Replika Katolike 1

prej Zef  Helmicës

Shtërngim duersh masonik 
mes Ratzinger dhe Bergoglios

Don Jeton Thaqi :

“Kisha, nëse mbyllet në vetvete e në të kaluarën, tradhton identitetin e vet”. Papa Françesku

Zef Helmica : 

«Vetem nji anti-pape mundet me thane se Kisha Katolike tradhton vedin n'kjoft se mbyllet ne vetvedi e ne t'kaluemen. Papa i vertete flet si Papa sh'Piu X : « Priftnijt mos të hupin në labirintin e opinioneve kontemporane, prej mirazhit të nji demokracie të rrêmë; mos të huamarrin prej retorikës së anmiqve mâ të kqinj të Kishës Katolike e të popullit [çifutënve] nji gjuhë të egzagjerueme të mbushun me premtime të mëdhaja por të parealizueshme. Të jenë të bindun se çâshtja dhe shkenca sociale nuk kanë lindë dje; qysh prej tana kohnash, Kisha Katolike dhe shteti, në harmoni me njêna-tjetren, kanë themelue, për kyt qëllim, organizata të dobishme; Kisha Katolike nuk ka tradhtue kurrë mirkênjen e popullit nëpermjet aleancash kompromentuese dhe ajo nuk ka nevojë me u shkëputë prej të kaluemes; Kishes Katolike i duhet me restaurue, me ndihmen e puntorve të vërtetë të restaurimit social, organizmat e shkatrrueme prej Revolucionit për me i adaptue ato, simbas të njêjtit shpirt katolik që i ka frymzue, në mjedisin e ri të krijuem prej zhvillimit material të shoqnisë së sotme; miqtë e vërtetë të popullit nuk janë as revolucionarët e as novatorët por tradicionalistat. » (Aktet e S.S. Piu X, "Letra mbi Sionin", 31 Gusht 1910; "Acta Apostolicae Sedis", Vol II, No. 16)

z. Shtjefen Dodes SJ : 

« Me respektu traditën është diçka tjetër, tradicionalizmi është diçka tjetër! Këto "izmat" janë gjithmonë ideologji. Feja nuk është ideologji! Kështu ka mësu Kisha katolike jetë e mot. Me u mbyllë në vedi, e mos me të interesu për tjetrin - me u shtirë se e ke kap të vërtetën [KRISHTI, Udha, verteta, jeta] për bishti dhe ia jep kujt të duash, gjithmonë ka qenë gabim, në fakt shkurtpamësi, egoizëm. Besimi i rrudhur në një ide [katoliket e vertete besokan ne nji ide ?] gjithmonë ka qenë i rrezikshëm dhe ka shkaktuar gjithmonë vuajtje, luftëra të tmerrshme, pasoja e të cilave po i heqim edhe ne sot. Kisha i ka rrënjët në të kaluarën, por Kisha është edhe ajo çka vjen. Ajo ka çka t`i thotë edhe të resë! Sepse edhe modernja është kohë e Zotit. Edhe sot është Zoti i pranishëm! Tek e fundit, po të kishte vlejtur vetëm e kaluara, atëherë Zoti do të na kishte krijuar në të kaluarën. Zoti na ka kriju t`i dëshmojmë kësaj gjenerata në të cilën jetojmë. Edhe vetë Krishti ka thënë se të tijat janë kohërat! Prandaj nuk shoh ndonjë kundërshtim me fjalët e papëve të tjerë! Besimtarët që nuk ballafaqohen me botën në të cilën jetojnë, e bëjnë shumë të lehtë jetën, duke jetuar në guacat e veta, kurse për të tjerët le të gjinden si të dinë, apo jo. Të tjerët që janë ndryshe, besojnë ndoshta ndryshe mund të jenë të pakëndshëm, por Jezusi na dërgon tek ta, jo te njerëzit që kanë vdekur. Ai na ka dërgu me jetu në këtë botë, por jo me qenë prej saj, por as me u largu prej saj! »

Zef Helmica :

Argumenti juej âsht jashtë temet dhe, në pjesen e tij mâ t’madhe, fallso dhe tipik konçiljar, pra anti-katolik, mbasi përzien të vërtetën me të rrêmen. 

N'kjoft se lexoni me vëmêndje citimin e marrun prej "Letrës mbi Sionin'" të Papës sh'Piu X, aty nuk përmêndet kërkund fjala tradicionalizëm. Kur Papa flet për tradicionalistat, ai nuk ban fjalë as për sistemin e tradicionalizmit të Bonaldit, të dënuem prej Konçilit të Vatikanit (1870), e as për ndonji sistem tjetër filozofik por mbron dhe përkrah të krishtênët e vërtetë, të quejtun ndryshej edhe tradicionalista, të cillët i kanë rrânjët në Traditen hyjnore dhe traditen ekleziastike të Kishës shêjte Katolike. Kjo shifet kjartë qysh në fjalinë e parë të letrës : 

« Detyra jonë apostolike na detyron me u kujdes për pastërtinë e Fesë Katolike dhe integritetin e disiplinës së krishtênë për me ruejtë besimtarët prej rreziqeve të gabimit dhe të s'keqes, sidomos kur gabimi dhe e keqja paraqiten me nji gjuhë tërhjekse, që tuej mshehë boshllekun e ideve dhe pakjartsinë e shprehjeve nën zellin e ndjenjave dhe tingëllimit të fjalve, munden me ndezë zemrat drejt çâshtjeve mashtruese dhe damsjèllse. » 

Pra, Tradita hyjnore lidhet me pastërtinë e Fesë Katolike, kurse tradita ekleziastike lidhet me integritetin e disiplinës së krishtênë. 

