Kishën e Romës (që praktion ritin latin), kanë qenë dhe do të jenë gjithmonë Një e të pandara, pjesë e Një Kishe universale, që është Kisha katolike apo Kisha që themeloi Zoti ynë Jezu-Krishti.

Kishat katolike të Lindjes nuk janë të njëjta me Kishat shizmatike, të cilat e quajnë vehten "orthodoxe", por që në të vërtetë ato janë ndarë vehtë nga Kisha katolike, Kisha e Jezu-Krishtit. Kjo ndarje ka filluar shumë kohë pas shën Jeronimit, në kohën e Patriarkut të Konstantinopojës, Photius, rreth vitit 861 A.D.

Në qoftë se do ta flasim për ndarje në kohën e shën Jeronimit, atëherë bëhet fjalë për ndarjen e Perandorisë Romake, në atë të Lindjes dhe në atë të Perëndimit. Ky proçes u fillua së pari nga Diokletiani. Perandori i Lindjes, Theodosi, e rivendosi unitetin por pas vdekjes së tij, ndarja e Perandorisë u bë e pakthyeshme. (Cayré, Patrologie et histoire de la théologie, volume I, page 348)

Koncepti heretik i ndarjes së Kishës Katolike përdoret publikisht sot nga Kisha e Konçilit të II të Vatikanit në përpjekjet e saja djallëzore për të bashkuar të gjithë njerëzimin në një kishe judeo-masonike që ka si mision të vetëm mallkimin e shpirtërave. Kisha e Konçilit të II të Vatikanit, ose kisha e Gjonit XXIII, e Gjon-Palit II dhe e Benediktit te XVI, nuk është Kisha Katolike. Për më tepër në lidhje me kishën konçiliare ose kishën e Konçilit të II të Vatikanit shpresoj të shkruaj një herë tjetër.

Citimi 2 : "Përcaktimi i shejtit me prejardhje ilire si njeni prej dy baballarëve të Kishës Përendimore, apo katoloçizmit, nuk asht një konkluzion personal, por njëzashëm i përcaktuem si i tillë nga të gjithë historianët e katoliçizmit; ma i fundit vetë Papa Benedikti XVI në fjalën e tij gjatë Pritjes së Përgjithëshme të datë 14 Nandor 2007." (z. Gàzulli)

Përgjigje 2 : Së pari, Etërit e Kishës Katolike nuk janë emëruar nga historianët e katoliçizmit, të cilët nuk e kanë autoritetin t'a bëjnë një gjë të tillë.

Eshtë Kisha Katolike, ose Papa me ipeshkëvinjtë në të gjithë botën, me autoritetin që kanë marrë nga vetë Krishti Zot, ajo që e ka përcaktuar këtë emërim dhe dinjitet.

Së dyti, nuk janë dy por janë katër Etërit e Kishës Perëndimore : Shën Ambrozi, shën Jeronimi, shën Agustini dhe Papa shën Gregori i Madh.

Së treti, z. Gàzulli mbështetet në dëshminë e një heretiku publik, një anti-Pape,  P. Ratzinger, i cili e quan sot vehten Benedikti XVI. Kjo dëshmi nuk është e denjë për një shenjt të madh si shën Jeronimi.

Sa për kujtesë, P. Ratzinger ka qenë i dyshuar për herezi nga Zyra e Shenjtë (Sancto Officio) që në kohën e Papës Pius XII :

http://www.traditioninaction.org/ProgressivistDoc/Images/A_001_Condemnations01.jpg

Janë të panumërta dëshmitë që provojnë se P. Ratzinger ka rënë në herezi publikisht para dhe pas emërimit të tij si Benedikti XVI, dhe, me sa jam në dijeni, ai vazhdon edhe sot në rrugën e herezisë. 

Sipas doktrinës dhe dogmave të pandryshueshme të Kishës katolike, Papa, Përfaqesuesi i Zotit në tokë, nuk mund të bjerë në herezi, përndryshej ai nuk do të ishte më papë.

