JUDAIZMI TALMUDIK : ANMIKU I VERTETE I KATOLIÇIZMIT DHE I TANE KOMBEVE

 

« Ata [hebrejtë apostatë e talmudista] vranë JEZUSIN dhe profetët e na kanë persekutue edhe né. Ata nuk i pëlqejnë Zotit dhe janë anmiq të tanë njerzve. Ata na ndalojnë t'i predikojmë kombeve jo-çifute, në mnyrë që kto kombe mos të shëlbohen. » (I Tesalonve 2, 15-16)

 

 « Kisha Katolike e ka pasë gjithmonë zakonin me u lutë për popullin çifut, i cili ishte dikur depozituesi i Premtimeve Hyjnore deri në kohën e JEZU-KRISHTIT, pavarsisht verbnisë së ktij kombi. Për mâ tepër, për arsye të ktij verbimi, Ajo âsht lutë n'mnyrë t'posaçme. E nxitun prej dashtnisë kristjane, Selia-Shêjtë e ka mbrojtë kyt popull prej akuzave të padrejta; dhe ashtû si i dënon të gjitha urrejtjet dhe anmiqsitë mes popujve, ashtû Ajo ka dënue edhe urrejtjen kundër popullit që dikur kje zgjedhë prej vetë Zotit, urrejtje që sod njihet me emnin e antisemitizmit." » (Dekret i Sh'Oficit, 25 Mars 1928)

Megjithaté, dënimin kapital mâ të tmerrshëm e mâ të turpshëm që populli çifut, si i tanë, e kërkoi me britma të mëdha kundër Shelbuesit të pafajshëm përballë nji autoritari pagan, siç kjè Ponci Pilat, nuk do të vononte me tërhjekë mbi kyt komb të mjerë mallkimin e drejtë të Hyjit.

« Keni me kênë prralla dhe tallja e tanë popujve n'mesin e t'cillve Hyji ka me ju çue. » (Deuteronimi XXVIII, 37)

« Dhe i gjithë populli u përgjigj : 'Gjaku i Tij raftë mbi ne dhe mbi fmijtë tanë'. » (Sh'Mateu 27, 25)

Polemisti i njoftun dhe aktivisti hebré sionist Bernard Lazar, në librin e tij "Antisemitizmi" (1894), shkruen :

« Çifuti âsht dishmitari i gjallë i zhdukjes së shtetit të bazuem mbi principe teologjike, at shtet që antisemitët shpresojnë me e rindërtue. Prej ditës kur nji çifut xuni për herë të parë nji post publik, egzistenca e shtetit Kristjan u vue në rrezik. Kjo âsht plotsisht e saktë dhe antisemitët që thojnë se çifutnit kanë shkatrrue idenë e vërtetë të shtetit munden me pohue me të drejtë se hymja e çifutve në Shoqninë Kristjane ka simbolizue shkatrrimin e shtetit; kuptohet, e kam fjalen për Shtetin Kristjan. » (faqe 361)

Gustavo Martinez Zuviria, Drejtor i Bibliotekës Nacjonale Argjentinase dhe Ministër i Drejtsisë dhe i Edukimit Publik, në 1954, në nji libër të shkruem mbi Kahalin (qeverija sekrete çifute) shprehet :

« Qeveria e mbrendshme e popullit hebré âsht nji prej atyne pak problemeve që janë të vështira me u zgjidhë. Nuk ka mister tjetër të mbajtun aq sekret... Qeveria e popullit çifut âsht me të vërtetë nji shoqní sekrete. Dhe si në çdo shoqní sekrete ka fillestarë që nuk mbrrijnë kurrë në rangjet e nalta. Kshtû, edhe në judaizëm ka rrethpremë vullnet-mirë që injorojnë kushtetuten dhe biles vetë egzistencën e Kahalit, pra të autoritetit që drejton në hije çifutët. » (H. WAST, 'El Kahal', editorial Aldecoa, Burgos 1954, p. 24)

Çifutnit vazhdojnë me pasë kahalet e tyne, shtet nën shtet, "Deep state - shteti i thellë", në gjuhen e disa politikanve të sotëm.

Qé si u shkruen agjenti çifut "Piccolo Tigre" antarëve t'nji shoqnije sekrete masonike në vjetin 1838 :

« [...] Nji ramje thiket nuk përfaqëson kurrgjâ, nuk prodhon asgjâ. Bota nuk don me ia dijtë për disa kadavra t'panjoftuna në rrugë, viktima t'hakmarrjes së shoqnive sekrete... Bota nuk ka kohë me ndigjue thirrjet e fundit t'viktimes; ajo ecë përpara dhe harron. Ne, Nubius, vetëm ne mundena me ia ndalë marshin asaj. Katoliçizmi dhe monarkitë nuk kanë mâ frigë prej thikës së mprehtë, por kto dy baza t'rêndit shoqnuer munden me u rrzue me anen e korrupsionit. Mos t'pushojmë pra korrupsionin. Tertuljani kishte t'drejtë kur thote se gjaku i martirëve âsht fara e t'krishtênve. Mos t'krijojmë atherë martirë por t'popullarizojmë veset n'popull. T'bâjmë që ato t'zhyten n'vese me të tâna shqisat, t'pijnë, të dehen n'to... Mbushni zemrat me vese dhe nuk do t'keni mâ t'krishtênë. Mbani meshtarin larg prej punës, prej elterit, prej virtyteve. Përpiquni me squetsí me xanë mendimet dhe kohen e tij. Bàjeni dembel, gryks dhe patriot. Ai ka me u bâ ambicioz, intrigant dhe i korruptuem. N'kyt mnyrë ju do ta kryeni detyrën tuej nji mijë herë mâ mirë sesa me tehun e thikës...

« Ne po korruptojmë popullin me anen e klerit, dhe klerin, me anen e agjentve tonë, kshtû që nji ditë kena me e futë Kishen Katolike n'vorr. Para do kohësh kam ndigjue nji shokun tonë tuej thanë se n'kjoft se dojmë me shkatrrue Katoliçizmin, duhet me eliminue gratë. Kto fjalë janë t'verteta n'nji farë kuptimit, por mbasi nuk mundena me i eliminue gratë, t'i korruptojme edhe ato s'bashkut me Kishen... Thika mâ e mirë me i râ Kishes Katolike âsht korrupsioni. N'punë pra, pa pushim, deri n'fund...» (Imzot George Dillon, "The War of Antichrist with the Church and the Christian Civilization", 1885)

Shkrimtari aktivist hebré Bernard Lazare, në vepren e tij "L'antisémitisme" (1849) pasqyron kjartë urrejtjen talmudike dhe mentalitetin e rracës çifute :

« Pa Ligjin (Mozaik), pa Izraelin që e mban até, bota nuk do të egzistonte mâ dhe Zoti nuk do ta ruante mâ prej shkatërrimit. Bota ka me njoftë lumtuninë vetëm atherë kur ti nënshtrohet ktij ligji, pra sundimit të hebrejve. Si rrjedhojë, populli çifut âsht i zgjedhun prej Zotit (sic) me kênë ruejtsi i dishirave të tija. Populli çifut âsht i vetmi që ka nënshkue nji pakt me Zotin (sic)... Kur gjarpni tentoi Even, thotë Talmudi, aj e infektoi até me helmin e tij. Kur Izraeli mori Ligjin në Malin Sinai, me anen e Moizit, rraca çifute u pastrue prej ktij infeksioni, kurse kombet tjera mbesin të infektueme. Izraeli âsht biri veçanarisht i dashtun i mâ t'Naltit, i vetmi popull që ka të drejten e dashtnisë, dashamirësisë dhe mbrojtjes së tij. Njerzit e kombeve të tjera janë në sytë e tij inferiorë ndaj hebrejve dhe âsht vetëm në sajë të nji tolerance që kto kombe kanë nji pjesë në bujarinë hyjnore, sepse vetëm shpirtnat e hebrejve vijnë prej njerzve të parë. Pasunitë që u janë dhanë kombeve të tjera në fakt i përkasin Izraelit... Ky besim në destinen e tyne dhe t'kênunit objekt i nji zgjedhjeje të veçantë rriti tmerrsisht krenarinë çifute... Rezutati i ksaj krenarije ishte shikimi me përçmim i johebrejve... Hebrejt erdhen në mesin e kombeve joçifute jo si miq por si pushtues. Ata kjênë si nji kopé që ishte lanë e mbyllun n'vathë për nji kohë të gjatë. Kur rrethimi râ, ata u vërsulen në fushen që kishin përpara. Me t'vërtetë, ata nuk ishin luftëtarë, për vetë faktin e numrit të tyne të vogël, por ata mbrriten me bâ nji pushtim për të cilin ata ishin vërtetë t'armatosun, pushtimin ekonomik, për të cilin ishin përgaditë vite me rradhë. » (Op. cit., pp. 9, 223; Fahey, "The Kingship of CHRIST and the Conversion of the Jewish Nation", faqe 87)

Imzot Antonio Garcia, Ipeshkëv i Tuy-it, n'nji letër të 1 Korrikut 1937, sintetizon me pak fjalë t'admirueshme misionin pushtues judaik kur thote se :

« Asht e kjartë se konflikti aktual përban nji prej betejave mâ të tmerrshme që AntiKrishti, pra Judaizmi, po i ban Kishës Katolike dhe JEZU-KRISHTIT. Dhe në kyt krizë, në historinë e botës, Judaizmi përdor dy armë tepër të rrezikshme : njênen sekrete, që âsht Masonerija dhe tjetren publike e të hapun që âsht Komunizmi dhe të tana organizatat e tjera që e shoqënojnë : Anarkistat, Anarko-Sindikalistat, Socialistat, etj., ku predikohet përjashtimi i KRISHTIT, i moralit dhe i doktrinës së Tij... ». (Fahey, "The Kingship of CHRIST and the Conversion of the Jewish Nation", faqe 54)

Papa Sh'Piu V, në Bullen « Hebraeorum Gens », të 26 Shkurtit 1569, ndër të tjera shkruen :

« Populli çifut, i cilli dikur ishte ruejtsi i Fjalës hyjnore dhe pjesmarrësi i sekreteve qiellore, tuej ia kalue kshtu tâna popujve, u dënue mâ vonë për shkak t'idolatrisë s'tij. Në kulmin e përparimit, ai dënoi me mosmirënjohje dhe pabesí Shelbuesin e tij, me nji dekë të padêjë dhe të turpshme… Megjithë kyt fakt të pamohueshëm, devotshmënija e t'krishtênve i lejoi çifutët me u vendosë në gjirin (vendet) e tyne…

« Pavarsisht nga kjo mikpritje, pabesija çifute në të gjitha format e saja të neveritshme ka mbërritë deri n'at pikë saqë âsht e nevojshme për shpëtimin tonë ndalimi i menjihershëm i ksaj smundjeje, me anen e nje metode efikase shërimi.

« Tuej pâ fajdet e panumërta, me anen e t'cilave çifutët kanë përvetsue gjithkund pasuninë e t'krishtênve nevojtarë, Ne nxjerrim konkluzionin se çifutet janë mbrojtësit dhe bashkëfajtorët e hajdutëve dhe grabitqarëve… Nën pretekstin e biznesit, shumë prej tyne lakmojnë shpitë e grave t'nderueme, dhe i shkatërrojnë ata me lajkat e tyne të turpshme. Gjâja mâ e dâmshme n'kyt çâshtje âsht se, me anen e profecive, fjalëve magjike, supersticjoneve dhe shtrigërive, çifutët tërhjekin shumë njerëz të smuetë dhe t'paditun në mashtrimet e ‘Sinagoges së satanit’, ku mburren se munden me parashikue të ardhmen dhe gjâna sekrete.

