Homazhi i Ave MARIA-s, nxjerrë prej veprave të sh'Alfons-MARIA të Liguórit

 

MADONNA DI POMPEII

 

          Përshndetja engjellore asht pafundsisht e pëlqyeshme prej Virgjinës MARI, sepse me anen e ksaj lùtjeje, n'nji farë mnyret, i rinovojmë gzimin e jashtzakonshëm që Nana qiellore ndjeu kur Arkengjëlli Gabriel i lajmnoi se do t'bahej Nana e Zotit. Me kyt qëllim, edhe na duhet me e përshndetë me lutjen Ave MARIA. Vetë Nana e Zotit i tha shêjtes Mechtilde se nuk mundena me e përshndetë ma mirë sesa me lutjen Ave MARIA, dhe Virgjina e Papërlyeme i premtoi asaj nji vdekje shêjte, n'kjoft se çdo ditë ajo do të rrecitonte tri herë Ave MARIA-n, në nder të fuqisë, të urtisë ("sapientia") dhe të mirësisë së Virgjinës t'Bekueme. Kushdo që ka me e përshndetë Virgjinën MARI në kyt mnyrë, po kshtû ka me u përshndetë. Nji ditë shën Bernardi, doktor i Kishës, përshndeti nji statujë të Virgjinës MARI, tuej thanë : Ave MARIA, dhe ndig'joi kjart statujën që iu përgjigj : Ave Bernarde. Përshndetja e Virgjinës MARI, thotë shën Bonaventura, doktori serafik, ka me kênë për ne nji hir, me anen e t'cilit Nana e Zotit ka me iu përgjigjë gjithmonë përshndetjes tonë. Vetë Mbretnesha e universit i premtoi shêjtes Gertrude me i dhanë po aq hire n'momentin e deks sa numri i Ave MARIA-ve të rrecitueme prej saj g'jatë jetës. I lumi Alain, nga ana tjetër, thotë se kur rrecitohet Ave MARIA tanë Qielli asht në gzim, kurse djalli dridhet dhe zhduket.

Praktika e ktij homazhi konsiston :

1. me thanë çdo ditë, s'pakut në g'juj, 3 Ave MARIA, mjes e darkë, para se me fjetë e fill mbas zgjimit, tuej shtue kyt lutje të shkurtë : "Për t'Xanunit tuej të dlirtë dhe t'Papërlyem, denjóni, ô Virgjën MARI, me m'pastrue trupin dhe me m'shêjtnue shpirtin". Kërkojini mandej Virgjinës MARI, si Nanës tuej, bekimin e saj dhe shpirtnisht vendosni vedin nën mantelin mbrojtës të Virgjinës të Papërlyeme, tuej e lutë me ju ruejtë prej çdo mkatit, g'jatë ditës apo g'jatë natës në vazhdim. Asht mirë me pasë afër shtratit nji fugure të bukur të Virgjinës MARI.

2. me rrecitue lutjen "Angelus", mjes, në orën 6, në misditë dhe në mbramje, në oren 18.

3. me përshndetë Nanen e Zotit me nji Ave MARIA çdo orë. Shêjti Alfons Rodriguez e përshndete Zojen e Bekueme për çdo orë; naten, kur binte ora, engjëjt vijshin dhe e çojshin prej gjumit që aj mos t'mungonte as edhe nji herë me thanë lutjen e Virgjinës shêjte.

4. me përshndetë Virgjinën MARI me nji Ave MARIA përpara se me dalë prej shpisë dhe tuej u kthye në shpi, në mnyrë që si në rrugë ashtu edhe në shpi, Nana e Zotit të na mbrojë prej mkatit.

5. me nderue me nji Ave MARIA çdo fugure apo statujë që takojmë.

6. me fillue dhe me mbarue tana punët me nji Ave MARIA, ashtu si edhe Kisha shejte Katolike urdhnon me fillue dhe me mbarue tana lutjet kanonike (ofícin) me nji Ave MARIA. E kam fjalen për tana aktet tona të ditës, si shpirtnoret si lutja, rrfimi, Kungimi, leximi fetar, etj., ashtu edhe aktet shekullare si studimi, kshillat që merren apo nepen, punen fizike, ushqimet, etj. Bekue kjoshin ato punë që paraprihen dhe përfundojnë me lutjen Ave MARIA.

7. mos me harrue me rrecitue gjithmonë Ave MARIA g'jatë zgjimit apo tuej na marrë gjumi, në tundime, në rreziqe, në momente zemërimit e n'raste tjera. (Liguori, "Lavdite e Virgjinës MARI", 1750, homazhi i parë).

E tham me bindje se, prej tana homazheve që na mundena me i ofrue Nanës tonë qiellore, asnjeni nuk i pëlqen ma shumë sesa me i kërkue shpesh ndihmen e saj ndërmjetsuese në tana punët tona, për shembull kur duhet me marrë apo dhanë kshilla, në rreziqet tona, në vuejtjet, tundimet e veçanarisht në tundimet kundër virtytit të pastërtisë. Virgjina MARI ka me na çlirue atherë patjetër prej rrezikut n'kjoft se e thrrasim në ndihmë me anen e lutjes Ave MARIA apo lutjes "Sub tuum praesidium", apo thjesht tuej thirrë emnin shêjt të MARI-së, i cili ka nji forcë të veçantë kundër djajve. Me thirrë emnat shêjt JEZUS dhe MARIA, Papa Benedikti XIII ka vue 50 ditë indulgjencë. (Idem, homazhi i nantë).


N.B. Lutjet e naltpërmenduna i gjeni ktu n'vazhdim :

AVE MARÍA, grátia pléna, Dóminus técum. Benedícta tu in muliéribus, et benedíctus frúctus véntris tui, JÉSUS. Sancta MARIA, Mater Dei, ora pro nobis peccatóribus, nunc, et in hóra mórtis nostrae. Amen.

Angelus, në pjesen ma t'madhe të vjetit rrecitohet në g'juj, përveç të Shtundeve mbas orës 18 dhe të Dieleve, që rrecitohet në kambë. G'jatë Krezhmes, të Shtundeve misditë thuhet në kambë. G'jatë kohës së Pashkve, në vend të Angelus rrecitohet në kambë lutja "REGINA cœli".

V/. Ángelus DÓMINI nuntiávit Maríæ.
R/. Et concépit de SPÍRITU SANCTO. Ave Maria...
V/. Ecce ancílla DÓMINI,
R/. Fiat míhi secúndum vérbum tuum. Ave Maria...
V/. Et Vérbum caro fáctum est.
R/. Et habitávit in nóbis. Ave Maria...
V/. Ora pro nóbis, sancta DEI Génitrix.
R/. Ut dígni efficiámur promissiónibus CHRISTI.

Orémus.
GRÁTIAM tuam quæsumus, DÓMINE, méntibus nóstris infúnde: ut qui, ángelo nuntiánte, CHRISTI FILII tui Incarnatiónem cognóvimus, per Passiónem éjus et Crúcem ad resurrectiónis glóriam perducámur. Per eúmdem CHRISTUM DÓMINUM nóstrum. R/. Amen.

REGÍNA cœli , lætáre. Allelúia.
Qúia quem meruísti portáre. Allelúia.
Resurréxit sícut díxit. Allelúia.
Ora pro nóbis DEUM. Alleluia.
V/. Gáude et lætáre, Virgo María. Allelúia.
R/. Quía surréxit DÓMINUS vere. Allelúia.

Orémus.
DEUS, qui per resurrectiónem FILII tui DÓMINI nostri JESU CHRISTI múndum lætificáre dignátus es; præsta, quæsumus, ut per éjus Genitrícem Vírginem Maríam perpétuæ capiámus gáudia vítae. Per eúmdem CHRISTUM DÓMINUM nóstrum. R/. Amen.

SUB tuum præsídium confúgimus, Sancta DEI Génitrix; nóstras deprecatiónes ne despícias in necessitátibus nóstris, sed a perículis cúnctis líbera nos semper, Virgo gloriósa et benedícta.
V/. Dignáre me laudáre te, Virgo sacráta.
R/. Da míhi virtútem contra hóstes tuos.
V/. Benedíctus DEUS in sánctis suis.
R/. Amen

Nos cum prole pia benedícat Virgo MARIA. Amen.

Numri i vogel i atyne qe shelbohen

 

Nji here n'France, n'nji Sinod ku merrshin pjese nji numer i madh prelatesh, priftnijsh, princash dhe vete Mbreti, nji predikues i famshem po bahej gadi me mbajte fjalen e rastit; papritun, atij iu shfaq nji djall i tmerrshem qe i tha kto fjale :
 
"Leni mat'ane librat; n'kjoft se don me mbajte nji pretk te dobishem per kta princa e prelate, t'mjaftoje me u thane prej nesh se na, princat e errsines, ju falenderojme juve, princa, prelate e barij shpirtnash, sepse n'saje te neglizhences tuej, pjesa ma e madhe e besimtarve mallkohen; gjithashtu, ju kena pergadite edhe juve nji shperblim per nderin qe na bani, kur t'bashkoheni me ne n'Ferr".

Sh'Vinçenti Ferrer kallxon se nji here, nji arqidjakue i Lionit (France) dha dorhjekjen prej detyres se tij dhe u terhoq ne nji vend t'izoluem me ba pendese; aj vdiq ne te njejten dite dhe ne te njejten ore me sh'Bernardin, Doktorin e Kishes. Mbas vdekjes, djakoi iu shfaq ipeshkvit te tij dhe i tha :

"Díje, Monsinjor, se ne te njejten ore kur dola prej ksaj bote, 33000 njerez te tjere gjithashtu vdiqen; prej tyne, Bernardi dhe un hyme pa vonese n'Parriz, 3 te tjere shkuen ne Purgator dhe pjesa tjeter rane te tane ne Ferr".

