Kundër anmiqve t'pafé që quejnë art blasfemat dhe shpifjet ma të turpshme kundër Fesë e Moralit shejt Kristjan

 

Blasfemuesi dhe fallsifikatori

Agron Gjovalin Luka

     Blasfemuesi i pafé, i papenduem e kryefortë, asht si aj qeni i zgjebosun që han t'vjêllen e vet, neverí që nuk ka fjalë me e përshkrue. Por kjo gjâmë, mjerisht, asht pasoja e pashmangshme e atyne t'mjerve, apo ma mirë me thanë e atyne të çmendunve, që refuzojnë me njoftë dhe me lëvdue Krijuesin e tyne, që tallin gjanat ma të shêjta e fisnike, dhe si shtaza pa arsye përkambin, shqyejne e flliqin çka t'u hidhet, pa dijtë çka bajnë ; veprimet e tyne ndjallin indinjatë të madhe por edhe keqardhje të thellë, për fundin e mjeruem që i pret, n'kjoft se vazhdojnë me u shkrrâ n'rrugen që kanë zg'jedhë. Kto e mbajnë vedin për të squetë por, si u shkruen sh'Pali Romakve, ata janë çmendë (I, 22), dhe ky verbim shpirtnuer i tyne asht dënimi i drejtë hyjnuer për ata që guxojnë me cënue Hyjin dhe shêjtnit e Tij.

"Goja e blasfemuesve asht plot me mallkim", thotë Mbreti David (Psalm. X, 7). Blasfemuesi asht nji i marrë, nji i çmendun i egërsuem, nji djall.

Fakte historike dishmojnë se blasfemuesi Antiok u infektue prej nji plage t'pasherueshme : krymat e hangren të gjallë, dhe prej trupit i delte nji erë qelbsinë që u ba e padurueshme për té e për tanë ushtrinë.

Hebrejt që blasfemuen KRISHTIN Zot u nxorne faret prej Perandorit romak Titus, në rrethimin e Jeruzalemit.

Blasfemuesit Arius, që mohoi hyjninë e JEZU-KRISHTIT, i shpërtheu barku dhe mbaroi mes dhimbash të tmerrshme.

Blasfemuesi Nestor, që kishte blasfemue Virgjinen e Papërlyeme, mbaroi në mnyrë mizerabël, me g'juhen e hangun prej krymash, si dënim për blasfemat e tija.

Perandori Justinian dënonte me vdekje blasfemuesit, kurse Filipi August, Mbreti i Francës, i dënonte me mbytje.

"O Zot, thotë Tobija, ata që ju përbuzin kanë me u mallkue dhe kanë me marrë dënimin." (Tob. VIII, 16).

Kto blasfemuesa e t'verbuem shpirtnuer, ashtu si qorri që nuk mundet me pâ driten e diellit, nuk munden me pâ as Hyjin, as obligimet e tyne e as gjêndjen e mjerueme të shpirtit t'yne, ashtu si nuk munden me pâ as teleskopat e matufave të NASA-s, që refuzojnë me pranue t'padukshmen, refuzojnë çdo lloj dialektiket natyrore që demonstron matematikisht egzistencen e botës shpirtnuere, sepse njohja bjen përgjegjsinë ; por kta nuk dojnë kyt përgjegjsí mbi shpatulla që i detyron me dalë prej llomit e plehit të mkateve ku gjinden e ku kllnaqen si derrat n'baltë e n'skllop. "Terrinat nuk kanë kuptue dritën" mson Unjilli shêjt (Ioann. I, 5).

Kta mendojnë e flasin si Faraoni që thote : "Kush asht Hyji që u dashka un me ia ndig'jue zanin ? Un nuk njof asnji Hyj" (Egzod. V, 2). Por sa ma shumë që Faraoni mbyllte sytë, aq ma shumë u ngurtsonte zemra e tij. E Deti i Kuq u ba vorri i Faraonit. Aj që nuk don vetë me besue, pavarsisht provave, natyrisht ka me u ngurtsue. Kush asht i ngurtsuemi, pvetë shën Bernardi, dhe përgjigjet : I ngurtsuemi asht aj që zemra e t'cillit nuk preket prej asgjajet, që nuk i intereson virtyti, që nuk shkundet prej lutjeve, që tallet me kërcënimet, që i reziston ndëshkimeve, që harron bamirsítë dhe që nuk druen as Hyjin e as njerzit.

Pasoja tjetër e mosbesimit asht korrupsjoni i zemrës, ashtu si e pat përshkrue Psalmisti (Mbreti David) : "I çmenduni tha n'zemren e vet : Hyji nuk egziston. Po qé, se kta janë korruptue e janë bâ t'neveritshëm në ndjenjat e tyne. Nuk gjindet mâ n'mesin e tyne as edhe nji që vepron mirë, as edhe nji... Të tanë kanë dalë prej rruget e kanë râ në shthurje ; gabzherri (fyti) i tyne asht nji vorr i hapun, me g'juhen e tyne mashtrojnë, kurse me buzë pshtyjnë helm neperkash. Goja e tyne asht plot me mallkime e me vrer e kambët e tyne ngasin me derdhë gjak. Rruga e tyne asht me dishprim e gjama, nuk njohin rrugen e paqes dhe para syve t'yne nuk asht droja e Zotit." (Psalm. XIII, 1-3). T'pafetë janë t'pafé sepse janë t'ngarkuem me mkate e korrupsjon. (Abati Barbier, "Thesaret e Kornelius Lapide").