« Për mâ tepër, Ne e dimë dhe kemi hetue saktsisht sesa padêjsisht ky sekt rebel shpërdor emnin e KRISHTIT, dhe sa e dâmshme âsht kjo gjâ për ata që gjykohen në Emnin e Tij dhe kërcenohen prej mashtrimeve të çifutëve.

« Tuej u bazue mbi sa thamë mâ nâlt por edhe në raste të tjera të rânda, për arsye të krimeve që po shtohen dita-ditës në qytetet tona, Ne jemi të mendimit se kjo rrace çifute, me përjashtim të disa grupeve të vogla në Lindje, nuk na duhet në Republiken tonë.

« Si rrjedhim, Ne urdhnojmë që për 3 muaj mbas datës së publikimit të ktij dokumenti, të gjithë çifutët, e të dyja gjinive, në të gjitha vendet e juridiksionit tonë, në qytete, distrikte e krahina, duhen me u largue prej vendit tonë...»

(Papa sh'Piu V, Bull “Hebraeorum Genes” of 26 Febr.1596. "Compilation in Bullarium Diplomatum et Privilegiorum Sanctorum Romanorum Pontificium"; Taurinensis Editio, Vol. VII. Page 740, 741 and 742; Pinay, 'The Plot Against the Church')

Në luftën kundër judaizmit modern, Papa Gregori IX, me bullen e tij të famshme “Sufficere Debuerat”, mes të tjerash shkruen :

« Çifutët e pabesë duhen me kênë të kënaqun që devotshmënia e të krishtênve u hapi dyert vetëm prej vullnetit t'mirë. Çifutët, t'cilët kanë persekutue Fenë Katolike dhe kanë mohue Emnin e Zotit tonë, nuk na falenderojnë për lëshimet tona, harrojnë vullnetin tonë të mirë dhe na i shpërblejnë me pabesí dhe përbuzje kundër nesh... Ashtu siç âsht urdhnue n'Konçilin e Toledos dhe konfirmue n'Konçilin e përgjithshëm, asnji preferencë nuk duhet me iu dhanë blasfemuesve të Zotit, sepse âsht absurde që ata t'kenë fuqí mbi t'krishtênët. Megjithkëté, çifutët janë prapë në poste zyrtare e vende pune që ata i përdorin për me persekutue katolikët...»

(Papa Gregori IX, Bulla « Sufficere Debuerate » e 5 Marsit 1233; "Compilation of the Bullarium Diplomatum et Privilegiorum Sanctorum Romanorum Pontificum". Taurinensis Editio, Vol. III. 1233, Page 479; Idem.)

Në Bullen « Cum Nimis Absurdum » të 12 Korrikut 1555, Papa Pali IV shkruan se çifutët duhen me veshë shenjen e tyre dalluese (kapelë të verdhë] dhe me jetue në Aljamas (në geto apo lagje ekskluzivisht për çifutët).

(Pope Paul IV. Bull “Cum nimis absurdum” of 12^th July 1555. Caroli Cocquelines, same Bullarium, same edition, Vol. IV. Part I. Page 321; Idem.)

Në librin "Les Pourquoi de la Guerre Mondiale" (1922), Imzot Henri Delassus, doktor në teologji, shkruen kshtu për ndryshimet legjislative pro-çifute në Francë, ashtu siç egzistojnë edhe në vende të tjera të botës. Zgjidhja e monsinjorit për Francën do të duhej me u aplikue gjithkund :

« Gjâja e parë që duhet bâ âsht ndryshimi i legjislacjonit francez. Ligji francez gjatë 120 viteve të fundit âsht tuej legalizue nji fallsitet, mbasi konsideron francez ata që nuk janë francez, por hebrej. Legjislacjoni francez duhet me kênë në harmoni me të vërteten... Legjislacjoni i futun prej Revolucjonit [judeo-masonik të 1789] i paraqet hebrejtë si francez, por ata nuk janë francez. Çifutët duhet të ndalojnë se praktikuemit profesionet e nënpunsve civilë, gjyqtarve, profesorve, avoketënve, etj... Duhet të anulojmë ligjin nëpërmjet të cilit çifutët janë lejue me uzurpue titullin e qytetarve francez dhe duhet me i deklarue ata të zhdeshun prej shtetsisë franceze... Funksionarët çifutë duhen të detyrohen me dhanë dorëhjekjen prej posteve qeveritare... Asht në sajë të centralizimit financjar që çifutët kanë sigurue pjesën mâ të madhe të fuqisë së tyne. E ky centralizim nuk do të mundet të mbahet pa ndihmen e centralizimit politik... Pa ndryshue legjislacjonin e ndryshuem qysh prej kohës së Revolucjonit, restaurimi i shtetit fracez ka me kênë i pamujtun. »

« Rraca jonë âsht superiore mbi tâna rracat e tjera. Na jena zotën hyjnorë mbi kyt planet. Na jena aq të ndryshëm prej rracave inferiore, sa ato janë prej insekteve. Në fakt, t'krahasuem me rracen tonë, rracat e tjera janë shtazë e kafshë, mâ t'shumten, bagtí. Rracat e tjera krahasohen me jashtqitjen njerzore. Destina e jonë âsht me i sundue rracat inferiore. Mbretnija jonë toksore do të qeveriset prej mbretit tonë me nji skeptër hekurit. Masat popullore kanë me na i lëpi kâmbët dhe kanë me na shërbye si skllevën. » (Menachem Begin - Kryeministri i Izraelit gjatë viteve 1977-1983; "The French Connection")

Në nji fjalim të mbajtun në Pragë prej rabinit Reichhorn, në 1869, mbi vorrin e rabinit 'të madh' Simeon ben juda, ndër të tjera thuhet :

« Çdo 100 vjet, ne të urtit e Izraelit e kena zakon me u mbledhë në Sanhedrinin [Gjyqin suprem çifut] me qëllim me shqyrtue progresin drejt dominimit botnuer, që na ka premtue Zoti, dhe pushtimet ndaj katoliçizmit anmik.

« Kyt vit, të mbledhun rreth vorrit të t'nderuemit tonë Simeon ben juda, mundena me vue ré me krenari se shekulli i kaluem na ka afrue te qellimi jonë, i cili ka me u mbrritë së shpejtit.

« Ari ka kenë dhe ka me kenë gjithmonë fuqia e parezistueshme; i manipuluem prej duersh eksperte, aj ka me kenë gjithmonë leva mâ e dobishme për ata që e posedojnë dhe objekti i dishirës për ata që nuk e posedojnë. Me arin blejmë ndërgjegjet mâ rebele, caktojmë çmimin e tana valutave, çmimin e tana produkteve dhe mbështesim huadhânjen ndaj shteteve të cilat vêhen mandej në mëshiren tonë.

« Qysh tash, bankat kryesore, bursat e botës mbarë dhe kreditë ndaj tana qeverive janë në duert tona.

« Fuqia tjetër e madhe âsht shtypi. Tuej i përsëritë pa pushim disa idé të caktueme, shtypi s'fundmit i ban ato të besueshme si të vërteta. Teatri ofron po të njêjtat sherbime. Gjithkund shtypi dhe teatri i binden direktivave tona.

« Nëpërmjet lëvdatave të vazhdueshme të regjimit demokratik, ne do ti ndajmë të krishtênët në parti politike, do të shkatrrojmë unitetin e kombeve të tyne dhe do të mbjedhim atje përçamjen. Të pafuqishëm, ata kanë me iu nënshtrue pushtetit të bankës tonë, e cila âsht gjithmonë e bashkueme, gjithmonë e devoçme ndaj çâshtjes tonë.

« Ne do ti shtyjmë të krishtênët në luftna tuej shfrytzue kreninë dhe idiotsinë e tyne. Ata kanë me masakrue njêni-tjetrin dhe kanë me pastrue vendin ku na kena me futë mandej njerzit tonë.

« Zotnimi i tokës ka prue gjithmonë influencen dhe pushtetin. Në emën të drejtsisë socjale dhe barazisë, ne do të coptojmë pronat e mëdhaja dhe do t'ua napim fshatarve, që i dishirojnë me tana forcat, t'cillët, nëpërmjet shfrytzimit të tyne, kanë me u bâ borxhlitë tonë. Kapitalet tona kanë me na bâ zotnitë e tyne. E kshtû, ne do të bahena pronarët e mëdhenj dhe zotnimi i tokës ka me na sigurue pushtetin.

« Të përpiqena me futë në qarkullim letren-pare në vend të arit; arkat tona do të thithin arin dhe ne do të rregullojmë vlerën e letrës-pare, gjâ që do të na bajë zotën të tana egzistencave.

« Ne kena në mes nesh oratorë to aftë me provokue nji entuziazëm të rrêmë dhe me bindë turmat. Ne do ti përhapim ata në mesin e popujve për me i lajmnue ndryshimet që do të bajnë lumninë e njerzimit. Nëpërmjet arit dhe lajkave, ne do të fitojmë proletariatin, i cili do të angazhohet me eleminue kapitalizmin e krishtênë. Ne do ti premtojmë puntorve rroga që nuk i kanë pâ as në ândërr, por nga ana tjetër ne do të rrisim gjithashtu edhe çmimin e gjânave të nevojshme, në mnyrë që përfitimet tona të jenë edhe mâ të mëdhaja.

« Në kyt mënyërë ne do të përgadisim revolucjonet që vetë të krishtênët kanë me i luftue, kurse na kena me marrë përfitimet prej luftnave të tyne.

« Nëpërmjet talljeve dhe sulmeve tona ne do ti bajmë priftnijtë e tyne qesharakë e mandej të urrejtshëm; do të bajmë fenë e tyne qesharake dhe të urrejtshme si kleri. Kshtû, ne do të bahena zotnit e shpirtnave të tyne. Sepse lidhja jonë e devoçme ndaj besimit tonë dhe kultit tonë ka me kenë provë e superioritetit të shpirtnave tonë.

« Ne kena njerzit tonë në vendet mâ të rândsishme. Të përpiqena me i dhanë gojimve [joçifutve] avoketën dhe mjekë; avoketnit janë në dijeni të tana intersave tona, kurse mjekët, mbasi të futen në shpitë e tyne, kanë me u ba rrfysa dhe drejtuesa ndërgjegjesh.

« Por mbi gjithçka të fusim në dorë mësimdhânjen. Me kyt mnyrë, ne do të përhapim idetë tona dhe do të formojmë trujtë simbas qejfit tonë.

« N'kjoft se njêni prej nesh bjen në kthetrat e Drejtsisë së krishtênve, me vrap ti shkojmë në ndihmë; të gjejmë aq dishmitarë sa duhen me e pshtue prej gjykatsve të tyne, tuej pritë ditën kur ne vetë kena me kenë gjykatës.

« Mbretnit e krishtënimit, të frymë me ambicje dhe krení, rrethohen me luks dhe ushtri të mëdha. Ne do ti sigurojmë të tanë arin që lyp marrija e tyne dhe kshtû do ti kena n'dorë.

« Mos të pengojmë martesat e burrave tonë me vajzat e krishtêna, sepse nëpërmjet tyne hyjmë në rrethet mâ të mbylluna. N'kjoft se vajzat tona martohen me gojim, ato nuk kanë me kenë ma pak të dobishme sepse fmijët e nji nane çifute janë tonët. Të përhapim idenë e lidhjeve të lira, bashkjetesës, për me shkatrrue te gruaja e krishtênë principet dhe praktikat e fesë së tyne.