Kronikat françeskane kallxojne se nji here, nji prej fretenve, i njoftun per shejtnine dhe doktrinen e tij, po predikonte ne Gjermani aq fuqishem kunder vesit te ndyte te imoralitetit saqe nji grue e pranishme ra dekun n'toke prej trishtimit. Mandej, mbasi erdhi prape ne jete, tha kto fjale :

"Kur dola para Gjyqit te Zotit, 60000 persona te tjere erdhen ne te njejten kohe, prej tana vendeve te botes; prej ktij numri, 3 veta u pshtuen dhe shkune ne Purgator kurse pjesa tjeter u mallkuen te tane ne Ferr".

(Prej Sermonit "Numri i vogel i atyne qe shelbohen", te sh'Leonardit da Porto Maurizio)

Ata që nuk kanë me besue kanë me u dënue, thotë Zoti jonë JEZU-KRISHTI. (sh’Marku 16:15-16)

“Rueni lëvozhgen por zbrazni substancen.” (Vladimir I. Lenin).

Kisha apostate konçiljare, e dalun prej pseudo-konçilit të II të Vatikanit (apo Konçiljarët), nën lëvozhgen e nji pseudo-katoliçizmi apo të nji katoliçizmi të rremë, pretendon me përfaqsue Kishen Katolike, tuej ia uzurpue emnin e saj shejt. Qé si u përgjigjet KRISHTI ZOT ktyne uzurpuesve dhe profanuesve të emnit të Hyjit :

« Zot, Zot, a nuk kena profetizue, a nuk kena shporrë djajtë e a nuk kena ba shumë mrekullina në Emnin Tand ? E Un kam me u thanë : Nuk ju kam njoftë kurrë; largon’ju prej Mejet, ô ju keqbâsa. » (sh'Mateu 7:22)

A mundet Kisha Katolike Romake me ndryshue liturgjinë e saj hyjnore që vetë Selija Shejte e ka përcaktue përfundimisht në 1570, për tana kohnat, nën dënimin e mallkimit për shkelsit dhe rebelet ?

Misioni i Kishës Nji, Shejte, Katolike dhe Apostolike gjindet i përmbledhun në fjalët e sh'Markut :

« Dhe JEZUSI u tha Apostujve : "Shkoni në tanë boten dhe predikoni Unjillin çdo njirit; aj që ka me besue dhe ka me u pagzue ka me u shelbue; aj që nuk ka me besue, ka me u dënue. » (Sh'Marku 16:15-16)

Konçiljarët thojnë se pagzojnë njerzit por me veprat e tyne ata mohojnë vetë Urdhnimet e JEZU-KRISHTIT në Biblen shejte dhe n'asnji mnyrë nuk flasin per prozelitizëm apo konvertimin e t’pafeve në Fenë e vetme hyjnore Katolike, dhe biles e dënojnë kyt konvertim, tuej e quejtë t’pakuptimtë, ashtu siç deklaron vazhdimisht shefi i tyne apostat Jorge Bergoglio-Françesku; e kjo asht e natyrshme për kta fémohuesa sepse pjesmarrja e tyne e dishirueme dhe e planifikueme në Kishen universale humanitare judeo-masonike nuk përputhet me prozelitizmin shejt katolik; kta konçiljarë që vetquhen "katolikë" flasin papushim për dashtni, dashtni, dashtni, por nuk përmendin kurrë konvertimin e jokatolikve në Fenë e vetme hyjnore Katolike, ashtu si na urdhnon vetë Shelbuesi dhe ashtu si ka msue gjithmonë Kisha shejte Katolike, tuej na kujtue se pa Fenë Katolike integrale nuk mundena me i pëlqye Zotit dhe nuk mundena me shelbue shpirtin (Hebrejve 11:6); kta pseudo-katolikë që besojnë çka u pëlqen dhe mohojnë çka nuk u pëlqen n'Unjillin shejt, nuk i besojnë Unjillit por vetvedit, mson sh'Agustini, pra nuk kanë Fenë Katolike, e cila asht "nji dhunti e Hyjit, nji dritë që ndriçon njirin dhe që e shtyn me besue me vendosmëni të gjitha të vërtetat që Hyji na i ka zbulue dhe që na i propozon për besim, të gjinduna si në Biblen Shejte ashtu edhe në Traditen Katolike" (Prej Kateshizmit Romak).

« O Timoté, ruej Traditen, tuej shmangë të rejat profane të fjalve dhe kontraditat e nji shkence që mban në mnyrë të rrême kyt êmën. Disa kanë hupë Fenë sepse kanë praktikue kto t'reja e kto kontradita. Hiri i Zotit kjoft me ty! Amen. » (1 Timoteut 6:20-21)

Ata që nuk kanë me besue kanë me u dënue, thotë Zoti jonë JEZU-KRISHTI. Pra ajo dashtni që nuk bazohet në Fé Katolike dhe që nuk përçon kyt Fé Katolike për me i konvertue të tanë njerzit në Fenë hyjnore Katolike asht nji dashtni e rreme, iluzjonare, thjesht humanitare e mjerisht mallkuese. Konçiljarët propagandojnë kyt lloj dashtnijet krejtsisht njerzore, që nuk shelbon kërkend e që nuk ka lidhje me virtytin teologal të Dashtnisë Katolike, dhurate hyjnore që i ka rrajtë dhe ndezet përmes Fesë Katolike, që Kisha e KRISHTIT na urdhnon me e praktikue, e pa të cilen Dashtni nuk mundena me meritue Parrizin; kjo Dashtni hyjnore don tanë njerzit për dashtni për Hyjin, për me i konvertue dhe me i nalcue të tanë në lumninë e përjetshme të Mbretnisë së Qiejve.

« Ata thrrasin n'diskutime e debate tanë njerzit pa përjashtim; prej t'pafeve e deri te ata që janë të damë prej KRISHTIT ose që mohojnë hyjninë dhe natyren e misionit të Tij. Kto lloj përpjekjesh nuk kanë asnji të drejtë me u pranue prej katolikve, sepse ato bazohen në opinionin e gabuem se të tana besimet janë pak a shumë të mira, të vërteta dhe të lëvdueshme.

« ... Jo vetëm që përkrahsit e ktij opinioni janë krejtsisht n'gabim, por në t'njêjten kohë ata mohojnë dhe shtrêmbnojnë kuptimin e Fesë së vërtetë Katolike Romake, tuej râ kshtû pak kah pak në natyralizëm dhe në ateizëm. Për rrjedhojë, âsht plotsisht e kjartë se ata që përkrahin ose bashkohen me përhapësit e ktij opinioni t'gabuem braktisin totalisht Fenë hyjnore Katolike të zbulueme prej Zotit. » (Papa Piu XI, Incikliku “Mortalium Animos”, 6 Janar 1928)

«[...] Padyshim, të tanë e dijnë se vetë Sh'Gjoni, Apostulli i dashnisë hyjnore, ai që n'Unjillin e tij zbulon n'nji farë mnyret sekretet e Zêmres Shêjte të JEZUSIT, i porosiste vazhdimisht besimtarët katolikë me "dashtë njêni-tjetrin" (I Gjoni 4 : 7-11). Por në t'njêjten kohë ai ndalote në mnyrë absolute çdo marrëdhânje me ato që nuk praktikojshin në mnyrë të plotë dhe t'papërlyeme msimet e KRISHTIT : "N'kjoft se dikush vjen drejt jush dhe nuk sjell kto msime, mos e pranoni n'shpinë tuej dhe as mos e përshndetni aspak." (I Gjoni 10). Kshtû pra, mekênse dashnija për Zotin ka për bazë nji besim të sinqertë dhe të plotë, atherë bashkimi në nji Fé Katolike Romake duhet me kênë lidhja kryesore që bashkon besimtarët e KRISHTIT ZOT. » (Papa Piu XI, "Mortalium Animos", 6 Janar 1928)

« Padyshim, JEZUSI na ka dashtë me nji dashtni të pamasë, të pafundme, dhe ka ardhë me vuejtë e dekë mbi tokë, në mnyrë që tanë njerzit, të mbledhun rreth Tij, në drejtsi e dashtni, të frymzuem prej sentimenteve të njêjta të dashtnisë reciproke, të munden me jetue në paqe e mirsí. Por për realizimin e ksaj lumnie të përkohshme dhe të përjetshme, me nji autoritet suprem, Ai ka vue si kusht bâmjen pjesë në gregjën e Tij, [Kishen e KRISHTIT ZOT], pranimin e doktrinës së Tij, praktiken e virtyteve, bindjen e plotë ndaj doktrinës dhe drejtimit të sh'Pjetrit dhe pasardhsve të tij. Mandej, n'kjoft se JEZUSI ka kênë i mirë për të húpunit dhe mkatnorët, Ai nuk i ka respektue bindjet e tyne të gabueme, sado të sinqerta që mund t'jenë dukë ato; JEZUSI i ka dashtë të tanë njerzit për me i msue, për me i konvertue dhe për me i shelbue. (Aktet e Papës sh'Piu X, "Letra mbi Sionin", 31 Gusht 1910; "Acta Apostolicae Sedis", Vol II, No. 16)

« Në Emnin e JÉZUSIT çdo g'jû të përkulet në Qiell, në Tokë dhe në Ferr; dhe çdo g'juhë të shpallë se Zoti JEZU-KRISHTI asht në lavdinë e Hyjit ATË. » (Filipjanve 2:10-11)

Nuk ka shëlbim në nji emën tjetër, përveç Emnit hyjnor të Shelbuesit e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT dhe se tanë njerzimit i asht dhanë vetëm emni shêjt i JEZU-KRISHTIT nëpërmjet t'Cilit njerzit t'munden me u shelbue. Kshtù ka msue Papa i parë, sh'Pjetri, i mbushun me SHPIRTIN-SHEJT, e kshtù kanë msue gjithmonë tanë Papët dhe krejt Kisha Katolike Universale, g'jatë tana kohnave. (Aktet e Apostujve 4:12).