Para viteve 90', mbi ndërtesen e Komitetit të Partisë, në Shkodër, (sot Universiteti "Luigj Gurakuqi") ishte e shkrueme me shkronja t'mëdhaja : "Njeriu ynë i ri, vepra më e shkëlqyer e Partisë".

Ky njiri i ri asht njiri pagan trushplamë, njiri bolshevik e proletar, "njíri-zot" i edukuem me idealin komunist e patriotik, blasfemues, gojëndyetë, fodull, mashtrues, fallsifikator, lakmues i pasunisë, imoralitetit dhe i pushtetit ; në thelb, aj asht prototipi i "studjuesit" dhe "shkenctarit" humanist të botës së vjetër pagane greko-romake ;

Jo m'kot kta t'korruptuem gjejnë vetvedin dhe knaqsinë n'boten e korruptueme pagane, ku kurvnija, orgjitë e turpshme dhe degjenerimi moral i pshtirë dhe tejet i turpshëm, pa llogaritë as pjestarët e familjes, konsiderohej "art" e gjâ "e shêjtë".

Biles, kta pseudo-studjues guxojnë me akuzue si injorantë vetë ata që vune themelin e shkencës, artit dhe kulturës së vërtetë në Evropë e ma gjanë. U baj thirrje të shkojnë e të msojnë historinë e vërtetë e jo të përhapin prralla e shpifje pa asnji lloj referencet. N'kjoft se nuk kanë referenca të sakta, ma mirë të heshtin e mos të pshtyjnë vrer.

“Egzistojnë dy histori : historija zyrtare, gënjeshtare, që na msohet – ad usum delphini – dhe historija sekrete, ku gjinden arsyet e vërteta të ngjarjeve, nji histori e turpshme." (Honoré de Balzac, antar i sektit martinist, "Le illusioni perdute", Milano, 1981, Club. p. 711)

Dy fjalë mbi inkuizicjonin

Çdo shoqni, sistem apo organizim qeverisës ka domosdoshmënisht nji gjyqsor që rregullon dhe mbikqyr organizimin dhe aplikimin e ligjeve ; pa kyt hallkë mbrojtse, rendi, paqja dhe vetë mbijetesa e nji vendi apo shoqnije t'caktueme asht në rrezik ; Inkuizicjoni Shejt Katolik ishte kjo hallkë mbrojtse e Evropës Katolike kryesisht kundër aktivitetit subversiv judeo-masonik, që vazhdon sod e ksaj dite për me zhdukë çdo gjurmë të Katoliçizmit në botë. Logjet masonike kanë përhapë pa pushim, tash sa shekuj, shpifje kundër Inkuizicjonit shejt, por ishte ky Inkuizicjon apo organ gjyqsor që vepronte në mbrojtje të ligjit, të kushtetutës dhe kulturës e artit Kristjan kundër sulmeve të mshefta të judeo-masonerisë universale.

E ishte Inkuizicjoni Shejt aj që në Mesjetë ndikoi fuqimisht me ndalue judeo-masonerinë në përgaditjen e luftnave e revolucjoneve botnuere, - prandej propaganda masonike i quen ato vite, vitet e errta të Mesjetës ; të errta domosdo se nuk kanë mujtë me konspirue ashtu si kanë dishirue - , lufta që shpërthyen në shekujt e mavonshëm, kur Inkuizicjoni nuk pati mâ si dikur fuqinë e vet vepruese. Dhe kundër akuzave për vrasje që i bahen Inkuizicjonit, i kujtoj akuzuesve se dënimi kapital asht i lejuem dhe legjitim si pjesë e vetmbrojtjes së nji individi apo të nji shoqnije prej çfarëdo lloj rreziku që i kanoset.

Disa dyshojnë mbi egzistencën e konspiracjonit judaik kundër rendit kushtetues katolik e botnuer në përgjithsi. Ktu ma poshtë vijojnë disa dishmi prej vetë konspiratorve :

Me 13 Janar 1489, Chamor, rabini i çifutve të Arles, Francë, i shkruen Sanhedrinit të Madh me qendër në Konstantinopojë dhe i kërkon këshillë në nji situatë kritike : Mbreti i Francës i kishte kërkue atyne ose me u bâ të krishtênë ose me braktisë vendin. Përgjigja nuk vonon dhe në linja të përgjithshme âsht si mâ poshtë :

« Të dashtun vllâzën në Moízin,

« E kena marrë letrën tuej ku na njoftoni mbi ankthin dhe fatkeqsitë që duroni. Si ju, edhe na ndjejmë nji dhimbje të madhe. Përgjigja e qeveritarve dhe rabijve të mëdhaj âsht kjo :

« N'kjoft se ju detyrojnë me u bâ të krishtênë, bajuni, po qe se nuk mundeni me veprue ndryshej, por rueni ligjin e Moízit në zemrat tueja.

« Kur thoni se kanë urdhnue me ju zhdeshë prej pasunive tueja, bani fmijët tuej tregtarë që t'munden, pak kah pak, ti zhdeshin t'krishtênët prej pasunive t'yne.

« Kur thoni se ju kërcënojnë jeten, bani fmijët tuej mjekë e farmacista n'mnyrë që ti hjekin jeten t'krishtênve.

« Kur thoni se po ju shkatrrojnë sinagogat, bani fmijët tuej kanonë e klerikë që t'munden kshtû me shkatrrue kishat e tyne.