Sipas ligjeve të Kishës Katolike, e veçanërisht sipas ligjit 188 §4 të të Drejtës Kanonike (1917), çdo klerik, që mohon Fenë katolike publikisht, humbet postin e tij automatikisht dhe ky post mbetet vakant ipso-facto, pra nga vetë veprimi i klerikut, pa asnjë lloj deklarimi apo formaliteti tjetër nga Kisha katolike. (Cance, Commentaire du Code de Droit Canonique, tome I, page 186)

"Në qoftë se ndokush mbështet vetëm një herezi, atëherë ai nuk është katolik." (Papa Leoni XIII, Satis Cognitum, Shën Agustini, De Haeresibus, n. 88)

Për konçiliarët, apo mbrojtësit e Konçilit të II të Vatikanit dhe të Kishës konçiliare anti-katolike që ky konçil prodhoi gjatë viteve 1962-1965, termat dogme, mëkat, herezi, etj.,  i përkasin periudhës së Inkuizicionit dhe asaj të Mesjetës. Për rrjedhojë, këto terma, sipas tyre, nuk duhen përdorur më dhe përdoruesit e tyre emërohen si inkuizitorë, si fanatikë, si të çmendur, etj.

Konçiliarët, në verbësinë dhe mendjemadhësinë e tyre, nuk shohin se ata e kanë humbur ose janë duke e humbur krejtësisht Fenë shenjte katolike, pa të cilën nuk mund të shpëtojnë shpirtin. Përkundrazi, ata përkrahin me mish e shpirt ideologjinë e mallkuar rabinike, ideologjinë moderniste të Konçilit të II të Vatikanit, origjina e së cilës lidhet me armiqtë e katoliçizmit dhe të të gjithë njerëzimit : çifutët, të cilët, që prej 2000 vjetësh, nuk pushojnë së injektuari në damarët e Kishës Katolike helmin e tyre të korrupsionit, të pabesisë dhe të djallëzisë hebraike. Ata e kanë thënë vetë këtë gjë :

« Ne kemi përhapur shpirtin e revoltës dhe një liberalizëm të rremë midis kombeve joçifute në mënyrë që t'i largojmë ata nga feja e tyre dhe biles të bëjmë që ata të kenë turp të praktikojnë rregullat e Besimit dhe t'i binden Urdhërimeve të Kishës së tyre. Ne kemi bërë që shumë prej joçifutëve të mburren me ateizmin e tyre, dhe, për më tepër, të krenohen me prejardhjen e tyre nga majmuni ! Ne i kemi dhënë atyre teori të reja, praktikisht të parealizueshme, siç janë Komunizmi, Anarkizmi dhe Socializmi, teori të cilat i shërbejnë sot qëllimeve tona...

« Joçifutët idiotë i kanë pranuar ato me entuziazmin më të madh, pa e kuptuar se këto teori janë tonat, dhe se ato janë instrumenti ynë më i fuqishëm kundër tyre...

« Dhe joçifutët, ne idiotësinë e tyre, kanë dëshmuar se janë më bagëti sesa e mendonim. Nga ata pritej më shumë inteligjencë dhe sens praktik, por ata nuk vlejnë më shumë se një tufë dhenësh. T'i lemë të kullosin në fushat tona derisa të shëndoshen aq sa të jenë gati pastaj për t'i sakrifikuar Mbretit tonë të ardhshëm të botës [Anti-Krishtit]..."» (Catholic Gazette, Shkurt 1936)

Citimi 3 : "Gjatë gjithë jetës Ai asht grindë me të padijtut e me dijetarë, me shejtën e me mëkatarë; ka qenë një ndër figurat ma të adhurueme të kohës së tij, ashtu edhe një ndër ma të urryemit. Pavarësisht karakterit të tij të rrëmbyeshëm, mbetët gurthemel i kulturës së kohë së tij dhe Kisha e nderon si një nga themelusit e saj të vërtetë." (z. Gàzulli)

Përgjigje 3 : Në artikullin e z. Gàzulli, shën Jeronimi paraqitet gati si një revolucionar, si një rebel, si zemerak, si grindavec, etj. Kjo është histori e gënjeshtër. Gjithashtu përdoret në mënyrë blasfemuese shprehja "figurat më të adhuruara të kohës".  Adhurimi i drejtohet ekskluzivisht vetëm Zotit dhe asnjëlloj qënjeje tjetër njërzore apo ëngjëllore.