Nuk âsht e vërtetë se "izmat" janë gjithmonë ideologji. Katoliçizmi, për shembull, âsht revelacion hyjnor dhe jo ideologji. 

Patjetër që Kisha shêjte Katolike âsht gjithmonë misionare dhe e zellshme me predikue Unjillin shêjt deri në fundin e botës për me i konvertue t'pafetë në Fene e vetme shelbuese e të vërtetë, Fenë shêjte katolike, pa kursye as mund, as djersë, as gjak, asgjâ, vetëm e vetëm me shtrí Mretninë e KRISHTIT Zot gjithkund. E për kyt fakt, vetë historija e lavdishme e Kishës Katolike dishmon sa e sa urdhna fetare misionare, përfshi ktû Jezuitët, Dominikanët, Françeskanët, etj., etj., shumë prej të t'cillve i nderojmë sod n'altare. 

Por fjalët e Bergoglios nuk kanë até kuptim që mundoheni me ia veshë ju, sepse duhet pâ në tânsi aktiviteti i tij, qysh prej kohës kur ishte në Argjentinë e tash në Romë, për me zbulue saktsisht agjenden e tij dhe të atyne që e kanë vue shef të konçiljarve modernista e heretikë. 

Ashtu si shprehej dikur sh'Piu X, fjalët e t'cillit janë shumë aktuale, shpesh gabimi dhe e keqja mbulohet me velin e fjalve tërhjekse e humanitare por mbrapa velit mshehet mashtrimi dhe vdekja për shpritnat naivë e t'paedukuem si duhet në Doktrinen e Fesë Katolike. 

Qysh se erdhi në Romë, megjthse provat e anti-katoliçizmit të tij ishin dukë qysh në Argjentinë, Bergoglio u shpreh haptazi si përkrahës i flaktë i doktrinave konçiljare anti-katolike :  tuej refuzue me celebrue Meshen shêjte Romane të sh'Piu V, por tuej celebrue ceremoninë protestante të Palit VI, e ashtuquejtuna "meshe", për me marrë mbi vedi mallkimin e Zotit e t'Apostujve sh'Pjetrit e sh'Palit, të dhanun n'përjetsi prej Papës sh'Piu V, për të tanë ata që kanë me guxue ndonjiherë me kremtue nji ceremoni të ndryshme prej Meshës shêjte Romane; tuej refuzue me administrue Sakramêndet shêjte të Kishes Katolike por tuej përdorë t'ashtuquejtunat "Sakramênde", të daluna mbas Konçilit t'Vatikanit (1965) me rituale dhe substancë sakramentale të ndryshme prej Sakramêndeve të Kishës Katolike, për me marrë mbi vedi mallkimin e Konçilit dogmatik të Trentës, i dhanun për të tanë ata që kanë me guxue ndonjiherë me ndryshue ritet dhe substancen e Sakramendeve; tuej vue nji top plazhit dhe nji bluzë t'rinjësh, të marruna prej ditës botnuere braziliane të t'rijve, mbi elterin kryesuer të njênës prej Kishave mâ t'vjetra romane kushtue Virgjinës MARI, elter që âsht konsakrue ekskluzivisht me ofrue Sakrificen e Meshës shêjte romane, për me konsumue kshtû nji sakrilegj dhe nji profanim të randë ndaj nji Kishë kaq shêjte e antike; tuej ndezë shandanin hebraik (menoranë) në Sinagogë, kur ishte në Buenos Aires, me fesin e zi hebraik mbi krye, fes që vêhet ekskluzivisht prej çifutve sidomos në kohen e lutjeve hebraike, tuej marrë mbi vedi mallkimin e apostazisë për ata që mohojnë publikisht Fene shêjte Katolike; tuej i urue muslimanve t'pafé festat e tyne diabolike e pagane, tuej blasfemue kshtu publikisht Krijuesin e gjithsisë me propagandimin e doktrinës anti-katolike konçiljare se të tanë besojmë në nji zot. Çifutnit që kryqzuen Zotin tonë JEZU-KRISHTIN, Fjalen e Hyjit të mishnueme për shelbimin tonë, dhe muslimanët, që quejnë blasfemi dhe shajnë me fjalët mâ të neveritshme, bash në Kuranin e tyne, Misterin e t'SHEJTNUESHMES TRINI, i njoftun mija vjet para ardhjes së KRISHTIT Zot mbi tokë prej elitës së Sinagogës së vjetër çifute, nuk besojnë në hyjninë e JEZU-KRISHTIT. Si besokemi atherë nji Zot ? 

Cilla âsht agjenda e vërtetë e Bergoglios që mshehet mbas fjalve të tija të bukura sociale e humanitare ? 

Bergoglio, s'bashkut me kishen konçiljare, punon me i përgaditë shpirtnat për Fenë botnore që logjet judeo-masonike kanë planifikue tash sa shekuj; nji fé kjo pa dogma, ku sejcilli beson simbas ndërgjejgjes personale dhe ku sundon humanitarizmi, dashtnija për njêni-tjetrin, jo dashtnija katolike e bazueme në të vërteten e vetme kristjane, ashtu si urdhon Kisha Katolike, por dashnia proletare e vllaznimit të popuve, ashtu si urdhon Alenca Judaike Universale, për me ba çifutin mbret e zot, kurse gojimin skllav e rob. Ky konkluzion që po jua paraqes me dy rreshta gjindet detajisht i analizuem dhe gjânsisht i argumentuem në bullat e dekretet papale, në shkrimet e prelatve e akademikve katolike eruditë e biles edhe në broshurat e rabijve e sionstve t'shekujve t'kaluem, si Imzot Ernest Jouin, Imzot Henri Delassus, Imzot Léon Méurin, Imzot Antonio Garcia, At Deschamps, At Fahey, Prof. Antony Sutton, Sionistit Bernard Lazare, ish-rabinit Paul Drach, Dr. Ehrenpreis, rabinit të madh të Suedisë, rabinit Manfred Reifer, ish-kryeministrit anglez, çifutit Benjamin Disraeli, etj. 