« Kur thoni se ju bezdisin n'mnyra t'ndryshme, bani t'mujtun që fmijtë tuej t'jenë noterë, avoketën dhe t'përzihen gjithmonë në çâshtjet e shteteve n'mnyrë që tuej vue t'krishtênët nën zgjedhën e tyne, t'munden me dominue boten dhe me u hakmarrë kundër tyne.

« Zbatojini kto urdhna që po ju napim dhe keni me pâ vetë prej eksperiencës se prej t'nënshtruemve që jeni keni me hypë n'majen e pushtetit.

« E firmosun : V.S.S.V.F.F. Princi i çifutve, me 21 Nanduer 1489 »

Polemisti i njoftun dhe aktivisti hebré, sionisti Bernard Lazar, në librin e tij "Antisemitizmi" (1894) shkruen :

« Çifuti âsht dishmitari i gjallë i zhdukjes së shtetit të bazuem mbi principe teologjike, at shtet që antisemitët shpresojnë me e rindërtue. Prej ditës kur nji çifut xuni për herë të parë nji post publik, egzistenca e shtetit Kristjan u vue në rrezik. Kjo âsht plotsisht e saktë dhe antisemitët që thojnë se çifutnit kanë shkatrrue idenë e vërtetë të shtetit mund të pohojnë me të drejtë se hymja e çifutve në shoqninë kristjane ka simbolizue shkatrrimin e shtetit ; kuptohet, e kam fjalen për shtetin kristjan. » (faqe 361)

« Deri tash, kena mujtë me shkatrrue pjesen mâ të madhe të froneve evropjane. Pjesa që mbetet ka me râ në t'ardhmen e afërt. Rusia e ka pranue tashma sundimin tonë. Franca, me qeverinë e saj masonike, âsht nën pushtetin tonë. Anglia, e varun prej financave tona, âsht nën thundrën tonë ; protestanizmi i saj âsht shpresa jonë me shkatrrue Kishën Katolike. Spanja dhe Meksika janë vetëm lodra në duert tona. Shumë vende të tjera, përfshi edhe U.S.A., i janë nënshtrue planeve tona...Por Kisha Katolike âsht prap gjallë. Duhet ta shkatërrojmë até pa ma t'voglën vonesë dhe pa asnji mëshirë... Mos t'harrojmë se përsa kohë që anmiqtë tanë të Kishës Katolike do të jenë aktive, na nuk kena me u ba kurrë zotnit e botës. » ("Catholic Gazette", 1936 ; pjesë prej proçes-verbalit të nji mbledhjeje në nji lozhe judeo-masonike të B'nai B'rith)

"Populli çfut si nji i tânë do t'bahet vetë Mesija. Aj do t'mbrrijnë dominimin e botës nëpërmjet shkrimjes së rracave të tjera, zhdukjes s'kufijve, zhdukjes së monarkisë dhe themelimit të nji Republike Botnuere në t'cillën çfutnit do t'kenë gjithkund privilegjin e nënshtetsisë. Në kyt Urdhën të Ri Botnuer, fmijët e Izraelit do t'caktojnë të gjithë drejtuesit, pa ndeshë kundërshtime. Qeveritë e tâna vendeve që formojnë Republiken Botnuere kanë me râ pa vështirsi n'duert e çfutve. Atherë do t'bahet e mujtun për eliten drejtuese çifute me zhdukë pronën private dhe me shfrytzue gjithkund burimet e shtetit. Në kyt mnyrë, do të realizohet premtimi i Talmudit ku shkruhet se kur t'vijnë koha mesjanike, çfutnit kanë me pasë në duert e tynë pasuninë e tânë botës." (Baruch Levy, "letër drejtue Karl Marksit", "Revista e Parisit", faqe 574, 1 Qershor 1928)

I njêjta idé subversive shifet edhe në nji shkrim në gazeten hebraike « The Jewish World » të 9 Shkurtit 1883 :

« Ideali i madh i Judaizmit âsht që bota mbarë të mbushet me doktrinën hebraike dhe në nji vllazní universale kombesh – nji judaizëm i zgjeruem – ku të gjitha rracat dhe fetë e ndame të zhduken. Me anen e aktivitetit të tyne (të çifutve) në literaturë, shkencë, me anen e pasionit të tyne dominues në të gjitha degët e aktivitetit publik, ata janë tuej zbrazë gradualisht idetë dhe sistemet joçifute në guaska çifute ». (Abbé J. Meinvielle, "Les juifs dans le mystère de l'histoire", 1964)

Nga ana tjetër, ish-rabini i njoftun Paul Drach, në librin e tij "L'harmonie entre l'Église et la Synagogue", faqe 9, mbi idealin e madh të Sinagogës moderne talmudiste, parashikon se :

« Mesija, ardhjen e të cillit çifutët e presin me kryefortsi, me gjithë faktin se aj, nga ana e tij, vazhdon mos me ardhë, do të jetë nji triumfues (pushtues) i madh që do ti bajë tana kombet e botës skllevën të çifutve. Kto të fundit janë të destinuem me u kthye në Token Shêjte në triumf, të ngarkuem me pasuni të marruna prej gojimve (joçifutve) dhe Jeruzalemi do të ketë nji tempull të ri. »