Sipas përmbledhjes të njohur botërisht të jetës së shenjtërve, "Bollandistët" e Imzot Guérin, shën Jeronimi konsultohej nga Papa, nga priftërinjtë, nga populli, i cili nuk i hiqte sytë nga ai, duke e konsideruar atë si njeriun më të madh të shekullit. Me një fjalë, me devotshmërinë e tij, me dijen, me ndershmërinë dhe mirësjelljen e tij, shën Jeronimi kishte fituar zemrat e të gjthëve. (Mgr Guérin, Les petits bollandistes, tome XI, page 564).

Imzot Guérin ka autoritet të madh në këtë përmbledhje të jetëve të shenjtërve, sepse ai ishte pjestar i Familjes papnore dhe kujdestari i veçantë i Papës Pius IX. Po ky papë e ka nderuar librin e tij me një letër lavdërimi.

Eshtë e vërtetë se shën Jeronimi konsiderohet nganjëherë edhe i vrullshëm dhe gjaknxehtë, por ai zakonisht sillej kështu me heretikët dhe armiqtë e Fesë katolike, sjelje kjo që është më se e justifikueshme.

E gabueshme duket edhe shprehja në shkrimin e z. Gàzulli kur shën Jeronimi konsiderohet si një nga themeluesit e vërtetë të Kishës katolike. Do të ishte e drejtë t'a quanim shën Jeronimin si mbrojtësin dhe luftëtarin e zjarrtë të Kishës katolike kundër armiqve të saj por jo si themeluesin e saj.

Citimi 4 : "Në rininë e parë Ai u josh deri në tepri mbas jetës mondane, si e pohon edhe vetë në një letër (Epistolari, 22,7), por shumë shpejt e pushtoi dëshira dhe interesi për besimin e krishten. Pagëzohet në moshë të pjekun, 19-vjeçar, në vitin 366, dhe menjëherë u orientue për nga jeta e përvujtë..." (z. Gàzulli)

Përgjigje 4 : Mgr Guérin shkruan se shën Jeronimi ka lindur ne qytetin e Stridonit, në kufinjtë e Dalmacisë dhe të Panonisë (Hungarisë). Rreth moshës 12 vjeçare, shën Jeronimi u dërgua nga i ati, Euzebi, në Romë, për të ndjekur kurse gramatike dhe retorike pranë mësuesve të njohur të kohës Donati dhe Viktorini. Megjithse nuk ishte akoma i pagëzuar, i larguar nga familja, ai bënte një jetë katolike ashtu siç ia kishte mësuar familja. Shën Jeronimi vizitonte shpesh katakombet dhe varret e martirëve të Fesë, dhe mbushej me zell të devotshëm për ata që kishin derdhur gjakun për Fenë shenjte katolike. Para se të largohej nga Roma, shën Jeronimi u pagëzua rreth vitit 365 nga vetë Papa Liber. Më vonë, ai filloi t'i jepte më shumë liri pasioneve të tija rinore, i ndikuar edhe nga ambienti mondan i Romës. Pra ai ka qenë i pagëzuar dhe ka ushtruar jetën e krishterë përpara çthurjes morale, në qoftë se mund t'a quajmë kështu pasionin e moshës rinore të shën Jeronimit. Pagëzimi i tij i vonshëm nuk ndodhi si pasojë e zbulimit me vonesë  të besimit të krishterë, ashtu siç del nga leximi i artikullit të z. Gàzulli, por ashtu ishte zakoni në ato kohra. Edhe doktori tjetër i Kishes katolike bizantine, teologu shën Gregori Nazianze, bashkohës i shën Jeronimit, u pagëzua rreth moshës 29 vjeçare, sipas zakonit të kohës, megjithse prindërit e tij ishin shumë të devotshëm dhe e edukuan devotshmërisht shën Gregorin që në fëmijëri. (Cayré, Patrologie et histoire de la théologie, volume I, page 473)

Më tej, Mgr Guérin përshkruan një linjë ngjarjesh të jetës së shën Jeronimit pak a shumë të ndryshme prej asaj që lexojmë në pjesën më të madhe në artikullin e z. Gàzulli, ndonse dy linjat kanë gjithashtu edhe ngjarje të përbashkëta.