« Qysh prej disa shekujve, bijët e Izraelit, të përçmuem, të persekutuem, kanë punue me hapë nji rrugë drejt pushtetit. Ata janë afër qëllimit të tyne. Ata kontrollojnë jeten ekonomike të krishtênve të mallkuem (sic) dhe kanë influencen dominuese në politikë dhe zakonet e tyne.

« Në kohen e caktueme, të përgaditun mâ parë, ne do të zgjidhim Revolucjonin që ka me shktarrue të tana klasat e katoliçizmit dhe ka me na i dorzue të krishtênët në dorën tonë. Kshtû ka me u realizue premtimi i Zotit për popullin tonë. » (« Le Contemporain », 1 juillet 1880; Calixte de Volsky, « La Russie Juive »; « The Britons », Londres; « La Vieille France », No. 214)

Çifuti Marcus Eli Ravage, në gazeten « Century Magazine » të muejve Janar-Shkurt 1928 shprehet kshtû :

« Ju bani shumë zhurmë mbi influencen e teprueme të çifutve në teatrot dhe kinematë tueja. Shumë mirë. E xamë se ankesa juej âsht e vërtetë. Po çfarë âsht kjo në krahasim me influencen tonë depërtuese në kishat, shkollat, ligjet dhe idetë tueja të përditshme ? Ju nuk keni fillue me shijue ende rândsinë e vërtetë të fajit tonë. Na jena infiltrusa. Na jena shkatrruesa. Na kena marrë boten tuej natyrore, idealet tueja dhe destinën tuej dhe i kena turbullue. Na kena kenë n'origjinë jo vetëm të luftës së madhe (Luftës I Botnore) por pothuejse të tana luftnave tueja; jo vetëm të Revolucjonit Rus (1917) por edhe të tana revolucjoneve të mëdhaja të historisë tuej. Na kena prue përçamjen, konfuzionin dhe zhgënjimin në jetën tuej private dhe publike. E na vazhdojmë prapë me e bâ kyt gjâ dhe kërkush nuk e din për sa kohë kena me vazhdue kshtû.

« Kush e din se çfarë t'ardhmet të madhe dhe të lavdishme do të kishit pasë po t'ju kishim lanë rehat? Por nuk ju kena lanë të qetë. Na kena futë në dorë dhe kena rrxue strukturen e hijshme që ju kishit ndërtue dhe kena ndryshue rrjedhën e historisë tuej... Shifni tre revolucjonet kryesore të kohve moderne : até francez, amerikan dhe rus. Çfarë janë ata veçse triumfi i idesë çifute mbi drejtsinë socjale, politike dhe ekonomike ?... Pa mâ t'voglin dyshim na kena pasë nji pjesë të rândsishme në revolucjonin luteran dhe âsht nji fakt i njoftun se na kena kênë nxitësit kryesorë të revolucjoneve borgjeze-demokratike të shekullit 18-të në Francë dhe Shtetet e Bashkueme... »

« Revista e Studimeve Çifute » e financueme prej James de Rothschild, në vjetin 1880 publikoi dy dokumenta që diftojnë të Ditunit e Sionit në veprim qysh në shekullin e XV-të tue drejtue aktivitetin pushtues hebraik.

Me 13 Janar 1489, Chamor, rabini i çifutve të Arles, Francë, i shkruen Sanhedrinit të Madh me qendër në Konstantinopojë dhe i kërkon këshillë në nji situatë kritike : Mbreti i Francës i kishte kërkue atyne ose me u bâ të krishtênë ose me braktisë vendin. Përgjigja nuk vonon dhe në linja të përgjithshme âsht si mâ poshtë :

« Të dashtun vllâzën në Moízin !

« E kena marrë letrën tuej ku na njoftoni mbi ankthin dhe fatkeqsitë që duroni. Si ju, edhe na ndjejmë nji dhimbje të madhe. Përgjigja e satrapve (qeveritarve) dhe rabijve të mëdhenj âsht kjo :

« N'kjoft se ju detyrojnë me u bâ të krishtênë, bajuni, po qe se nuk mundeni me veprue ndryshej, por rueni ligjin e Moízit në zemrat tueja.

« Kur thoni se kanë urdhnue me ju zhdeshë prej pasunive tueja, bani fmijët tuej tregtarë që t'munden, pak kah pak, ti zhdeshin t'krishtênët prej pasunive t'yne.

« Kur thoni se ju kërcënojnë jeten, bani fmijët tuej mjekë e farmacista n'mnyrë që t'i hjekin jeten t'krishtênve.

« Kur thoni se po ju shkatrrojnë sinagogat, bani fmijët tuej kanonë e klerikë që t'munden kshtû me shkatrrue kishat e tyne.

« Kur thoni se ju bezdisin n'mnyra t'ndryshme, bani t'mujtun që fmijtë tuej t'jenë noterë, avoketën dhe t'përzihen gjithmonë në çâshtjet e shteteve, n'mnyrë që tuej vue t'krishtênët nën zgjedhën e tyne, t'munden me dominue boten dhe me u hakmarrë kundër tyne.

« Zbatojini kto urdhna që po ju napim dhe keni me pâ vetë prej eksperiencës se prej t'nënshtruemve që jeni keni me hypë n'majen e pushtetit.

« E firmosun : V.S.S.V.F.F. Princi i çifutve, me 21 Nanduer 1489 »

Isidore Loeb, i cituem prej G. Batault në librin e tij « Le Problème juif » flet kshtû mbi supremacinë judaike :

« Kombet kanë me u bashkue me i çue nderimet popullit të Zotit (sic) ; e tanë pasunia e kombeve do t'i kalojnë popullit çifut, të cilët do të ecin mbas popullit çifut në zinxhir si robën dhe do të përkulen para tij [kombit hebré] ; mbretnit do t'i rrisin fmijët kurse princeshat do të jenë dadot e bijve të tij. Çifutnit do t'i urdhnojnë kombet e tjera, ... dhe ato kombe që nuk do ti shërbejnë atyne do të shkatrrohen... »

Adolphe Crémieux, mjeshtër i madh i Orientit të madh masonik, president i Aliancës çifute universale dhe minstër i drejtsisë të Francës, deklaronte kshtû në gazetën çifute « Les Archives Israélites », fletorja No. 25, të vjetit 1861 :

« Nji mesianizëm i kohve të reja ka ma lindë, Jeruzalemi i nji urdhni të ri, i nji organizate "shêjte" (sic) midis Lindjes dhe Perëndimit, duhet me zëvendsue perandorinë e papve dhe të perandorve. Nuk e mshehi se g'jatë viteve mendimet e mija ia kam kushtue vetëm ksaj çështjeje... Kombsitë duhen me u zhdukë dhe besimet duhen me u eliminue. Por Izraeli nuk duhet me u zhdukë sepse ky popull i vogël âsht i zgjedhuni i Zotit (sic). Në tana vendet na duhet me vendosë çifutët e izoluem në kontakt me autoritetet, në mnyrë që sapo të vijë lajmi i parë i nji sulmi, na të çohena të tanë si nji trup i vetëm. »

Kto janë vetëm disa dishmí të planeve subversive të sinangogs së satanit apo të Alenacës Judaike Universale (AIU) për dominimin e botës nëpërmjet urdhnit të ri shekullar judeo-masonik, plane kundra Zotit e kundra kombeve që i gjejmë të konkretizueme edhe në ritet dhe doktrinat perverse të lozheve masonike, krijesa diabolike të AIU.

Si konkluzion, përballë kërcënimit judeo-masonik, si dhe kërcënimeve të tjera antikatolike, shoqnija dhe Civilizimi i krishtênë kishte dhe ka gjithmonë të drejtë me u vetmbrojtë.

Qé si shkruen revista e nderueme katolike, "La Civiltà Cattolica", mbi planet dominuese botnore të çifutve talmudista :

« Në mnyrë që kombet katolike të çlirohen prej zgjedhës së Judaizmit dhe Masonerisë, e cila po bahet përditë e mâ shumë shtypëse, duhet që kto kombe të kthehen mbrapa deri n'at vend prej ku ata kanë marrë rrugen e gabueme. N'kjoft se çifutët nuk bahen të padâmshëm me anen e ligjeve specjale që u hjek atyne at barazí civile për të cillën ata nuk kanë asnji të drejtë, asgjâ e dobishme dhe e qëndrueshme nuk ka me u realizue. Tuej pasë parasysh egzistencën e tyne në vende të ndryshme dhe karakterin e tyne të pandryshueshëm prej të huaji dhe prej anmiku të njerzve në çdo shtet që i mirëpret ata, dhe prej nji shoqnije të ndame prej shoqnive të tjera n'mesin e të cilave jeton; tuej konsiderue kodin moral talmudik që ata ndjekin dhe dogmat thelbsore të besimit të tyne që i shtyjnë me futë në dorë tânë pasuninë e të gjithë popujve, me çdo lloj mnyret në dispozicjon, sepse simbas talmudit âsht e drejta e çifutve me sundue boten; tuej kujtue faktin e shtypjes që ata i bajnë të krishtênve në shtetet katolike ku u âsht dhanë barazija e të drejtës civile me katolikët, del si konkluzion i pashmangshëm se e vetmja mnyrë me ruejtë të drejtat e Katolikve, aty ku hebrejtë lejohen me banue, âsht rregullimi me ligje i qëndrimit të tyne në mnyrë që ata mos dâmtojnë të Krishtênët.

« Ky projekt âsht ndjekë në t'kaluemen, e kyt projekt hebrejt janë përpjekë me e shkatrrue gjatë qindra vjeçarve të fundit. E ky proçes duhet aplikue prapë, herët a vonë, dashje pa dashje... Ku popull i shpërndamë në tânë rruzullin toksuer âsht sod, si dikur mbas shkatrrimit të Jeruzalemit, pa mbret, pa meshtarí, pa tempull, pa tokë âmë, dhe në t'njêjten kohë, anmik tejet i egër i Emnit dhe i Kishës së JEZU-KRISHTIT, Zot i vërtetë dhe Njiri i vërtetë, i kryqzuem prej paraardhsve të tyne... Asht e sigurt se sod Kombi Hebre, si i tânë, shpreh nji tendencë shumë mâ të madhe drejt urrejtjes dhe shkatrrimit të Katoliçizmit sesa drejt nji qëndrimi dashamirës ndaj tij. » (Fahey, "The Kingship of CHRIST and the Conversion of the Jewish Nation", faqet 67-69)

Projekti ligjor i përmendun ma nâlt kundër hebrejve nuk âsht i padrejtë apo racist sepse aj âsht nji masë vetmbrojtse legjitime e çdo populli liridashës, n'nji kohë kur Sinagoga moderne dhe pjesa e madhe e hebrejve që i nënshtrohet asaj ndjek me besnikní edhe sod në shekullin e XXI doktrinat talmudike raciste, anti-katolike, anti-njerzore e natyraliste, ashtû siç do ta shofim në shembujt që do nap mâ poshtë.