« Rraca jonë âsht superjore mbi tâna rracat e tjera. Na jena zotën hyjnorë mbi kyt planet. Na jena aq të ndryshëm prej rracave inferiore, sa ato janë prej insekteve. Në fakt, t'krahasuem me rracen tonë, rracat e tjera janë shtazë e kafshë, mâ t'shumten, bagtí. Rracat e tjera krahasohen me jashtqitjen njerzore. Destina e jonë âsht me i sundue rracat inferjore. Mbretnija jonë toksore do të qeveriset prej mbretit tonë me nji skeptër hekurit. Masat kanë me na i lëpi kâmbët dhe kanë me na shërbye si skllevën. » (Menachem Begin - Kryeministri i Izraelit g'jatë viteve 1977-1983 ; "The French Connection")

Në nji fjalim të mbajtun në Pragë prej rabinit Reichhorn, në 1869, mbi vorrin e rabinit 'të madh' (sic) Simeon ben juda, ndër të tjera thuhet :

« Çdo 100 vjet, na t'urtit e Izraelit e kena zakon me u mbledhë në Sanhedrin [Gjyq suprem] me qëllim me shqyrtue progresin drejt dominimit botnuer, që na ka premtue "zoti", dhe pushtimet ndaj katoliçizmit anmik.

« Kyt vit, të mbledhun rreth vorrit të t'nderuemit tonë Simeon ben juda, mundena me vue ré me krení se shekulli i kaluem na ka afrue te qellimi jonë i cilli ka me u mbrritë së shpejtit.

« Ari ka kenë dhe ka me kenë gjithmonë fuqia e parezistueshme ; i manipuluem prej duersh eksperte, aj ka me kenë gjithmonë leva mâ e dobishme për ata që e posedojnë dhe objekti i dishirës për ata që nuk e posedojnë. Me arin blejmë ndërgjegjet mâ rebele, caktojmë çmimin e tana valutave, çmimin e tana produkteve dhe mbështesim huadhânjen ndaj shteteve të cilat vêhen mandej në mëshiren tonë.

« Qysh tash, bankat principale, bursat e botës mbarë dhe kreditë ndaj tana qeverive janë në duert tona.

« Fuqia tjetër e madhe âsht shtypi. Tuej i përsëritë pa pushim disa idé të caktueme, shtypi s'fundmit i ban ato të besueshme si të vërteta. Teatri ofron po të njêjtat sherbime. Gjithkund shtypi dhe teatri i binden direktivave tona.

« Nëpërmjet lëvdatave të vazhdueshme të regjimit demokratik, ne do ti ndajmë të krishtênët në parti politike, do të shkatrrojmë unitetin e kombeve të tyne dhe do të mbjedhim atje përçarjen. Të pafuqishëm, ata kanë me iu nënshtrue pushtetit të bankës tonë, e cila âsht gjithmonë e bashkueme, gjithmonë e devoçme ndaj çâshtjes tonë.

« Ne do ti shtyjmë të krishtênët në luftna tuej shfrytzue krenínë dhe idiotsinë e tyne. Ata kanë me masakrue njêni-tjetrin dhe kanë me pastrue vendin ku kena me futë njerzit tonë.

« Zotnimi i tokës ka prue gjithmonë influencen dhe pushtetin. Në emën të drejtsisë socjale dhe barazisë, na do të coptojmë pronat e mëdhaja dhe do t'ua napim fshatarve, që i dishirojnë me tana forcat, t'cillët, nëpërmjet shfrytzimit të tyne, kanë me u bâ borxhlitë tonë. Kapitalet tona kanë me na bâ t'zotnit e tyne. E kshtû, na do të bahena pronarët e mëdhenj dhe zotnimi i tokës ka me na sigurue pushtetin.

« Të përpiqena me futë në qarkullim letren-pare në vend të arit ; arkat tona do të thithin arin dhe na do të rregullojmë vlerën e letrës-pare, gjâ që do të na bajë zotën të tana egzistencave.

« Na kena në mes tonë oratorë të aftë me provokue nji entuziazëm të rrêmë dhe me bindë turmat. Na do ti përhapim ata në mesin e popujve për me i lajmnue ndryshimet që do të bajnë lumninë e njerzimit. Nëpërmjet arit dhe lajkave, na do të fitojmë proletarjatin, i cilli do t'angazhohet me eleminue kapitalizmin e krishtênë. Na do ti premtojmë puntorve rroga që nuk i kanë pa as në ândërr, por nga ana tjetër na do të rrisim gjithashtu edhe çmimin e gjânave të nevojshme, në mnyrë që përfitimet tona të jenë edhe mâ të mëdhaja.

« Në kyt mnyrë na do të përgadisim revolucjonet që vetë t'krishtênët kanë me i luftue, kurse na kena me marrë përfitimet prej luftnave të tyne.

« Nëpërmjet talljeve dhe sulmeve tona na do ti bajmë priftnijtë e tyne qesharakë e mandej të urrejtshëm ; do të bajmë fenë e tyne qesharake dhe të urrejtshme si kleri. Kshtû, na do të bahena zotnit e shpirtnave të tyne. Sepse lidhja jonë e devoçme ndaj besimit tonë dhe kultit tonë ka me kenë provë e superjoritetit të shpirtnave tonë.

« Na kena njerzit tonë në vendet mâ të rândsishme. Të përpiqena me i dhanë gojimve [joçifutve] avoketën dhe mjekë ; avoketnit janë në dijeni të tana interesave tona, kurse mjekët, mbasi të futen në shpitë e tyne, kanë me u ba rrfysa dhe drejtuesa ndërgjegjesh.

« Por mbi gjithshka të fusim në dorë mësimdhânjen. Me kyt mnyrë, na do të përhapim idetë tona dhe do të formojmë trutë simbas qejfit tonë.