Problemi tjetër i artikullit të z. Gàzulli është se ai bazohet në një bibliografi tërësisht pas konçiliare, pra në publikime pas Konçilit të II të Vatikanit (1962-1965). Për më tepër, në këtë bibliografi nuk të has syri në asnjë emër Pape, ipeshkvi apo teologu të aprovuar të Kishës Katolike për t'i dhënë vërtetësinë e duhur dokumentare jetës dhe veprës së Shën Jeronimit. Për më tepër, pothuajse të gjitha botimet fetare, të ashtuquajtura katolike, të publikuara nga Kisha konçiliare mbas viteve 60-të, mbështeten në ideologjinë anti-katolike e moderniste të Konçilit të sipërpërmendur; si rrjedhojë, këto botime nuk kanë asnjë garanci vërtetësie. Për shembull, z. Gàzulli jep një citim të z. Arnaldo Fortinit duke e konsideruar atë si një teolog të shquar, por në të vërtetë, z. Fortini ka qenë vetëm historian, shkrimtar dhe avokat italian.

Ja tashti si shprehen vetë tradhëtarët çifutë për sukseset e arritura në fallsifikimin e historisë :

"Ne kemi nxirë Kishën Katolike me shpifjet më poshtëruese; ne kemi fallsifikuar historinë e saj dhe biles kemi njollosur veprimtaritë e saja më madhështore. Ne ia kemi vënë fajin Kishës Katolike për të këqijat e bëra nga armiqtë e saj. Në këtë mënyre, këta të fundit i qëndrojnë më afër anës tonë..." (Catholic Gazette, february 1936)

Duke kaluar tek jeta e shën Jeronimit po ndalem në pikat kryesore të veprimtarisë dhe krijimtarisë së tij ashtu siç shkruhen në përmbledhjen e Imzot Guérin dhe në librin e profesorit të teologjise A. Cayré, "Patrologie et histoire de la théologie".

Mbas qëndrimit të parë në Romë, mbasi kishte mësuar gjithçka që mund të mësonte nga njerëzit e mëdhenj të kryeqytetit të botës, shën Jeronimi vendosi të udhëtonte në vende të tjera për të vizituar bibliotekat e ndryshme të botës dhe njerëzit e ditur atje.

Në fillim u nis për në Gaule (France) së bashku me Bonose, një shok fëmijërie. Vetëm në qytetin e Trevës, ai mori vendimin t'i shërbente Zotit më të gjitha forcat, dhe u tërhoq në një manastir të sapo ndërtuar në Aquilée. Por edhe këtu, nga fama e tij, vizitorët nuk e linin të qetë. Ai qëndroi në Aquilée rreth 6-7 vjet (368-374 A.D.). Rreth vitit 374 A.D. niset për në Lindje; kalon në Greqi, në Thrace (Bullgaria e sotme), në Azinë e vogël dhe më pas tërhiqet në lindje të Antiokisë, në shkretëtirën e Chalcis, me dëshirën për një jetë më perfekte.  Në këtë kohë, shën Jeronimi mëson komplet greqishten dhe hebraishten, ndonse me shumë mundim sidomos këtë të fundit. Rreth vitit 378 A.D., shën Jeronimi pranon të shugurohet meshtar nga duart e Paulinit por nuk u lidh me ndonjë kongregacion fetar të veçanté.

Në vitin 379 A.D., ai shkon në Konstantinopul dhe asiston gjatë dy viteve në sermonet e teologut të famshëm shën Gregor Nazianze. Në këtë kohë, shën Jeronimi bëri edhe përkthimet e para.

Në vitet 382-385 A.D., për të mirén e Kishës, ai kthehet në Romë për afro 3 vjet. Gjatë qëndrimit të tij atje, Papa Damasi i kërkoi shën Jeronimit të shkruante një text zyrtar dhe të vetëm të Biblës për t'i dhënë fund teksteve të shumta biblike që gjëndeshin në qarkullim në atë kohë.