Vetë Selia e Shêjte, gjatë shekujve t'kaluem ka nxjerrë ligje kundër hebrejve, kurrë mbi baza raciale, sepse ajo i ka dënue gjithmonë sulme të tilla antisemite, por si barrierë vetmbrojtse për besimtarët e saj kundër veprimtarisë judaike anti-katolike. Ma sipër dhashë ndonji shembull, por po të studiojmë bullat dhe dekretet e ndryshme pontifikale ("Bullarium Romanum") do të gjejmë atje ligje të ngjashme qysh prej shekujve e 3-t dhe të 4-t AD e deri në shekullin e 20-t, ku veçojmë Papen Leonin XIII ("Tametsi", 1900), Papen Piun XI ("Quas Primas", 1925 dhe "Quadragesimo Anno", 1931), Papa Benedikti XIV ("A Quo Primum", 1751),¨Papa Klementi VIII (1592-1605), Papa Gregori XIII (1572-1585), Papa sh'Piu V (1566-1572), Papa Pali IV (1555-1559), Papa Nikolla IV (1288-1294), Papa Inoçenti II (1198-1216), Papa Aleksandri III (1159-1181), etj. Nji koleksion i njoftun i ktyne ligjeve përshihet edhe në 16 volumet e "Historisë së Konçileve simbas dokumentave origjinale" (1870) të Mgr Gharles Joseph Héfélé, ipeshkvit të Rotenburgut.

Prej ktyne ligjeve sa të urta por aq edhe largpamse dallojmë 6 urdhnesa kryesore për mbrojtjen e katolikve :

1. Katolikët nuk duhen kurrë me i shërbye çifutve dhe as me u punësue prej tyne.

2. Asht e ndalueme për katolikët me kërkue ndihmen e mjekve hebrej dhe me marrë ilaçet e pregadituna prej hebrejve.

3. Nën dënimin e çkishënimit, âsht e ndalueme për katolikët me jetue në të njêjten shpi e në të njêjten familje me çifutët.

4. Asht e ndalueme për gratë katolike me u punsue si dado (kujdestare fëmijësh) në nji familje çifute.

5. Nuk duhen lejue që çifutët të ushtrojnë funksione publike, që i napin atyne fuqi kundër katolikve.

6. Katolikët nuk duhen kurrë me asistue në nji martesë çifute e as me pranue ftesen e tyne për drekë.

N'kjoft se kto ligje mund t'i duken ndokujt absurde, kjo ndodh sepse nuk njihet doktrina talmudike kundër katolikve dhe popujve të tjerë joçifutë.

Në 1861, Papa Piu IX në nji konsultim me ipeshkvijtë e Galicisë shprehej :

« Konçilet e Kishës Katolike u kanë tregue katolikve nji formë sjelljeje shumë të kjartë. Ata ndodhen n'situaten aktuale sepse nuk i janë bindë Kishës Katolike.

« Katolikë ! Pse nuk i zbatoni kto ligje ? Po ti zbatójshit, çifutët nuk do të ishin mâ nji rrezik për ju. N'kjoft se gjimoni nën sundimin e tyne, ky âsht faji juej dhe kjo ndodh n'dënim për mosbindjen tuej. »

« Asht e pamujtun për të Krishtênët me kênë antisemitë, por Ne e pranojmë faktin se sejcilli ka të drejten e vetmbrojtjes, me fjalë të tjera, sejcilli ka të drejtë me marrë masat e nevojshme për mbrojtjen e tij kundër çdo gjâjet që kërcënon interesat e tija legjitime. » (Papa Piu XI; op. cit., faqe 83)

« Në kohen e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, Talmudi nuk ishte shkrue endé, por shpirti i tij frymzonte qysh atherë doktorët e Izraelit. » (At Lagrange O.P., "L'Evangile de Jésus-Christ", p. 463)

Asht aj shpirt mendjemadhsíjet dhe përbuzjet i hebrejve, n'sajë të zgjedhjes së tyne dikur prej Zotit, që shkaktoi opoziten e kombeve joçifute para ardhjes së KRISHTIT. Dhe Talmudi e ka organizue kyt mendjemadhsí të tmerrshme dhe përbuzje sistematike qysh atherë e deri më sod. Talmudi përfaqson kodifikimin e rezistencës kundër Mbretnisë së KRISHTIT ZOT dhe Kabala moderne reflekton opoziten kundër Meshtarisë së KRISHTIT Mbret. Kjo kabalë ("doktrinë mistike") moderne çifute âsht baza e Panteizmit të Masonerisë, Teozofisë dhe shoqnive të tjera okulte që luftojnë të gjitha Mbretninë socjale të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT në botë.

Mgr. Landrieux, Ipeshkvi i Dizhonit, n'Francë, në vepren e tij të shkëlqyeme "L'Histoire et les Histores dans la Bible", shkruen se Talmudi âsht nji deformim sistematik i Biblës dhe se kreníja e rracës me idenë e sundimit universal egzaltohet aty deri në çmenduní. Për talmudistin vetëm rraca çifute përban njerzimin kurse joçifutnit nuk janë njerëz por kafshë që nuk kanë të drejta. Ligjet morale që rregullojnë mardhanjet e ndërsjellta mes njerzve, 10 Urdhnimet, nuk aplikohen ndaj joçifuteve, mbasi ato konsiderohen kafshë. Kto ligje janë ekskluzivisht për hebrejtë. Në lidhje me kombet joçifute-"Gojim" çdo gjâ lejohet : grabitja, mashtrimi, rrêna, vrasja. Kur Talmudi u njoft prej kombeve johebreje, veçanarisht në shekullin e 16-të, në sajë të shpikjes së shtypshkronjës, nji indinjim aq i madh shpërtheu në tanë botën katolike saqë nji Asamblé e Përgjithshme çifute e vjetit 1631 urdhnoi që pjesët fyese në talmud mos të shtypeshin në botimet e ardhshme, por në vend të tyne të vêhej nji rrumbullak (O), shênjë që do ti tregonte rabijve dhe msuesve të shkollave çifute se bahej fjalë për pjesë fyese që duheshin msue vetëm gojarisht, për me evitue që "të ditunit" mes gojímve t'i kuptojshin ato. (Ish-rabini Drach, "L'Harmonie entre l'Eglise et la Synagogue", volumi I, faqe 168)

Shkrimtari aktivist hebré Bernard Lazar, në vepren e tij "L'antisémitisme" (1849) shpreh kshtû influencen e prrallave dhe urrejtjes talmudike mbi mentalitetin e rracës çifute :

« Pa Ligjin, pa Izraelin që e mban até, bota nuk do të egzistonte mâ dhe Zoti nuk do ta ruante mâ prej shkatërrimit. Bota ka me njoftë lumtuninë vetëm atherë kur ti nënshtrohet ktij ligji, pra sundimit të hebrejve. Si rrjedhojë, populli çifut âsht i zgjedhun prej Zotit me kênë ruejtsi i dishirave të tija. Populli çifut âsht i vetmi që ka nënshkue nji pakt me Zotin... Kur gjarpni tentoi Even, thotë Talmudi, ai e infektoi até me helmin e tij. Kur Izraeli mori Ligjin në Malin Sinai, me anen e Moizit, rraca çifute u pastrue prej ktij infeksioni, kurse kombet tjera mbesin të infektueme. Izraeli âsht biri veçanarisht i dashtun i mâ t'Naltit, i vetmi popull që ka të drejten e dashtnisë, dashamirësisë dhe mbrojtjes së tij. Njerzit e kombeve të tjera janë në sytë e tij inferiorë ndaj hebrejve dhe âsht vetëm në sajë të nji lëshimi (tolerimi) që kto kombe kanë nji pjesë në bujarinë hyjnore, sepse vetëm shpirtnat e hebrejve vijnë prej njerzve të parë. Pasunitë që u janë dhanë kombeve të tjera në fakt i përkasin Izraelit... Ky besim në destinen e tyne dhe t'kênunit objekt i nji zgjedhjeje të veçantë rriti tmerrsisht kreninë çifute... Rezutati i ksaj ishte shikimi me përçmim i johebrejve... Hebrejt erdhen në mesin e kombeve joçifute jo si miq por si pushtues. Ata kjênë si nji kopé që ishte lanë e mbyllun n'vathë për nji kohë të gjatë. Kur rrethimi râ, ata u vërsulen në fushen që kishin përpara. N'fakt, ata nuk ishin luftëtarë, për vetë faktin e numrit të tyne të vogël, por ata mbrriten me bâ nji pushtim për të cilin ata ishin vërtetë t'armatosun, pushtimin ekonomik për të cilin ishin përgaditë vite me rradhë. » (Op. cit., pp. 9, 223; Fahey, "The Kingship of CHRIST and the Conversion of the Jewish Nation", faqe 87)

Doktrina talmudike

Simbas ish-rabinit dhe doktorit të Sinagogës moderne Paul Drach, ekspert i doktrinës talmudike, i cili ma vonë u konvertue në Katoliçizëm, veprat erudite të t'cilit janë lëvdue e dekorue prej Papve Leoni XII, Piu VIII dhe Gregori XVI, shpjegon se Talmudi (që don me thanë doktrina, msimi dhe që ndahet në tekstin "Mishna" dhe komentin e tij rabinik "Gemara") përfaqson bazen e madhe doktrinale hebraike; talmdi âsht kodi i plotë fetar dhe civil i Sinagogës moderne. "Gemara" ndahet në Komentin rabinik të Jeruzalemit (i shkruem rreth shekullit III AD dhe përgjithsisht i dalun jashtë përdorimit) dhe në Komentin rabinik të Babilonisë (i shkruem rreth shekullit V AD dhe i përdorun deri n'kohët tona). Nën emnin Talmud, sod në boten çifute, pranohet autoriteti i tekstit "Mishna" dhe komenti rabinik i Babilonisë.

Vetëm në "Gemara" gjinden s'pakut 100 vende ku lexohen fyemjet dhe blasfemitë mâ të tmerrshme kundër Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, Zojës Bekueme dhe Fesë shêjte Katolike në përgjithsí. Dhe ky Talmud i mallkuem âsht baza e përditshme fetare-civile e pjesës mâ të madhe të hebrejve të sotëm që me financat e tyne të fuqishme kontrollojnë të gjitha qeveritë e vendeve perendimore dhe vendeve të tjera në Azi, Afrikë, etj.

Simbas Enciklopedisë Hebreje, volumi 12, edhe sod pjesa ma e madhe e çifutve respekton Taludin si autoritetin suprem të fesë hebraike.