Monsinjor Henri Delassus, në librin e tij të mrekullueshëm "Amerikanizmi dhe komploti antikatolik" (1899), faqet 55-59, shkruen kshtu mbi ândrren shekullore dominuese të Sinagogës moderne çifute, pasardhsit e vrasësve të KRISHTIT ZOT : 

« Qëllim i tyne âsht dominimi i botës. Për me vendosë kyt dominim, nuk mjafton vetëm me eliminue patriotizmin në zemrat e njerzve, duhet gjithashtu, e mbi gjithshka, me u fikë besimin fetar, sepse asgjâ nuk i nep njirit aq shumë dinjitet dhe pavarsi sesa bashkimi i tij me Zotin përmes Fesë dhe dashnisë hyjnore. Simbas Sinagogës, duhet me i shtye njerzit drejt asaj që njeni prej tyne e ka quejtë krejt mirë "Kisha e mendimit të lirë fetar". 

» Admironi kyt afrimitet : mendim i lirë dhe fé. Ata (çifutët) e dijnë se njiri âsht natyrisht fetar dhe se nuk mundet me u shkatrrue kjo natyre e tyne. Duhet pra me u knaqë dhe mjafton me i drejtue njerzit e tana feve drejt nji besimi të vagët (të turbullt), ku sejcilli ka me besue shka të dojë e ka me i dhanë hyjnisë kultin që i pëlqen. "Sejcilli, simbas ndërgjegjes se tij, ka me i ruejtë praktikat e kultit që i nep zotit të vetëm dhe jomaterial ose ka me i reformue ato simbas principeve të nji judaizmi liberal dhe humanitar." Falë shtrimjes së ksaj "lirije praktike... progresi ka me ecë përpara dhe feja universale ka me u vendosë pa bezdisë asnji ndërgjegje." (Arshivat izraelite, III, faqet 118-119, vjeti 1868)

» ... Feja e vërtetë âsht Feja Katolike. Në vend të Katoliçizmit, "judaizmi liberal e humanitar" don me vue nji kishë katolike simbas mnyrës së tij, ku tanë njerzit të munden me hy e ku të tanë të jenë dakord sepse kërkujt nuk ka me iu imponue asnji dogëm. "Asht veçanarisht e domosdoshme me ndâ moralin që i përket të tanve me dogmen fetare të veçantë të çdo besimit." (Idem, XI, faqe 504, vjeti 1867)

» "Aleanca judaike universale nuk ndalet vetëm te kulti jonë por ajo i drejtohet tana kulteve. Ajo don me penetrue të tana besimet ashtu si ajo gjindet në tana vendet, n'mnyrë që njerzit inteligjentë, pa dallim fejet, të bashkohen në kyt Shoqni judaike universale, qëllimi i së cilës âsht aq fisnik dhe aq civilizues... Të tana fetë që kanë për bazë moralin dhe në krye zotin, janë motra dhe duhet të jenë miq me njena-tjetren. Me rrxue pengesat që ndajnë atë që nji ditë duhet të bashkohet âsht misioni i madh dhe i bukur i Aleancës judaike universale. Të ecim përpara me guxim dhe të vendosun në rrugën që na âsht hapë." (Idem, XXV, faqet 514-520, 650-651, vjeti 1861)

» ... Citimet e masipërme, të marruna prej vepres aq shumë të dokumentueme të z. des Mousseaux "Çifuti, judaizmi dhe judaizimi i popujve katolikë", janë vendimtare dhe diftojnë kjartë qëllimin e sotëm të ndjekun prej judaizmit, i cilli përpiqet me infiltrue të tana besimet për me i korruptue, për me i zhdeshë prej dogmave, për me lanë në shpirtna vetëm sentimente, dhe në shoqni, vetëm nji moral, që tuej mos u mbështetë mâ mbi shkambin e së vërtetës katolike, ka me u përkundë simbas qejfit të pasioneve. »

Shihet lehtë se programi i Aleancës judaike universale âsht po i program dhe besim i Kishës konçiljare të Vatikanit të II, i takimeve sakrilegje të Asizit, i ekumenizmit blasfemues konçiljar, me nji fjalë âsht doktrina e pastër e Kishës konçiljare, kishe që drejtohet prej Sinagogës moderne çifute antikatolike, për dominimin e kombeve, humbjen e shpirtnavet dhe ardhjen e mesisë së shumëpritun prej çifutve të pafé e të pabesë, Antikrishtit.

Të njêjten gjâ thotë edhe Papa sh'Piu X, në 1910, në letren e tij mbi Sionin : 

« Ne druejmë se rezultati i ktij konfuzioni në punë, përfituesi i ktij aktiviteti social kozmopolit, mund të jetë vetëm nji demokraci, që nuk ka me kênë as katolike, as protestante e as çifute, nji fé (ashtu si thojnë edhe vetë drejtuesit e lëvizjes së Sionit) mâ universale se Kisha Katolike, që ka me mbledhë tanë njerzit, të bamë s'fundit vllazen e shokë proletarë, në "mbretninë e zotit". Nuk punohet mâ për Kishen Katolike, por për humanizmin. 