Citimi 5 : "Meditimi i thellë, vetmia e asaj treve shkretinore, kontakti pothuej fiziologjik me Fjalën e Zotit, banë që të rritej ma tej ndjeshmënia e tij kristiane." (z. Gàzulli)

Përgjigje 5 : Një shëmbull që vërteton bibliografinë moderniste anti-katolike të z. Gàzulli është edhe shprehja "ndjeshmëria kristiane".

Në katekizmin mbi modernizmin, të At Lemius (1908), libër i cili është një analizë dhe një koment i letrës enciklike "Pascendi" të Papës shën Pius X, lexojmë se filizofia bazë e modernistëve që kanë inflitruar dhe në mënyrë të fshehur po dëmtojnë jashtëzakonisht Kishën Katolike është agnosticizmi. Sipas këtij sistemi, arsyeja njerzore kufizohet e tëra brënda fushës së fenomeneve, pra në gjërat që duken dhe në mënyrën se si ata duken.

Nga Agnosticizmi, modernistët kalojnë në një tjetër teori filozofike të gabuar që quhet Imanentizëm apo Imanenca fetare (Përhershmëria fetare). Sipas Imanences fetare, çdo akt besimi e ka fillesën në një ndjenjë të brëndshme apo në një inspiracion personal të njeriut, të lindur nga nevoja për gjërat hyjnore. Sipas modernistëve, kjo ndjenjë e brendshme, e cila përjetohet vetëm në rrethana të veçanta e të favorshme, nuk gjëndet në ndërgjegje, por në nën-ndërgjegje (subconscience), një term ky i filozofisë moderne, duke qëndruar aty e fshehur dhe e pazbuluar. Për modernistët, feja dhe fillimi i besimit është kjo ndjenjë e veçantë fetare. Por kjo çmenduri dhe perversitet mendor nuk mbaron këtu. Modernistet pohojnë se në këtë ndjenjë të veçantë gjëndet edhe revelacioni hyjnor.

Kështu kësaj ndërgjegjeje fetare gjithçka duhet t'i nënshtrohet, edhe autoriteti i Kishës, dogmat, ligjet dhe liturgjia e saj. Bazuar te ky konceptim heretik i fesë dhe i Revelacionit hyjnor, modernistët shprehen se të gjitha besimet pa përjashtim, përfshi këtu edhe katoliçizmin, vijnë nga ndërgjegja fetare e njeriut.

Prandaj edhe për Kishën moderniste të Konçilit të II të Vatikanit të gjitha besimet fetare janë të vërteta, katoliçizmi, islami, protestanizmi, orthodoksizmi, budizmi, etj., sepse të gjitha këto janë një shprehje e ndjenjës fetare të individit. Po t'i pyesësh, modernistët në pamje të jashtme ndoshta nuk e pranojnë këtë ideologji që përmenda më sipër, por fshehurazi ata vazhdojnë me dinakëri dhe hipokrizi planin e tyre shkatërrimtar të katoliçizmit. Kështu ata imitojnë përsosmërisht mësuesit e tyre, hebrenjtë, të cilëve edhe i shërbejnë, disa me dije e disa me injorancë.

Papa Shën Pius X e përkufizon modernizmin si rruga që çon drejt ateizmit dhe si sinteza (përmbledhja) e të gjitha herezive. Papa shton gjithashtu se për te zhdukur çdo besim, Protestantizmi ishte hapi i parë në këtë drejtim; Modernizmi është hapi i dytë dhe Ateizmi do të jetë hapi i tretë. (Father J.B. Lemius O.M.I., Catechism on Modernism, London, 1908)

Shenjtëria e shën Jeronimit bëri që shumë keqdashës ta sulmonin atë në jetën dhe në shkrimet e tija. Gjatë kohës kur Papa Damas ishte akoma gjallë, shën Jeronimi u akuzua padrejtësisht për lidhje të pandershme morale. Këto sulme u rënduan veçanërisht pas zgjedhjes së Papës Sirice në 384 A.D. Kjo u bë shkas që shën Jeronimi të kthehej në Palestinë në 385 A.D. Gjatë qëndrimit 35 vjeçar në Palestinë, shën Jeronimi pati një prodhimtari të jashtëzakonshme letrare. Rreth vitit 390 A.D., ai filloi përkthimin e pavdekshëm të Biblës, duke e mbaruar atë në vitin 405 A.D. Në të njëjtën kohë ai shkroi edhe shumë komente mbi librat shenjtë të Beslidhjes së Re dhe të Beslidhjes së Vjetër. Papa Klementi VIII ka thënë se shën Jeronimi ka qenë ndihmuar dhe frymëzuar nga Zoti në përkthimin e Biblës.