« N'kjoft se njêni prej nesh bjen në kthetrat e drejtsisë së krishtênve, me vrap ti shkojmë në ndihmë ; të gjejmë aq dishmitarë sa duhen me e pshtue prej gjykatsve të tyne, tuej pritë ditën kur na vetë kena me kenë gjykatës.

« Mbretnit e krishtënimit, të frymë me ambicje dhe krení, rrethohen me luks dhe ushtri të mëdha. Na do tu sigurojmë të tanë arin që lyp marrija e tyne dhe kshtû do ti kena n'dorë.

« Mos të pengojmë martesat e burrave tonë me vajzat e krishtêna, sepse nëpërmjet tyne hyjmë në rrethet mâ të mbylluna. N'kjoft se vajzat tona martohen me gojimët, ato nuk kanë me kenë ma pak të dobishme sepse fmijët e nji nane çifute janë fmijtë tonë. Të përhapim idenë e lidhjeve të lira, bashkëjetesës, për me shkatrrue te gruaja e krishtênë principet dhe praktikat e fesë së tyne.

« Qysh prej disa shekujve, bijët e Izraelit, të përçmuem, të persekutuem, kanë punue me hapë nji rrugë drejt pushtetit. Ata janë afër qëllimit të tyne. Ata kontrollojnë jeten ekonomike të krishtênve të mallk... (sic) dhe kanë influencen dominuese në politikë dhe zakonet e tyne.

« Në kohen e caktueme, të përgaditun mâ parë, na do të zgidhim Revolucjonin që ka me shktarrue tana klasat e katoliçizmit dhe ka me na i dorzue të krishtênët në dorën tonë. Kshtû ka me u realizue premtimi i "zotit" për popullin tonë. » (« Le Contemporain », 1 juillet 1880; Calixte de Volsky, « La Russie Juive »; « The Britons », Londres; « La Vieille France », No. 214)

Qé si u shkruen agjenti çifut "Piccolo Tigre" antarëve t'nji shoqnije sekrete në 1838 :

« [...] Nji ramje thiket nuk përfaqëson kurrgjâ, nuk prodhon asgjâ. Bota nuk don me ia dijtë për disa kadavra t'panjoftuna në rrugë, viktima t'hakmarrjes t'shoqnive sekrete... Bota nuk ka kohë me ndigjue thirrjet e fundit t'viktimes ; ajo ecë përpara dhe harron. Na, Nubius, vetëm na mundena me ia ndalë marshin asaj. Katoliçizmi dhe monarkitë nuk kanë mâ frigë prej thikës t'mprehtë, por kto dy baza t'rêndit shoqnuer munden me u rrzue me anen e korrupsjonit. Mos t'pushojmë pra korrupsjonin. Tertuljani kishte t'drejtë kur thote se gjaku i martirëve âsht fara e krishtênve. Mos t'krijojmë atherë martirë por t'popullarizojmë veset n'popull. T'bâjmë që ato t'zhyten n'vese me të tâna shqisat, t'pijnë, të dehen n'to... Mbushni zemrat me vese dhe nuk do t'keni mâ t'krishtênë. Mbani meshtarin larg prej punës, prej elterit, prej virtyteve. Përpiquni me squetsí me xanë mendimet dhe kohen e tij. Bàjeni dembel, gryks dhe patriot. Ai ka me u bâ ambicioz, intrigant dhe i korruptuem. N'kyt mnyrë ju do ta kryeni detyrën tuej nji mijë herë mâ mirë sesa me tehun e thikës...

« Na po korruptojmë popullin me anen e klerit, dhe klerin, me anen e agjentve tonë, kshtû që nji ditë kena me e futë Kishen Katolike n'vorr. Para do kohësh kam ndig'jue nji shokun tonë tuej thanë se n'kjoft se dojmë me shkatrrue Katoliçizmin, duhet me eliminue gratë. Kto fjalë janë t'vërteta n'nji farë kuptimit, por mbasi nuk mundena me i eliminue gratë, t'i korruptojme edhe ato s'bashkut me Kishen... Thika mâ e mirë me i râ Kishes Katolike âsht korrupsjoni. N'punë pra, pa pushim, deri n'fund...» (Imzot George Dillon, "The War of Antichrist with the Church and the Christian Civilization", 1885)

Ish-kryeministri anglez, hebreu Benjamin Disraeli, në librin e tij « Coningsby », në 1844 shkruen :

« Ju nuk do të shifni kurrë nji lëvizje të madhe intelektuale në Evropë ku çifutnit të mos kenë marrë pjesë masivisht. Kjo diplomaci misterjoze ruse që po alarmon aq shumë Evropen âsht e organizueme dhe e drejtueme kryesisht prej çifutve. Ky revolucjon i madh i 1848, që ka me kenë në fakt nji reformë e dytë mâ e rândsishme se ajo e para (reforma protestante), po përparon nën mbrojtjen e çifutve që monopolizojnë nji pjesë të madhe të katedrave profesionale të Gjermanisë...