Disa argumente kundër mohuesve të egzistencës së ZOTIT, Krijuesit të universit

Egzistenca e ZOTIT mundet me u demonstrue në disa mënyra, të cilat i kam huazue kryesisht prej "Përmbledhjes teologjike" ("Summa theologica") të Doktorit êngjelluer të Kishës Shêjte Katolike, sh'Tomë Akuinit (Pt. 1, Q. 2 Art. 3)

1) Argumenti i parë mêrret prej lëvizjes.

Asht e kjartë dhe evidente për shqisat tona se n'botë disa gjâna janë në lëvizje. Gjithshka që âsht në lëvizje âsht vue n'lëvizje prej nji diçkaje tjetër, sepse lëvizja âsht vuemja e nji sendi mundësisht (potencjalisht) të lëvizshëm në lëvizje aktuale. Por asgjâ nuk mundet me u vue në lëvizje përveçse prej nji gjâjet tjetër që âsht aktualisht në lëvizje. Kshtû për shembull, nji send që âsht aktualisht i nxehtë, si zjermi, e ban drunin, që âsht potencjalisht i nxehtë, me kênë aktualisht i nxehtë tuej e lëvizë dhe ndryshue até. Por âsht e pamujtun që i njêjti sênd që âsht aktualisht i nxehtë me kênë potencjalisht i nxehtë, por mundet me kênë në të njêjten kohë potencjalisht i ftoftë. Prandaj âsht e pamujtun që në t'njêjten kohë dhe në t'njêjten mnyrë nji send të jetë lëvizës dhe i lëvizun, pra që t'lëvizë vedin. Për rrjedhojë, gjthshka që âsht në lëvizje duhet të vêhet në lëvizje prej nji gjâje tjetër. E n'kjoft se kjo gjâ tjetër âsht vue në lëvizje, atherë ka kênë nji tjetër gjâ që e ka vue até në lëvizje, e kshtu me rradhë. Por kjo nuk mundet me shkue deri n'pafundsí sepse atherë nuk do t'egzistonte nji lëvizës i parë e për rrjedhojë nuk do t'egzistote asnji lëvizës. E ky konstatim bjen n'kundërshtim me realitetin që na rrethon. Si konkluzion duhet t'pranojmë të nevojshme dhe t'arsyeshme egzistencen e nji Lëvizësi të parë që nuk vêhet në lëvizje prej askujt. E ky Lëvizës i parë âsht ZOTI, Krijuesi i gjithsisë.

2) Argumenti i dytë mêrret prej natyrës së shkakut efikas.

Në botën e shqisave shohim se egziston nji sistem shkaqesh efikase. Nuk egziston asnji rast, dhe nuk âsht e mujtun, që nji send të jetë shkaku efikas i egzistencës së vetvedit, sepse atherë aj do t'egzistote përpara vetvedit, që âsht e pamujtun. Përsa i përket shkaqeve efikase, nuk mundena me shkue deri n'pafundsí sepse në sistemin e tâna shkaqeve efikase, i pari âsht shkaku i shkakut të ndërmjetëm, dhe i ndërmjetmi âsht shkaku i shkakut final, pavarsisht se shkaqet ndërmjetse munden me kênë nji ose disa. Tashti me hjekë shkakun don me thanë me hjekë efektin, ashtû si me hjekë rênë don me thanë me hjekë shíun. Prandej, n'kjoft se nuk do të kishte nji shkak primar (fillestar) ndërmjet shkaqeve efikase, atherë nuk do të kishte as shkak final e as shkak ndërmjetës. E n'kjoft se tuej analizue shkaqet efikase shkojmë deri në pafundsi, atherë nuk do të egzistonte nji shkak efikas primar e për rrjedhojë nuk do të egiztonte asnji efekt final e as ndonji shkak tjetër ndërmjetës. Por kjo âsht plotsisht fallso. Prandej, si konkluzion, âsht e nevojshme dhe e arsyeshme me pranue egzistencën e nji Shkaku të parë efikas, që âsht ZOTI, Krijuesi i universit.

3) Argumenti i tretë mërret prej mundësisë dhe nevojës.

Në natyrë gjêjmë sênde që munden me kênë ose mos me kênë, sepse ata gjenerohen (prej sêndeve të tjera), korruptohen dhe, për rrjedhojë, ata munden me egzistue ose mos me egzistue. Pra, n'varësi të egzistencës s'tyne, ata nuk munden me egzistue përgjithmonë. Prandej n'kjoft se gjithshka mundet mos me egzistue, atherë n'nji kohë t'caktueme nuk do të kishte pasë asnji send në egzistencë. N'kjoft se kjo do të ishte e vërtetë, edhe tashti nuk do të kishte asgja n'egzistencë sepse ajo gjâ që nuk egziston fillon me egzistue nëpërmjet nji gjâje tjetër që egzistonte mâ parë. Prandej n'kjoft se n'nji perjudhë kohet asgja nuk ka egzistue, atherë do të kishte kênë e pamujtun që ndonji gjâ të fillonte me egzistue; për rrjedhojë, edhe tashti asgja nuk do të egzistonte, që âsht absurde. Prandej, jo të tana gjallesat janë jo vetëm të mundshme me egzistue, por duhet të egzistojë diçka, egzistenca e të cilës t'jetë e nevojshme. Por çdo gjâ e nevojshme ose i plotëson nevojat e saja nëpërmjet nji gjâje tjetër ose jo. E kshtû, âsht e pamujtun me shkue deri n'pafundsí, tuej konsiderue gjânat e nevojshme që i plotsojnë nevojat e tyne me anen e gjânave (sendeve, gjallesave, etj) të tjera, ashtû si e provueme ma nâlt në argumentin e shkaqeve efikase. Për rrjedhojë, duhet t'pranojmë t'kênunit e nji Egzistence që i plotson nevojat e veta n'vetvedi, pa nevojen e askujt tjetër dhe që âsht e domosdoshme me plotsue nevojat e të tjerëve. Kjo Egzistencë âsht ZOTi.

4) Argumenti i katërt vjen prej qeverisjes së botës.

Na shohim se sêndet që nuk kanë inteligjencë, si trupat fizikë, veprojnë drejt nji fundi, destíne, dhe kjo âsht evidente kur konstatojmë se ata veprojnë gjithmonë, ose pothuajse gjithmonë, në t'njêjten mnyrë, me qellim me mbrritë rezultatin mâ t'mirë. Për kyt arsye, nuk âsht aksidentale por e qëllimshme lëvizja që ata bajnë drejt fundit të tyne. Tashti, gjithçka që nuk ka inteligjencë nuk mundet me lëvizë drejt nji fundi, po të mos drejtohet prej ndonji egzistence të pajisun me njohuni dhe inteligjencë, ashtû si shkon shigjeta drejt shêjit prej harkut të shigjetarit. Prandej, asht nji Egzistencë inteligjente që qeverisë dhe udhëhjek drejt fundit të tyne të gjitha gjânat (sendet, qênjet, etj.) natyrore. Dhe kyt Egzistencë e quejmë ZOT.

Ti përmbledhim atherë argumentat e mâsipërme si mâ poshtë, tuej u mbështetë në Kateshizmin e At Thomas Pègues O.P. :

- A egziston ZOTi ?
- Po, ZOTi egziston.

- Pse thoni ju se ZOTi egziston ?
- Sepse po të mos egzistonte ZOTi, asgjâ tjetër nuk do t'egzistonte.

- Si e provoni ju se n'kjoft se ZOTi nuk do t'egzistonte, asgjâ tjetër nuk do t'egzistonte ?
- Kjo provohet kshtû : Çka egziston në sajë të ZOTIT nuk do t'egzistonte, n'kjoft se ZOTI nuk do t'egzistonte. Por gjithçka që egziston dhe nuk âsht ZOTI egziston vetëm në sajë të ZOTIT. Pra, n'kjoft se ZOTi nuk do t'egzistonte, asgjâ tjetër nuk do t'egzistonte.

- Por si e provoni ju se çka egziston dhe që nuk âsht ZOTI egziston në sajë të ZOTIT ?
- Çka egziston jo në sajë të vetvedit, egziston, n'fund të fundit, vetëm në sajë të nji Egzistence tjetër, që jeton në sajë të vetvedit, dhe që ne e quejmë ZOT. Por çka egziston dhe nuk âsht ZOT, nuk jeton në sajë të vetvehtes. Pra, çka egziston dhe që nuk âsht ZOT, egziston, në fund të fundit, vetëm nëpërmjet ZOTIT.

- E si e demonstroni ju se çka egziston dhe që nuk âsht ZOTI nuk egziston në sajë të vehtes ?
- Asnji sênd, që ka nevojë për diçka, nuk egziton në sajë të vetvehtes. Por gjithshka që egziston dhe nuk âsht ZOTI ka nevojë për diçka. Pra, gjithçka që egziston dhe nuk âsht ZOTI, nuk egziston në sajë të vetvehtes.

- Pse thoni ju se asgjâ, që ka nevojë për diçka, nuk egziston në sajë të vetvehtes ?
- Sepse ajo egzistencë që jeton në sajë të vetvedit nuk varet dhe nuk mundet me kênë e varun prej asnji gjâjet apo personit; dhe gjithçka që ka nevojë për ndonji gjâ apo ndonji person varet prej ksaj gjâjet ose ktij personit.