Gjatë viteve 393-404 A.D., jeta e shenjit dhe e doktorit të madh do të përmballohej me "problemin origjenist". Shën Jeronimi kishte përkrahur dikur me entuziazëm shkrimet e Origjenit, por me shkëputjen e këtij të fundit nga doktina e pastër katolike, shën Jeronimi u bë kundërshtar i Origjenit. Ky incident u bë shkak edhe për prishjen e miqësisë së dikurshme midis tyre. Midis shën Jeronimit dhe Rufinit pati shkëmbime të nxehta replikash, ku shën Jeronimi luftoi me besnikëri për mbrojtjen e pastërtisë së Fesë shenjte katolike duke treguar në pah karakterin e një polemisti të shkëlqyer.

Gjatë qëndrimit të tij të dytë në Antioki, në 378 A.D.,  shën Jeronimi demaskon luçiferianët shizmatikë.

Në 383 A.D., ai shkruan kundër Helvidius, në mbrojtje të virgjërisë së Nënës së Zotit dhe duke lartësuar statusin e virgjërisë mbi atë të martesës.

Pak më vonë, në 393 A.D., shën Jeronimi shkruan përsëri në mbrojtje të virgjërisë kundër murgut Jovinien, ndërsa në 404 A.D., ai shkruan kundër prifit francez Vigilence në mbrojtje të kultit të shenjtërve.

Citimi 6 : "Akuzon Vatikanin se ishte mbushë me njerëz hipokritë e dinakë, sidomos qysh kur Teodozio kishte shpallë krishtnimin fe Shtetnore, tue penalizue kështu kultet tjera. Vëreni: Ai ishte kundër përjashtimit të kulteve të tjera në jetën shoqnore! E kjo 1600 vjet ma parë!" (z. Gàzulli)

Përgjigje 6 : Eshtë gënjeshtër dhe herezi të shkruhet se shën Jeronimi ka përkrahur kultet apo besimet e tjera të rreme. Kështu ndodh kur merren si bazë dokumentacioni botime moderniste anti-katolike.

Shën Jeronimi ka qenë gjithmonë një kampion i Fesë Katolike dhe armik i atyre që sulmonin këtë Fe të shenjtë hyjnore. Pak kohë para vdekjes, shën Jeronimi shkruante se ai nuk i kishte kursyer kurrë heretikët dhe se ai konsideronte çdo armik të Kishës Katolike si armikun e tij personal.

Në letrën e drejtuar Papës Damas  në 376 A.D., ai shkruan se kushdo që është jashtë Arkës së Noesë (Kishës katolike) do të mbytet në ujrat e përmbytjes (do të mallkohet). Në Kishën Katolike, shën Jeronimi përfshin të gjithë ata të pagëzuar që besojnë dhe ushtrojnë fenë dhe doktrinën e Krishtit Zot, që marrin të njëjtat sakramente dhe që i binden meshtarëve legjitimë të Kishës Katolike. (Cayré, Histoire de la patrologie et de la théologie, tome I, page 668)

Në një letër tjetër drejtuar Papës Damas, shën Jeronimi shkruan se Kisha Katolike është e ndërtuar mbi shkëmbin e shën Pjetrit dhe se kushdo që ha qëngjin jashtë kësaj shtëpie, ai nuk është katolik. (Barbier, Trésor de Cornélius à Lapide, tome I, page 688).

Citmi 7 : "E i atillë mbeti deri në fund, i ashpër e zemrak, tue vazhdue polemikat doktrinale me vrullin e përhershëm, që ishte natyrë e tij, deri edhe me Shën Agostinin, që përkundrazi i përgjigjej me shumë dashuni." (z. Gàzulli)

Përgjigje 7 : Ashtu siç shkrova më lart, shën Jeronimi ka qenë i rreptë dhe i pakursyer vetëm me armiqtë e Fesë shenjte Katolike, sjellje të cilën çdo katolik i vërtetë duhet t'a marrë si model imitimi.