Në Enciklopedinë Hebraike të vjetit 1905 lexojmë :

« Me shkatrrimin e Tempullit (70 AD) Saduçenët (nji prej sekteve të njoftuna çifute të kohës) u zhduken bashkë me té tuej lanë Farizejt (sekti tjetër dominues në Izreal, pjestarët e të cilit përbajshin Sanhedrinin - (Gjyqin Suprem Hebraik) i cili mori në dorë kontrollin e të gjitha çâshtjeve çifute (fetare dhe civile). Pra jeta çifute u kontrollue prej Farizejve (t'cilët Zoti jonë JEZU-KRISHTI i quejti hipokritë dhe vorre të bardha prej jashtë, që përmbranda ishin mbushë me çdo lloj kalbsinet) dhe e gjithë historija herbeje u shkrue simbas kandvështrimit farizaik. Nji traditë e ré zëvendsoi traditen e vjetër meshtarake (Abot 1:1) dhe âsht farizaizmi aj që formoi karakterin e judaizmit, jetën dhe mendimin e çifutve në të ardhmen. »

Simbas Elizabeth Dilling, "The Jewish Religion: Its Influence Today", rabini Louis Finklestein u zgjodh në 1937 prej Kehíllave (komuniteteve çifute) të botës si njêni prej 120 hebrejve mâ të respektuem, që përfaqson mâ mirë "llampen e judaizmit" në botë. Në librin e tij dy-volumësh "The Pharisees", rabini Finklestein shprehet :

« Farizaizmi u shndrrue në talmudizëm por shpirti i farizejve të vjetër mbijeton i pandryshuem. Kur çifuti studjon Talmudin, n'fakt aj âsht tuej përsëritë argumentat e përdoruna në akademitë palestineze. Farizaizmi i vjetër âsht përhapë prej Palestinës në Babiloní; prej Babilonisë në Afriken e Veriut, Itali, Spanjë, Francë, Gjermani; prej aty në Poloni, Rusi dhe në përgjithsi në Evropen lindore. »

Në librin mbi historinë e hebrejve, i njêjti rabin Finklestein shkruen :

« Autoriteti i Talmudit rrjedh prej pozicionit të mbajtun prej akademive të dikurshme farizaike. Msuesit e ktyne akademive u konsideruen pasardhësit e dêjë (sic) të Sanhedrinit (Gjyqit Suprem Hebraik) të vjetër. Në kohen e sotme, hebrejt nuk kanë nji autoritet qëndror të gjallë t'krahasuem me Sanhedrinët në të kaluemen apo akademitë e mâvonshme. Prandaj, çdo vendim që lidhet me fenë judaike duhet të bazohet në Talmud, përmbledhja finale e doktrinës së autoriteteve judaike në fjalë, në kohen e egzistencë së tyne. » ("The Jews — Their History, Culture, and Religion ", Vol. 4, p. 1332, Jewish Publication Society of America, 1949)

Hebreu Eliphas Levi, profesor francez i magjisë, thotë se Talmudi âsht vepra bazë e çdo lloj magjijet. (Eliphas “Histoire de la magie”, Paris, 1860)

Monsinjor Landrieux, në vepren e mâ nalt përmendun, citon organin e shtypit çifut "L'Univers Israelite" (1887) ku shkruhet :

« Për dymijë vjet Talmudi ka kênë dhe vazhdon me kênë nji objekt venerimi dhe kodi fetar për fmijët e Izraelit. Gjithashtu simbas Arshivave hebraike, superioriteti absolut i Talmudit mbi Biblen e Moizit duhet të njihet prej të gjithve (sic). » (Fahey, "The Kingship of CHRIST and the Conversion of the Jewish Nation", faqe 92)

Atherë âsht e kjartë pse Kisha shêjte Katolike, mbretnit dhe perandorët e krishtênë e kanë dënue gjithmonë Talmudin e rabijve si vepër diabolike dhe subversive.

Në Fjalorin Apologjetik të Fesë Katolike ("Dictionnaire Apologétique de la Foi Catholique"), kolonat 1691-1694, nepet nji listë e gjatë Dekretesh Papale që dënojnë Talmudin dhe formimin talmudik.

Në vjetin 553 A.D., Perandori Justinian ndaloi përhapjen e librave të Talmudit në të gjithë Perandorinë Romake. (Corp. Juris. can. VII Decretal, lib V, Tit. IV, cap. 1)

Rodkinson (emni i vërtetë Levi Frumkin, çifut), i cilli përktheu pjesërisht Talmudin për herë të parë në anglisht në vjetin 1903, version i kontrolluem prej rabinit Isaac M. Wise, "Atit të Judaizmit të reformuem", nep nji listë të pjesshme Papësh e mbretnish që kanë urdhnue djegjen publike të Talmudit në turren e druve :

* Vjeti 1244, Paris, Mbreti Louis IX;

* Vjeti 1244, Rome, Papa Innoçenti IV;

* Vjeti 1248, Paris, Kardinali Odo;

* Vjeti 1299, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;

* Vjeti 1309, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;

* Vjeti 1322, Rome, Papa Gjoni XXII;

* Vjeti 1553, Rome, Barcelona, Venice, Romagna, Urbino, Pesar, Papa Julius III;

* Vjeti 1554, Ancona, Ferrara, Mantua, Padua, Candia, Ravenna, ku u dogjen me qinda mija kopje;

* Vjeti 1557, Poloni, ku u dogjen kopje të talmudit mbas akuzave kundër çifutëve se ata përdorshin gjakun e fmijve të krishtênë në ceremonitë e tyne;

* Vjeti 1558, Rome, Kardinal Ghislieri, Papa i ardhshëm sh'Piu V.

Në Bullën “Impia Judeorum Perfidia” (Tradhtia e çifutve t'pabesë), Papa Inoçenti IV dënon fallsitetin dhe aktet e turpshme të çifuteve që tmerrojnë ata që i ndigjojnë. Në të njêjten Bullë, Papa urdhnon që Talmudi dhe librat e tjerë hebraikë, të cilat i nxisin çifutët drejt çdo të keqeje të mundshme, të digjen publikisht. (Pope Innocent IV. PP., Bull “Impia Judaeorum perfidia” of 9^th May 1244. Caroli Cocquelines. Same Bullarium, same edition, Vol. HI, Page I, Page 298; Idem)

Simbas êtënve dominikanë Richard O.P. dhe Guiraud O.P. në encyclopedinë e tyne "Bibliothèque sacrée" (1825), volumi XXIII, faqe 357, "Mishna" âsht e shkueme n'nji hebraishte rabinike të pastër por me nji stil aq konçiz saqë âsht e vështirë me e kuptue n'kjoft se nuk dihet se për çfarë bahet fjalë. "Gemara" âsht e shkrueme n'nji gjuhë kaldaike të tmerrshme (gjuha e folun në Babiloni n'kohen e egzilit të hebrejve atje), të cillen pak çifutë e kuptojnë.

Talmudi âsht i ndamë në 6 pjesë (seder), ku çdo pjesë ndahet në disa artikuj (maseshet) dhe ku çdo artikull ndahet në disa kapituj (perakin).

Të shofim tashti disa herezi, blasféma, gabime, ândrra qesharake, fabula e absurditete të Talmudit, të marruna nga Enciklopedia e êtënve eruditë dominikanë të nâltpërmendun, për me bindë lexuesin pse ky libër âsht dënue, aq sa me u djegë publikisht, jo vetëm prej Kishës Katolike por edhe prej autoriteteve drejtuese të popujve liridashës. Në shembujt e mâposhtëm kur të përmendet êmni "Zot" nënkuptohet zoti i vërtetë i çifutëve të sotëm talmudistë, djalli, mbasi dihet se çifutnit talmudikë mohojnë hyjninë e Zotit tonë JEZU-KRISHTIT.

- Zoti harxhon 3 orët e para të ditës me lexue ligjin mozaik dhe se kur Moizi mbrriti në qiell e gjeti Zotin tuej vue thekset mbi tekstin e Shkrimeve Shêjte. (seder 2, maseshet 1, 14)

- Zoti thotë përditë lutje shumë të devoçme në gjuj. (seder 1, mas. 1, 1; seder 2, mas. 8, 5)

- Herë mbas heret Zot shkon në nji vend të paditun me kjâ mkatet e njerzve dhe mekênse hebrejt e kanë bâ me derdhë shumë lot, ai i nxorri jashtë prej Jeruzalemit dhe djegu Tempullin. (seder 2, 4; seder 1, 7)

- Zoti i urdhnoi hebrejt me bâ çdo orë nji sakrificë shpaguese në riparim të gabimit që Zoti ka bâ tuej i hjekë driten hanës për me ia dhanë diellit. (seder 4, mas. 6, 1)

- Zoti për me u çlodhë prej lodhjeve shpirtnore, gjatë orëve të fundit të ditës luan me nji peshk të madh të quejtun levia'an. (seder 2, mas. 1, 14; seder 4, mas. 8)

- Mbasi disa rabinj kishin replikue (diskutue ashpër) me rabinin Eliezer, Zot vendosi në favor të ktij të fundit, gjâ që i inatosi aq shumë rabijtë e tjerë saqë kta mallkuen Zotin. Por Zoti, n'mshirë të tyne, u mjaftue vetëm tuej qeshë mbi irritimin e tyne tuej thanë : Fmijtë e mij m'kanë mujtë. (seder 4, mas. 2, 7)

- Nji rabin (msuesi i sinagogës) dinak, n'momentin e dekës, iu lut djallit, të cilin e kishte shërbye gjithmonë, me e çue s'pakut para dyerve të parrizit; kur djalli e çoi atje, rabini u hodh mbrendë në Parriz dhe u betue për emnin e Zotit të gjallë se nuk do të dilte mâ prej andej. Mos me e shkelë betimin, Zoti e la rabinin gjithmonë në parriz. Kshtû rabini ia hodhi djallit dhe Zotit. (Sixte de Sienne, lib. 2, Biblioth. sanct.)

- Mbreti David nuk ka mkatnue kur ka râ në adulter (tradhti bashkshortore). (seder 2, mas. 1, 5)

- Rabini âsht i padênjë me mbajtë emnin që ka n'kjoft se nuk hakmerret kundër anmikut të tij dhe n'kjoft se nuk e urren até deri në vdekje. (seder 5, mas. 1, 2)

- Ata që nuk i binden ligjit mkatnojnë mâ pak sesa ata që nuk i binden kshillave të rabijve dhe kta të fundit meritojnë vdekjen. (seder 4, mas. 4, 10)

- N'kjoft se dikush dënohet me vdekje prej pjesës mâ të madhe të gjyqtarve, atherë ai duhet dënue, por n'kjoft se të gjithë gjyqtarët e dënojnë atherë ai meriton me u falë. (seder 4, mas. 17)

- Kur gjejmë diçka që i takon tjetrit âsht e lejueme me e mbajtë até n'kjoft se ai që e ka humbë nuk shpreson mâ me e gjetë. (seder 4, mas. 2, 5)

- Hebrejt, e sidomos klerikët e sinagogës, kanë me mallkue 3 herë ne ditë të krishtênët, princat dhe papët e tyne tuej u dishirue gjithfarë të kqijash dhe vuejtjesh. (seder 1, mas. 1, 4)

- Hebrejtë kanë me përdorë, ashtu si i urdhnon Zoti, gjithfarë mnyrash dhe mashtrimesh me ia grabitë pasuninë të krishtênve. (seder 1, mas. 1, 4)

- Simbas urdhnit të Zotit, hebrejt do ti konsiderojnë dhe trajtojë të krishtênë si kafshë në kuptimin e plotë të fjalës. (seder 4, mas. 8)

- Hebrejt nuk duhen me i bâ asnji të keqe joçifutve por duhen me përdorë tâna mnyrat e mundshme me mbytë të krishtênët. (seder 4, mas. 8, 2)

- N'kjoft se nji çifut vret nji tjetër çifut tuej kujtue se ka vra nji të krishtênë, atherë ky çifut duhet falë. (seder 4, mas. 4 dhe 9)

- N'kjof se nji çifut shef nji të krishtênë në cepin e nji shkâmbi, atherë çifuti duhet me e shtye të krishtênin në humnerë pa asnji vonesë. (seder 4, mas. 8)

- Mekênse mbretnija e të krishtênve âsht me e keqe sesa ajo e pagajve, âsht nji krim mâ i lehtë me shërbye pagajt sesa të krishtênët. (seder 2, mas. 5, 5)

- Kishat e të krishtênve janë shpi idolatrijet (idhujtarijet) dhe se hebrejt e kanë si detyrim me i shkatrrue ato. (seder 2, mas. 1, 2)

- Unjilli i të krishtênve, i cili do të duhej me u quejtë vetëm i korruptuem dhe kriminel, âsht nji libër që meriton zjermin dhe se çifuti i bindet Zotit kur e djeg Unjillin. (seder 2, mas. 1, 2)

- Kur shpirti ka mkatnue me trupin e parë ku âsht vendosë, Zoti e çon, për dënim, në nji trup të dytë; n'kjoft se shpirti mkatnon me trupin e dytë, Zoti e çon në nji trup të tretë dhe n'kjoft se shpirti vazhdon me mkatnue në trupin e tretë Zot e hedh në Ferr. Prandaj shpirti i Abelit ka kalue ne shpiritn e Sethit dhe ai i Sethit në até të Moizit. (seder 4, mas. 2)

- Shpirtnat e injorantve nuk kanë me rimarrëtrupat e tyne në diten e Rinjalljes së përgjithshme.