- E pse thoni ju se ajo egzistencë që jeton në sajë të vetvehtes nuk varet e nuk mundet me u varë prej asnji gjâjet e asnji personit ?
- Sepse tuej jetue në sajë të vetvehtes, ajo egzistencë ka gjithçka në vetvedi dhe nuk mundet me marrë asgjâ prej asnji gjâjet e prej asnji personit.

- Pra çdo gjâ që egziston dhe që ka nevojë për diçka demonstron kjartë, për vetë faktin e egzistencës se saj, se ZOTI egziston ?
- Po, çdo gjâ që egziston dhe që ka nevojë për diçka manifeston haptazi, nëpërmjet egzistencës së saj, se ZOTI egziston.

- Çka bajnë atherë ata që mohojnë egzistencën e ZOTIT ?
- Ata afirmojnë se, në t'njêjten kohë, aj send që ka nevojë për gjithçka nuk ka nevojë për asgjâ.

- Por kjo âsht nji kontraditë ?
- Natyrisht, dhe nuk mundena me mohue egzistencën e ZOTit pa kundërshtue vetvedin.

- Atherë âsht nji çmenduni e vërtetë me mohue ZOTIN?
- Po, âsht nji çmenduni e vërtetë me mohue ZOTin. (Rev. Pègues O.P., "Catéchisme de la Somme théologique...", 1920, pages 3-5)

ZOTI nuk do të ishte Vetvetja n'kjoft se nuk do të ishte Aj që egziston në sajë të Vetvehtes. E Aj që egziston në sajë të vetvehtes duhet me kênë perfekt sepse Aj ka gjithshka në Vetvehte dhe nuk ka nevojë për askënd e për asgjâ; Tuej kênë perfekt, ZOTI âsht domosdoshmënisht, pafundsisht i mirë. Aj âsht i pafund, përndryshej ndonji gjâ do të vepronte mbi Té për me e kufizue; Tuej kênë i pafund, ZOTI âsht gjithkund. ZOTI âsht i pandryshueshëm, përndryshej Aj do të ishte në kërkim të ndonji gjâjet; Tuej kênë i pandryshueshëm, ZOTI âsht i përjetshëm, sepse koha âsht nji seri apo varg momentesh që nënkupton ndryshimin. E tuej kênë pafundsisht perfekt, mundet me egzistue vetëm nji ZOT; dy egzistenca pafundsisht perfekte janë të pamunduna me egzistue, sepse njêna nuk do të dallohej n'asgjâ prej tjetrës. ("Idem", page 7)

Monsinjor de Ségur mson se egzistenca e Hyjit mjafton me u demonstrue vetëm me nji voe pulet. Tuej udhtue me arsye mbrapa në kohë, shofim se nji pulë që ka vojë voenë ka dalë vetë prej nji voejet. E pula e parë âsht bâ vetëm prej ZOTIT.

Si konkluzjon, ZOTI egziston dhe âsht çmenduní ose djallzí e madhe me mohue egzistencen e Tij. Përderisa baballarve tanë i detyrohena respekt e nderim, aq mâ tepër Krijuesit tonë i detyrohena kultin e adhurimit dhe të lavdisë që vetë Hyji na e ka zbulue, e ky kult i vetëm perfekt âsht Féja shêjte Katolike, në mnyrë që inteligjenca jonë ta njohë, vullneti jonë ta duejë dhe fakultet e tjera njerzore ta praktikojnë, me ndihmen e hirit hyjnuer, me perfekcjon e dashtní për ZOTIN.

Mbi Ekstremizmin në Fenë Katolike

Pyetje : A nuk ka ekstremizëm edhe në Fenë Katolike, mbasi në Mesjetë janë bâ padrejtsi të tmerrshme kundër më të dobtve ?

Përgjigje : « EKSTREMIZËM m. libr.

« Tërësia e pikëpamjeve dhe e synimeve më të skajshme, sidomos në politikë; prirje për të bërë kërkesa e për të kryer veprime që e kalojnë çdo masë; skajshmëri... » (Fjalori Elektronik Shpjegues i Gjuhës Shqipe)

Mos t'harrojmë se kur flasim për çeshtjet fetare, flasim për koncepte e mistere mbinatyrore që tejkalojnë forcat e fakulteteve natyrore. A mundet inteligjenca e kufizueme njerzore me imagjinue për shembull pafundsinë e pakufijshme hyjnore ? N'përpjekje me dalë jashtë caqeve të krijueme, intelekti hupë orientimin dhe "akuzon" për ekstremizëm, skajshmëni, kurse për Krijuesin kto koncepte janë krejt normale sepse n'nji farë mnyret identifikojnë egzistencen e Tij hyjnore. Prandej, n'kto tema fetare, baza mbeshtetse referuese asht objektive dhe nuk varet prej perceptimeve tona shpeshherë të gabueshme njerzore por mbi Revelacjonin trashendent hyjnor, ku fjala ekstremizëm apo skajshmëni hupë përkufizimin e saj njerzor.

E simbas ktij Revelacioni hyjnor, egziston vetëm Nji Krijues, Nji Hyj, Nji Zot i Gjithpushtetshem, të Cilit e kena për detyrë me I ofrue Nji Kult të vetëm perfekt. Se egziston vetëm Nji Hyj Krijues, argumentet demonstruese nuk mungojnë. Per ma shume detaje, lexuesi mundet me konsultue artikullin "

Disa argumente kundër mohuesve të egzistencës së ZOTIT, Krijuesit të universit", po ne kyt blog.

Ata besime (përfshi judaizmin apostat dhe islamin) që bijnë dakord mbi egzistencen e Nji Hyji Krijues, përçahen mbi formen e kultit që i duhet ofrue ktij Hyjit të vetëm. Asnji prej ktyne besimeve nuk mohon faktin se Sinagoga e vjetër hebraike ishte zg'jedhë prej vetë Hyjit me ruejtë dhe trashigue nji Kult të vetëm të vërtetë dhe të pranueshëm prej Zotit. Ata çifutë që luftojnë Krishtënimin, dashje pa dashje luftojnë përmbushjen e profecive mesianike Kristjane shumë herë të persërituna dhe të përmbledhuna në vetë Kultin e vetëm të vërtetë katërmijë vjeçar të Sinagogës së vjetër hebraike. 

Nga ana tjetër, muslimanët që mallkojnë Krishtënimin, bazohen mbi sofizmen e korruptimit të Besimit Kristjan, që asht edhe arsyeja egzistencjale e doktrinës islamike, a thue se Hyji nuk paska kênë aq i fuqishëm sa me ruejtë Kultin e vetëm të vërtetë g'jatë historisë së trazueme njerzore dhe me i dhanë tanë njerzve, g'jatë tana kohnave, mundsinë me njoftë të verteten dhe me u shelbue, tuej praktikue kyt të vërtetë të pandryshueshme hyjnore. Islami dhe judaizmi apostat tuej korruptue kultin e vetëm që i detyrohen Hyjit kanë hupë e korruptue identitetin e vetë Hyjit, prandaj asht e vërtetë me thanë se kto dy sekte nuk adhurojnë Hyjit e Gjithpushtetshëm, Krijuesin e Qiellës dhe të Dheut.

Dhe Kulti i vetëm i vërtetë Katolik na kujton se nuk egzistojnë reforma në Fé, ashtu si nuk egzistojnë ndryshime në Hyjin Krijues, që ka zbulue kyt kult hyjnor të pandryshueshëm dhe të pamvarun prej ndryshimeve njerzore, ashtu si e kam argumentue në nji artikull tjetër, me referenca prej Doktrinës shejte Katolike, dhe që po e përmbledhi me citimin ktu ma poshtë :

« Kta anmiq të Revelacjonit (Zbulimit) hyjnor nalcojnë n'Qiell progresin njerzor, dhe me nji kryekrisje dhe vrull sakrilegj përpiqen me futë në Fenë Katolike kyt progres dhe disa shpikje filozofike që munden me u perfekcjonue me anen e përpjekjeve njerzore. Feja Katolike âsht vepër e Zotit dhe jo vepër e njírit. » (Papa Piu IX, Incikliku "Qui Pluribus", 9 Nandor 1846)

Shumë akuza i janë bâ dhe i bahen periudhës së ndritun katolike të Mesjetës, sidomos prej vetë atyne që thartojshin trutë në geto, ditë e natë, se si me e përmbysë Mbretninë e KRISHTIT Zot, që asokohe vërtetë mbretnonte në familje, në shkolla, ne spitale, ne kazerma, ne oborre mbretnore, gjithkund pra në shoqni. Kta pjella satanike të judeo-masonerisë që na qeverisin sod i quejnë ata vite si vitet e errta të Mesjetës, të errta sepse komploti i tyne djallzor nuk mujte me pa dritë dhe me u zhvillue. Po bie ktu ma poshtë disa pasazhe të nji studimi mbi Mesjetën :

Kërkush nuk mundet me injorue faktin e nji ndryshimi t'mrekullueshëm që bota njófti mbas ngritjes s'Krygjës n'màjen e Kalvarit. Nëpërmjet Besimit t'krishtênë jo vetëm grekët dhe romakët por edhe kombet mâ barbare pànë driten e Unjíllit. Klasat shoqnuere mâ t'pacivilizueme, të cilat gjykoheshin prej filozofís t'vjetër pagane si t'pamujtuna me u edukue, u ndriçuen prej dritës katolike dhe popujt e thjeshtë që përqafuen katoliçizmin përvetsuen t'vërteta dhe njohuní që edhe filozofët mâ të ditun paganë nuk kishin mujtë me i msue. E vërteta bjen virtytin. Tuej adhurue Zotin e vërtetë, katoliçizmi i dha jetë virtyteve që shêjtnojnë dhe nderojnë njerzímin. Na i shofim ato t'zhvillueme në çdo moshë, klimë e vênd. Nën forcën hyjnore të hirit shêjtnues, njerëz prej të tâna moshave e klasave shoqnuere filluen me prodhue fryte t'mrekullueshme virtytesh dhe shêjtnímit. Influenca e Katoliçizmit nuk u kufizue vetëm në sferën e individit; ajo dlíri edhe ndërgjegjen publike. Zemra e botës pagane i kushtohej adhurimit të forcës fizike dhe ishte e mbyllun n'nji egoizëm gurit e t'pamshírshëm kundrejt çdo ndjènje të mirë dhe fisnike. Nën ndikimin e krishtênë, kjo zemër u thye dhe ftoi mbrendë respektin për ligj e drejtsí, virtytet fisnike të mëshirës, dashtnísë e të çdo dishírë perfeksjonimi.