« Para disa vitesh na u drejtuen prej Rusisë. Në fakt mes Oborrit të Sh'Pjetërburgut dhe familjes teme (Rothchild) nuk kanë egzistue kurrë lidhje miqsijet. Megjithaté, rrethanat favorizuen nji afrim mes Romanovëve dhe Sidonëve (Rothchild). E kshtû u angazhova me shkue vetë në sh'Pjetërburg. Kur mbrrita atje pata nji takim me Ministrin e Financave të Rusisë, Kontin Kankrin, që ishte djali i nji çifuti lituanez. Bahej fjalë për nji huamarrje n'lidhje me Spanjen. Për rrjedhojë m'u desht me udhtue menjiherë drejt Spanjës. Me t'mbërritun atje pata nji audjencë me ministrin spanjol, zotninë Mendizabel, edhe ky bashkombas i emi, çifut prej Aragonës. Mandej, për arsye së çfarë po ndodhte në Madrid, u nisa direkt drejt Parisit për me u konsultue me Presidentin e Kshillit Francez, nji çifut francez, nji marshall hero. Rezultati i konsultimeve tona ishte thirrja e nji fuqie nga Veriu si mike dhe ndërmjetse. Zgjodhëm Prusinë (Gjermaninë e sotme). Presidenti i Kshillit i bani nji ftesë ministrit prusian i cili asistoi disa ditë mâ vonë në konferencën tonë. Konti Arnim hyni në kabinet dhe u gjenda para nji çifuti prusian. Siç e shifni pra, i dashtuni Coningsby, bota drejtohet prej personazhesh krejt të ndryshme prej sa imagjinohen prej atyne që nuk shohin mbrapa skenave. » (faqet 219-252)

Çifuti Markus Eli Ravage, në gazeten « Century Magazine » të muejve Janar-Shkurt 1928 shprehet kshtû :

« Ju bani shumë zhurmë mbi influencen e teprueme të çifutve në teatrot dhe kinematë tueja. Shumë mirë. E xamë se ankesa juej âsht e vërtetë. Po çfarë âsht kjo në krahasim me influencen tonë depertuese në kishat, shkollat, ligjet dhe idetë tueja të përditshme ? Ju nuk keni fillue me shijue ende rândsinë e vërtetë të fajit tonë. Na jena infiltruesa. Na jena shkatrruesa. Na kena marrë boten tuej natyrore, idealet tueja dhe destinën tuej dhe i kena turbullue. Na kena kenë n'origjinë jo vetëm të luftës së madhe (Luftës I Botnore) por pothuejse të tana luftnave tueja ; jo vetëm të Revolucjonit Rus (1917) por edhe të tana revolucjoneve të mëdhaja të historisë tuej. Na kena prue përçamjen, konfuzionin dhe zhgënjimin në jetën tuej private dhe publike. E na vazhdojmë prapë me e bâ kyt gjâ dhe kërkush nuk e din për sa kohë kena me vazhdue kshtû.

« Kush e din se çfarë t'ardhmet të madhe dhe të lavdishme do të kishit pasë po t'ju kishim lanë rehat ? Por nuk ju kena lanë të qetë. Na kena futë në dorë dhe kena rrxue strukturen e hijshme që ju kishit ndërtue dhe kena ndryshue rrjedhën e historisë tuej... Shifni tre revolucjonet kryesore të kohve moderne : até francez, amerikan dhe rus. Çfarë janë ata veçse triumfi i idesë çifute mbi drejtsinë socjale, politike dhe ekonomike ?... Pa mâ t'voglin dyshim na kena pasë nji pjesë të rândsishme në revolucjonin luteran dhe âsht nji fakt i njoftun se na kena kênë nxitësit kryesorë të revolucjoneve borgjeze-demokratike të shekullit 18-të në Francë dhe Shtetet e Bashkueme... »

Në vjetin 553 A.D., Perandori Justinian ndaloi përhapjen e librave të Talmudit në të gjithë Perandorinë Romake. (Corp. Juris. can. VII Decretal, lib V, Tit. IV, cap. 1)

Rodkinson (emni i vërtetë Levi Frumkin, çifut), i cilli përktheu pjesnisht Talmudin për herë të parë në anglisht në vjetin 1903, version i kontrolluem prej Rabit Isaac M. Wise, "atit të Judaizmit të reformuem", nep nji listë të pjesshme Papësh e mbretnish që kanë urdhnue djegjen publike të Talmudit në turren e druve :

* Vjeti 1244, Paris, Mbreti Louis IX;

* Vjeti 1244, Rome, Papa Innoçenti IV;

* Vjeti 1248, Paris, Kardinali Odo;

* Vjeti 1299, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;

* Vjeti 1309, Paris, Mbreti Filipi i Drejtë;

* Vjeti 1322, Rome, Papa Gjoni XXII;

* Vjeti 1553, Rome, Barcelona, Venice, Romagna, Urbino, Pesar, Papa Julius III;

* Vjeti 1554, Ancona, Ferrara, Mantua, Padua, Candia, Ravenna, ku u dogjen me qinda mija kopje;

* Vjeti 1557, Poloni, ku u dogjen kopje të talmudit mbas akuzave kundër çifutëve se ata përdorshin gjakun e fmijve të krishtênë në ceremonitë e tyne;

* Vjeti 1558, Rome, Kardinal Ghislieri, Papa i ardhshëm sh'Piu V.

Dy fjalë mbi artin dhe shkencen e vërtetë

Shkenca e sotme moderne, në revoltë kundër t'mbinatyrshmes, qesh me përbuzje para mrekullive dhe fenomeneve të tjera thelbsisht shpirtnuere, që nuk munden me u shpjegue ndryshej veçse prej fuqisë së gjithpushtetshme të Zotit. Në krenarinë e saj të çmendun, ajo nuk mundet me shpjegue thelbsisht asnji mister të natyrës ; ajo i demonstron fenomenet por nuk i shpjegon kurrë. A ka mujtë me na thanë ndonjiherë shkenca se si nji farë e vogël që mbídhet n'tokë shndrrohet, mâ vonë, në nji pemë madhshtore ? E pazója me dhanë jetë, ajo âsht e pafuqishme me penetrue misteret ; ajo mundet me i observue manifestimet e jetës, me i analizue, me formulue ligje bazue në vrojtimet dhe eksperjencat e kalueme, por ajo nuk mundet kurrë me njoftë thelbin e gjànave. E detyrueme me i ul armët para prezencës së mrekullive që ia prishin kalkulimet dhe ia shkatrrojnë hipotezat, shkenca e sotme preferon mâ mirë me mohue evidencen e mrekullive sesa me pranue t'mbinatyrshmen.