- Dy rabij kishin fuqinë me krijue 2 viça të premten e çdo javet dhe se kto dy viça ishin ushqimi i tyne. (seder 4, mas. 4, 2)

- Cilido çifut që ka me hangër 3 herë në diten e Shabatit ka me fitue në boten tjetër jeten e përjetshme. (seder 2, mas. 1, 6)

- Ushqimi që hajnë hebrejt, për me kênë i pëlqyeshëm para Zotit, duhet hangër në numër tek. (seder 4, mas. 3, 2)

- Me u lutë me ftyren e kthyeme nga jugu merr dijen kurse, nga veriu, pasunitë. (seder 4, mas. 3, 2)

- Kushdo që ka kalue nën barkun e deves, ose midis dy devesh ose midis dy femnash nuk ka me kujtë me msue talmudin. (seder 3, 10, 2)

- Ai që nuk pranon dhe dënon urdhnimet e Talmudit nuk pranon dhe dënon vetë Zotin në Talmud. (Revs. Richard, Giraud O.P., "Bibliothèque sacrée...", volumi XXIII, faqet 357-360)

Rev. Auguste Rohling (1839-1931), religjioz gjerman i shekullit t'kaluem, profesor në Universitetin e Pragës, doktor erudit dhe dijetar i përsosun i hebraishtes, përktheu pjesë prej talmudit në nji libër të përkthyem në frëngjisht me titullin "Le juif selon le Talmud" dhe ofroi 10,000 franga për cilindo që do të gjente vetëm nji gabim në përkthimin e tij. Ky përkthim u ribotue në shumë revista e libra në Europë, megjithë sulmet e ndryshme dhe të ashpra kundër personës së tij prej komuniteteve çifute, por asnji hebre nuk e kundërshtoi kurrë saktsinë e përkthimit të tij, ashtû si pohonte vetë Bernstein, gazetari çifut antisionist i vramë prej sherbimit sekret izraelit :

« S'parit ata e injorojnë akuzën, tuej shpresue se informacioni nuk ka me gjetë përhapje të madhe. N'kjoft se informacioni fillon me u marrë prej shumë njerzve, ata tallin informacion dhe personën që nep kyt informacjon. N'kjoft se kjo taktikë nuk punon, ata vrasin emnin e mirë të personës. N'kjoft se persona nuk âsht përfshi në ndonji skandal, ata e shpifin skandalin kundër personës që përhap informacionin. N'kjoft se tâna kto taktika dështojnë, atherë ata sulmojnë personën fizikisht. Por ata kurrë nuk përpiqen me provue fallsitetin e informacjonit. »

Qé ktû mâ poshtë disa pjesë prej veprës erudite të Rev. Rohling që demaskon Talmudin, librin "par excellence" të ekskluzivitetit, të separatizmit, të urrejtjes universale jo vetëm kundër Fesë shêjte Katolike dhe sekteve të tjera fallso por edhe kundër të gjithë popujve të familjes njerzore, kundër pasunive dhe kundër vetë egzistencës së tyne sociale dhe nacionale (Rohling). Gjithashtu, në disa pjesë, msohet nji doktrinë aq e ngjashme me até islame, saqë nuk mund të mos mendohet se të kto dy doktrina, në substancë, janë pjellë e mendjeve judaike peverse talmudike, pavarsisht divergjencave aksidentale :

- Bibla âsht ujë, Mishna âsht vênë kurse Gemara âsht nji vênë aromatike. (Maseeh Sopharim, 13 b.)

- Ai që përbuz fjalët e rabijve meriton vdekjen. (Mas. Chag, Gol. 10b.)

- Duhet me ditë se fjalët e rabijve janë mâ të kândshme se fjalët e profetve. (Midras Misie, Fol. 1)

- Fjalët e rabijve janë fjalët e Zotit të gjallë. (Bochai ad Pent, Fol. 201, Cab. 4.)

- Rabijtë kanë sovranitetin mbi Zotin. (Mas. 5, Madkatan, 16)

- Gjithshka që rabijtë thojnë mbi tokë âsht nji ligj për Zotin. (Mas. Rosch-Hasha)

- Ai që studjon talmudin nuk ka me râ kurrë në nevojë sepse ka me msue artin e mashtrimit. (Mas. 19. Sota 216)

- N'kjoft se çifuti kalon prej urdhnimeve dhe doktrinave të talmudit te ato të Bibles, ai nuk ka me pasë mâ lumtuní. (Trait. chag. Fol. 10-b.)

- N'kjoft se hebrejt ndjekin talmudin, ata kanë me hangër ndërkohë që joçifutët punojnë; përndryshej ata kanë me punue vetë. (Mas. Beras chot 35l-b)

- Ai që lexon Biblen pa Mishnën dhe Gemarën âsht i ngjashëm me até që nuk ka Zot. (Sepher, Safare Zedeq. Fol. 9)

- Shpirtnat e çifutve janë pjesë të Zotit, të substancës së Zotit, ashtû si djali âsht prej substancës së atit. (Mas. Sela 262a)

- Shpirtnat e popujve të tjerë vijnë prej djallit dhe i ngjasojnë kafshëve. Joçifuti âsht prej farës së bagtive. (Mas. Sefa et Sela id. Sepher Hanechama. Fol. 221, col. 4. Jalqût chad. Fol. 154 b. Mas. Jebammoth)

- Të gjithë joçifutët shkojnë në Ferr. (T. Sepher Zerov Hamor, Fol. 27 b et Bachai, 34; Masmia Jesua, Fol. 19, Col. 4.)

- Çifutët do të kênë mbretninë toksore mbi boten mbarë. (Perus Hea-misma, Ad Mas. Sah. 1 c.)

- Të gjithë të krishtênët do të shfarosen. (Sepher Zerov Ha-mor, Fol. 125 b)

- Të gjitha thesaret e popujve do të kalojnë ne duart e hebrejve. (Sanhédrin, Fol. 110 b)

- Të gjithë popujt do të shërbejnë hebrejt dhe të gjitha mbretnitë do ti nënshtrohen atyne. (Sanhédrin, Fol. 88 b & Kethuboth, Fol. 111b)

- Zot ka matë token dhe i ka lanë joçifutët në duart e çifutve. (Baba Quammma, Fol. 37b.)

- Jo-çifutët janë krijue me shërbye çifutët ditë e natë. Zoti i bani në formë njerzish në nder të hebrejve sepse nuk ka hije që nji princ të shërbehet prej nji kafshe me katër kambë. (Sepher Nedrash Talpoth. Edicioni i Varshavës i vjetit 1875, faqe 225.)

- Të mirat e jo-çifutve janë gjana pa zot. Ata i përkasin çifutit të parë që u kalon afër. (Pfefferkorn. Dissert. Philos, p. 11.)

- Nji fmi i Noesë (joçifuti) që i vjedh hebreut kjoft edhe mâ pak se pesë qindarka duhet egzekutue me vdekje. (Jebammoth, Fol. 47 b)

- Por âsht mâ se e lejueme për nji hebre me vjedh nji joçifut. (Babattez, Fol. 111 b)

- N'kjoft se çifuti ka nji proçes gjyqsor kundër nji joçifuti, atherë (Talmudi urdhnon gjyqtarin çifut) ju do të bani me fitue vllanë tuej dhe do ti thoni joçifutit se kshtû e don ligji jonë. (Mas. Baba Gamma, Fol. 113 a.)

- Ai hebre që ka me i dhanë joçifutit sendin e humbun prej ktij të fundit nuk ka me gjetë hir para Zotit, sepse ai kshtû forcon pushtetin e joçiftve. (Sanhédrin, Fol. 76 b)

- Zoti ka urdhnue me praktikue dhanjen me interes (fajdet) kundrejt joçifutve, sepse ne duhet tu bajmë keq, edhe kur na nevojiten. N'kjoft se nji joçifut ("gojim", tash e mbrapa) ka nevojë për pare, çifuti do të dijnë si me e mashtrue me mjeshtri. Ai do ti shtojnë interes kamator (interes mbi interes) derisa shuma të jetë aq e madhe saqe gojimi mos të ketë mundsi me e pague pa shitë sendet e tija, ose çifuti t'fillojnë nji proçes gjyqsor dhe me ndihmen e gjyqtarit t'fitojnë të drejten me i marrë pasuninë gojimit. (Seph. Mizv., Fol. 73.4.)

- Duhet me vra mâ të ndershmin mes gojimve. (Tosaphoth a. 1.)

- Ai që derdh gjakun e gojimit i ofron nji sakrificë Zotit. (Nidderas Bamidebar rabba, p. 21.)

- Tre çifutë bashkë mjaftojnë me zgjidhë kompatriotët e tyne prej çdo betimit. (T. Rosch-Haschana.)

- Hebreu i famshëm Frank thotë se pa Kabalen âsht e pamujtun me shpjegue tekset e shumta të Mishnës dhe Talmudit. Kabala mson kshtû :

- Çifuti pra âsht Zoti i gjallë, Zoti i mishnuem; ai âsht njiri qiellor Adam Kadmon. Njerzit tjerë janë toksorë , të nji rrace inferiore. Ata jetojnë vetëm për me shërbye çifutët. Ata janë vetëm kafshë. (Ad Pent., Fol. 97-3)

- Simbas Shqiponjës së Sinagogës [rabinit të njoftun Maimonides], shpirtnat e trupave qiellorë janë engjëj të mirë, prandej edhe trupat qiellorë kanë arsye dhe fakultetin me njoftë dhe me kuptue. (Maimonid. More 2,5, f. 61; gjithashtu Bechai mbi librin e Pentatukut, f. 9)

- Por engjëjt nuk kuptojnë as gjuhen siriake e as gjuhen kaldaike prandej nuk duhet me i paraqit asnji kërkesë në kto dy gjuhë. (Tr. Schabb., f. 12, 2 et Tos.)

- Kjo injorancë e engjëjve ofron edhe nji tjetër avantazh sepse hebrejt kanë nji lutje të jashtëzakonshme që rrecitojnë në kaldaisht, në mnyrë që përsosmënia e ksaj lutjeje mos të bajnë engjëjt xheloz. (Tr. Berach. f. 3, 1. Tos.)

- Zoti krijoi djajtë të Premten mbrama në muzg, e mbasi po fillote Sabàti, nuk pati kohë me u krijue trupa e tesha me veshë. (Jalk. Chad., f. 107, n. 27)

- Njeni prej themeluesve të judaizmit talmudist mujte, me anen e magjisë, me formue nji njiri, mbasi kishte mbytë nji tjetër mâ parë. (Tr. Sanhedrin, f. 65, 2, dhe Tr. Megilla, f. 7, 2.)

- Rabini, çdo natë, krijote nji viç tri vjeçar, n'bashkëpunim me nji rabin tjetër, dhe e hajshin s'bashkut. (Tr. Sahedrin, ibid.)