Në të njâjten kohë, Féja e KRISHTIT zëvendsoi legjislacjonin pagan, i njoftun për despotizëm dhe padrejtsí t'panumërta. Pa anarki e pa dhunë, ligjet hyjnore katolike i kthyen njírit dinjitetin human dhe e liruen prej zgjèdhës tiranike e brutale të njeriut për me e vue nën ligjin e dashtnís dhe dretjsís së Krijuesit. Legjislacjoni katolik kuroi plagët e idolatrisë, skllavnísë, tiranisë shtetnuere dhe barbarisë e brutalitetit të mardhânjeve ndërkombtare, që karakterizoheshin prej luftnash t'pandërpreme për pushtet, pasuní e imoralitet.

Kshtú pra, aty ku u vue dhe sundoi Krýgja e KRISHTIT, aty erdhi edhe bekimi i Zotit, rregulli socjal, pâqa, liríja e vërtetë, drejtsíja, dashníja dhe harmoníja e përgjithshme.

"Kisha Katolike, vepra e pavdekshme e nji Zoti t'mshirshëm," shkruen Papa Leoni XIII n'enciklíkun e tij mbi shtetet kristjane, " megjithse si qëllim kryesuer ka shëlbimin e shpírtnave dhe lumtunínë e përjetshme të Qiellit, nep aq shumë t'mira n'kontekstin e mirëkênjes materiale saqë edhe sikur t'ishte themelue për me sigurue vetëm prosperitètin e ksaj jète toksuere, ajo nuk do t'kishte mujtë me dhânë mâ shumë n'kyt drejtim."

Historiani Laboulaye, ndër të tjera shkruen : "N'kjoftë se KRISHTI nuk do t'kishte ardhë mbi tokë, nuk e di sesi bota do t'kishte mujtë me i pshtue despotizmit që e kishte mbërthye në t'âna anët. Nuk flas ktu si kristjan por si historjan tuej mos kqyrë çâshtjen fetare. N'kyt kontekst afirmoj se n'politikë, n'shoqní dhe filozofí, Unjílli i dha shpirtnave nji jetë t'ré. Na kena t'drejtë kur numrojmë vitet mbas KRISHTIT, sepse nji shoqní e re líndi prej Unjíllit."

Për me kênë tânsisht i lumtun, nevojat e ligjshme të shpirtit dhe të trupit duhen me iu plotsue, dhe n'familje ashtu si edhe n'shoqní, njíri duhet me gjetë rregull, pâqe dhe gzim. 

Ashtu si u shprehte me të drejtë Papa Leoni XIII, qëllimi krysuer i Kishes Katolike âsht me shêjtnue njírin, me anen e reformimit të moralit dhe jetës s'tij fetare e kshtú me e drejtue até drejt lumnís' Parrízit. Por âsht evident fakti se tuej e ndihmue njírin me kontrollue pasionet, me reformue dhe perfeksionue shpirtin, tuej i tregue atij arsyet e përballjes me déken dhe bàrjes' kryqeve t'ksaj jete kalimtare me durim, për hater t'jetës t'përjetshme, Kisha Katolike kontribon fuqimisht n'mirëkênjen toksore t'njírit. "Sa e admirueshme âsht Féja e Krishtêne," thotë Montesquieu, " sepse, megjithse duket se nuk ka qëllim tjetër përveç lumnís t'jetës përtèjme, ajo na bân t'lúmtun edhe n'kyt jetë."

Nëpërmjet doktinave dhe institucjóneve t'saja katolike, Kisha ndihmoi fuqimisht gjèndjen e skllèvënve, tuej i përmirësue n'fillim kondítat e tyne, tuej i çue mandej prej túrpit dhe degradímit social dhe s'fundit tuej i lirue dhe bâ qytetarë t'lirë n'Mbretnínë e KRISHTIT Zot. Kisha Katolike mson se skllavi ka t'njâjten origjínë, natyrë dhe destínë si pronari i tij; shpirti i pavdekshëm i skllavit ka t'njâjten vlerë si ai i pronarit dhe se për me i shelbue, JEZU-KRISHTI Zot ka derdhë Gjakun e Tij t'paçmueshëm. Skllavi ka të drejtën e Parrizit ashtu si edhe pronari dhe biles skllavi mundet me xânë nji vênd mâ t'nâltë sesa pronari i tij n'Mbretnínë e Qiellit, sepse rangu i lavdísë varet prej virtyteve dhe veprave të mira të sejcillit. Pa i prishë dallimet midis shtresave sociale dhe pa harrue detyrat e inferjórve kundrejt superjórve, Kisha Katolike shpalli publikisht fisniknínë e njírit para Zotit, i Cilli nuk âsht repektues personash por i nep gjithkujt até shka i takon n'drejtsí.

"Nuk ka mâ as çifut e as grek," thotë sh'Pali, "nuk ka mâ as skllêvën e as t'lirë, nuk ka mâ as mashkull e as fêmën, sepse ju jeni të tânë nji n'KRSHTIN JEZUS" (Galatët, iii).

Duhet kujtue fakti se Kisha Katolike, n'urtsínë e saj hyjnore, veproi gradualisht tuej mos hjekë menjihèrë skllavnínë, gjâ që do t'kishte shkaktue mâ shumë dâme sesa përfitime. Për mâ tepër, situata politike e kohës nuk lejote nji hjèkje të saj t'menjihèrshme. N'at kohë, krejt organizimi shoqnuer u bazóte në skllavní : industríja, agrikultúra dhe tregtíja ishin n'doren e skllèvënve, t'cillët nuk ishin gadi për lirí. Po t'u ishte dhânë lirija n'at gjêndje, skllèvnit do t'kishin shkaktue probleme t'mëdhaja sociale. Prandaj Kisha Katolike, përpara se me nxitë lirimin e tyne t'menjihershëm, punoi mâ parë për konvertimin, ngritjen sociale dhe reformimin moral të tyne. Për rrjedhojë, princat katolikë, në hartimin e ligjeve, ndoqën shèmbullin e Kishës Katolike në përmirësimin e dukshëm të gjêndjes së skllèvënve dhe eventualisht, në lirímin e tyne.

Krahas përmirësimit të kushteve të skllèvënve, Kisha Katolike dënoi rreptsisht tregtinë që bâhej n'at kohë me tà. N'kyt kontekst, vlejnë me u përmênd letrat apostolike të disa papve : Piu II, Pali III, Urbani VIII dhe Benedikti XIV (1462, 1537, 1639, 1741). (Devivier, "Christian Apologetics", page 538)

Gjêndja e t'vórfënve, të mjèrve dhe e të braktísunve ndryshoi krejtsisht n'ditën kur KRISHTI Mbret tha se ata që i bâjnë mirë mâ të vègjëlve ndër vllâznit e Tij i bâjnë mirë vetë KRISHTIT Zot (Mateu 25,40). Prandaj nuk duhet me u habitë në kjoftë se shohim t'vórfnit, t'smúetit, t'braktísunit, t'moshúemit e fmijtë të rrethuem prej nji kujdesjeje t'veçantë e t'devoçme në Mbretnínë e KRISHTIT Zot. Ndíhma që iu nèpej ishte aq e madhe dhe bujare saqë vetë paganët u detyrojshin me thânë ndër vedi : "Shifni sa e duejnë njêni-tjetrin kta t'Krishtênë". Biles shumë prej paganve u konvertuen vetëm tuej pâ kyt dashtní t'pandig’jueme mâ parë. E mandej, sa institucione bamirsie të çdo lloji u krijuen ! Sa e sa urdhna fetare lindën që punojshin jo vetëm me shejtnue shpirtnat por edhe me lehtsue vuejtjet trupore, n'gjithshka për mâ t'madhen Lavdi t'ZOTIT.

Âsht e panevojshme me shpjegue sesi Kisha Katolike ka naltsue dhe fisniknue punën dhe puntorin. Shembulli i vetë Themeluesit dhe apostujve të parë flet vetë. Janë t'panumërta institucionet dhe ligjet e Kishes Katolike tash gadi 2000 vjet t'krjueme me lehtsue aktivitetin e klasës puntóre dhe me e përshatë até me klasat e ndryshme shoqnore n'nji lidhje t'pandashme dashtníje kristjane. Ktú mundena me përmêndë shoqatat e para t'zanatçíjve, të cillat e pàten zanafíllën n'Mesjetë, me qëllim mbrojtjen dhe mirëkênjen e klasës puntore.

N'sytë e Kishës, grúeja nuk âsht mâ, si n'kohët pagane, nji qênie e degradueme, skllave e t'shoqit, nji objekt i përbuzun edhe para fmijve t'saj. N'Mbretnínë e KRISHTIT Zot grúeja âsht me plot kuptimin e fjalës bashkshortja. Tuej rivendosë unitetin e pandashëm t'martesës katolike, t'ngritun n'rangun e Sakramendit shêjt, Kisha Katolike ia ktheu grues të tânë dinjitetin e saj moral dhe e vuni até n'vêndin që i takon n'familje.