» E tashti, të depertuem prej trishtimit mâ të madh, e pvesim vedin se ku përfundoi katoliçizmi i ditëve të para të lëvizjes së Sionit ? Mjerisht, kjo lëvizje dikur aq katolike, âsht xanë peng, në rrugen e saj, prej anmiqve modernë të Kishës Katolike dhe âsht kthye tashma në nji instrument të mjerë të lëvizjes së madhe apostate, e cilla âsht e organizueme në të tana vendet për themelimin e nji Kishe universale që nuk ka me pasë as dogma, as hierarki, as rregull për shpirtin e as frê për pasionet, e cilla nën pretekstin e lirisë dhe dinjitetit njerzuer, planifikon me vendosë në botë, n'kjoft se do të triumfote, mbretninë zyrtare të dredhisë, të forcës, të shtypjes së t'dobtëve dhe të atyne që vuejnë dhe punojnë. 

» Na i njofim mâ mirë sa s'bahet ofiçinat [logjet judeo-masonike] ku përpunohen kto doktrina perverse, të cillat nuk kanë me mujtë me mashtrue shpirtnat largpamës. Drejtuesit e lëvizjes së Sionit nuk kanë mujtë me u mbrojtë; egzaltimi i ndjenjave dhe mirsia e verbët e zemrës s'tyne, misticizmi i tyne filozofik i përziem deri n'nji fare maset me iluminizëm [filozofi masonike revolucionare] kanë tërhjekë kto drejtuesa drejt nji unjilli të ri, në të cillin ata kanë pritë me gjetë Unjillin e vërtetë të Shelbuesit, tuej mbrritë deri aty sa me trajtue Zotin tonë JEZU-KRISHTIN me nji familjaritet jashtzakonisht të parespektueshëm dhe, të shtyem prej idealeve revolucionare, guxojnë me krijue mes Kishës Katolike dhe revolucionit afrimitete blasfemuese...

» Vllâzen të nderuem, Ne dishirojmë me ju tërhjekë vëmendjen mbi kyt deformim të Unjillit dhe të karakterit shejt të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT, Zot e Njiri, të praktikuem në lëvizjen e Sionit dhe në vende të tjera. Në disa mjedise, âsht bâ zakon që kur fillohet me u trajtue çâshtja sociale, menjiherë shmanget Hyjnia e JEZU-KRISHTIT, për me u folë për butsinë e Tij supreme, për mshiren e Tij ndaj tana vuejtjeve njerzuere, për thirrjet e Tija të ngutshme mbi dashtninë për të afërmin dhe vllaznimin. Padyshim, JEZUSI na ka dashtë me nji dashtni të pamasë, të pafundme, dhe ka ardhë me vuejtë e dekë mbi tokë, në mnyrë që tanë njerzit, të mbledhun rreth Tij, në drejtsi e dashtni, të frymzuem prej sentimenteve të njêjta të dashtnisë reciproke, të munden me jetue në paqe e mirsí. Por për realizimin e ksaj lumnie të përkohshme dhe të përjetshme, me nji autoritet suprem, Ai ka vue si kusht bâmjen pjesë në gregjën e Tij, [Kishen e KRISHTIT ZOT], pranimin e doktrinës së Tij, praktiken e virtyteve, bindjen e plotë ndaj doktrinës dhe drejtimit të sh'Pjetrit dhe pasardhsve të tij. Mandej, n'kjoft se JEZUSI ka kênë i mirë për të húpunit dhe mkatnorët, Ai nuk i ka respektue bindjet e tyne të gabueme, sado të sinqerta që mund t'jenë dukë ato; JEZUSI i ka dashtë të tanë njerzit me i msue, konvertue dhe shelbue. N'kjoft se i  ka thirrë rreth Vedit t'vuejtunit dhe t'munduemit, për me i lehtsue, Ai nuk e ka bâ kyt gjâ për me u predikue xhelozinë e nji barazie sociale utopike. N'kjoft se i ka naltsue t'vuejtunit, Ai nuk e ka bâ kyt gjâ për me u frymzue ndjenjen e nji dinjiteti të pamvarun dhe rebel ndaj autoritetit të ligjshëm. N'kjoft se Zemra e Tij ishte e tejmbushun me butsi për shpirtnat vullnet-mirë, Ai ka dijtë me u armatosë me nji zemrim shejt kundër profanuesve të Shpisë së Zotit, kundër të poshtërve që skandalizojshin të vegjlit, kundër autoriteteve judaike t'asokohe që shtypshin popullin nën barren e detyrimeve të randa, n'nji kohë kur kto autoritete nuk u vejshin as gishtin me i çue. JEZUSI ka kênë sa i fortë aq edhe i butë; Ai ka kritikue, kërcënue e dënue tuej ditë dhe tuej na msue se shpesh ndroja âsht fillimi i dijes dhe se kajherë duhet me këputë nji gjymtyrë për me pshtue trupin. S'fundmi, Ai nuk ka shpallë për shoqninë e ardhshme mbretninë e nji lumnije ideale ku vuejtja nuk do të egzistonte mâ, por me msimet dhe shembujt e Tij, Ai ka skicue rrugen e lumnisë së mundshme mbi tokë dhe të lumnisë perfekte në Qiell; e kjo rrugë âsht Udha mbretnore e Krygjes.  Asht gabim me i aplikue kto doktrina vetëm në jeten individuale, për me mbrritë nji ditë shelbimin; kto janë doktrina krejtsisht sociale, dhe në Zotin tonë JEZU-KRISHTIN, ata nuk kanë asgjâ të përbashkët me nji humanitarizëm utopik dhe pa autoritet. » (Aktet e S.S. Piu X, "Letra mbi Sionin", 31 Gusht 1910; "Acta Apostolicae Sedis", Vol II, No. 16)

Për kyt Kishë universale judeo-masonike punon Bergoglio me shokët e tij konçiljarë dhe natyrisht Kisha shêjte Katolike, me dogmat e saja hynore e të pandryshueshme dhe me Traditen e saj mijavjeçare, âsht pengesë për agjenden tradhtare të konçiljarve, që ju mbroni e përfaqsoni, me bashkue tanë njerzit në kyt kishë diabolike judeo-masonike. Prandaj edhe blasfemuesi dhe sakrilegji Bergoglio guxon, me paftyrsinë mâ t'madhe, me akuzue Kishen shêjte Katolike si tradhtare sepse kjo Kishë e bekueme e KRISHTIT Zot i qëndron besnike misionit që ka marrë prej vetë Themeluesit e Shelbuesit të njerzimit, Zotit tonë JEZU-KRISHTIT me ruejtë të paprekshme dhe të pandrushueshme Depoziten hyjnore dogmatike të Fesë shêjte katolike, e cilla kalon kufijtë kohorë dhe, si Zoti qe e ka zbulue, âsht dje, sod, nesër e gjithmonë e pandryshueshme.