- Rabini Eliezer i bate aq magjí nji fushet saqë ajo mbushej me kunguj. (Tr. Sanh. f. 68, 1.)

- Rabini Jannai dijte me shndrrue ujin në hagrep; nji ditë, ai shndrroi nji grue në gomaricë dhe shkoi me té në treg. (Tr. Sanh., f. 67, 2 dhe Tr. Soph. f. 13)

- Simbas talmudistave edhe Patriarku Abraham paska bâ magji dhe ia paska msue edhe të tjerve; ai paska pasë në qafë nji gur, virtytet e të cilit sherojshin të sëmuetit. (Tr. Baba, b. f. 16,2) [Edhe muslimanët pretendojnë me prekë gurin e zi, ose Kabah-në e Mekës sepse, simbas tyne, kshtû iu falen mkatet]

- Por edhe rabijtë talmudistë mbajshin nji gur me të cilin ia ktheshin jetën gjâsë së dekun; kshtû, nji rabin ia kputi me dhâmbë kryet e nji gjarpnit e kur e preku me gurin e tij, gjarpni erdhi prapë në jetë. Po ky rabin prekte me gurin e vet edhe zogj të coftë e të ngurtsuem si krypa, e zogjtë vijshin në jetë dhe fluturojshin. (Tr. Baba, b. f. 74, 2)

Në 1842, n'nji fjalim të mbajtun në nder të ditës së parë të vitit judaik, rabini Fabius prej Lionit (Lyon) shpallte haptas se feja judaike ishte mbi besimet e tjera (sic) sepse ajo nuk kishte mistere dhe ishte veç dritë e arsye. Dritë e arsye ? N'kjoft se shembujt e mâsipërm nuk na kanë bindë mbi t'kundrten e saj që rabbin pretendon, qé edhe disa shembuj të tjerë.

- Mbasi Zoti pat mbledhë tanë pluhnin e botës, ai formoi nji masë prej të cilës nxori njirin. Por ky ishte njiri me dy ftyra, që Zoti e kputi në dysh dhe formoi Adamin dhe Even. Adami ishte aq i madh saqë i ndeshte kryet në qiell. Kur u shtrinte, kryet i mbrrite te skaji i botës në Lindje kurse kâmbët, në skajin e Perëndimit. Zoti i bani atij nji baxhë nëpërmjet të cilës ai mujtë me pa boten, prej nji cepit në tjetrin. (Tr. Sanh., f. 38, 2 dhe Tr. Chagiga, f. 12, 1)

- Por kur Adam mkatnoi, Zoti e bani të vogl si njerzit e zakonshëm. (ibid)

- Hebrejt që dezertojnë fenë judaike, mbas deksë çohen në kafshë ose në bimë mandej në ferr, ku vujnë dënimin afro 12 muej. [edhe për muslimanët ferri nuk âsht i përjetshëm sepse ata pretendojnë se janë të tanë në parriz] Mbas dënimit ata (shpirti) krijohen për nji herë të dytë dhe, për me u përmirsue, kalojnë në sende, kafshë, pagaj dhe në hebrej. Kyt transmigrim Zoti e ka lejue në mnyrë që të tanë hebrejt të shkojnë në Parriz. (Seph. Emek. Hamel., f. 16, 1 dhe Seph. Abod. Hak. II, 48, 2; dhe Nischm, chaijm, f. 163, 2)

- Në Parriz, simbas Talmudit, të drejtit hanë mishin e ruejtun të femnës së Leviatanit; gjithashtu u serviret mishi i nji viçi të egër, aq të shndoshë, sepse ai han përditë barin e 100 maleve. Ata hanë edhe nji zog të madh dhe nji pjatë me mish pate shumë të yndyrshëm. Për pije, ata pinë nji vênë të përsosun, të ruejtun qysh prej ditës së 6 të Krijimit. (Tr. Sanh.)

- Vetëm të drejtët, pra vetëm çifutët hyjnë në Parriz, kurse të tjerët shkojnë të gjithë në ferr. (Tr. Chagiga, f. 15, 1; dhe Erub., 19, 1) [Parrizi talmudist âsht si parrizi islam, nji parriz sensual dhe rracjal; sepse edhe muslimanët msojnë se vetëm ata shkojnë në parriz kurse të tjerët shkojnë në ferr.]

- Ai që i bjen shuplakë nji hebreut, asht si me i râ vetë Hyjit. Prandaj n'kjoft se nji jo-hebré i bjen shuplakë nji hebreu, jo-hebreu meriton vdekjen. (Tr. Sanhedrin, f. 58, 2)

- Mos të kishte pasë hebrej, nuk do të kishte asnji bekim mbi tokë, as shí e as diell. (Bechai mbi Pentatukun, p. 34, f. 153, 3)

- Asht e lejueme me i mashtrue jo-çifutnit. (Tr. Baba, b. f. 123, 1 dhe Tr. Megilla, f. 13, 2) [Të njêjten gjâ msojnë edhe muslimanët në doktrinën e tyne xhihadiste kundër jo-islamikve].

- Çdo çifut duhet me çfaros heretikun që ka braktisë judaizmin. (Rohling, « Le juif selon le talmud », page 196). E njêjta doktrinë msohet edhe prej islamit.

- « Heretikët, tradhëtarët dhe apostatët duhen hjedhë në nji pus ku mos të mundet me i nxjerrë kush. » (Abhodah Zarah 26 b)

- « Ma i miri prej jo-çifuteve meriton me u vra. » (Abhodah Zarah 26 b Tosephoth)

- « Fshije jeten e t'krishtênit e vraje até, sespe kjo âsht e pëlqyeshme para Zotit njashtû sikurse me i ofrue tamjan. » (Sepher Or Israël ; 177 b).

Mbi mesinë talmudik

- Kur të vijnë mesia, ai ka me u dhanë çifutve fronin mbretnor dhe të gjithë popujt e tjerë kanë me i shërbye e të tana kombet e tjera kanë me iu nënshtrue. (Tr. Schab., f. 120, 1 dhe Tr. Sanh. f. 88, 2, 99, 1)

- Atherë, çdo çifut ka me pasë 2800 skllevën dhe 310 botë nën sundim. (Jalk. Schim., f. 56, 4 dhe Bechai, loc cit., f. 168, etc)

- Por mesia nuk ka me ardhë përderisa ka me zgjatë mbretnia e neveritshme dhe mizerabël e popujve jo-çifutë. (Polemik, etc., p.19)

- N'kjoft se Izraeli âsht i dijtun, ai do të bajë të mujtun që dominuesit e popujve të tjerë të hidhen poshtë prej troneve dominuese, në mnyrë që dominimi i ktyne popujve të realizohet vetëm prej hebrejve. (Ibid)

- Përderisa çifutnit mos të jenë bâ dominuesit e qyteteve ku ata strehohen, ata duhen me thanë : shkretim, mjerim ! (Polemik, etc., p. 18-19)

Mbi imoralitetin talmudik

Në Talmud egzistojnë edhe shume pasazhe imorale dhe të turpshme, që konsiderohen të lejueshme prej autoritetit rabinik por që janë krime të randa imoraliteti simbas ligjeve morale të Kishës shêjte Katolike dhe që âsht e pamujtun me i riprodhue pa u skuqë dhe pa fye ndërgjegjet e ndershme dhe të pastra.

Kshtû, hebrejt, simbas Talmudit, mund të kryejnë çdo vepër të turpshme imorale kundër jo-çifutve pa asnji repekt apo diferencë për gjininë apo moshen. Ashtû si dhe në doktrinën islamike, gruaja hebreje kur e shef burrin e saj tuej u sjellë n'kyt mnyrë aq të turpshme, kjoft edhe në shpinë e vet, nuk ka të drejtë me i thanë asgjâ. Simbas Talmudit, grueja hebreje nuk âsht asgjâ e burri hebré mund të sillet me té si të dojë; ose mâ mirë me thanë ajo âsht si mishi që blehet në thertore, apo si peshku që blehet në dyqanin e peshkut, që mund të hahet i zimë, i pjekun os i fërguem. Simbas Talmudit, në lutjet publike në sinagogë duhen me kênë 10 hebrej meshkuj. N'kjoft se janë vetëm 9 meshkuj e 1 miljon femna, asambleja nuk âsht e plotë dhe prezenca e Zotit mungon, sepse femna nuk âsht asgjâ. (Tr. Megilla, 23, 2 dhe Drach, "Harmonie...", 2, 335. Paris, 1844)

Simbas Talmudit, lejohet edhe ajo që quhet martesë e përkohshme. Kshtû, nji herë rabijtë Rab dhe Nachmann kishin shpallë lajmin se kërkonin nuse vetëm për disa ditë. (Tr. Joma, 18, 2). Kjo gjâ tejet e turpshme msohet edhe në islam dhe njihet me emnin « Nikah-al-Muta » (martesa e qejfit) dhe normalisht zgjat 3 ditë. (Sahih al Bukhari, Vol. 7, p.36; Sheikh al-Khudary, "Nur al-Yaqin", p. 207; Musa al-Musawi, "The Shi’ites and the Reformation", p. 108; Ibn Kathir, "Al-Bidaya Wa al-Nihaya", vol. 8, p. 300; etj.)

KONKLUZIONE

Për përfundoj me disa konkluzione të marruna prej librit të Don Meinvielle « Les Juifs dans le mystère de l'histoire » :

1. Populli çifut, destina e të cilit ishte me na prue Shelbuesin, u 'përplas' me 'Gurin Pengues' dhe u nda në dy pjesë : nji pjesë e vogël e tij njohu dhe pranoi JEZU-KRISHTIN si Shelbuesin e premtuem prej profetve dhe formoi rrânjen e trungun e Ullinit, që âsht Kisha shêjte Katolike; pjesa tjetër, që kjè edhe pjesa ma e madhe kombit hebré, nuk e pranoi Shelbuesin dhe mbi té ra Gjaku i KRISHTIT Zot si nji mallkim që e ktheu kyt pjesë të kombit në anmikun mâ djallzuer e të paskrupullt të Mbretnisë së KRISHTIT Mbret e të Kishës Katolike. Dhe kjo luftë do të vazhdojë deri në fundin e botës, ashtû si profetizon profeti Daniel, 600 vjet para ardhjes së Mesisë, kohë kur s'fundmit do të ndodhë edhe konvertimi i çifutve, ashtû si mson edhe vetë sh'Pali. Sh'Agustini na mson se simbas nji tradite të mirënjohun, në ditët e fundme të botës, para Gjykimit Final, profeti Elia do ti shpjegojë ligjin çifutve dhe do ti ndihmojë me kuptue dhe pranue JEZU-KRISHTIN, Birin e Zotit, si Mesinë e vërtetë (De Civitate Dei, Lib. XX, sect. XXIX.). Konvertimi i ardhshëm i çifutve shihet edhe të profecia e profetit Ozéja :

« Fmijët e Izraelit do të rrijnë gjatë shumë ditëve pa mbret, pa princ, pa sakrifica e pa elter.. E mbas ksaj, fmijët e Izrealit do të kthehen dhe do të kërkojnë Zotin, Hyjin e tyne dhe Davidin, mbretin e tyne. Dhe ata do ti nënshtrohen Zotit dhe mirësisë së Tij në ditët e fundit të botës. » (III, 4, 5).