N'sytë e katolikut, fmíja âsht bir i Zotit dhe trashigimtàr i Mbretnís Qiellore. Fmijët kanë nji vênd t'veçantë n'Mbretnín e KRISHTIT Zot. Vetë JEZUSI denjoi me ardhë n'kyt botë n'formën e nji fmíje t'vogël e t'pambrojtun për me e bekue dhe shêjtnue fmijnínë. N'Unjíllin shêjt, n'disa vênde, shofim dashnínë e veçantë t'KRISHTIT Zot për t'vócrrit :

"Me t'vërtetë po ju tham se n'kjoftë se nuk konvertóheni dhe nuk bâheni si fmij t'vegjël, nuk keni me hí n'Mbretnínë e Qiellit. Prandaj kushdo që ka me u përvujtnue si ky fmí i vocërr, aj âsht mâ i madhi n'Mbretnínë e Qiellit. Dhe aj që ka me pranue nji fmí t'vogël n'emnin Tem, aj Më pranon." (sh’Mateu 18, 3-5)

E frymzueme prej vetë fjalve t'Shëlbuesit, Nusja e Tij e Papërlyeme, Kisha Katolike, me nji kujdes dhe dashtní mâ se âmtare, tash gadi 20 shekuj, punon pa pushim për rritjen, edukimin, formimin dhe drejtimin kristian të brezit t'rí. N'festat e saja liturgjike, Nâna jonë, Kisha shêjte Katolike, na paraqet, si shembull frymzimit, jetën e sa e sa shêjtënve n'moshë fminore, t'cillët me hirin e Zotit dhe drejtimin e saj, kanë mbrritë kulme shêjtnijet : sh'Dominik Savio, sh'Filomena, sh'Agata, sh'Luçia, sh'Simoni i Trentës, e sa e sa të tjerë gzojnë sod lumnínë e përjetshme t'Parrízit.

"Vêni ré organet drejtuese dhe mjetet e veprimit të Kishës Katolike : " shprehet protestanti Guizot, "konçilet provincjale e nacjonale, konçilet ekumenike, korrespondencen e vazhdueshme, publikimin e letrave, dënimeve dhe librave të ndryshëm. Asnji qeveri mâ parë nuk ka lejue diskutimin që e gjejmë në Kishen Katolike." Nji autor tjetër shkruen se "edhe sikur vendimet e Kishes Katolike t'mos ishin kênë veprat e frymzimit hyjnuer, ato mbesin monumentet mâ të bukura të díjes njerzore." (M. de Decker, “L' Église et l'ordre social chrétien”)

Në 1171, me anen e kanonit të 18te, Konçili i 3 Ekumenik i Lateranit shprehej kshtû :

"Kisha, si nji nâne e devoçme, âsht e detyrueme me u kujdese për arsimimin e t'vorfënve, n'mnyrë që edhe ata që nuk i kanë mjete financjare, t'mos privohen prej studimit të arteve dhe shkencave. Prandaj, ne urdhnojmë që në të tâna katedralet të vêhet në dispozicjon nji mjeshtër me nji rroge t'përshtatshme me msue falas klerikët dhe studentat e vorfën."

Dijetari Allain n'vepren e tij t'njoftun "L'instruction primaire en France avant la révolution" (Edukimi i klasave fillore n'Francen e para revolucjonit), shkruen se historija e edukimit e çdo niveli në periudhën e parë t'Mesjetes âsht thjesht historija e përpjekjeve të Kishes Katolike me ruejtë shkencat dhe civilizimin e kërcënuem.

E njèjta situatë mbretnote edhe n'Gjermani. Rendu, inspektor i përgjithshëm i Unversitetit të Frances, në vepren "L'instruction populaire dans l'Allemagne du Nord", shprehet :

"Katoliçizmi ka popullue Gjermaninë me shkolla me êmen, ashtu si në të tâne Evropen. Kleri katolik thrret në shkolla serfë (bujkróbën, skllavë, shërbtorë) dhe t'lirë. Priftnijtë e kishin për detyrë me dhanë msim, kurse ipeshkvijte ishin të detyruem me hapë shkolla aty ku nuk kishte. Famullia e çdo dioqezet i nepte edukim falas t'vorfënve. Në Hollandë, dishepujt e Gerard Van Groote i msojshin fmijve t'vorfën shkrim, lexim, fé dhe disa zanate mekanike. Prej Hollandes, ata u shpërndane në Rhine, Westphalia, Saksoni, Pomerania, Prusi dhe Silezi." N'nji mnyrë të ngjashme kane veprue edhe ûrdhnat fetare të Kishës tuej përhapë civilizimin katolik dhe Mbretníne e KRISHTIT Mbret në Evrope e mâ gjanë.

Para Revolucjonit “Francez” judeo-masonik të 1789, Franca ishte e mbulueme me shkolla për edukimin e popullsisë. Vetëm Parisi kishte s'pakut 500. Biles edhe fshatnat e vogla nuk ishin pa shkolla. Në 1771, Guy de Rousseau de Lacombe, avokat i Parlamentit të Parisit, shkruen se : "Mbrètnit tonë janë kujdesë me themelue shkolla gjithkund dhe me i pasë ato të mbushuna me nxanes." Në 1709, Daniel Jousse n'nji artikull përmend faktin se "çdo dioqezë kishte zakonisht 2 shkolla edukimit falas : nji për djem dhe nji për vajza."

Âsht fakt historik se lulzimi mâ i madh i universiteteve dhe kolegjeve n'Mesjètë âsht bâ n'shekujt 11-të dhe 12-të. Numri i akademíkve n'kto universitete ishte i lidhun me shkallen e nâltë t'mësimdhânjes. Edhe mbas Reformës Protestane, universitetet e Zwolle, Bois-le-Duc, Cologne, Deventer numërojshin respektivisht 800, 1200, 2000 dhe 2200 studenta. Universiteti i Vjenës strehonte 3000 e biles 7000 nën Maximiljanin I; Universiteti i Parisit dhe aj i Krakovit numërojshin deri në 15000 studenta. Për shkak të latinishtes e cilla ishte g’juha bazë, studentat vërshojshin atje prej të tânë botës. Në Belgjikë, Universiteti i Luvenit, i formuem në shekullin e 15-të, numërote prej 7000 deri në 8000 akademikë dhe 2000 studenta të juridikut. Asnji akademik i vorfën nuk u refuzonte. Laurentie thote se vetëm Universiteti i Parisit ka shpërnda 619 bursa për studentat e vorfën.

Para Revolucjonit të 1789, Franca, me nji popullsi prej 25 miljon banorësh, kishte 562 kolegje me 72,747 akademikë. Prej ktij numri gadi gjysa e tyne ka marrë edukim falas ose gadi falas. Në vitet 1900, Franca, me nji popullsi afër 38 miljon banorë, kishte vetëm 81 liceume dhe 325 kolegje me 79,321 akademikë, prej të cillve vetëm 4949 morën bursa t'nji farë rândsijet.

Asht e vërtetë se njerzit nuk janë të detyruem me ndjekë Ligjet e Hyjit, mbajtja e përpiktë e t’cilave sod njifet prej shumicës si ekstremizëm, ashtu si edhe Hyji nuk ka asnji detyrim me na shelbue dhe me na çue n'lumninë e pasosun të Parrizit. Hyji nuk ka nevojë për ne, por na kena nevojë për Zotin, pa t'Cilin nuk kishim egzistue, dhe n'kjoft se nuk dojmë t'miren tonë, aq ma keq për ne, që jena ma pak se hiçi para Krijuesit dhe shpesh pretendojmë me I imponue Hyjit kapriçiot dhe epshet tona.

Bota apostate dhe sektet jokatolike e quejnë ekstremizëm Kultin hyjnor Kristjan, sepse aj nuk përputhet me mnyren e tyne të korruptueme të jetesës, por Hyji, para të Cilit do të dalim të gjithë nji ditë, na urdhnon me mbajtë e me praktikue pa kompromise e pa ndryshime Kultin e vetëm hyjnor Katolik që vetë Zoti na e ka zbulue, për lavdinë e Tij dhe shelbimin e shpirtnave.

« Dhe JEZUSI u tha Apostujve : "Shkoni në tanë boten dhe predikoni Unjillin çdo njirit; aj që ka me besue dhe ka me u pagzue ka me u shelbue; aj që nuk ka me besue, ka me u dënue. » (Sh'Marku 16:15-16)

Mbi Karten e “të Drejtave” të Njirit

Pyetje : A asht i lirë njiri me besue simbas ndërgjegjes, ashtu si sanksionohet në Karten e të Drejtave të Njirit ? Ç’faj kanë ata që lindin në vende apo familje jokatolike ?

 

Përgjigje : Se njiri lind mkatnor nuk asht faji i Hyjit por i rebelimit të prindve tanë të parë : "sepse jam ngjizë në faj dhe në mkat m'ka ngjizë nana jeme" (Psalmi 50:7), pohon Mbreti-profet David, nën frymzimin e SHPIRTIT-SHEJT.