Përsa i përket mardhënjeve me shën Agustinin, shën Jeronimi ka qenë gjithmonë i sjellshëm dhe i dashur me ipeshkvin e Hippos. Ndryshimet në opinionet teologjike  midis këtyre dy etërve të mëdhenj të Kishës Katolike janë shfrytëzuar nga mendje dashakeqe si protekst për të futur përçarje në gjirin e Kishës Katolike.

Korrespondenca midis të dyve numëron 18 letra, 9 nga secili.

Ja disa shembuj të diferencave në opinione midis këtyre dy kollosëve të Fesë.

Në vitin 394 A.D., shën Agustini i dërgon një letër shën Jeronimit (Ep. 56) ku e këshillon që të përdorë përkthimet e studiusëve biblikë të Lindjes dhe jo një përkthim tëBibles, sepse një rishikim i versionit biblik të Septantes do të ishte i mjaftueshëm.

Në një letër tjetër, shën Agustini kritikon një interpretim të shën Jeronimit lidhur me debatin midis shën Pjetrit dhe shën Palit në Antioki. (In Ep. ad Galatas)

Gjithashtu rreth vitit 416 A.D., shën Jeronimi i dërgon një letër shën Agustinit për ta ftuar të luftonin së bashku kundër herezisë së re pelagjiane. (Cayré, Patrologie et histoire de la théologie, tome I, page 657-658)

Në përmbledhjen e Mgr Guérin shkruhet se shën Agustini, duke qënë më i ri në moshë se shën Jeronimi, e konsideronte këtë të fundit si atin e tij shpirtëror dhe si një doktor të përkryer të cilit i kërkonte shpesh këshilla dhe biles i dërgonte shpesh shkrime të tija teologjike për korrigjim. (Mgr Guérin, Les petits bollandistes, tome 11, page 573)

Citimi 8 : "Një vlerë jashtë mase të madhe patën e kanë ende komentarët e tij, të cilët, simbas tij, duhet të paraqesin opinione të ndryshme, «në mënyrë që lexuesi, si të ketë lexue shpjegime të ndryshme e mbasi të ketë njohë pikëpamje të ndryshme, të gjykojë vetë cili asht ma i besueshmi dhe, si një ekspert i kembimit të valutave, te refuzojë monedhën fallso”. (Kundër Rufinum 1,16)." (z. Gàzulli)

Përgjigje 8 : Mendoj se citimi i mësipërm ka nevojë për shpjegim përndryshej ai mund të interpretohet në mënyre heretike dhe anti-katolike.

Për sa sa kohë që Kisha Katolike nuk ka mësuar apo nuk ka vendosur për një çështje të caktuar të fesë, moralit, liturgjisë, disiplinës apo të mirës së përgjithshme të Kishës, besimtarët katolikë mund të shprehin mendimet dhe opinionet e  tyre. Por kur Kisha Katolike (Papa dhe ipeshkëvinjtë) mësojnë dhe vendosin diçka në lidhje me fenë, moralin, etj., atëherë çdo opinion merr fund dhe besimtari katolik duhet t'i bindet zërit të Kishës.

Vetë Zoti ynë Jezu-Krishti i ka dhënë Papës, e nëpërmjet tij Kishës Katolike, fuqinë supreme dhe autoritetin e plotë për të drejtuar, gjykuar dhe udhëhequr besimtarët në mënyrë të pagabueshme, kështu që besimtarët të dinë me siguri se ku është e vërteta dhe të mos vrapojnë pas çdo lloj doktrine të rremë.

Në dokumentet e Konçilit të Vatikanit (1870) shkruhet se Papa është gjyqtari suprem i besimtarëve. Ai nuk është gjyqtar thjesht sa për emër, dhe Zoti ia ka dhënë atij fuqinë e plotë gjykuese në mënyrë që Papa ta përdorë atë për lavdinë e Krishtit Zot dhe për të mirën e Kishes Katolike.