« Doktrína e Fèsë Katolike, e cilla âsht e zbulúeme prej vetë Zotit, nuk i âsht paraqítë arsýeve njerzuere për përfeksioním. Kjo doktrínë nuk âsht nji sistem filozofík, por nji depozítë hyjnore e besueme Nuses' KRISHTIT, Kishës Katolike, n'mnýrë që ajo t'a rúejë me besnikní dhe t'a interpretójë me pagabueshmëní. Për rrjedhójë, kuptimi i dógmave shêjte katolike duhet me u ruejtë përjetsisht njashtû si e ka dhânë nji herë e përgjithmónë Kisha Shêjte Katolike. Ky kuptim nuk duhet me u harrue kurrë me pretékstin e nji kuptimi mâ t'thêllë t'vërtetës. » (Konçíli i Vatikanit-1870, Konstitucioni "Dei Filius", Kapitulli IV)

« N'kjóftë se ndonjí persônë thotë se prej influèncës dhe zhvillímit të shkéncave, msímeve t'Kishës Katolike ka me iu dhânë në t'àrdhmen nji kuptim tjetër prej atij kuptimi që Kisha Katolike ia ka dhânë apo ia nep sod, aj persônë kjóftë mallkue. » (Konçíli i Vatikanit-1870, Kapitulli 4, Kanoni 3)

Të krishtenët e vërtetë nuk shtiren se e kanë kapë të vërteten, por ata janë krenarë sepse, prej hirit të Zotit, ata gjinden në Kishen e vetme të vërtetë që shelbon shpirtin, Kishen shêjte Katolike Romane, Trupin Mistik të KRISHTIT ZOT, ku e Vërteta hyjnore, Fjala e Hyjit, ia ka revelue ksaj Kishe shêjte të vetmen të vërtetë kristjane që duhet besue, mbrojte e msue në tanë boten për mâ të madhen lavdi të Zotit dhe shelbimin e shpirtnavet. 

« Shkoni pra, msoni tana kombet dhe pagzojini n'emen t'Atit e t'Birit e t'Shpirtit-Shejt. Msojini me i mbajtë gjithshka që ju kam urdhnue. E jam me jue, tana ditët, deri në fundin e botës. » (Sh'Mateu, 28:19-20)

Kisha shêjte Katolike romane prej vetë natyrës âsht misionare dhe nuk mbyllet as në vetvedi e as në të kaluemen, si akuzoni ju e Bergoglio me shokë, por si nji diell i të vërtetës supreme dhe dashtnisë hyjnore ajo rrezaton gjithkund të vërteten e vetme shêjte katolike për të tanë ata që dishirojnë me lavdue Zotin e fitue luminë e Parrizit. 

Besimi shejt katolik nuk âsht i rrudhun në nji ide, sepse ai nuk âsht nji sistem filozofik, ashtu si na mson Kisha Katolike Romane në Konçilin e saj të Vatikanit (1870), por âsht nji depozitë hyjnore e pandryshueshme, e zbulueme prej vetë Zotit të pandryshueshëm, ashtû si e ceka mâ nalt.

« IESUS-CHRISTUS heri et hodie ipse et in saecula. » (Hebrews 13 :8)

« JEZU-KRISHTI âsht i njêjt dje, sod dhe përgjithmonë. » (Hebrenjve 13 :8)

« Veritas Domini manet in saeculum. » (Psaume 116 :2)

« E vërteta e Zotit qëndron gjithmonë . » (Psalmi 116 :2).

Katolikët e vërtetë nuk ndalen vetëm te respekti për Traditen hyjnore të Kishës Katolike, sikur ajo t'ishte vetëm nji relike muzeut që duhet respektue dhe kaq. Kté dishirojnë konçiljarët e Bergoglios me shokë, me e kthye Traditen hyjnore katolike në nji fosil, në nji relike të respektueshme që ia vlen të kundrohet nganjiherë, prej nostalgjiet për të kaluemen, dhe t'lêhet n'muze për me ecë përpara drejt zhvillimit, përparimit e modernizimit bashkohuer, drejt Kishës vllazore të tanë popujve, Kishes universale judeo-masonike. Por kto dishira kanë me mbetë vetëm dishira konçiljare diabolike sepse Tradita hyjnore katolike âsht e gjallë si Kisha Katolike dhe ka mbrojtjen konstante të vetë Hyjit të Gjithpushtetshëm dhe dyert e Ferrit nuk kanë  me triumfue kurrë kundër saj. (Sh'Mateu 16:18)

Vetë anmiqtë mâ të egër të Kishës shêjte Katolike e pranojnë disfaten e tyne të afërme nëpërmjet gojës së "papës" e shefit të përgjithshëm të judeo-masonerisë, Albert Pike, n'shekullin e kaluem : 

« Komploti jonë ka me u zbulue; kombet kanë me u kthye kundër nesh me nji shpirt hakmarrjeje dhe dominimi jonë kundër tyne nuk ka me u realizue kurrë. »

E mbi t'tâna, të krishtênët e vërtetë e dijnë mirë se me shërbye Hyjin devotshëmisht, duhet me u përgaditë për persekucione, që kanë me ardhë patjetër prej epsheve tona (concupiscentia), botës dhe kryesisht prej djallit. 