 

Megjithaté, Hyji rrezaton mbi tanë njerzit hiret e tija bekuese e shêjtnuese dhe në Dashtninë e Mshiren e Tij hyjnore dishiron dhe ban gjithçka që tanë njerzit të njohin vedin se janë mkatnorë, të pendohen për mkatet e tyne dhe të praktikojnë kultin e vetëm të vërtetë që i detyrohen Krijuesit të tyne, dhe kshtu të shejtnohen dhe të shpresojnë me jetue nji ditë në prezencen hyjnore të Zotit t'Gjithpushtetshëm në Parriz. N'kjoft se njerzit desin në injorancë të Planit Shelbues të Zotit, ata desin për fajin e tyne dhe kanë me pague përjetsisht në Ferr dënimin që meritojnë : 

 

"Prandej, vllâzen të dashtun, kur djalli t'ju tundojnë prapë me ju shtye në mkat pvetni vedin : N'kjoft se Zoti nuk më fal mâ, ça ka me ndodhë me mue g'jatë përjetsisë ? E n'kjoft se djalli ju përgjigjet tuej thanë : "Mos keni frigë se Zoti âsht i mshirshëm", thueji kshtû : Çfarë sigurijet e çfarë mundsijet kam un, n'kjoft se kthehem me bâ mkate, se Zoti ka me m'shirue e me m'falë ? Qé si i kërcënon Zoti ata që i përbuzin thirrjet e tija : "Qé pra, Un ju thirra e ju keni refuzue... Edhe Un kam me qeshë në shkatrrimin tuej e kam me u tallë kur t'bijnë mbi jue ajo që nuk e pritshit." (Prov. 1:24-26) Vêni ré fjalët "Edhe Un"; që don me thanë se ashtû si jeni tallë me Zotin, tuej E tradhtue prapë mbas rrfimit dhe premtimve me u korrigjue, njashtû edhe Hyji ka me u tallë me jue në oren e deks tuej. "Kam me qeshë dhe kam me u tallë." Por "Zoti nuk tallet" (Gal. 6:7) [thotë shën Pali]." (Doktori i Kishës, sh'Alfons-MARIA de Liguori; prej Sermonit për të Dielen e parë të Krezhmës)

 

Revolucionarët rilindas evropianë, me Rousseau e kompani, t'organizuem prej pjellës satanike të judeo-masonerisë, në përpjekjet e tyne me përmbysë rendin natyror të egzistencës dhe sidomos me zhbâ rendin mbinatyror të Krishtënimit, përhapen sofizmat se njiri paska lindë i mirë dhe n'asnji mnyrë mkatnor. Prandaj ktij njiri të mirë, simbas tyne, i duhej dhanë karta e "të drejtave" të tija, ku përfshihet ndër të tjera "e drejta" e ktij njiri të mirë me besue çka të dojë, simbas ndërgjegjes së vet. Simbas ksaj karte, njiri i mirë nuk kishte mâ nevojë për nji revelacion trashendent për me i diftue çka me bâ me sigurue lumninë e tij; "njiri i ri" rilindas, i brymosun me idealet pagane greko-romake të botës së vjetër, vendoste vetë destinen e tij, pra shndrrohej në nji "zot". Bahet fjalë pra për kultin e njirit që sfidon Kultin e Hyjit, që në të vërtetë asht rebelimi "non serviam" i luçiferit para Madhshtisë s'pafundme të Krijuesit.

 

I Krishtêni mos t'harrojë se s'parit ka detyrime e jo të drejta para Hyjit të Gjithpushtetshëm, tuej kujtue se ka vetëm « Nji Zot, Nji Fé, Nji Pagzim. » (sh'Pali drejtue Efezianve 4:5).

 

Uji i paster qe perzihet me dhé bahet balte, qe si duhet mâ gjâ kerkujt, veçse me u hjedhe n'toke e me u shkel me kambe, tuej u ruejt mos me u ndye. Njashtu edhe kur t'Krishtênet, qe jane krypa e tokes, te hupin shijen, pra tuej perzie Katoliçizmin e tyne me doktrina te tjera antikatolike satanike, ata nuk i duhen ma gjâ kerkujt, as Hyjit e as robit, e krypa pa shije asht veç me u trete e me u perkambe prej kalimtarve. (sh'Mateu 5:13)

 

« Ata thrrasin n'diskutime e debate tanë njerzit pa përjashtim; prej t'pafeve e deri te ata që janë të damë prej KRISHTIT ose që mohojnë hyjninë dhe natyren e misionit të Tij. Kto lloj përpjekjesh nuk kanë asnji të drejtë me u pranue prej katolikve, sepse ato bazohen në opinionin e gabuem se të tana besimet janë pak a shumë të mira, të vërteta dhe të lëvdueshme.

 

« ... Jo vetëm që përkrahsit e ktij opinioni janë krejtsisht n'gabim, por në t'njêjten kohë ata mohojnë dhe shtrêmbnojnë kuptimin e Fesë së vërtetë Katolike Romake, tuej râ kshtû pak kah pak në natyralizëm dhe në ateizëm. Për rrjedhojë, âsht plotsisht e kjartë se ata që përkrahin ose bashkohen me përhapësit e ktij opinioni t'gabuem braktisin totalisht Fenë hyjnore Katolike të zbulueme prej Zotit. » (Papa Piu XI, Incikliku “Mortalium Animos”, 6 Kallnduer 1928)

 

«[...] Padyshim, të tanë e dijnë se vetë Sh'Gjoni, Apostulli i dashnisë hyjnore, ai që n'Unjillin e tij zbulon n'nji farë mnyret sekretet e Zêmres Shêjte të JEZUSIT, i porosiste vazhdimisht besimtarët katolikë me "dashtë njêni-tjetrin" (I Gjoni 4 : 7-11). Por në t'njêjten kohë ai ndalote në mnyrë absolute çdo marrëdhânje me ato që nuk praktikojshin në mnyrë të plotë dhe t'papërlyeme msimet e KRISHTIT : "N'kjoft se dikush vjen drejt jush dhe nuk sjell kto msime, mos e pranoni n'shpinë tuej dhe as mos e përshndetni aspak." (I Gjoni 10). Kshtû pra, mekênse dashnija për Zotin ka për bazë nji besim të sinqertë dhe të plotë, atherë bashkimi në nji Fé Katolike Romake duhet me kênë lidhja kryesore që bashkon besimtarët e KRISHTIT ZOT. » (Papa Piu XI, "Mortalium Animos", 6 Kallnduer 1928)

 

« Padyshim, JEZUSI na ka dashtë me nji dashtni të pamasë, të pafundme, dhe ka ardhë me vuejtë e dekë mbi tokë, në mnyrë që tanë njerzit, të mbledhun rreth Tij, në drejtsi e dashtni, të frymzuem prej sentimenteve të njêjta të dashtnisë reciproke, të munden me jetue në paqe e mirsí. Por për realizimin e ksaj lumnie të përkohshme dhe të përjetshme, me nji autoritet suprem, Ai ka vue si kusht bâmjen pjesë në gregjën e Tij, [Kishen e KRISHTIT ZOT], pranimin e doktrinës së Tij, praktiken e virtyteve, bindjen e plotë ndaj doktrinës dhe drejtimit të sh'Pjetrit dhe pasardhsve të tij. Mandej, n'kjoft se JEZUSI ka kênë i mirë për të húpunit dhe mkatnorët, Ai nuk i ka respektue bindjet e tyne të gabueme, sado të sinqerta që mund t'jenë dukë ato; JEZUSI i ka dashtë të tanë njerzit me i msue, konvertue dhe shelbue. (Aktet e S.S. Piu X, "Letra mbi Sionin", 31 Gusht 1910; "Acta Apostolicae Sedis", Vol II, No. 16)

 

« Mos u përzini me të pafetë. Çfarë pjesmarjet ka drejtsija me padrejtsinë ? Apo çfarë lidhjet ka drita me errsinën ? Dhe çfarë marrveshjet ka mes KRISHTIT dhe Belialit (djallit) ? Apo çfarë kanë të përbashkët besimtari me jobesimtarin ? Dhe çfarë bashkpunimit ka tempulli i Zotit me idhujt ? Por ju jeni tempulli i Zotit të gjallë, ashtu si thotë Hyji : "Kam me banue në tà dhe kam me ecë në mesin e tyne; dhe kam me kênë Zoti i tyne e ata, populli Jem. Prandej, delni jashtë prej mesit të tyne dhe ndajuni prej tyne, thotë Hyji, dhe mos prekni gjanë e papastër. Dhe mandej kam me ju pranue. Kam me kênë Atë për jue, e ju keni me kênë bijtë e bijat e Mija, thotë Hyji i Gjithpushtetshëm. » (II Korintasve 6:14-18)

Mbi Luftën Katolike

Pyetje : A asht e ligjshme lufta katolike ?

Përgjigje : « Inimicitias ponam inter te et mulierem et semen tuum et semen illius ipsa conteret caput tuum et tu insidiaberis calcaneo eius » (Genesis 3:15).

« Kam me krijue nji anmiqsi mes tejet [djallit] dhe gruas [Virgjinës MARI], mes pasardhesve tuej dhe pasardhsve të Saj; Ajo ka me ta shtypë kryet, kurse ti ke me u mundue me e kafshue në thembër. » (Gjeneza 3:15)

Qysh n'fillim, Zoti ka krijue nji anmiqsi t'papajtueshme e pa kompromis midis gruas, Virgjinës MARI e bijve të saj dhe gjarpnit, djallit e pjellave të tija satanike; Janë dy qytete, dy mbretni, dy kampe, mson sh'Agustini, që kanë me luftue deri n'fundin e botës dhe n'fund njêna Mbretni, Mbretnija e JEZU-KRISHTIT dhe e Virgjinës MARI, pra Kisha shenjte Katolike, ka me triumfue dhe ka me shkatrrue përfundimisht mbretninë e djallit t'mallkuem, Sinagogen e satanit dhe gjithçka që aj përfaqson.

Kjo betejë hyjnore ka fillue pavarsisht prej nesh dhe ka ma vazhdue deri n'fund, dona apo s'dona na. Për lavdinë e Hyjit dhe t'miren tonë të përjetshme asht primare me zg'jedhë kampin, qytetin apo mbretninë ku duhet të luftojmë; në kyt betejë nuk ka kampe asnjanse, nuk ka rrugë t'mesme : ose jena me KRISHTIN dhe Kishen e Tij hyjnore ose jena kundër Tij.