"Shihet tashti se në çfarë gabimi janë ato shpirtra, të cilat duke abuzuar me arsyen e tyre dhe duke i marrë fjalët e Zotit sikur të ishin mendime njerëzore, guxojne t'i interpretojnë këto fjalë sipas mendimit personal; Vetë Zoti ka vendosur një autoritet të gjallë [Papën] për të treguar dhe mësuar kuptimin e vërtetë të mesazheve hyjnore, dhe me anën e gjykimit të tij të pagabueshëm t'i japë fund çdo lloj diskutimi...". (Papa Pius IX, letër enciklike, 9 Nëntor 1948, Oeuvres de Mgr de Ségur, vol 3, pages 190-192)

Shën Jeronimi shkruante se vetëm Kisha Katolike jep kuptimin e vërtetë të Shkrimeve Shenjta (Biblës) dhe ai që refuzon t'i bindet Kishës është një heretik, që do të thotë, për shën Jeronimin, një armik. (Cayré, Patrologie et histoire de la théologie, tome I, page 668)

Citimi 9 : "U transferue përfundimisht në Betlem pikërsiht pse donte të njihte me rrajë ebraishten, që të përkthente Shkrimet e Shejta drejtpërdrejt nga origjinali." (z. Gàzulli)

Përgjigje 9 : Përkthimi i Biblës nuk ka qenë fillimisht një iniciativë personale e shën Jeronimit por një kërkesë nga Papa.

Qëllimi kryesor i ikjes së shën Jeronimit nga Roma dhe vendosja përfundimtare në Béthlehem ka qenë arritja e përsosmërisë së krishterë, arritja e shenjtërisë.

Sa më shumë që i krishteri i afrohet Zotit, aq më shenjt bëhet ai. Për shën Jeronimin afërsia shpirtërore ishte e pamjaftueshme pa afërsinë fizike, të cilën ai e gjeti, në një farë mënyre, pranë vendit ku dikur kishte lindur Shëlbyesi i njerëzimit, Zoti ynë Jezu-Krishti.

Si konkluzion, është e rëndësishme të thuhet se shën Jeronimi para të gjithash ka qenë një shenjt, që është edhe qëllimi i vetëm për të cilin njerëzit janë në këtë tokë; ai është një prej doktorëve më të ndritur të Kishës Katolike dhe një prej 4 Etërve të Kishës latine. Në sajë të shpirtit të tij luftarak, karakteristikë e rracës tonë illire, shenjtërisë dhe diturisë së tij të jashtëzakonshme, shën Jeronimi ishte një mburoje dhe një bir besnik i Kishës shenjte Katolike dhe Fesë së krishterë kundër armiqve të saj. Duke mos mohuar kurrë origjinën e tij illire, shën Jeronimi vuri Zotin dhe Kishën katolike në vend të parë, para kombit, para familjes, para miqësisë, para çdo gjëje tjetër. Dhe Zoti ia shpërbleu këtë përkushtim duke e bërë atë një prej shenjtërve më të mëdhenj të Kishës Katolike. Ja pra edhe modeli i imitimit për të gjithë shqiptarët.

Bibliografi :

Mgr Paul Guérin, Les petits bollandistes, 17 volumes, Paris, 1878.

F. Cayré, A.A., Patrologie et histoire de la théologie, 3 volumes, Tournai, Belgique, 1953.

Abbé J. Berthier, M.S., Abrégé de théologie dogmatique et morale, Lyon, 1928.

Adrien Cance, P.S.S., Le Code de droit canonique, 3 volumes, Paris, 1952.

S.S. Pape Saint Pie X, Catéchisme de la doctrine chrétienne, Paris, 1912.

S.S. Pape Léon XIII, Satis Cognitum, Rome, 29 juin 1896.

The Catholic Gazette, The Jewish Peril And The Catholic Church, London, February 1936.

J.B. Lemius O.M.I., Catechism On Modernism, London, 1908.

Abbé Barbier, Les trésors de Cornelius à Lapide, 4 volumes, Paris, 1896.

Mgr de Ségur, Oeuvres de Mgr de Ségur, 16 volumes, Paris, 1894.

Blog Hodie Mecum, Saint Jérôme, http://hodiemecum.hautetfort.com/about.html, novembre 2010.