Ju ankoheni për vuejtje, lutna të tmerrshme e pasojat e saja, sikur kto bàkan fajtore Kishën Katolike, por ju harroni se Kisha e KRISHTIT Zot âsht Kisha e paqes së Engjëllit të Zotit, e rregullit, e harmonisë dhe e paqes së Zotit në Mbretninë e KRISHTIT Mbret.

Dhe në të njêjten kohë, ju harroni se djalli dhe legjionet infernale janë në përpjekje të vazhdueshme më zhdukë çdo harmoni, disiplinë, rregull e paqe në botë. 

« Të tanë ata që duejnë me jetue devotshmënisht në KRISHTIN JEZUS kanë me e persekutue. » (Prej letrës II të sh'Palit drejtue Timoteut 3:12)

E për arsye të betejave që Kisha shejte Katolike ka me luftue gjatë tanë kohës së saj mbi tokë, ajo quhet me të drejtë Kisha militante (Ecclesia militans) dhe pjestarët e saj, sidomos mbas marrjes së Sakramendit shejt të Krezmimit, quhen ushtarë të KRISHTIT Zot. E ushtari nuk bahet ushtar me ndejë në kazerma por me luftue në fushen e betejës. Kjo e vërtetë katolike shprehet kjartë në Katekizmin e Konçilit dogmatik të Trentës, të aprovuem publikisht me 24 Shtatuer 1566 prej Papës sh'Piu V dhe prej tanë papve e konçileve mbas tij, ku shkruhet : 

« La Chiesa miliante é l'insieme di tutti i fedeli che ancor vivono su la terra; e si chiama militante perche i suoi membri devono sempre combattere con quei terribili nemici che sono il mondo, la carne e il demonio. » (Catechismo del Concilio di Trento; Parte I, articulo IX, pagina 141)

« Kisha Militante âsht bashkimi i tanë besimtarve që jetojnë ende mbi tokë; ajo thirret militante sepse pjestarët e saj duhen me luftue pa pushim kundër ktyne anmiqve të tmerrshëm që janë bota, epshet dhe djalli. » (Idem)

E anmiku jonë kryesuer âsht djalli i mallkuem që si nji luan ulëritës na sillet rrotull me gjetë ké me shkye. E Papa i parë, sh'Pjetri, na mson se arma efikase me i rezistue ktij luani t'mallkuem âsht feja e fortë. (I sh'Pjetri 5:8-9)

« Dhe kushdo që nuk e merr krygjen e tij mbas mejet, nuk mundet me kene dishepulli jem. (sh'Luka 14:27) 

Të njêjtin mesazh shkruente mâ nalt edhe Papa sh'Piu X në Letren mbi Sionin, tuej na diftue rrugen e vetme drejt Parrizit, e cilla âsht Rruga mbretnore e Krygjes. 

Në nji koment të Apokalipsit, kapitulli 7, rreshti 9, ku sh'Gjon Ujilltari përshkruen turmen e pamasë të t'bekuemve në Parriz të mbledhun para KRISHTIT Zot, t'cillët mbajshin tanë në duer palmen e martirit, Doktori engjellur sh'Tomë Akuinati, në komentet evangjelike të veprës së tij të mirënjoftun "Zinxhiri i artë", parafrazon Papën Sh'Gregorin e Madh, i cilli na mson se me hi në Parriz nuk ka rrugë tjetër përveç martirizimit. Mâ andej, Papa shton se ky martirizim ka dy forma : martiri i gjakut, për ata që kanë me derdhë gjakun për Fenë shêjte të KRISHTIT Zot dhe martiri e durimit, për ata që kanë me mbajtë, me nji durim martirësh, krygjen e tyne mbas KRISHTIT JEZUS. Pra bahet fjalë ose për martirizim fizik ose për martirizim shpirtnuer. Ata që nuk kalojnë asnjênen prej ktyne dy formave të martirizimit nuk kanë me hi kurrë në Parriz por kanë me u mallkue përgjithmonë në Ferr.

E ata që nuk e njohin kyt luftë, që simbas rrethanave të caktueme shfaqet edhe si luftë fizike, ashtû si mson Papa sh'Gregori i Madh, nuk kanë me e luftue até por qysh në sulmet e para të animqve, që nuk kanë me mungue, prej injorancet ose ligsisë dhe prej influencës së epsheve vetjake, ata kanë me tradhtue çâshtjen shejte katolike, Fene shejte katolike në favor të ekumenizmit satanik të Konçilit të Vatikanit (1965)  drejt formimit të Kishes universale judeo-masonike, si konçiljaret e soçëm që ju mbroni e përfaqsoni, dhe kanë me bâ kompromis me djallin, boten, e epshet, për me jetue nji jetë komode, femnore e tradhtare; nji jetë shizmatike prej Kishes Katolike; nji jetë që çon vetëm në Ferr. 