"Vêni ré organet drejtuese dhe mjetet e veprimit të Kishës Katolike : " shprehet protestanti Guizot, "konçilet provincjale e nacjonale, konçilet ekumenike, korrespondencen e vazhdueshme, publikimin e letrave, dënimeve dhe librave të ndryshëm. Asnji qeveri mâ parë nuk ka lejue diskutimin që e gjejmë në Kishen Katolike." Nji autor tjetër shkruen se "edhe sikur vendimet e Kishes Katolike t'mos ishin kênë veprat e frymzimit hyjnuer, ato mbesin monumentet mâ të bukura të díjes njerzore." (M. de Decker, "L' Église et l'ordre social chrétien")

Çfarë liste t'mrekullueshme mendimtarësh dhe shkrimtarësh gjejmë në kronikat e Kishës Katolike ! Ajo sa kishte dalë prej Katakombeve kur pa tuej u çue n'mbrojtje t'saj dhe t'Mbretnís' KRISHTIT Mbret njerëz si : Origjeni, Athenagoras, Justini, Tertuliani. Mâ vonë ajo prodhoi veprat e shêjtënve shkrimtarë si : sh'Gjon Krizostomi, sh'Bazili i Madh, sh'Gregori Nazianze, sh'Jeronimi, sh'Ambrozi, sh'Agustini dhe sh'Leoni i Madh, Papë. Në shekujt në vazhdim hasim kryeveprat e sh'Albertit të Madh, të sh'Anselmit, të sh'Bonaventures dhe të Doktorit êngjelluer, sh'Tômë Akuinit.

Kush mundet me i numrue veprat e shqueme, të botueme në çdo gjuhë, demonstrimet, zhvillimet dhe përcaktimet e t'vërtetave fetare ? Na nuk mundena me harrue faktin se veprat mâ t'bukra letrare, të çdo llojit, janë kênë rezultat i frymzimit kristjan.

"Nuk do t'kisha mbarue kurrë n'kjóftë se do t'kisha fillue me numrue të tâna shërbimet që i ka dhurue Papati çâshtjes së shkencave dhe letrave", shprehet Monsinjor Freppel. "Mos duhet t'ju kujtoj Nikollën V, i cilli mbàte nji legjion akademikësh për mbledhjen e dorëshkrimeve prej tâna vêndeve të botës ? Apo Piun II, dijetarin Aeneas Sylvius, i cilli bashkote dijen e vet me até të shkenctarëve që ai mbrote ? Apo Palin III, i cilli inkurajoi Kopernikun në zbulimet e tija t'pavdekshme ? Apo duhet t'përmênd Gregorin XIII, i cilli shfrytzoi astronomínë për me sigurue nji përcaktim mâ të saktë të kohës ? Apo duhet t'ndalem te Sixtus V, i cilli formoi até Librarí të Vatikanit që admirohet në tânë botën ? Apo duhet t'veçoj Urbanin VIII, poemat latine të t'cillit konsiderohen midis krijimeve mâ të mira të llojit të tyne në kohnat moderne ? E s'mbramit, mos duhet harrue i madhi Benedikti XIV, i cilli u nderue edhe prej anti-katolikut Volter, i cilli e quejti até njírin mâ të ditun të shekullit XVIII-të ?"

Shkolla Mjeksore Papale kjé g'jatë shumë shekujve shkolla mjeksore mâ e madhe në Evropë dhe profesorët e saj ishin shkenctarët mjeksor mâ të njoftun të kohës.

Ata që shkruejnë me aq zjerm mbi luften që Papët i paskan bâ shkencës nuk dijnë asgjâ mbi historinë e shkencës, e kryesisht, mbi mjeksinë dhe kirurgjinë, g'jatë tre shekujve t'caktuem. Mekênse nuk dijnë asgjâ, mendojnë se ajo shkencë nuk ka egzistue dhe mandej dalin me kërkue arsyet e ksaj mungese. Nji prej arsyeve kryesore âsht fallsifikimi i arshivave historike prej anmiqve të Fesë dhe të mbarë njerzimit, judeo-masonve, dhe zëvendsimi i tyne me shpifje e akuza t'pakêna, vetëm e vetëm me diskreditue Papatin dhe me përlye emnin e tij t'lavdishëm, s'bashkut me Kishen Katolike.

Âsht e pamujtun me numrue të tânë shkenctarët katolikë dhe me vlersue si duhet ndihmën që ata i kanë dhanë jo vetëm Mbretnísë socjale të KRISHTIT Zot e Mbret por edhe mbarë njerzimit me punen e tyne shkencore. Megjithaté, ktú ma poshtë po rradhis vetëm disa prej personaliteteve shkencore mâ të shqueme, klerikë dhe laikë katolikë, s'bashkut me arritjet e tyne në fushat e ndryshme të shkencës ku ata kanë lëvrue. Për lehtsí verifikimit, emnat i kam lânë n'gjuhën e huej :

Mgr Albert of Saxony (c. 1320–1390) - Ipeshkëv gjerman i njoftun për kontributin e tij në logjikë dhe fizikë. Me Buridan, ai ndihmoi me zhvillue teorinë paraprijse të inercísë.