« Et dixit eis : "Quando misi vos sine sacculo, et pera, et calceamentis, numquid aliquid defuit vobis? At illi dixerunt : Nihil. Dixit ergo eis : Sed nunc qui habet sacculum, tollat similiter et peram : et qui non habet, vendat tunicam suam, et emat gladium."» (S. Luca 22:34-36)

« Dhe u tha : "- Kur ju kam nisë pa thes, pa qese e pa sandale, a ju ka mungue ndonjisênd? - Asisênd, Iu përgjigjen. - Por tashti, ai që kâ nji thes, t'a marrë, qesen gjithashtû; e ai që nuk i kâ, t'shesë tunikën dhe t'blejë nji shpatë. » (sh'Luka 22:34-36)

Simbas interpretimit të Etënve të Kishës Katolike, luftnat mbrojtse të katolikve në kohë persekucjonit janë plotsisht të justifikueme. Vetë Selia-Shejte, zani i Zotit mbi tokë, ka bekue kto lloj luftnash katolike, si për shembull Kryqzatat shejte, që kishin për qëllim mbrojtjen e pelegrinve drejt Tokës-shejte dhe çlirimin e saj prej pushtimit diabolik e mizor islamik; shifni Betejen e Lepantos, ku Papa sh'Piu V rrecitonte Rruxaren shejte për fitore, apo betejat e Mbretit tonë heroik Gjergj Kastriotit, që janë bekue prej disa Papve, si shembulli që dhashë ma nalt, e biles Papa Piu II u përgadit me luftue krah për krah me Mbretin tonë, në fushen e betejës kundër turqve.

Zoti jonë asht Zoti i Mshirës hyjnore, Qingji i Hyjit dhe Mbreti i Paqes por asht edhe Zoti i Drejtsisë së pafundme hyjnore që urren pafundsisht mkatin dhe i ndëshkon mkatnorët e papenduem qysh në kyt jetë. Mjafton me lexue historitë e Beslidhjes së Vjetër apo edhe vetë fjalët e Shelbuesit (sh'Luka 13:1-5), për me u bindë për kyt të vërtetë që shumë e harrojnë ose nuk dojnë me e kujtue.

Në thelb, lufta katolike asht nji luftë shpirtnore, si thotë edhe vetë sh'Pali kur pohon se na nuk luftojmë kundër mishit e kundër gjakut por kundër fuqive të errësinës (Efezjanve 6:12).

Por shpesh kjo luftë merr edhe forma materjale, kur të Krishtenët, për shembull, në vetmbrojtje, luftojnë për Hyjin e Kishen Katolike, për atdheun e familjen e vet. Kur pushtuesi then kufijtë e pushton vendin tuej vra e plaçkitë, a mos duhet me e pritë me lule e me tolerancë ? Popullsitë jokatolike janë nën influencen sunduese diabolike, dhe si djalli që asht vrasës e rrenacak, ashtu edhe kto njerëz janë të nxitun prej djajve me vra e me mashtrue; prandej në raste të caktueme kur ata nuk munden me u kontrollue me fjalë, atherë ndërhymja fizike asht e vetmja mnyrë me rivendosë s'pakut rregullin dhe qetsinë.

Po t'mos ishte kênë guximi i Papve, i Mbretnve dhe i herojve katolikë, Evropa do t'ishte kênë sod islame apo pagane, n'varsi të sulmeve barbare që e kanë kërcnue shpesh g'jatë historisë së saj. Po t'mos ishte kênë guximi i etënve tonë ilirë, emni Shqipni sod do t'kishte egzistue veç në prrallat e legjendat e moçme që u kallxohen fmijve para gjumit.

« Kisha Militante âsht bashkimi i tanë besimtarve që jetojnë ende mbi tokë; ajo thirret militante sepse pjestarët e saj duhen me luftue pa pushim kundër ktyne anmiqve të tmerrshëm që janë bota, epshet dhe djalli. » (Prej Kateshizmit të Konçilit Ekumenik të Trentës)

Pjellat e djallit e kanë persekutue gjithmonë Mbretninë e KRISHTIT Zot : qysh kur Krishtënimi ishte në djep, kto pjella iu vërsulen me e çfaros, tuej therë fmijë t'pafajshëm n'urrejtje të Tij; tuej vazhdue ma vonë me shpifje, akuza, tortura, rrahje e kryqzime; tuej përhapë herezi e tuej provokue shizma, si e si me korruptue dhe me përmbys themelin e ksaj Mbretnije hyjnore që asht Doktrina e Fesë së Krishtênë, dhe në vendin e saj me nalcue mbretninë satanike të natyralizmit humanitar.

« Me çka kena tashma parashtrue, âsht evidente në mnyrë të padiskutueshme se qëllimi final i tyne (judeo-masonve) âsht çrrânjosja totale e të gjithë rendit fetar dhe politik në botë të lindun prej Krishtënimit dhe zëvendsimi i tij me nji tjetër rend në harmoni me mnyren e tyne të t'menduemit. Kjo don me thanë se themeli dhe ligjet e strukturës së re të shoqnisë do të bazohen ekskluzivisht mbi natyralizmin. » (Papa Leoni XIII, "Humanum Genus", 20 Prill 1884; Kundër judeo-masonve)

Bota e sotme "moderne dhe e civilizueme" asht e verbueme prej nji çorientimi diabolik që i ka posedue inteligjencen bashkë me fakultetet e tjera dhe, e mbyllun në guaskat judeo-masone të propagandës trushplarse ndërkombtare, ajo nuk mundet me pa driten e Fesë hyjnore Katolike; vetëm Hyji, në nji akt mshiret t'pafundme mundet me i hapë kto guaska dhe me i çlirue vullnetmirët që kërkojnë të vërteten me përvujtni dhe përkushtim.

Ata që nuk e kuptojnë apo që nuk e pranojnë kyt luftë hyjnore, dashje pa dashje, i bashkohen kampit despotik të djallit dhe mjerisht tërhjekin mbi vedi mallkimin e Zotit.

« Vepro si nji ushtar i mirë i JEZU-KRISHTIT. » (2 Timoteut 2:3)

« Lufto luften e drejtë të Fesë Katolike. » (1 Timoteut 6:12)

« Kam luftue luften e drejtë, kam përfundue rrugen teme, kam ruejtë Fenë. » (2 Timoteut 4:7)

« Bir i dâshtun, vazhdo me mbrojtë Fene Katolike; Zoti për të Cillin ti lufton nuk ka me e braktise çâshtjen e Tij. Jam i bindun se Zoti ka me t'dhânë, ty e të tânë t'krishtênve, suksese, lavdi t'madhe dhe ndér kundër turqve dhe t'pafeve të tjerë." Tri muej mâ vonë, Papa Kaliksti III e bâni Skânderbeun, Gjeneral-Kapiten Pontifikal kundër turqve. » (Prej letrës që Papa Kaliksti III i shkroi Mbretit tonë katolik Gjergj Kastriotit, 15 ditë mbas betejës së Tomornicës (1457); "The Mother of Good Counsel of Genazzano" by João S. Clá Dias)

« Ashtû bré, o Shkodër, qindro tuej e mbajtë Fenë e t'parvet, të bijë nder mênd mùndet, hàllet, frikët, grahinat e gjakun që derdhën për hater t'saj. Mos t'rrejë i krishtêni i koritun, eretiku tinëzari e mbaju gjithmonë me Zemren e KRISHTIT e mos u daj kurr devocionit t'saj. » (Nji shkodran, marrun nga "Elçija e Zemres KRISHTIT", vjeti 1897).

Ata që luftojnë Luften shejte Katolike nuk kërkojnë as dhunën, as terrorin, as gjenocidin e as shfarosjen por lavdinë e Hyjit dhe shelbimin e shpirtnavet, tuej iu bindë urdhnit hyjnor (Gjeneza 3:15) në mbrojtje të nderit të Zotit, të Kishës së Tij hyjnore Katolike, në mbrojtje të Traditës, të civilizimit Kristjan, të familjes shejte katolike, të Fesë dhe të Moralit Kristjan kundër sulmeve të pjellave të djallit judeo-masone, komuniste, socialiste, demo(n)kratike dhe renegatve e tradhtarve të ktij llojit.

Lufta Kristjane asht s'parit nji luftë shpirtnore për shejtnim dhe perfeksjonim, që gjinden në Paqen hyjnore të Atij që quhet Princi i Paqes :

« Nji fmí ka lindë për né, nji bir na âsht dhurue, mbi shpatullat e t'cilit peshon qeverisja. Emni i Tij ka me kênë i Mrekullúeshmi, Këshilltari, Zoti i Gjithpushtetshëm, Ati i botës së ardhshme, Princi i Paqes. Mbretníja e Tij ka me u shumue dhe Paqja nuk ka me mbarue kurrë. Aj ka me u ulë mbi fronin e Davidit dhe mbi Mbretnínë e Tij për me e vendosë dhe forcue me gjykim dhe drejtsí, tash e përgjithmonë. » (Profeti Izaíja. IX, 6-7); Të tânë mbrètnit kanë me E [Mesínë, JEZUS-in] adhurue dhe të tâna kombet kanë me Iu bindë (Psalmi LXXI, 11). Të tâna popujt, fiset dhe g'juhët kanë me E shërbye. Fuqia e Tij âsht nji fuqí e përjetshme... dhe Mbretníja e Tij nuk ka me u shkatrrue. (Profeti Danjel 7:13-14)

« Vetëm athèrë kur njerzit kanë me njoftë KRISHTIN MBRET, jo vetëm në jeten private por edhe në jeten publike, shoqnija, mâ s'fundmi, ka me marrë prej Zotit bekimet e mëdhaja të lirisë së vërtetë, të rregullit, të paqes dhe të harmonisë ». (Papa Piu XI, Letra Inciklike "Quas Primas", 11 Dhetuer 1925)