Qé si flet nji prej luftëtarve mâ të sprovuem të Kishes shêjte Katolike në luften e tij të mâ shumë se disa dekadave kundër satanit, shpirtnisht e fizikisht : 

« Ah! Vllâznit e mij, n'koft se nuk luftohena fort prej djallit, jena bâ gadi me na kjâ, sepse simbas tana gjasave, na jena miqtë e djallit, i cilli na len me jetue n'nji paqe t'rrêmë dhe na ka vue me fjetë nën pretekstin se kena bâ ndonji lutje apo lëmoshë t'mirë, apo se kena bâ ma pak keq se të tjerët. N'fakt, vllâznit e mij, n'kjoft se e pvetni kyt shtyllë kabarejet a e tundon djalli, ka me ju thanë jo, se asgjâ nuk e mundon. Pveteni at vajzë mendjelehtë se cillat janë betejat e saja ? Ajo ka me ju përgjegjë,  tuej u qeshë, se nuk ka asnji dhe se as që din gjâ shka don me thanë me kenë e tundueme. Qé pra, vllâznit e mij, tundimi mâ i tmerrshëm, që âsht mos me kênë i tunduem; qé pra edhe gjendja e atyne t'cillët djalli i ruen për Ferr. N'kjoftë se kisha me guxue me folë, kisha me ju thanë se djalli ban kujdes fort mos me i tundue kto shpirtna dhe mos me i mundue mbi jeten e tyne t'kalueme, prej frigës se mos hapin sytë e shofin mkatet e tyne. 

» Po ju tham pra, vllâznit e mij, se e keqja ma e madhe për të krishtênët âsht mos me kênë i tunduem, sepse ka vend me besue se djalli i konsideron ata si të tijtë dhe pret vetëm vdekjen me i tërhjek në Ferr. Nuk ka asisend mâ t'lehtë me u kuptue. Shifni nji katolik që sapo fillon me kërkue shelbimin e shpirtit të tij, gjithshka që e rrethon e shtyn me bâ keq, e shesh nuk mundet as me çue sytë përpjetë pa u tundue, pavarsisht lutjeve e pendesave të tija; dhe nji mkatnuer i vjetër, që ndoshta qysh prej njizet vjetësh sillet e pshtillet në plehin e mkateve të tija, ka me thanë se nuk âsht i tunduem. Aq mâ keq për ty, miku jem, aq mâ keq për ty! E ti duhet me u dridhë sepse nuk njef tundimet tueja, sepse me thanë se nuk jé i tunduem âsht njisoj sikur me thanë se nuk ka mâ djall apo se i mallkuemi e paska hupë tanë tërbimin e tij kundër t'krishtênve. "N'kjoft se nuk keni tundime, na thotë sh'Gregori, atherë djajtë janë miqtë, drejtuesit dhe barijtë tuej, dhe ju lanë me jetue të qetë jeten tuej t'shkretë, tuej pritë fundin e ditve tueja për me ju tërhjekë në humnerë." Sh'Agustini na thotë se tundimi mâ i madh âsht mos me pasë tundime, që don me thanë me kênë i mallkuem, i braktisun prej Zotit dhe i dorzuem në duert e epsheve personale. » (Shejti Gjon-MARIA Vianí, Famullitari i Arsit)

E ju prapë nuk shifni ndonji kundërshtim mes Bergoglios dhe Papve të tjerë, mes Kishës konçiljare heretike të Konçilit të II të Vatikanit dhe Kishes shêjte Katolike Romane ? E ju guxoni me quejtë blasfemuesin dhe sakrilegjin Bergoglio Pape të Kishës shêjte katolike Romane, Viker të Zotit tonë JEZU-KRISHTIT mbi tokë ?  

« Hyji nuk mundet me çue nji ndëshkim mâ të randë sesa vërbimin i popullit të Tij tuej i hjekë dhuntinë e Fesë së vërtetë [katolike] me anen e pseudo-doktorve apo doktorve të rrêmë që çon në vendin e doktorve të vërtetë, e kjo në dënim të krimeve tona dhe zemrave tona të papendueme. » (Holzhauser, "Interpretimi i Apokalipsit", 1650)

Dhe në kyt vërbim shpirtnuer, revolucionarët konçiliarë, qysh me Konçilin e II të Vatikanit, janë ndâ prej Meshës shêjte Katolike Romane, prej Sakramendeve shêjte katolike, prej liturgjisë shêjte katolike me predikue nji tjetër Unjill, ashtû si shkruete dikur Papa shêjt sh'Piu X, nji tjetër fé pa dogma e pa të vërteten katolike, megjithse, si protestanët, ata vazhdojnë me mashtrue ndjeksit e tyne tuej u mundue me ruejtë në pamjen e jashtme nji maskë, nji imitim të Kishës katolike dhe të jetës së saj shêjte, mbasi nji thânje thotë se djalli âsht majmuni i Zotit; Dhe në kyt imitim, heretikët konçiljarë, që ju mbroni e përfaqsoni, kanë msue shkëlqyeshëm prej princit të ksaj bote, djallit të mallkuem, i cilli me mashtrue mâ kollaj përzien të vërteten me të rrêmen.

« Asgjâ nuk âsht mâ e rrezikshme sesa ata heretikë që, tuej ruejtë në gjithshka integritetin doktrinal, me nji fjalë të vetme, si me nji pikë helmit, korruptojnë pastertinë dhe thjeshtsinë e Fesë Katolike që na kena trashigue prej Traditës hyjnore katolike dhe apostolike (Auctor. Trac talus de Fide Orthodoxa contra Arianos). Tradita e përhershme e Kishës Katolike, e mbështetun në vendimin unanim të Etënve shêjtë, ka konsiderue gjithmonë të përjashtuem prej komunitetit katolik dhe jashtë Kishës Katolike cillindo që ndahet sado pak prej doktrinës së msueme prej Magjisterit autentik të Kishës Katolike. Epifani, Agustini, Theodori kanë përmendë nji numër të madh herezish të kohës së tyne. Sh'Agustini mson se herezi të tjera munden me u zhvillue në të ardhmen dhe cillido që përkrah vetëm nji prej ktyne herezive, prej vetë ktij akti (ipso facto), ndahet prej unitetit katolik. (Papa Leoni XIII, "Satis Cognitum", 29 Qershuer 1896)

Qé edhe nji shembull tipik i djallzisë konçiljare në korruptimin e doktrinave shêjte katolike.