Shën Albertus Magnus, Sh'Alberti i Madh (c. 1206–1280) - Nji prej prekursorvë mâ t'famshëm të shkencës moderne, shêjti mbrojts i shkencave natyrore dhe kontribues në fizikë, logjikë, metafizikë, biologji dhe psikologji.

José María Algué (1856–1930) - Meteorologjisti që ka shpikë barociklonometrin.

Francesco Castracane degli Antelminelli (1817–1899) - Botanist që ka kênë nji prej t'pàrve që ka integrue mikrofotografinë në studimin e biologjisë.

Giovanni Antonelli (1818–1872) - Drejtor i Observatorit Ximenian në Firence; ka kontribue në ndërtimin e nji prototipi të motorrit me djegje të brendshme.

Giuseppe Asclepi (1706–1776) - Astronom dhe fizikan, drejtor i Observatorit të Kolegjit Roman; Krateri Asclepi në Hanë ka êmnin e tij.

Anselmus de Boodt (1550–1632) - Nji prej themeluesve të mineralogjisë.

Jan Bro¿ek (1585–1652) - Matematikan polak, astronom dhe fizikan; matematikani mâ i shquem polak i shekullit të 17-të.

Louis-Ovide Brunet (1826–1876) - Nji prej êtënve themelues të botanikës kanadeze.

Otto Brunfels (1488-1534) - Murg cartuzian; nji prej êtënve themelues të botanikës.

Jean Baptiste Carnoy (1836–1899) - Themelues i shkencës si citologjisë (studimit të celúlave)

Bonaventura Cavalieri (1598–1647) - I njoftun për punën në fushën e optikës dhe lëvizjes; punoi në futjen e logarítmave në Itali; parimet e tija në gjeometri kanë paraprí kontabilitetin integral.

Nicolaus Copernicus (1473–1543) - Astronom i famshëm për kozmologjinë heliocentrike.

James Cullen (1867–1933) - Matematikan jezuit që ka publikue até që sod njihet si numrat e Kullen "Cullen numbers" në teorinë e numrave.

Johann Baptist Cysat (1587–1657) - Matematikan dhe astronom jezuit; nji prej kratéreve në Hânë mban êmnin e tij; ka botue të parin libër n'Evropë mbi Japonínë; nji ndër të parët që ka përdorë teleskopin; njihet për punën e tij mbi kometat.

Charles-Michel de l'Épée (1712–1789) - Njifet si "ati i shúrdhëve"; ka themelue shkollën e parë falas për shúrdhë.

Václav Prokop Diviš (1698–1765) - Shkenctar çek; Ndërtuesi i parë i instrumentit muzikor elektrik në historí.

Johann Dzierzon (1811–1906) - Njifet si "ati i bletarisë" moderne.

Jean-Charles de la Faille (1597–1652) - Matematikan jezuit që përcaktoi i pari forcen gravitacjonale të nji pjèse të nji rrethi.

Gabriele Falloppio (1523–1562) - Nji prej anatomistve dhe fizikanve mâ të rândsishëm të shekullit të 16-të. Túbat falopiane (Fallopian tubes) mbajnë êmnin e tij.

Placidus Fixlmillner (1721–1791) - Astronom benediktin; nji ndër të parët që ka llogaritë orbiten e planetit Uran.

Andrew Gordon (1712–1751) - Murg benediktin, fizikant dhe shpikës; i pari që ka shpikë motorrin elektrik.

Francesco Maria Grimaldi (1618–1663) - Zbuluesi i shpërbâmjes së dritës;

Robert Grosseteste (c. 1175 – 1253) - Nji prej ipeshkve mâ të dijtun të Mesjetës; njihet si i pari që ka caktue hapat e krýemjes t'nji eksperimenti shkencuer.

Athanasius Kircher (1602–1680) - Akademik i famshëm jezuit; ati i egjiptologjisë; nderohet me êmnin "mjeshtri i 100 arteve" për horizontin e tij të gjânë; nji ndër të parët që ka vëzhgue mikrobet në mikroskop.

James B. Macelwane (1883–1956) - Sizmologu mâ i njoftun jezuit; ka shkrue librin e parë mbi sizmologjinë në Amerikë.

Gregor Mendel (1822–1884) - Murg agustinjan dhe ati i gjenetikës.

Landell de Moura (1861–1928) - Meshtar braziljan; i pari që ka shpikë transmetimin e zânit nëpërmjet nji aparati pa tela. Thuhet se me 3 Qershor 1900 foli publikisht me anen e radios.

Georgius Agricola (1494–1555) - Ati i mineralogjisë

André-Marie Ampère (1775–1836) - Nji prej zbuluesve kryesor të elektromanjetizmit

Guy de Chauliac (c.1300-1368) - Kirurgu mâ i njoftun i Mesjetës.

Hippolyte Fizeau (1819-1896) - I pari që ka llogaritë në mnyrë eksperimentale shpejtsín e dritës.

René Laennec (1781–1826) - I pari mjek që ka shpikë stetoskopin.

Guglielmo Marconi (1874–1937) - Ati i transmetimeve radiofonike me valë të gjata.

Evangelista Torricelli (1608–1647) - Zbuluesi i barometrit