Mbi konvertimin e çifutve në fundin e botës flet në detaje edhe sh'Pali në letren e tij drejtue Romakve (11:11-33) ku ndër të tjera shkreun se nji pjesë e çifutve u rrxuen në mnyrë që joçifutët me u shelbye nëpërmjet Pasionit, Vdekjes dhe Rinjalljes së Zotit tonë JEZU-KRISHTIT. (Fahey, «The Kingship of Christ and the Conversion of the Jews Nation »  pages 103-105)

2. Judaizmi âsht nji anmik i deklaruem dhe aktiv i të gjithë popujve, në përgjithsí, dhe i Krishtênve, në veçantí. Ai luan rolin e Ishamelit që persekutonte Izakun; të Ezausë që kërkonte me vra Jakobin dhe të Kainit që vrau Abelin. Sh'Pali, në letren e parë drejtue Thesalonve, shkruen se « Çifutnit fémohues janë armiqtë e të gjithë njerzve dhe nuk i pëlqejnë Hyjit. » (II, 15-16)

Kjo âsht nji shprehje e tmerrshme dhe shumë e rândsishme, shkruen don Menvielle, sepse çifutët nuk janë thjesht anmiq lokalë, anmiq gjakut apo interesit; ata janë anmiq teologjikë, që don me thanë se kjo anmiqsí âsht e lejueme prej vetë Zotit. Çifutnit n'kjoft se janë çifutë që besojnë në judaizëm, pra të pakonvertuem sinqerisht në Katoliçizëm, edhe sikur mos të dojnë, ata do të përpiqen me gënjeshtra me bâ keq, me eliminue dhe korruptue të Krishtênët, me u marrë pasuninë dhe me i nënshtrue si skllevën të mjerë. Ata përmbushin kshtû nji funksion teologjik, ashtû si dhe djalli, bijtë e të cilit ata janë simbas vetë fjalëve të Shelbuesit tonë :

“Ju jeni bijët e djallit e ju doni me plotsue dishirat e atit tuej; ai kje vrasës qysh në fillim e nuk qëndroi në të vërtetën, sepse nuk ka të vërtetë në té; kur thotë rrêna ai flet prej vetvedit sepse ai âsht rrenacak dhe ati i rrênave” (sh'Gjoni 8:44)

3. Mekênse çifutnit janë anmiq teologjikë, kjo anmiqsí âsht universale, e pashmangshme dhe e tmershme. Universale, sepse ajo duhet të shtrihet në të tanë popujt; ne shohim se atje ku shkon Krishtênimi atje shkojnë edhe çifutnit dhe ky fakt âsht i pashmangshëm sepse âsht teologjik. Krishtënimi dhe judaizmi duhen të takohen gjithkund, pa u pajtue dhe pa u përzie te njêni-tjetri. Ata përfaqsojnë në histori luftën e përjetshme të luçiferrit kundër Zotit, të êrrsinës kundër dritës, të mishit kundër shpirtit. Anmiqsí e tmerrshme sepse ajo âsht teologjike. Në çifutin egziston nji mister korrupsionit mson sh'Jeronimi dhe sh'Justini, prandaj nuk duhet me i xanë besë. Çifuti ban keq pa e xjerrë doren. Çifutnit veprojnë mbrapa skenave pohon ish-kryeministri anglez, hebreu Dizraeli. Në kyt mnyrë ata veçse vazhdojnë me u sjellë ashtû si dikur me KRISHTIN Zot : ata përgaditen kundër Tij komplotin sekret, por kjenë joçifutnit ata që e zbatuen kyt komplot në praktikë. E kshtû, vazhdon shpjegimin don Menvielle, veprimtarija judaike mbi botën kryhet nën hijen e konçileve sekrete dhe personazhet publike që duken se drejtojnë popujt janë vetëm disa kuklla të manovrueme prej bijve të krimit.

« Bota qeveriset prej disa personazheve krejt të ndryshëm prej atyne që imagjinohen prej njerzve, syni i të cilëve nuk hyn mbrapa skenave. » (Ish-kryeministri anglez i shekullit të 19-të, çifuti Dizraeli, lordi Beaconsfield)

« Egzistojnë dy histori : historija zyrtare, gënjeshtare, që na msohet – ad usum delphini – dhe historija sekrete, ku gjinden arsyet e vërteta të ngjarjeve, nji histori e turpshme. » (Honoré de Balzac, antar i sektit martinist, “Le illusioni perdute”, Milano, 1981, Club. p. 711)

« Qeveritë e ktij shekullit nuk mbajnë lidhje vetëm me qeveritë, perandorët, mbretnit dhe ministrat por edhe me shoqnitë sekrete, elementat e të cilave duhen pasë në konsideratë sepse në momentin e fundit munden me prishë çdo marrëveshje dhe gjinden gjithkund; njerëz të paskrupullt që shtyjnë në vrasje, dhe po të lindë nevoja, munden me provokue masakra. » (Benjamin Dizraeli)

« Mbas qeverisë së dukshme mbretnon nji qeveri e padukshme që nuk ka asnji besnikní kundrejt popullit dhe nuk njef asnji përgjegjsí ndaj tij. Eleminimi i ksaj qeverie të padukshme, shkatrrimi i lidhjeve kriminele që bashkojnë çâshtjet e korruptueme me politiken, që âsht edhe ajo e korruptueme, âsht detyra e njirit të shtetit. » (Theodore Roosevelt, i cituem prej Dieter Rüggeberg : « Geheimpolitik », p. 75)

4. Qysh prej kohës kur KRISHTI u kryqzue në Malin e Kalvarit, për dashtni dhe shëlbimin e tanë njerzve, bota âsht nën influencen e dy forcave krejtsisht të kundërta : forcës çifute dhe forcës Katolike. Në shoqninë e sotme, në të gjitha manifestimet e jetës, nuk mundet me pasë veçse dy pole tërhekjeje, dy mnyra thelbsore veprimit : até të Katolikut dhe até të hebreut. Gjithçka që nuk âsht me KRISHTIN dhe për KRISHTIN âsht në mbështetje të judaizmit. Nga kjo rrjedh se çkrishtênimi i botës ecë me të njêjtin hap me hebraizímin e saj. E pse nuk munden me egzistue veçse kto dy pole ? Sepse kjo âsht Vullnesa e Zotit. Hyji ka nda botën mes Izakut dhe Ishmaelit, mes Jakobit dhe Ezausë, mes Kainit dhe Abelit, mes KRISHTIT dhe AntiKRISHTIT. Të gjitha forcat njerzore duhen me iu afrue njênit front ose tjetrit. Prandaj edhe popujt joçifutë nuk kanë veçse dy zgjidhje : ose me u Kristjanizue ose me u hebraizue; ose me marrë pjesë në Ullinin e Kishës Katolike ose në vreshten sterile të judaizmit; ose me kênë bijtë e Sarah-s së lirë ose bijtë e Agarit skllave.

Popujt joçifutë n'kjoft se dojnë me kênë të lirë dhe të lavdishëm nuk kanë zgjidhje tjetër veçse me hi në Kishen shêjte Katolike si dikur kombet e fuqishme të krishtêna të Mesjetës, që përgaditën shêjtnit dhe herojt, ngriten katedralet, edukuen popujt në rrugen e shêjtënve, thuren bukurinë e koralit gregorian dhe freskot e Angjelikos dhe Gjotos, e që naltsuen inteligjencën me Përmbledhjen Teologjike të Dotorit Engjëllor, sh'Tom Akuinit.

N'kjoft se popujt jo-çifutë, tuej përbuzë kyt lavdí dhe tuej e quejtë obskurantiste dhe të errët, dojnë me kênë të mëdhenj me madhninë sensuale të Babilonisë, ata munden me kênë, por si shërbtorë të judaizmit.

E tuej konsultue historinë, mbi të cilën Werner Sombart jep prova, shohim se lavdija kaq e përfolun e kapitalizmit amerikan dhe anglez nuk âsht gjâ tjetër veçse nji krijesë judaike. Madhní sensuale e pakrahasueshme por që mbahet me punën e miliona katolikve në shërbim të nji grushti çifutësh.

5. E vetmja mbrojtje e popujve joçifutë për mos me râ në skllavninë judaike âsht jeta e krishtênë, sepse vetëm KRISHTI âsht shelbimi i njirit. Asht kjo arsyeja pse kombet katolike të Mesjetës nuk ranë nën influencën judaike, e cila âsht përpjekë papushim n'ato shekuj me skllavnue popujt katolikë por pa ia arritë qëllimit. Prandej edhe versionet çifute të korruptueme të historisë e quejnë periudhen e ndritun të Mesjetës, "vitet e errta" (Dark Ages), të errta mbasi nuk mujtën me skllavnue kombet, e kryesisht të Krishtênët.

« Vetëm athèrë kur njerzit kanë me njoftë KRISHTIN Mbret, jo vetëm në jeten private por edhe në jeten publike, shoqnija, mâ s'fundiT, ka me marrë prej Zotit bekimet e mëdhaja të lirisë së vërtetë, të rregullit, të paqes dhe të harmonisë. » (Papa Piu XI, Letra Inciklike "Quas Primas", 11 Dhetuer 1925)

AKTI I KONSAKRIMIT TE NJERZIMIT ZEMRES TEJET SHEJTE TE KRISHTIT MBRET

Urdhnue prej Sh. T. Papës Piut XI me u recitue për Festen e KRISHTIT MBRET

O tejet i buti JEZUS, Shëlbues i njerzimit, hídhni nji shikim drejt nesh, që jena përkulë përvujtnisht para elterit Tuej. Na jena Tuejt, na dona me kênë Tuejt ; dhe në mnyrë që t'bashkohena me Ju sa ma shumë, sejcili prej nesh i konsakrohet spontanisht Zêmrës Tuej tejet shêjte.

Shumë nuk Ju kanë njoftë ndojherë, shumë kanë përbuzë Urdhnimet Tueja dhe Ju kanë tradhtue. O JEZUS i Mshirshëm, kini mshirë për ata dhe për kta, dhe denjoni me i tërhjekë të tanë drejt Zêmrës Tuej tejet shêjte.

Zot, denjoni me kênë Mbreti, jo vetëm i besimtarve katolikë që nuk janë largue kurrë prej Jush, por edhe i fmijve plangprishës që Ju kanë braktisë ; bàni që t'hyjnë pa vonesë në shpinë atnore, për mos me mbarue prej mizerjes dhe ûjës.

Jíni Mbreti i atyne që jetojnë në gabim apo që përçamja i ka ndâ prej Jush ; çójini në portin e t'vërtetës dhe të bashkimit të Fesë, në mnyrë që s'shpejtit mos t'ketë mâ veç nji gregjë dhe veç nji barí.

Jíni Mbreti i tanë atyne që vazhdojnë me kênë t'hupun në terrinat e idhujtarisë apo t'islamizmit, dhe mos refuzoni me i tërhjekë të tanë në driten e Mbretnisë Tuej.

S'mbramit, shífni me mshirë fmijtë e atij populli që dikur ishte i preferuemi Juej ; edhe mbi ata u ultë, por sod si Pagzim jetet dhe shelbimit, Gjaku që n'at kohë ata e thirrshin mbi krenat e tyne.

Nèpjani, o Zot, Kishës Tuej nji lirí t'sigurtë e pa pengesa ; nepjuani tanë popujve rregullin dhe paqen. Bani që, prej njênit skaj t'botës në tjetrin, veç nji zâ t'ushtojë : Kjoft lëvdue Zêmra Hyjnore e JEZU-KRISHTIT që na ka sigurue shelbimin ! Ksaj Zêmre i kjoft nderi dhe lavdíja në shekuj të shekujve ! Ashtu kjoft.