Gjatë punimeve të Konçilit të II të Vatikanit (1962-1965), infiltruesit, me moton : infiltrim, neutralizim, devijim, me 21 Nanduer 1964, nxoren nji dokument të quejtun Konstitucioni dogmatik i Kishës, "Lumen Gentium", që shënon nji devijim klasik prej doktrinës shëjte katolike dhe fillimin e ekumenizmit konçiljar anti-katolik judeo-masonik. Në pamje të parë dokumenti duket plotsisht katolik, i mbushun me referenca të shumta prej Shkrimeve Shejte, Konçileve të mâparshme, Etënve e doktorve të Kishës, të Drejtës Kanonike, etj. Por në kyt dokument, heretikët konçiljarë, kanë lshue nji fjalë, si nji pikë helmit, që korrupton krejtsisht kuptimin e Magjisterit Katolik dhe konstitucionit të vetë Kishës Katolike. Të lexojmë paragrafin e mâposhtëm të shkëputun prej ktij dokumenti : 

"Haec est unica Christi Ecclesia, quam in Symbolo unam, sanctam, catholicam et apostolicam profitemur(12), quam Salvator noster, post resurrectionem suam Petro pascendam tradidit (cf. Io 21,17), eique ac ceteris Apostolis diffundendam et regendam commisit (cf. Mt 28,18ss.), et in perpetuum ut columnam et firmamentum veritatis erexit (cf. 1Tim 3,15). Haec Ecclesia, in hoc mundo ut societas constituta et ordinata, subsistit in Ecclesia catholica, a successore Petri et Episcopis in eius communione gubernata(13), licet extra eius compaginem elementa plura sanctificationis et veritatis inveniantur, quae ut dona Ecclesiae Christi propria, ad unitatem catholicam impellunt." (Constitutio dogmatica de Ecclesia, Lumen gentium, 21/11/ 1964)

« Kjo âsht Kisha unike e Krishtit për të cillen ne shpallim unitetin, shêjtninë, katolicitetin dhe apostolicitetin e saj. Kyt Kishë, Shelbuesi jonë, mbas Ringjalljes së tij, ia dorzoi Pjetrit që ai t'ishte bariu i saj. Shelbuesi ia besoi Pjetrit dhe Apostujve të tjerë që ata ta përhapshin dhe drejtojshin, tuej i bâ përgjithmonë "shtyllen dhe temelin e të vërtetës". Kjo Kishë e Krishtit, e formueme dhe e organizueme në kyt botë, ban pjesë në Kishen Katolike dhe qeveriset prej pasardhsit të Pjetrit dhe ipeshkvijve që janë në bashkim me té. Megjithaté, elemente të shumta të shejtnimit dhe të vërtetës gjinden jashtë sferës së saj; elemente që, tuej i përkitë Kishës së Krishtit, prej nji dhuntie të Zotit, çojnë, prej vetvedit, drejt unitetit katolik. » 

Fjala helm âsht "ban pjesë në" apo "subsistit in".

Magjisteri Katolik i tana kohnave, në dekrete papale e konçile ekumenike, ka msue e mson gjithmonë se Kisha e KRISHTIT Zot âsht Kisha Katolike. S'fundmi kyt dogmë fejet e gjejmë te Encikliku i Papës Piu XII, "Mystici Corporis", i 29 Qershuerit 1943. 

Tuej hjedhë fjalen helm "ban pjesë në", konçiljarët korruptojnë doktrinen shêjte katolike dhe propagadojnë herezinë se Kisha e KRISHTIT Zot ban pjesë në Kishen Katolike. Simbas ktij arsyetimit diabolik, që shprehet në fjalitë e fundit të citimit të mâsipërm, elementa të t'vërtetës dhe të shêjtnimit gjinden edhe jashtë Kishës Katolike, shprehje kjo blasfemuese që kundërshton dogmen katolike se "Jashtë Kishës Katolike nuk ka shelbim". Në vijim të ktij arsyetimi konçiljar anti-katolik, Kisha Katolike nuk paska unitet, shprehje tjetër blasfemuese që kundërshton Simbolin e Nicesë, dhe nep me kuptue qëllimin e vërtetë të konçiljarve, até agjendë që ceka mâ nalt, pra formimin e Kishës katolike ose universale judeo-masonike, sepse fjala katolike âsht nji sinonim i fjalës universale. Tuej u bazue në kyt doktrinë perverse, fill mbas mbylljes së Konçilit në 1965, konçiljarët filluen me aplikue në praktikë kyt doktrine blasfemuese, tuej i urue dhe tuej marrë pjesë në festat e muslimanve të pafé, çifutve dinakë e deicidë, ortodoksve shizmatikve e protestantve heretikë dhe tuej e gdhendë kyt doktrinë në librat e tyne konçiljarë, e kryesisht në katekizmin heretik e blasfemues të Gjon Palit II, të 11 Tetuerit 1992.

N'mbyllje të ksaj replike, që zgjati ndoshta shumë, po ju kujtoj edhe nji herë fjalët e Papës Leoni X : 

« Mekênse e vërteta nuk mundet me kundërshtue të vërtetën, Ne vendosim se çdo deklarim kundër të vërtetës së Fesë Katolike âsht totalisht i rrêmë dhe Ne ndalojmë me rreptësi mësimin e ktyne deklarimeve. Ne dekretojmë se të tanë ata që merren me deklarime të tilla, tuej përhapë herezi totalisht të dënueshme, duhen me u shmangë me çdo kusht dhe me u dënue si heretikë të pafé, të urrejtshëm dhe të neveritshëm, të cilët janë tuej shkatërrue Fenë Katolike. (Papa Leoni X, Bulla “Apostolici Regiminis”, 19 Dhetuer 1513, në Konçilin e V të përgjithshëm të Lateranit, Sesioni VIII, V. 605-606).